Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 grudnia 2016 roku.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący : SSR Paula Markiewicz

Protokolant : Aleksandra Ignacionek

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2016 roku w Gdańsku

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K.

o sprostowanie świadectw pracy, nakazanie

I. oddala powództwa,

II. zasądza od powoda M. M. na rzecz pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 120 złotych (sto dwadzieścia złotych i 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

III. koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa- Kasę Sądu Rejonowego (...).

Sygn. akt VI P 693/15

UZASADNIENIE

Powód M. M. wystąpił przeciwko pozwanemu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. dwoma pozwami o sprostowanie świadectw pracy z dnia 31 lipca 2015r., w ten sposób, iż jako termin ustania stosunków pracy określić dzień 3 kwietnia 2016r., a nie jak błędnie wskazano w treści świadectw dzień 31 lipca 2015r, ewentualnie do wycofania z obrotu prawnego nieprawidłowych w swej treści świadectw pracy, jak również o zasądzenie od pozwanego na jego kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwów powód podał, iż w dniu 26 kwietnia 2012r. strony nawiązały dwa stosunki pracy. Pozwany jako pracodawca powierzył powodowi pełnienie obowiązków Starszego Asystenta Oddziału (...) jak również Ordynatora Oddziału (...). Dodatkowo z dniem 1 czerwca 2013r. pozwany powierzył mu obowiazki Dyrektora ds. medycznych. W dniu 5 maja 2014r. strony zawarły porozumienie, w którym to ustaliły 12-miesięczny okres wypowiedzenia umów o pracę bez względu na tryb i sposób ich rozwiązania oraz bez względu na to, która ze stron dokona ich rozwiązania. Nadto strony ustaliły, że w okresie wypowiedzenia powód nie będzie miał obowiązku świadczenia pracy. Powód podał, iż pismem z dnia 27 kwietnia 2015r. wypowiedział pozwanej spółce umowy o pracę z zachowaniem 12-miesięcznego okresu wypowiedzenia, zgodnie z zawartym w dniu 5 maja 2014r. porozumieniem. Zgodnie zatem, z art. 30 § 2 ^{( 1)} kp okres wypowiedzenia zakończył się w dniu 30 kwietnia 2016r. Pozwany jednak pomimo, iż stosunki pracy nie wygasły, sporządził datowane na dzień 31 lipca 2015r. świadectwa pracy. W treści powyższych, doręczonych powodowi w dniu 21 sierpnia 2015r., znalazła się informacja nieprawdziwa tj. iż stosunki pracy trwały od dnia 1 maja 2012r. do dnia 31 lipca 2015r. Powód w oparciu art. 97 § 2 ^{( 1 )}kp, pismem z dnia 27 sierpnia 2015r. wezwał pracodawcę do sprostowania wydanych mu świadectw pracy, wskazując że stosunki pracy jakie łączyły go z pozwaną spółką ustaną dopiero z końcem okresu wypowiedzenia tj. z dniem 30 kwietnia 2016r. Zgodnie zaś z treścią art. 97 § 1 kp, pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi świadectwo bez jego wniosku w związku z ustaniem stosunku pracy. Mając powyższe na uwadze na dzień 31 lipca 2015r. nie zaistniała żadna podstawa faktyczna do wystawienia świadectw pracy. Powód wskazał nadto, że nawet jeżeli przyjąć, iż dopuszczalne jest wystawienie świadectwa pracy przed ustaniem stosunku pracy, to data ustania stosunku pracy na wystawionych przez pracodawcę świadectwach pracy jest nieprawidłowa. W związku z czym powód wezwał pracodawcę do sprostowania świadectw pracy poprzez wycofanie ich z obiegu prawnego, ewentualnie poprzez zmianę daty ustania stosunków pracy tj. z błędnej daty 31 lipca 2015r., na prawidłową 30 kwietnia 2016r. Pozwany, pismem z dnia 10 września 2015r., doręczonym powodowi w dniu 28 września 2015r.,udzielił lakonicznej odpowiedzi, stwierdzając, iż nie znajduje podstaw do pozytywnego rozpatrzenia wniosków powoda. ( k. 2-4, 24-27)

Postanowieniem tut. Sądu z dnia 27 października 2015r. na mocy art. 219 k.p.c. połączono sprawę (...) ze sprawą (...) w celu łącznego rozpoznania i wyrokowania. ( k. 21)

Pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództw oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów wynagrodzenia pełnomocnika oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwany podał, iż bezspornym w sprawie był fakt zawarcia przez strony w dniu 5 maja 2014r. porozumienia w którym strony przewidziały, iż ustalają 12-miesięczny okres wypowiedzenia umów o pracę, bez względu na tryb i sposób ich rozwiązania oraz bez względu na to, która ze stron dokona ich rozwiązania, bez konieczności świadczenia pracy przez M. M. na wszystkich zajmowanych przez niego stanowiskach w okresie wypowiedzenia. Pozwany podał, iż okolicznością sporną w niniejszej sprawie pozostaje natomiast zakres skutków, jakie powyższe porozumienie wywołało. W ocenie pozwanego porozumienie z dnia 5 maja 2014r. uznać należy za nieważne co najmniej z następujących powodów:

a)  nadużycia umocowania przez Prezes Zarządu A. C., która w imieniu pozwanego zawarła porozumienie z dnia 5 maja 2014r. bez zgody Rady Nadzorczej, o czym powód co najmniej wiedział tj. na podstawie art. 58 § 2 kodeksu cywilnego w zw. z art. 300 kodeksu pracy,

b)  niezgodności treści i celu porozumienia z dnia 5 maja 2014r. z właściwością (naturą) stosunku pracy oraz zasadami współżycia społecznego tj. art. 58 § 1 kodeksu cywilnego w zw. z art. 353 ¹ kodeksu cywilnego w zw. z art. 300 kodeksu pracy,

c)  naruszenia przez porozumienie z dnia 5 maja 2014r. zasady ekwiwalentności tj. art. 58 § 1 kodeksu cywilnego w zw. z art. 353 ¹ kodeksu cywilnego w zw. z art. 300 kodeksu pracy.

