Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 sierpnia 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku X Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant: Anna Ciechanowicz

pod nieobecność Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim

po rozpoznaniu w dniu 16 sierpnia 2018r. na rozprawie

sprawy Ł. W. (1) , syna J. i W., urodzonego (...), PESEL (...)

oskarżonego o to, że :

w dniu 11 listopada 2017r. w m-ci S. w ruchu lądowym prowadził pojazd mechaniczny m-ki M. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, gdzie wynik pierwszego badania wskazał 0,89 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  oskarżonego Ł. W. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu aktem oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 178a § 1 k.k. i skazując go za ten występek, na mocy art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w liczbie 100 (stu) stawek dziennych i wysokości 20 zł (dwadzieścia złotych) za jedną stawkę,

II.  na mocy art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 (czterech) lat;

III.  na mocy art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego w pkt. II zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 11.11.2017 r. do dnia 16.08.2018r.;

IV.  na mocy art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 5000 zł (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 1 art. 3 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 1170/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 listopada 2017 roku na terenie miasta i gminy P. służbę w patrolu zmotoryzowanym, poruszając się pojazdem marki O. (...) o nr nadwozia (...) pełnili E. K. z D. R.. Tego dnia panowały słabe warunki pogodowe, padał deszcz. Na drodze (...) w G., wideorejestratorem o nazwie fabrycznej V. 2a o nr fabrycznym 037, który posiadał świadectwo legalizacji ważne do dnia 31 października 2018 roku, jadąc za pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...), zarejestrowali, że kierujący w/w pojazdem przekroczył na tym odcinku drogi dozwoloną prędkość. Pierwsze dwa pomiary wykonane o godz. 12.47 były nieczytelne. Wideorejestrator jest wyposażony w przyrząd do pomiaru prędkości pojazdu w ruchu drogowym, które w momencie dokonywania pomiaru było wyłączone. W trakcie próby wykonania trzeciego pomiaru, funkcjonariusze policji jadąc za samochodem M. (...) ujawnili, że kierujący nie zasygnalizował manewru zmiany pasa z prawego na lewy oraz że nie zastosował się do obowiązku ruchu prawostronnego w ten sposób, że poruszał się lewym pasem, podczas gdy prawy pas nie jest zajęty. Następnie, na terenie miejscowości B. o godz. 12.48 Ł. W. (2) ponownie nie zasygnalizował zmiany pasa ruchu z lewego na prawy, a ponadto przekroczył dozwoloną prędkość, tj. poruszał się z prędkością 148 km/h przy ograniczeniu prędkości na tym odcinku drogi do 120 km/h.

Ł. W. (2) był notowany uprzednio jako sprawca wykroczeń.

Dowody: notatka urzędowa k. 1-1v., świadectwo legalizacji ponownej przyrządu pomiarowego k. 4, 5, zeznania D. R. k. 22,82v.-83, zeznania świadka E. K. k. 26-27, 83-83v., płyta DVD-R z zapisem wideorejestratora i protokół z zapisu wideorejestratora k. 31-33, Informacja o wpisach w ewidencji kierowców k. 52

Kierujący pojazdem M. (...) Ł. W. (2) w związku z popełnionymi wykroczeniami został zatrzymany przez patrol policji do kontroli. Zatrzymanie nastąpiło na w S. o godz. 12.49 na łącznicy drogi (...).

W trakcie kontroli przez funkcjonariuszy Policji w związku z podejrzeniem, że Ł. W. (2) znajduje się w stanie nietrzeźwości, bowiem wyczuwalna była od niego woń alkoholu, został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie przeprowadzono urządzeniem do tego przeznaczonym A. B., które zasygnalizowało, iż badany znajduje się w stanie nietrzeźwości – czerwona dioda. Badanie powtórzono urządzeniem A. 6020, które miało aktualne świadectwo wzorcowania i wykazało u Ł. W. (1) o godz. 12.51 – 0,89 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a powtórne, przeprowadzone o godz. 13.07 - 0,93 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowody: notatka urzędowa k. 1, protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 2-2v., świadectwo wzorcowania k. 3-3v., zeznania D. R. k. 22, zeznania świadka E. K. k. 26-27, 83-83v.,

W związku z powyższym Ł. W. (2) zatrzymano prawo jazdy, a pojazd M. (...) został usunięty na koszt właściciela na parking w P..

