Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku X Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant: Mateusz Patelczyk

pod nieobecność Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. w G.

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2018r. na posiedzeniu

sprawy R. B. (1) , syna R. i T., ur. (...), PESEL (...)

oskarżonego o to, że :

w dniu 2 czerwca 2018 roku w G. na ul. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości stwierdzonym urządzeniem typu A. X. 100 z wynikiem - I badanie 0,432 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie z wynikiem 0,408 mg/l oraz na urządzeniu A. 48 z wynikiem – I badanie 0,28 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie 0,24 mg/l, prowadził w ruchu lądowym samochód ciężarowy marki (...) o nr rej. (...)

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

orzeka:

I.  ustalając, iż oskarżony R. B. (2) dopuścił się popełnienia czynu opisanego aktem oskarżenia, to jest występku z art. 178a § 1 kk i uznając, iż wina oskarżonego jak i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66 § 1 i § 2 kk w zw. z art. 67 § 1 kk warunkowo umarza postępowanie karne na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

II.  na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku;

III.  na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego w punkcie II (drugim) wyroku środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego stosowania tego środka poprzez zatrzymanie dokumentu prawa jazdy od dnia 2 czerwca 2018 roku do dnia wyrokowania;

IV.  na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 2.000 (dwóch tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

V.  na podstawie art. 7 ustawy z 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) oraz art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. i art. 629 k.p.k. wymierza oskarżonemu 100 zł (sto złotych) tytułem opłaty i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 100 zł (sto złotych).Sygn. akt X K 575/18

Sygn. akt: 931/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 czerwca 2018 roku w godzinach do 22.00 R. B. (2) spożył alkohol w postaci czterech piw. Następnego dnia rano, tj. 2 czerwca 2018 roku, R. B. (2) wsiadł do samochodu ciężarowego marki D. o nr rejestracyjnym (...) celem udania się na terminal kontenerowy. Jadąc ulicą (...) w G., podjechał do bramki nr 1 terminala (...) w G. około godz. 7.40. Podczas rutynowej kontroli trzeźwości kierowców wjeżdżających na teren terminala, pracownik ochrony P. K., stwierdził, że R. B. (2) uzyskał wynik pozytywny. Następnie oskarżony został poddany badaniu stanu trzeźwości urządzeniem do wskazania stanu trzeźwości, które również wykazało wynik pozytywny. P. K. następnie zabrał kierowcy kluczyki i zawiadomił o sytuacji kierownika zmiany, który z kolei zadzwonił na policję.

Dowód: wyjaśnienia R. B. (1) k. 22-23, zeznania P. K. k. 16-17, zeznania D. R. k. 13v.-14

Przeprowadzone przez P. K. badanie na urządzeniu A. X. o godz. 7.49 wykazało 0,432 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, zaś o godz. 8.04 - 0,408 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Następnie badanie na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu zostało powtórzone przez funkcjonariuszy policji urządzeniem AlcoQuant 48. Pierwsze badanie przeprowadzone o godz. 8:01 wykazało, że R. B. (2) miał 0,28 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. O godz. 8:21 uzyskano wynik 0,24 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Kolejne badanie na urządzeniu Alkometr A2.0 o godz. 9.28 wykazało 0,15 mg/l i o godz. 9.31 0,13 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowód: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 2, 4, 7, świadectwo wzorcowania k. 3, 5-6, zeznania D. R. k. 13v.-14.

R. B. (2) jest rozwiedziony, ma dwoje dzieci, przy czym młodszy syn w wieku 19 lat jest na jego utrzymaniu. Posiada wykształcenie średnie techniczne, z zawodu jest technikiem mechanikiem. Pracuje jako kierowca, osiągając dochód w wysokości ok. 1.800 zł miesięcznie. Cieszy się dobrą opinią w miejscu pracy. Nie posiada majątku Nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.

Dowód: karta karna k. 57, dane osobo poznawcze k. 22, opinia k. 58,

W postępowaniu przygotowawczym słuchany w charakterze podejrzanego R. B. (2) wskazał, że rozumie treść pouczenia i przedstawionego mu zarzutu oraz przyznał się do jego popełnienia, składając jednocześnie wyjaśnienia.

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień odstępując do wskazanych powyżej kart akt postępowania

Dowód: wyjaśnienia R. B. (1) k. 22-23.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności zaś zeznań świadków P. K. i D. R., jak i też wyjaśnień samego oskarżonego R. B. (1), a także dokumentacji z kontroli drogowej w postaci protokołów z przebiegu badania stanu trzeźwości, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu występku, jak i wina R. B. (1) nie budzą wątpliwości.

Przechodząc do oceny osobowych źródeł dowodowych Sąd za w całości wiarygodne uznał zeznania świadków P. K. i D. R. – pracownika ochrony i policjanta, którzy przeprowadzili badania stanu trzeźwości oskarżonego. Ich zeznania korespondowały z przedstawioną w sprawie dokumentacją, są rzetelne i korespondują ze sobą. Ponadto, czynności związane z osobą oskarżonego były przez nich prowadzone w ramach służby oraz obowiązków pracownika ochrony, zaś jako osoby obce dla R. B. (1) nie mieli podstaw, aby zeznawać nieprawdę lub nadmiernie obciążać oskarżonego. Wyżej wymienieni świadkowie dokładnie opisali przebieg rutynowych czynności i kontroli, wskazali przyczyny poddania oskarżonego badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Sąd zważył również, że złożyli swoje zeznania bezpośrednio po przedmiotowym zdarzeniu, zatem pamiętali szczegółowo okoliczności na które byli słuchani.