Pozwany podniósł również, iż w/w porozumienie zawarte zostało w niejasnych dla spółki okolicznościach, bez zgody, a nawet poinformowania o powyższym fakcie Rady Nadzorczej przez Prezesa Zarządu pozwanego. Zgodnie z zaś brzmieniem § 18 ust. 7 lit. m umowy spółki dot. pozwanego Rada Nadzorcza spółki została umocowana do wyrażania zgody na m.in. takie czynności jak: ,,proponowanie warunków zatrudnienia kluczowych pracowników kadry zarządzającej Spółki oraz pracowników których, wynagrodzenie miesięczne przekraczało łącznie z wszelkimi dodatkowymi składnikami wynagrodzenia kwotę 12.000 zł brutto miesięcznie, jak również na wszelkie zmiany warunków zatrudnienia w/w pracowników. Powód zaś należał do ww. kategorii pracowników.

Pozwany podał, iż A. C. po odwołaniu jej z funkcji Prezesa Zarządu była kilkukrotnie wzywana do udzielenia wyjaśnień dotyczących okoliczności zawarcia umów z powodem. Mając powyższe na uwadze pozwany podniósł zarzut nadużycia umocowania do reprezentowania spółki przez A. C.. Działanie A. C. mimo iż, mieściło się w granicach jej umocowania, bezsprzecznie wyrządziło pozwanemu szkodę, stanowiąc jednocześnie ewidentne naruszenie rzeczywistej woli i interesów spółki. Pozwany podał, iż ma podstawy twierdzić, iż powód zdawał sobie sprawę z nadużycia przez p. C. swojego stanowiska przy podpisywaniu porozumienia. Tym samym, powyższe porozumienie, będące w istocie wynikiem zmowy nakierowanej przeciwko interesom spółki, uznać należy za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 kodeksu cywilnego w zw. z art. 300 kodeksu pracy). Treść i cel porozumienia z dnia 5 maja 2014r. był zatem sprzeczny z właściwością (naturą) stosunku pracy oraz zasadami współżycia społecznego. Treścią zobowiązania są bowiem prawa i obowiązki stron stosunku prawnego. Trudno uznać, aby zwolnienie powoda, jako pracownika, z obowiązku świadczenia pracy przez okres wydłużonego do 12 miesięcy okresu wypowiedzenia, bez względu na tryb rozwiązania umowy o pracę, jak i stronę rozwiązującą umowę o pracę, można było uznać za zgodne z właściwością (naturą) stosunku pracy. Zobowiązanie się przez pozwanego do spełniania na rzecz przez powoda świadczeń pieniężnych przez okres 12 miesięcy, z jednoczesnym zrzeczeniem się przez pozwanego z możliwości żądania od powoda spełniania obowiązku świadczenia pracy, jest bezsprzecznie sprzeczny z naturą stosunku pracy. Zdaniem pozwanego porozumienie z dnia 5 maja 2014r. uznać należy za sprzeczne także z zasadą ekwiwalentności stanowiącej istotny element każdego z zobowiązań wzajemnych, w tym również stosunków pracy. Niekwestionowanym jest przy tym w doktrynie, iż stanowiące odpowiednik świadczonej pracy wynagrodzenie ma stanowić ścisłe odzwierciedlenie rodzaju, ilości, czy jakości świadczonej pracy. Nieuzasadnione zwolnienie od wykonywania pracy, przy jednoczesnym braku jakichkolwiek uzasadnionych podstaw powyższe uzasadniających, w istotnym stopniu sprzeciwia się tej zasadzie. ( k. 55-63, 195-203)

Na rozprawie w dniu 17 lutego 2016r. powód sprecyzował, iż w niniejszym postępowaniu domaga się sprostowania świadectw pracy poprzez określenie jako terminu ustania stosunków pracy daty dotyczącej dnia 30 kwietnia 2016r., a nie jak to wskazano omyłkowo w treści pozwów - 3 kwietnia 2016r. ( k. 233)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z dniem 26 kwietnia 2012r. strony zawarły umowy o pracę na czas nieokreślony. W oparciu o powyższe powód M. M. został zatrudniony na stanowisku starszego asystenta Oddziału (...) oraz ordynatora Oddziału (...)

Na mocy porozumień z dnia 5 marca 2013r. strony ustaliły trzymiesięczny okres wypowiedzenia umów o pracę zawartych w dniu 26 kwietnia 2012r.

Pozwany podjął decyzję o wydłużeniu okresu wypowiedzenia tj. do 3-miesięcy, również M. K., zatrudnionej na stanowisku pełnomocnika dyrektora ds. finansowo – medycznych.

Począwszy od dnia 1 czerwca 2013r. powodowi powierzono dodatkowo pełnienie funkcji Dyrektora ds. Medycznych.

Powód, jako Dyrektor ds. Medycznych w okresie od dnia 30 sierpnia 2013r. do dnia 21 września 2013r. posiadał upoważnienie do składania w imieniu spółki oświadczeń wobec (...) Oddziału Wojewódzkiego (...) z siedzibą w G. w sprawach związanych z realizacją zawartych umów w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych.