Dowody: notatka urzędowa k. 1-1v., postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy k. 18

Ł. W. (2) w trakcie kontroli zgłosił, żeby okazać mu świadectwo legalizacji alkotestu, co też uczyniono. Badany stwierdził jednak, że okazano mu kserokopię, zatem jest ono nieważne i według niego urządzenie jest zepsute oraz wyraził chęć dokonania badania stanu trzeźwości na komendzie policji. Wobec tego Ł. W. (1) przewieziono do KPP P., gdzie zatrzymany będąc już pod budynkiem Komendy Policji zmienił jednak zdanie i odmówił poddania się badaniu nie podając przyczyny.

dowody: notatka urzędowa k. 1v., zeznania D. R. k. 22, 82v.-83, zeznania świadka E. K. k. 26-27, 83-83v.,

Ł. W. (2) ma wykształcenie zawodowe. Jest rozwiedziony, ma zasądzone alimenty w kwocie 500 i 600 złotych na dwójkę dzieci. Prowadzi własną działalność gospodarczą M. Ł. W., pracuje jako zawodowy kierowca osiągając z tego tytułu dochód ok. 1.200 zł miesięcznie. Posiada majątek w postaci pojazdu marki R. (...), który jest zajęty przez komornika. Nie był leczony psychiatrycznie, ani odwykowo. Ł. W. (2) nie był karany.

Dowody: dane osobo poznawcze k. 36, dane z wyjaśnień oskarżonego k. 10-11, dane o karalności k. 80

W toku postępowania przygotowawczego słuchany w charakterze podejrzanego Ł. W. (2) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i korzystając z przysługującego mu prawa odmówił składania wyjaśnień wskazując, że wyjaśnienia będzie składał przed Sądem.

Ł. W. (2) powiadomiony prawidłowo nie stawił się na termin rozprawy głównej bez usprawiedliwienia.

vide: wyjaśnienia oskarżonego k. 12

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonego Ł. W. (1) odnośnie zarzucanego mu czynu nie budziły wątpliwości.

Przechodząc do omówienia zebranych w sprawie dowodów, za w pełni wartościową podstawę ustaleń faktycznych należało uznać zeznania świadków E. K. i D. R. – funkcjonariuszy Policji, którzy w dniu 11 listopada 2017 roku dokonali zatrzymania oskarżonego w związku z naruszeniem przez niego zasad ruchu drogowego. Świadek E. K. słuchany w toku rozprawy głównej początkowo z uwagi na specyfikę wykonywanej przez niego pracy jedynie ogólnie kojarzył, czego sprawa dotyczy, natomiast nie pamiętał szczegółów związanych ze sprawą. Pamiętał przede wszystkim kwestie związane z kwestionowaniem przez oskarżonego legalizacji i sprawności urządzenia do pomiaru stanu trzeźwości. Natomiast na etapie dochodzenia, składając zeznania w nieodległym czasie po interwencji, świadek szczegółowo opisał okoliczności zdarzenia. Jego wskazania znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w szczególności zaś okoliczności związane ze sprawnością urządzenia zostały poparte aktualnym świadectwem wzorcowania. Również depozycje świadka D. R. nie budzą wątpliwości w zakresie ich prawdziwości. Jej zeznania, zarówno te złożone w toku postępowania przygotowawczego, jak i podczas rozprawy głównej były wewnętrznie spójne i nie zawierały nieścisłości. Nie ulega wątpliwości, że zeznania w/w świadków w zakresie przeprowadzonej kontroli stanu trzeźwości oskarżonego polegały na prawdzie, o czym świadczy ich zgodność z wynikami badań stanu trzeźwości jak. Ponadto w ocenie Sądu świadkowie jako osoby obce dla Ł. W. (1), wykonujące czynności z udziałem oskarżonego w związku z pełnioną służbą, nie mieli interesu, aby próbować konfabulować czy też nadmiernie obciążać oskarżonego. Z tego też względu Sąd uznał relacje tych świadków za szczere i na ich podstawie poczynił ustalenia faktyczne w sprawie, w szczególności dotyczące przyczyn zatrzymania Ł. W. (1) oraz przebiegu kontroli oskarżonego.