Wyjaśnienia złożone przez R. B. (1) Sąd uznał za wiarygodne. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz podał okoliczności popełnionego czynu. Wyjaśnienia oskarżonego miały logiczny charakter, były spójne wewnętrznie, a także nie stały w sprzeczności z pozostałymi dowodami zebranym w sprawie. Sąd zważył, że oskarżony nie próbował w jakikolwiek sposób uniknąć odpowiedzialności karnej za przestępstwo, jakiego się dopuścił, a wręcz przeciwnie, przyznając się do jego popełnienia wnioskował o skazanie bez przeprowadzania rozprawy, jednocześnie wyrażając skruchę.

Sąd nie znalazł również podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w postaci: danych o karalności, danych osobo poznawczych, protokołów badania stanu trzeźwości. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią zeznań świadka oraz wyjaśnień oskarżonego, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

Na gruncie art. 178a § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za czyn sprawcy wymierzyć można grzywnę, karę ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostarcza natomiast art. 115 § 16 k.k., zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony w dniu 2 czerwca 2018 roku w godzinach porannych prowadził samochód marki (...) o nr rejestracyjnym (...) będąc w stanie nietrzeźwości, co zostało potwierdzone czterokrotnym badaniem na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu (I badanie: 0,432 mg/l, II badanie 0,408 mg/l, III – badanie 0,28 mg/l, IV badanie 0,24 mg/l). Wprawdzie zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego przekraczała ustawowy próg dzielący wykroczenie od przestępstwa, to jednak mając na uwadze okoliczności dotyczące popełnienia czynu zarzucanego oskarżonemu, jak również jego właściwości, warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia, Sąd zważył, że w niniejszej sprawie uzasadnione jest zastosowanie wobec R. B. (1) dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 66 § 1 k.k., Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Natomiast § 2 tego artykułu statuuje, że warunkowe umorzenie stosowane jest do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że warunki formalne warunkowego umorzenia postępowania zostały spełnione; przestępstwo przypisane R. B. (2) jest bowiem zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 2. Ponadto, jak wynika z danych o karalności R. B. (2) nie był dotychczas karany.

Ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, Sąd, w kontekście dyrektywy sformułowanej w treści art. 115 § 2 k.k., uwzględnił między innymi rodzaj i charakter naruszonego dobra oraz sposób i okoliczności popełnienia czynu. W ocenie Sądu, zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony, jak i stopień jego zawinienia nie są znaczne, a jak zostało to wyżej wskazane – okoliczności jego popełnienia, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, nie budzą wątpliwości. Jako prawidłową należy ocenić postawę oskarżonego, który przyznał się do winy i złożył szczere wyjaśnienia. Zwrócić należy również uwagę na dotychczasowy nienaganny sposób życia oskarżonego, co uzasadnia przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania, będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Sąd miał na uwadze fakt, że zachowanie R. B. (1) miało charakter incydentalny. Sąd zważył również, że oskarżony spożywał alkohol poprzedniego dnia, nie zaś bezpośrednio przed kierowaniem pojazdem, zaś stan jego nietrzeźwości nieznacznie przekroczył dolną granicę zawartości alkoholu we krwi. Żaden z dowodów zgromadzonych w aktach sprawy nie wskazuje również, aby spowodował znaczne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu lądowym techniką lub taktyką jazdy w inkryminowanym czasie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne określając przy tym długość okresu próby na okres 2 lat. Taki właśnie czas będzie niezbędny do zweryfikowania prognozy co do sposobu postępowania R. B. (1), stanowiącej istotną przesłankę wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia.

Sąd stwierdził również, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 67 § 3 k.k., umożliwiająca Sądowi orzeczenie wobec oskarżonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Zdaniem Sądu roczny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych spełni zakładane cele wymierzenia tego środka, tj. wyeliminuje oskarżonego spośród osób prowadzących pojazdy mechaniczne, zapewniając tym samym w okresie jego trwania bezpieczeństwo pozostałym uczestnikom ruchu. Długość tego zakazu, zdaniem Sądu, będzie też adekwatna do stopnia winy oskarżonego – w ocenie Sądu, orzeczenie zakazu na okres 3 lat, tj. minimalny okres przewidziany przy skazaniu, byłoby rażąco surowe i wiązałoby się ze zbyt dotkliwymi konsekwencjami dla oskarżonego, który ze względu na specyfikę swojej pracy (w charakterze kierowcy) na długi czas straciłby źródło utrzymania. Dalej, na mocy przepisu art. 63 § 4 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 2 czerwca 2018r. do dnia wyrokowania, tj. 20 listopada 2018r.

Sąd orzekł także, w oparciu o treść art. 67 § 3 k.k. o świadczeniu pieniężnym na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 2.000 złotych. Zdaniem Sądu kwota ta jest adekwatna do możliwości finansowych oskarżonego, który osiąga przeciętny dochód, a przez najbliższy czas nie będzie mógł wykonywać zawodu kierowcy. Jednocześnie Sąd uznał, iż orzeczone świadczenie w wysokości określonej w niniejszym wyroku, wzmocni korzystne oddziaływanie na sprawcę, stwarzając podstawy do przekonania, że zastosowany środek probacyjny, choć nie stanowi skazania oskarżonego za popełnienie zarzucanego mu czynu, to jednak nie oznacza wykluczenia jakiejkolwiek formy jego odpowiedzialności za naruszenie przepisów prawa.

Nie znajdując podstaw do zwolnienia R. B. (1) od poniesienia kosztów postępowania, Sąd na podstawie art. 7 ustawy z 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. i art. 629 k.p.k. wymierzył oskarżonemu 100 zł tytułem opłaty i zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 100 zł. Sąd kierował się zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów.

SSR Adrianna Kłosowska

Zarządzenia:

1)  odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień;

2)  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem – PR;

3)  przedłożyć z wpływem lub do uprawomocnienia.

G., dnia 30 listopada 2018 r.