Z dniem 28 października 2013r. powód został dodatkowo umocowany do dokonywania czynności w sprawach z zakresu prawa pracy wobec podległych pracowników - z wyłączeniem nawiązania, zmiany lub rozwiązania umowy o pracę.

W dniu 28 lutego 2014r. powód otrzymał umocowanie do dokonywania czynności w sprawach z zakresu prawa pracy wobec podległych pracowników - w okresie nieobecności w spółce Prezesa Zarządu.

(Dowód : kwestionariusz osobowy pracownika- k. 77, 108, zakres obowiązków, uprawnień i odpowiedzialności – k. 111-114, 149-151 karta szkolenia wstępnego, umowy– k. 6, 29, 124, 126, aneksy- k. 8, 32, 130-135, 145, 147-148, 182, powołanie- k. 136, porozumienie – k. 155, zakres obowiązków na stanowisku dyrektora ds. medycznych – k. 149-151, porozumienia – k. 152-153, upoważnienie- k. 166, 167, 171, zeznania świadka B. K.- k. 293 (nagranie 00:09:16- 00:13:28), zeznania świadka A. W. – k. 293-294 (nagranie 00:13:35-00:19:46), zeznania świadka J. M.- k. 294 (nagranie 00:19:53-00:26:02), zeznania świadka A. B.- k. 294-295 (nagranie 00:26:07-00:31:27), zeznania świadka J. T. – k. 295 (nagranie 00:31:35-00:36:25), zeznania świadka M. G. (1)- k. 296-297 (nagranie 00:39:09-01:07:55), zeznania świadka E. F.- k. 298-299 (nagranie 01:17:49-01:21:49), zeznania świadka E. J.- k. 299 (nagranie 01:21:55-01:29:17), zeznania świadka A. K.- k. 299-300 (nagranie 01:29:21-01:39:04), zeznania świadka R. J.- k. 300-301 (nagranie 01:39:11-01:50:19), zeznania świadka M. G. (2)- k. 301—302 (nagranie 01:51:09_01:57:46), zeznania świadka E. N.- k. 417 (nagranie 00:08:33-00:17:27), zeznania świadka B. P.- k.417-418 (nagranie 00;17:37-00:19;49), zeznania świadka H. A.- k. 418 (nagranie 00:20:01-00;24:58), zeznania świadka A. C. –k. 418-420 (nagranie 00:28:34-00:55:14), zeznania świadka J. K.- k. 420-421 (nagranie 00:59:18- 01:05:36), zeznania świadka R. U.- k. 422 (nagranie 01:10:08-01:18:43), zeznania powoda M. M. –k. 233-234 (nagranie 00:03:00:16:08) w zw. z k. 422 (nagranie 01:20:44 -01:23:24)

Zgodnie z § 18 pkt 7m Rada Nadzorcza spółki została umocowana do wyrażania zgody na zatrudnienie, jak również proponowanie warunków zatrudnienia kluczowych pracowników kadry zarządzającej Spółki oraz pracowników których, wynagrodzenie miesięczne przekraczało łącznie z wszelkimi dodatkowymi składnikami wynagrodzenia kwotę 12.000 zł brutto miesięcznie, jak również na wszelkie zmiany warunków zatrudnienia w/w pracowników.

(Dowód : umowa spółki- k. 65-68)

W dniu 5 maja 2014r. między powodem zajmującym stanowiska starszego asystenta Oddziału (...), ordynatora Oddziału (...) oraz Dyrektora ds. Medycznych, a A. C. zajmującą wówczas stanowisko Prezesa Zarządu pozwanego, doszło do zawarcia porozumienia, mocą którego strony ustaliły 12-miesięczny okres wypowiedzenia umów o pracę powoda, bez względu na tryb i sposób ich rozwiązania oraz bez względu na to, która ze stron dokona ich rozwiązania, na stanowiskach wymienionych w komparycji porozumienia łącznie bądź w zakresie poszczególnych stanowisk, bez konieczności świadczenia pracy przez powoda na wszystkich wskazanych wyżej stanowiskach we wskazanym powyżej okresie wypowiedzenia.

W tym też dniu Prezes Zarządu pozwanego udzieliła powodowi upoważnienia do dokonywania czynności w sprawach z zakresu prawa pracy wobec pracowników spółki, do wykonywania wszelkich zastrzeżonych dla kierownika zamawiającego czynności określonych w ustawie prawo o zamówieniach publicznych, jak również do prowadzenia spraw spółki oraz jej reprezentowania, składania oświadczeń woli i podpisywania umów oraz wykonywania czynności sądowych oraz pozasądowych, jakie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Rada Nadzorcza nie udzieliła zgody na zawarcie porozumienia z powodem z dnia 5 maja 2014r.

Na równorzędnym stanowisku co powód była zatrudniona E. F.- dyrektor ds. pielęgniarstwa. Z w/w takowe porozumienie nie zostało zawarte.

(Dowód : porozumienie zawarte dnia 5 maja 2014r.- k. 7, 31, 176,upoważnienie- k. 175, zeznania świadka R. J.-k. 300-301 (nagranie 01:39:11-01:50:25), zeznania świadka A. C. –k. 418-420 (nagranie 00:28:34-00:55:14), zeznania powoda M. M. –k. 233-234 (nagranie 00:03:00:16:08) w zw. z k. 422 (nagranie 01:20:44 -01:23:24)

Oświadczeniem z dnia 27 kwietnia 2015r. powód wypowiedział umowy o pracę łączące strony tj. z dnia 26 kwietnia 2012r. na stanowisku ordynatora Oddziału (...), z dnia 26 kwietnia 2012r. na stanowisku starszego asystenta Oddziału (...) oraz z dnia 31 maja 2013r. na stanowisko Dyrektora ds. Medycznych - na podstawie art. 32 § 1 ust. 3 kp, mając na uwadze postanowienia porozumienia z dnia 5 maja 2014r. tj. z zachowaniem 12- miesięcznego okresu wypowiedzenia w zakresie każdej z nich.