Ponadto Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności w postaci danych osobo – poznawczych, znajdującego się w aktach sprawy protokołu z przeprowadzonego badania stanu trzeźwości oskarżonego urządzeniem elektronicznym, protokołu z odtworzenia zapisu monitoringu z wideorejestratora pochodzącego z pojazdu służbowego, świadectwa wzorcowania urządzenia kontrolującego, danych o karalności, oraz informacji o popełnionych przez oskarżonego wykroczeniach, których autentyczność, wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji i brak w sprawie jakichkolwiek danych, które mogłyby podważyć ich prawdziwość.

Podobnie za wiarygodny dowód uznał Sąd notatkę urzędową z dnia 11 listopada 2018 roku ujawnioną w toku postępowania. Notatka ta dotyczy kontroli trzeźwości przeprowadzonej przez funkcjonariuszy Policji z udziałem oskarżonego. Ujawniona notatka urzędowa potwierdza jedynie obiektywny fakt zaistnienia takiej kontroli; w pozostałym zakresie nie stanowiła ona podstawy poczynionych ustaleń faktycznych, bowiem prowadziłoby to do naruszenia zakazu zastępowania dowodów, z których wymagane jest sporządzenie protokołu (np. zeznań świadków), treścią notatek urzędowych. Niemniej jednak podkreślić należy, że na opisane w niej okoliczności zeznawali świadkowie – funkcjonariusze Policji.

Ł. W. (2) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Deklaracja oskarżonego nie znalazła jednak potwierdzenie w powyższym, wiarygodnym materiale dowodowym i została oceniona przez Sąd jako przyjęta przez oskarżonego linia obrony.

Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań funkcjonariuszy policji i wyników badań urządzeniem elektronicznym stanu trzeźwości oskarżonego, Sąd doszedł do przekonania, że Ł. W. (2) dopuścił się popełnienia przypisanego mu wyrokiem czynu z art. 178a § 1 k.k. Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można także winę w popełnieniu tego czynu. Oskarżony jest osobą zdolną ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Stwierdzić zatem należy, że mimo tego, że oskarżony miał obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, nie uczynił tego jednak i popełnił przypisane mu przestępstwo.

Sąd zważył dalej, iż na gruncie art. 178a § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Definicję stanu nietrzeźwości dostawcza natomiast art. 115 § 16 k.k. zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony prowadził samochód będąc w stanie nietrzeźwości, którego zawartość przekraczała 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu i wynosiła: w pierwszym badaniu 0,89 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, w drugim badaniu 0,93 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. W świetle powyższego nie ulega zatem wątpliwości, że Ł. W. (2) swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art. 178a § 1 k.k. Sprawca tego czynu podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Rozpoczynając rozważania dotyczące wymierzonej oskarżonemu karze Sąd zważył, że miał na uwadze całokształt okoliczności w jakich doszło do popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu oraz rodzaj i charakter naruszonych przez niego norm właściwego zachowania się. Sąd ponadto miał na względzie także dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., zgodnie z którym sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Przepis ten stanowi również, że wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Natomiast przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę m. in. sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz inne przesłanki, o których mowa w art. 115 § 2 k.k.