Powód wskazał również. iż zgodnie z porozumieniem z dnia 5 maja 2014r. został przez pracodawcę zwolniony z konieczności świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia. Nadto powód wniósł o wypłatę wynagrodzenia na jego rzecz w okresie wypowiedzenia na dotychczasowych zasadach.

(Dowód : wypowiedzenie umów o pracę- k. 9, 33)

W związku z rozwiązaniem umów o pracę powód otrzymał świadectwa pracy z dnia 31 lipca 2015r., doręczone mu w dniu 21 sierpnia 2015r., w których wskazano na okresy zatrudnienia powoda u pozwanego tj. od 1 maja 2012r. do dnia 31 lipca 2015r.

Pismem z dnia 27 sierpnia 2015r. powód wniósł do pracodawcy o sprostowanie wydanych mu świadectw pracy tj. w zakresie umowy o pracę zawartej na stanowisku starszego asystenta Oddziału (...) z dnia 26 kwietnia 2012r. oraz umowy o pracę na stanowisku ordynatora Oddziału (...) i (...) z dnia 26 kwietnia 2012r.

W treści powyższego pisma powód wskazał, że zgodnie z treścią art. 97 § 1 kp pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi świadectwo bez jego wniosku w związku z ustaniem stosunku pracy. Natomiast stosunek pracy jaki łączył pozwanego z powodem ustanie z końcem okresu wypowiedzenia, tj. z dniem 30 kwietnia 2016r.

Zdaniem powoda nie zaistniała zatem podstawa faktyczna do wystawienia świadectw pracy. Nawet zaś jeśli przyjąć, iż dopuszczalne jest wystawienie świadectwa pracy przed ustaniem stosunku pracy, to data ta na wystawionych przez pozwanego dokumentach jest nieprawidłowa. W świadectwach bowiem wskazano dzień 31 lipca 2015r. co w świetle treści w/w umów o pracę, porozumienia z dnia 5 maja 2014r. oraz treści wypowiedzenia uznać należy za nieprawidłowe. W związku z powyższym powód podał, iż oczekuje iż powyższe świadectwa zostaną wycofane z obiegu prawnego, ewentualnie sprostowane poprzez zmianę daty ustania stosunku pracy z 31 lipca 2015r. na dzień 30 kwietnia 2016r.

W piśmie z dnia 10 września 2015r. pozwany podał, iż nie widzi podstaw do sprostowania wydanych powodowi świadectw pracy.

(Dowód : świadectwa pracy- k. 10-11, k. 34-35, k. 189-190, pismo powoda wraz z kopią jego nadania – k. 12-13, 36-37, pismo pozwanego- k. 14, 38)

Sąd zważył co następuje:

Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny przede wszystkim w oparciu o zgromadzoną w sprawie dokumentację, która nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Nadto Sąd dokonując ustaleń faktycznych oparł się na zeznaniach powoda, którym przyznał walor wiarygodności, albowiem były one logiczne, konsekwentne i spójne, wzajemnie się uzupełniały, nadto znajdowały bezsprzecznie odzwierciedlenie w treści załączonych do akt sprawy dokumentów.

Podstawę ustaleń Sądu stanowiły również zeznania świadków w osobach B. K., A. W., J. M., A. B., J. T., M. G., E. F., E. J., A. K., R. J., M. G., E. N., B. P., H. A., A. C., J. K. oraz R. U..

Powyższe zeznania Sąd uznał za wiarygodne i zasługujące na uwzględnienie w takim zakresie w jakim każde z nich stanowiło podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Wskazać należy, iż świadkowie co do zasady posiadali ograniczoną wiedzę odnośnie przyczyn, jak również zawarcia przez strony porozumienia z dnia 5 maja 2014r. Ich zeznania w znacznej części odnosiły się do oceny współpracy z powodem oraz oceny wykonywanych przez niego obowiazków pracowniczych. Świadkowie w osobach R. J., M. G. oraz A. C. potwierdziły nadto fakt zawarcia przez strony porozumienia wydłużającego okres wypowiedzenia powodowi oraz uprzednio M. K..

Dokumenty prywatne Sąd ocenił na podstawie art. 245 k.p.c. Wynika z niego, że dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności przedmiotowych dowodów, przy czym ich prawdziwość, jak również autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Na rozprawie z dnia 21 grudnia 2016 r. (k. 422) Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego w charakterze strony wobec jego niestawiennictwa.

Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2016r. (k. 422) Sąd na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. oddalił pozostałe wnioski dowodowe powoda tj. zobowiązanie pozwanego do przedstawienia listy obecności na (...) za okres od 10 marca 2012r. do 5 maja 2014r. (k. 418), na okoliczność obecności powoda w pracy, albowiem okoliczności istotne w sprawie zostały wyjaśnione dotychczas zgromadzonym materiałem dowodowym, wniosek zaś złożony przez powoda zmierzał do ustalenia okoliczności całkowicie nieistotnych z punktu widzenia przedmiotu sprawy.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie było, iż w dniu 5 maja 2014r. między powodem zajmującym stanowiska starszego asystenta Oddziału (...) i W., ordynatora Oddziału (...) i W. oraz Dyrektora ds. Medycznych, a A. C. zajmującą wówczas stanowisko Prezesa Zarządu pozwanego, doszło do zawarcia porozumienia, mocą którego strony ustaliły 12-miesięczny okres wypowiedzenia umów o pracę powoda, bez względu na tryb i sposób ich rozwiązania oraz bez względu na to, która ze stron dokona ich rozwiązania, na stanowiskach wymienionych w komparycji porozumienia łącznie bądź w zakresie poszczególnych stanowisk, bez konieczności świadczenia pracy przez powoda na wszystkich wskazanych wyżej stanowiskach we wskazanym powyżej okresie wypowiedzenia.

Poza sporem pozostawała również okoliczność, iż w tymże dniu Prezes Zarządu pozwanego udzieliła nadto powodowi upoważnienia do dokonywania czynności w sprawach z zakresu prawa pracy wobec pracowników spółki, do wykonywania wszelkich zastrzeżonych dla kierownika zamawiającego czynności określonych w ustawie prawo o zamówieniach publicznych, jak również do prowadzenia spraw spółki oraz jej reprezentowania, składania oświadczeń woli i podpisywania umów oraz wykonywania czynności sądowych oraz pozasądowych, jakie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadka A. C., potwierdziły nadto, iż Rada Nadzorcza nie udzieliła zgody na zawarcie porozumienia z powodem z dnia 5 maja 2014r., jak również, iż decyzja o przedłużeniu okresu wypowiedzenia umów do 12- miesięcy dotyczyła wyłącznie osoby powoda. Z zatrudnioną bowiem na równorzędnym stanowisku co powód E. F.- dyrektor ds. pielęgniarstwa, takowego porozumienia nie zawarto.

Powództwo M. M. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wskazać należy, iż pracodawca w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy. W świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika w świadectwie pracy należy podać także informację o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach. (art. 97 § 1 i 2 kp)

Nadto wskazać należy, iż poza informacjami wskazanymi wyżej, treść świadectwa pracy powinny stanowić dane podane w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania z dnia 15 maja 1996 roku ( Dz. U z 1996 roku, Nr 60, poz. 282 ze zmianami)

Powyższe dane dotyczą wymiaru czasu pracy, podstawy prawnej rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy, urlopu wypoczynkowego, dodatkowego urlopu albo innego dodatkowego uprawnienia lub świadczenia, należności ze stosunku pracy uznanych i niezaspokojonych przez pracodawcę do dnia ustania tego stosunku z powodu braku środków finansowych, okresu korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawy prawnej jego udzielania, wykorzystanego urlopu wychowawczego, liczby dni za które pracownik otrzymał wynagrodzenie zgodnie z art. 92 kp, wykorzystania zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 kp, okresu za który pracownikowi przysługuje odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy na podstawie art. 36 ¹§ 1 kp, okresu odbytej czynnej służby lub jej form zastępczych, okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach i szczególnym charakterze, okresów nieskładkowych przypadających w okresie zatrudnienia, jak również danych które są zamieszczane na żądanie pracownika.

Świadectwo pracy nie zawiera w swej treści elementów ocennych, a jedynie fakty wskazane wyżej. Wszystkie stwierdzenia pracodawcy zamieszczone w świadectwie pracy są oświadczeniami wiedzy, zatem zawarte w nim oświadczenie pracodawcy nie tworzy samo przez się praw podmiotowych ani ich nie pozbawia.

Podkreślić należy, iż w świadectwie pracy nie można umieszczać innych informacji, niż określone przepisami prawa pracy. Świadectwo pracy jest dokumentem prywatnym, a nie urzędowym.

Stanowi ono dowód tego, że osoba która je podpisała złożyła w imieniu pracodawcy zawarte w nim oświadczenie -art. 245 kpc. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 listopada 1997 roku, III AUa 897/97, OSP 1998, Nr 1 poz. 4)

Pracownik może prowadzić dowody przeciwko treści świadectwa, a także udowadniać innymi środkami dowodowymi niż świadectwo okoliczności, które powinny być objęte treścią świadectwa. (wyrok z dnia 17 maja 1996 roku, I PRN 40/96, Prok. i Pr. 1996, Nr 10, s.58, uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 września 1999 roku, III PZP 15/90, OSNCP 1991, Nr 4, poz. 45, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1997 roku, II UKN 309/97, OSNAPiUS 1998, Nr 17, poz. 518)

W sytuacji, gdy pracownik nie zgadza się z treścią wydanego mu świadectwa może wystąpić z wnioskiem o jego sprostowanie.

Zauważyć należy, iż zgodnie z treścią art. 97 § 2 ¹ kp pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

W przedmiotowej sprawie przedmiotem sporu pomiędzy stronami była ocena prawna porozumienia zawartego przez strony w dniu 5 maja 2014r., w szczególności czy powyższe uznać można za ważne, a co za tym idzie wywołujące skutek w zakresie praw i obowiazków pracownika.

Wskazać należy, iż bezsprzecznie istnieje dopuszczalność wydłużania przez strony okresów wypowiedzenia określonych w treści art. 36 kp. ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1994r., I PZP 46/94, OSNCP 1995 Nr 7, poz. 87, wyrok z dnia 2 lutego 2003r., I PK 416/02, OSNP 2004 Nr 19, poz. 328, wyrok z dnia 16 listopada 2004r., I PK 36/04, OSNP 2005 Nr 12, poz. 176) Przyjąć należy, iż powyższe przepisy mają charakter semiimperatywny, co pozwala na modyfikowanie długości okresu wypowiedzenia przez strony, pod warunkiem, że będzie to korzystne dla pracownika.

Jednakże powyższe wydłużenie, nawet jeżeli następuje przez zawarcie przez strony stosownej umowy, zawsze podlega kontroli.