Wymierzając karę oskarżonemu Sąd jako okoliczność obciążającą uwzględnił stosunkowo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego wyrażający się w sposobie i okolicznościach popełnienia czynu. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał wysoki stopień winy oskarzonego, przejawiający się w tym, iż dopuścił się przypisanego mu przestępstwa umyślnie, a zatem świadomie i w sposób rażący zlekceważył obowiązujący porządek prawny. Rozpoczynając jazdę samochodem po tym jak niedługi czas wcześniej spożywał alkohol, oskarżony wiedział bowiem, biorąc pod uwagę jego wiek i doświadczenie życiowe, iż wciąż znajduje się pod jego wpływem. Sąd zważył, że stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu znacznie przekroczyło wartość wskazaną w art. 115 § 16 k.k. Sąd miał również na uwadze, że oskarżony potencjalnie stanowił duże zagrożenie bezpieczeństwa w komunikacji, bowiem prowadził samochód na często uczęszczanej drodze publicznej, w południe, przy czym tego dnia panowały słabe warunki pogodowe, padał deszcz, a więc wskazane było zachowanie większej ostrożności. Ponadto Ł. W. (2) nie został zatrzymany z powodu rutynowej kontroli drogowej, a w związku z naruszeniem przez niego szeregu przepisów ruchu drogowego, tj. przekraczania prędkości oraz niesygnalizowania zamiaru zmiany pasa jazdy i poruszania się lewym pasem. Na korzyść oskarżonego przemawiało natomiast to, że zachowanie Ł. W. (1) było incydentalne, na co wskazuje jego dotychczasowa niekaralność.

Mając na uwadze ogół przytoczonych okoliczności oraz kierując się prymatem kar wolnościowych, Sąd uznał, że odpowiednią karą, która spełni względem oskarżonego swoje cele, będzie kara grzywny w liczbie 100 stawek dziennych i wysokości 20 zł za jedną stawkę. Sąd miał w tym względzie na uwadze treść art. 58 § 1 k.k., w którym wyrażona została zasada prymatu kar wolnościowych. W ocenie Sądu dotychczasowy sposób życia oskarżonego – fakt, iż wcześniej nie wchodził w konflikt z prawem, w pełni wystarczające dla realizacji celów kary, zarówno w sferze prewencji szczególnej, jak i generalnej, będzie orzeczenie właśnie kary grzywny we wskazanym wymiarze. Jednocześnie wskazać należy, iż wysokość tej kary, tj. 100 stawek dziennych po 20 zł każda z nich, w przekonaniu Sądu, spełnia dyrektywy określone w przepisie art. 33 § 1 i 3 k.k., zgodnie z którą ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2.000 złotych. Mając na względzie fakt, iż oskarżony aktualnie pracuje i osiąga stały dochód, przy czym jest osobą w sile wieku, w pełni zdolną do pracy zarobkowej, określenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 zł jest w ocenie Sądu uzasadnione.

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 42 § 2 k.k., obligująca do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju – z uwagi na popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. Środek ten orzeka się w latach, od 3 roku do 15 lat (art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k.). Sąd analizując okoliczności sprawy, w szczególności zaś mając na uwadze poziom stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu u oskarżonego, jak i powód jego zatrzymania w związku z nieprawidłową techniką jazdy uznał, iż orzeczenie rzeczonego zakazu w wymiarze 4 lat będzie adekwatne do wagi czynu i powinno spełnić zakładane cele, tak w zakresie ogólnoprewencyjnym, jak i prewencji szczególnej.

Dodatkowo, stwierdzając, iż w dniu 11 listopada 2017 roku doszło do zatrzymania prawa jazdy oskarżonego, Sąd w pkt III wyroku na poczet orzeczonego względem niego środka karnego – zakazu prowadzenia pojazdów - zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego stosowania tego środka od dnia zatrzymania dokumentu do dnia wyrokowania, tj. do dnia 16 sierpnia 2018 roku.

Mając na uwadze treść art. 43a § 2 k.k. Sąd zastosował wobec oskarżonego środek karny w postaci zobowiązania oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, do czego był zobligowany treścią wskazanego przepisu.

Sąd orzekł również w przedmiocie kosztów procesu. I tak, na mocy art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 616§ 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 1, art. 3 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych obciążył oskarżonego kosztami sądowymi w kwocie 100 złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotą 200 złotych tytułem opłaty. Sąd orzekając w tym przedmiocie zważył, że w przedmiotowej sprawie nie występowały przesłanki dla odstąpienia od obciążania oskarżonego kosztami procesu w sprawie.