Wskazać należy, iż w uchwale z dnia 9 listopada 1994 roku (I PZP 46/94, OSNAPiUS 1995, Nr 7, poz. 87 z glosami M. Taniewskiej-Peszko, OSP 1995, z. 11, poz. 237 i A. Tomanka, OSP 1996, Nr 4, poz. 71) Sąd Najwyższy uznał, iż zastrzeżenie w umowie o pracę na czas nieokreślony 12-miesięcznego okresu wypowiedzenia tej umowy przez pracodawcę jest dopuszczalne na podstawie art. 18 § 2 kp. Dłuższy od ustawowego okres wypowiedzenia został uznany za korzystniejszy dla pracownika. W razie wydłużenia okresów wypowiedzenia dla obu stron umowy o pracę decydujące znaczenie dla oceny korzyści dla pracownika z tego tytułu ma sytuacja na rynku pracy. Zastrzeżenie dla obu stron w umowie o pracę okresu wypowiedzenia dłuższego niż przewidziany w Kodeksie pracy nie jest uznane za niekorzystne dla pracownika, jeżeli w jego efekcie pracownik uzyskał dłuższy okres wypowiedzenia przez pracodawcę, a sytuacja na rynku pracy w konkretnych okolicznościach (przy uwzględnieniu miejsca wykonywania pracy oraz zapotrzebowania na pracę określonego rodzaju) mogła czynić nierealną możliwość wypowiedzenia umowy o pracę przez pracownika (wyr. Sądu Najwyższego z 2.10.2003 r., I PK 416/02, OSNP 2004, Nr 19, poz. 328). Ocena ważności postanowienia umowy o pracę wprowadzającego dłuższy okres wypowiedzenia dla pracownika musi być odniesiona do konkretnych okoliczności sprawy, uwzględniać w sposób zobiektywizowany warunki istniejące w chwili zawierania umowy, odnosić się do całokształtu regulacji umownych, a przede wszystkim uwzględniać swoisty bilans korzyści i strat dla pracownika ( wyr. Sądu Najwyższego z 10.1.2006 r., I PK 97/05, MoPr 2006, Nr 8, s. 424 z glosą R. Skowrona, MoPr 2006, Nr 6, s. 323 i n.).

Należy zaznaczyć, że postanowienie umowy o pracę przewidujące wydłużenie ustawowego okresu wypowiedzenia, na przykład do 12 miesięcy, podlega ocenie nie tylko w aspekcie zgodności z prawem, lecz także co do zgodności z zasadami współżycia społecznego ( wyr. Sadu Najwyższego z 18.11.2004 r., I PK 36/04, OSNP 2005, Nr 12, poz. 176; MoPr 2005, Nr 9, s. 11).

Wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 58 § 1-3 kc czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

Podkreślić należy, iż postanowienia umowy o pracę podlegają wszakże ocenie nie tylko w aspekcie ich zgodności z przepisami jednostronnie bezwzględnie obowiązującymi, czy - nawet szerzej - jedynie z przepisami prawa niezależnie od charakteru norm jakie zawierają (art. 18 § 1 kp, art. 58 § 1 i 3 kc w związku z art. 300 kp), ale także z celem tej czynności prawnej, którym nie może być obejście prawa (art. 58 § 1 kc w związku z art. 300 kp), zasadą równego traktowania w zatrudnieniu (art. 18 § 3 kp) oraz z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 kc w związku z art. 300 kc).

Uprawnione jest zatem stanowisko pozwanego, iż na gruncie przedmiotowej sprawy konieczna była ocena porozumienia zawartego przez strony w dniu 5 maja 2014r. również z odwołaniem się do norm etycznych, do których prawo odsyła. Są nimi właśnie zasady współżycia społecznego.

W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy Sąd podziela stanowisko pozwanego prezentowane w toku prowadzonego postępowania, iż powyższe porozumienie, właśnie jako sprzeczne prawem i zasadami współżycia społecznego uznać należało, za nieważne.

Podkreślić należy, iż zarzut naruszenia zasad współżycia społecznego będzie uzasadniony jedynie w wyjątkowych przypadkach, w których akceptacja sposobu wykonywania swojego prawa przez podmiot uprawniony stoi w sprzeczności z obiektywną oceną moralną bądź też prowadzi do nieaprobowanego w obiektywnej ocenie skutku społeczno-gospodarczego. Zastosowanie przez Sąd normy art. 8 kp oznacza pozbawienie danego podmiotu możliwości korzystania z prawa, które mu w świetle przepisów prawa przedmiotowego przysługuje. Prowadzi to więc zawsze do osłabienia zasady pewności prawa i przełamuje domniemanie korzystania z prawa w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego i jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. Z tego względu zastosowanie przez sąd konstrukcji nadużycia prawa jest dopuszczalne tylko wyjątkowo.

Należy mieć na uwadze, iż treść klauzuli generalnej zawarta w art. 8 kp ujęta jest przedmiotowo, a nie podmiotowo. Nie kształtuje ona praw podmiotowych, nie zmienia i nie modyfikuje praw, jakie wynikają z innych przepisów prawa. Przepis ten upoważnia sąd do oceny, w jakim zakresie, w konkretnym stanie faktycznym, działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie jego prawa i nie korzysta z ochrony prawnej. Stosowanie art. 8 kp pozostaje zatem w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności konkretnej sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2012 r., II PK 56/12; podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2013 r., II PK 91/13). Przepis art. 8 kp dotyczy jedynie sytuacji, gdy podmiot dochodzący realizacji swojego prawa podmiotowego nadużywa go, przez to, że czyni z niego użytek sprzeczny z jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem lub zasadami współżycia społecznego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 2013 r., I PK 33/13). Ocena, czy w danej sprawie ma zastosowanie art. 8 kp, mieści się w granicach swobodnego uznania sędziowskiego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lipca 2013 r., I PK 16/13, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2014 roku, II PK 193/13)

Z kolei artykuł 58 § 1-2 kc w zw. z art. 300 kp stanowi, iż nieważna jest nie tylko czynność prawna sprzeczna z ustawą, ale także czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Trafnie przyjmuje się w orzecznictwie, że: "nieważność (…) oznacza, że czynność prawna nie wywołała i nie mogła wywołać żadnych skutków prawnych objętych wolą stron. Nieważność powstaje z mocy samego prawa i datuje się od samego początku, tzn. od chwili dokonania nieważnej czynności" ( wyr. Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 11 kwietnia 2002 r., I ACA 169/02 OSA 2003, Nr 5, poz. 20, z glosą aprobującą M. Niedośpiała, OSA 2004, Nr 1, poz. 84). Nieważna czynność prawna jest całkowicie bezskuteczna i nie wywołuje żadnych skutków prawnych jakie mogłyby powstać na jej podstawie ( wyrok Sądu Najwyższego z 5 marca 2002 r., I CKN 934/00,, Legali) "nieważność takiej czynności powoduje, że nie stwarza ona w ogóle uprawnień"). Nieważność bezwzględna oznacza, że czynność prawna nie wywołała i nie może wywołać żadnych skutków prawnych objętych wolą stron.

Nieważność ta powstaje z mocy prawa i datuje się od samego początku ( ex tunc), tzn. od chwili dokonania nieważnej czynności prawnej (wyr. SN z 7 kwietnia 2010 r., II UK 357/09, OSNAPiUS 2011, Nr 19–20, poz. 258; na ten temat por bliżej M. Gutowski, Nieważność czynności, 2012, s. 374 i n. i powołana tam literatura). Nieważność podlega uwzględnieniu z urzędu. Nieważność czynności prawnej podlega uwzględnieniu przez sąd z urzędu w każdym stadium ewentualnego procesu ( B. Lewaszkiewicz-Petrykowska, w: System PrCyw, t. I, 1985, s. 706; K. Gandor, Konwersja nieważnych czynności, s. 46; Radwański, Prawo cywilne, 2003, s. 331; Wolter, Ignatowicz, Stefaniuk, Prawo cywilne, 1999, s. 362). Uważa się, że każdy, kto ma interes prawny, może domagać się ustalenia nieważności czynności prawnej, ponieważ nieważna czynność prawna nie wywołuje skutków prawnych w stosunku do żadnych osób. Nieważność działa zatem erga omnes i każdy może się na nią powołać, gdyż obowiązkiem sądu jest z urzędu uwzględnić nieważność czynności prawnej. Tradycyjny sposób myślenia silnie akcentuje zasadę iura novit curia oraz to, że nieważność czynności prawnej jest stanem rzeczy, który istnieje ipso iure, niezależnie od jakiejkolwiek aktywności sądu, zaś – jak wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 lutego 2006r, II CSK 101/05, Legalis) ( Komentarz pod red. Gutowskiego)

Sądu Najwyższy w wyroku z dnia 9 sierpnia 2005 r., ( III UK 89/05), stwierdził, że ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne jako dokonane z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiągnięciu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu ( art. 58 § 3 kc w zw. z art. 300 kp ).

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w uzasadnieniu do wyroku z dnia 16 października 2013 r., ( III AUA 294/13 (opubl.), w którym sąd ten wskazał, że autonomia stron umowy o pracę w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny.

W wyroku z dnia z dnia 18 czerwca 2002 r. (I PKN 376/01) Sąd Najwyższy stwierdził również, iż wypowiedzenie przez pracodawcę stosunku pracy w związku z odwołaniem pracownika ze składu zarządu spółki z o.o., spowodowane rezygnacją z tego członkostwa, może w szczególnych okolicznościach sprawy uzasadniać sprzeczność z klauzulami zawartymi w art. 8 kp prawa pracownika do wynagrodzenia za przedłużony okres wypowiedzenia, w którym miałby też korzystać ze zwolnienia z obowiązku wykonywania pracy. ( OSNP 2004/7/122)

Wskazać należy, iż zgodnie z brzmieniem art. 353 ¹ kodeksu cywilnego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Przepis ten należy do kategorii przepisów iuris cogentis, a więc naruszenie któregokolwiek z wymienionych w nim kryteriów swobody kontraktowej i w rezultacie sprzeczności treści lub celu umowy z ustawą, zasadami współżycia społecznego lub naturą stosunku wykreowanego przez tę umowę powoduje nieważność czynności prawnej lub jej części na podstawie art. 58 kc. Ocenie pod kątem kryteriów wskazanych w art. 353 kc podlega nie tylko treść kwestionowanego postanowienia umownego, ale także jego cel. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstok z dnia 13 listopada 2015 roku, I ACa 596/15 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 30 lipca 2014 r., II CSK 563/13).

Na gruncie prowadzonych w sprawie rozważań należy mieć również na uwadze, iż zgodnie z treścią art. 22 § 1 kp przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Zatrudnienie w ramach określonych w art. 22 § 1 kp jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy (art. 22 § 1 ¹ kp).

Stosunek pracy jest określoną więzią prawną łączącą pracownika z pracodawcą, w ramach której pracownik zobowiązuje się do wykonywania na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy pracy określonego rodzaju, a pracodawca zobowiązuje się do zatrudniania go za wynagrodzeniem. Ze swej istoty stosunek pracy ma charakter zobowiązania wzajemnego - każda z jego stron jest jednocześnie zobowiązana i uprawniona względem drugiej strony.

Podmiot zobowiązany do wykonywania pracy jest jednocześnie uprawniony do wynagrodzenia (i szeregu innych świadczeń), podmiot zobowiązany do wypłaty wynagrodzenia jest natomiast uprawniony do żądania wykonywania pracy podporządkowanej.

W ten sposób każda ze stron stosunku pracy jest jednocześnie względem siebie dłużnikiem i wierzycielem.

Podstawowe zobowiązanie pracownika wynikające ze stosunku pracy ma charakter zobowiązania do starannego działania, a nie do osiągnięcia określonego rezultatu. Stosunek pracy jest zawsze relacją dwustronną, łączącą pracownika i pracodawcę.

W oparciu o powyższą regulację w prawnym stosunku pracy następuje włączenie pracownika do działalności pracodawcy i podporządkowanie go regulaminowi pracy oraz poleceniom kierownictwa co do miejsca, czasu i sposobu wykonywania pracy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy w ocenie Sądu zwolnienie powoda, jako pracownika z obowiązku świadczenia pracy przez okres 12 miesięcy w okresie wypowiedzenia bez względu na tryb rozwiązania umowy o pracę, jak i stronę rozwiązującą umowę o pracę nie można być uznane za zgodne z prawem, właściwością stosunku pracy, jak również zasadami współżycia społecznego.

Zobowiązanie przez pozwanego do spełniania na rzecz powoda świadczeń pieniężnych przez okres 12 miesięcy z jednoczesnym pozbawieniem pracodawcy prawa do żądania od powoda świadczenia pracy jest sprzeczne z treścią art. 22 kp. Takie ukształtowanie treści stosunku określa w sposób rażąco nierówny uprawnienia i obowiązki stron – pozwany w okresie wypowiedzenia w zamian za swoje świadczenia nie ma prawa do żadnych świadczeń ze strony powoda. Powyższe zobowiązanie powoduje również bezsprzecznie po stronie pracownika powstanie nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych.

Niezrozumiałym i nieuzasadnionym jest również określenie przez strony, iż powyższy 12-miesięczny okres wypowiedzenia, miałby zastosowanie w sytuacji niezależnej od trybu ustania stosunku pracy, a więc również w przypadku rozwiązania umowy w trybie natychmiastowym (art. 52, 53 oraz 55 kp) jak również bez względu na podmiot, który powyższe oświadczenie by złożył.

W zakresie prowadzonych rozważań należało mieć również na uwadze, iż z materiału dowodowego sprawy nie wynika w jakikolwiek sposób, ażeby istniało jakieś uzasadnienie do wydłużenia okresu wypowiedzenia umowy właśnie powodowi.

Z zeznań powoda, jak również świadka A. C. nie wynika, iż powód miał powierzony szczególny w stosunku do zajmowanego przez niego stanowiska zakres obowiazków, skutkujący znacznym ryzykiem w zakresie podejmowanych przez niego decyzji. Świadek A. C., jako uzasadnienie dla wydłużenia okresu wypowiedzenia powodowi wskazywała jedynie na wprowadzenie przez powoda reformatorskich rozwiązań, między innymi co do obsady karetek, jak również prowadzenie trudnych negocjacji w zakresie warunków zatrudnienia pracowników. Podkreślić należy, iż powód wykonywał obowiązki dyrektora medycznego od 2013r., posiadając już określony wachlarz upoważnień, również opisany wyżej.

W niniejszej sprawie brak możliwości ustalenia dlaczego akurat w maju 2014r. zaistniała konieczność dodatkowego zabezpieczenia jego interesów pracowniczych. Na podkreślenie zasługuje również okoliczność, iż w stosunku do drugiego pracownika, zatrudnionego na równorzędnym stanowisku co powód – p. F., pracodawca nie podjął decyzji o wydłużeniu okresu wypowiedzenia. Znamienne jest również to, iż u pozwanego nie miały miejsca inne przypadki wydłużania okresów wypowiedzeń do 12 miesięcy. Przypadek powoda miał charakter jednostkowy. Nadto na zawarcie porozumienia z dnia 5 maja 2014r. Prezes Zarządu A. C. nie otrzymała zgody Rady Nadzorczej, określonej w treści umowy spółki.

Sąd nie podzielił zatem twierdzeń powoda o obowiązującym go 12- miesięcznym okresie wypowiedzenia, uznając porozumienie z dnia 5 maja 2014r. za nieważne w oparciu o treść art. 58 kc w zw. z art. 300 kp.

O powyższym orzeczono w punkcie I wyroku- na podstawie art. 97 kp- a contrario.

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach.

O kosztach zastępstwa procesowego należnych na rzecz strony pozwanej orzeczono na w punkcie II wyroku na podstawie § 11 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.). W tym zakresie Sąd miał na uwadze złożenie przez powoda dwóch pozwów w sprawie.

W zakresie obciążającym powoda, jako stronę przegrywającą, z tytułu kosztów sądowych objętych postanowieniami z dnia 11 sierpnia 2016r., 30 sierpnia 2016r. oraz z dnia 23 grudnia 2016r. ( k. 301-329, 362-363, 440-441) Sąd przejął powyższe na rachunek Skarbu Pastwa- Kasę Sądu Rejonowego (...), nie znajdując podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie dyspozycji art. 97 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz. U z 2005 roku, Nr 167, poz. 1398 ze zmianami)

O powyższym orzeczono w punkcie III wyroku.