Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Magdalena Barska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim R. P.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23.10.2018r. sprawy S. (...) , syna A. i M., urodzonego (...) w G., PESEL (...),

skazanego:

1.  prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 05.11.2013r. w sprawie X K 629/13 za czyn z art. 292§1 k.k. na karę grzywny 180 (sto osiemdziesiąt) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych, w dniu 31.12.2015r. wykonano kare grzywny;

2.  prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 21.02.2013r. w sprawie II K 1303/05 za czyn z art. 279§1 k.k. i inne na karę 2 (dwóch) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 18.02.2015r. w sprawie II K 707/13 za czyn z art. 279§1 k.k. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę 100 (sto) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych;

prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 26.09.2017r. w sprawie II K 492/17 połączono kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami wydanymi w sprawach II K 1303/05 oraz II 707/13 wymierzając karę łączną 3 (trzech) lat i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 27.11.2017r. w sprawie X K 437/16 za czyn z art. 278§1 k.k. na karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 191§1 k.k. na kare 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; orzeczono kare łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

I.  Na podstawie art. 85§1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86§1 k.k. łączy skazanemu S. G. kary pozbawienia wolności orzeczone:

⚫

prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk- Południe w Gdańsku z dnia 26.09.2017r. w sprawie II K 492/17,

⚫

prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 27.11.2017r. w sprawie X K 437/16

i w ich miejsce wymierza karę łączną 4 (czterech) lat i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Na podstawie art. 572 k.p.k. umarza postępowanie w pozostałym zakresie.

III.  Na podstawie art. 577 k.p.k. zalicza skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku łącznej kary pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności zaliczone skazanemu w sprawach podlegających łączeniu oraz okresy odbytych kar w sprawach podlegających łączeniu.

IV.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. W. kwotę 147,60 zł. (sto czterdzieści siedem złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu S. G. z urzędu.

V.  Na podstawie art. 624§1 k.p.k., 626§1 k.p.k. zwalnia skazanego od obowiązku poniesienia kosztów sądowych przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Sygn. akt X K 862/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

S. G. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 05.11.2013r. w sprawie X K 629/13 za czyn z art. 292§1 k.k. na karę grzywny 180 (sto osiemdziesiąt) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych, w dniu 31.12.2015r. wykonano kare grzywny;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 21.02.2013r. w sprawie II K 1303/05 za czyn z art. 279§1 k.k. i inne na karę 2 (dwóch) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 18.02.2015r. w sprawie II K 707/13 za czyn z art. 279§1 k.k. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę 100 (sto) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 26.09.2017r. w sprawie II K 492/17, którym połączono kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami wydanymi w sprawach II K 1303/05 oraz II K 707/13 wymierzając karę łączną 3 (trzech) lat i 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

5.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 27.11.2017r. w sprawie X K 437/16 za czyn z art. 278§1 k.k. na karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 191§1 k.k. na kare 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, które to kary jednostkowe połączono nastąpienie orzekając karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Dowody: dane o karalności k. 73-75; informacjach o pobytach k. 54-57.

S. G. w trakcie pobytu w jednostce penitencjarnej zachowuje się właściwie. Był trzynastokrotnie nagradzany i dwukrotnie karany za nieregulaminowe zachowanie. Jest zatrudniony w systemie bez konwojenta i należycie wywiązuje się ze swoich obowiązków. W okresie od 28 lutego 2018 roku do 09 marca 2018 roku brał udział w programie resocjalizacji: zajęcia aktywizacyjne w Przywięziennym Klubie Pracy – aktywizacja zawodowa i promocja zatrudnienia. S. G. brał przy tym aktywny udział w zajęciach i wykazywał duże zdyscyplinowanie. Jednocześnie pomimo motywowania go do uzupełnienia wykształcenia, ze wskazaniem, że zwiększyłoby to jego szanse na rynku pracy, nie wyraził zainteresowania kontynuowaniem nauki w szkołach przywięziennych.

S. G. deklaruje krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw.

Prognoza penitencjarna względem niego kształtuje się pozytywnie.

Dowody: opinia o skazanym k. 53.

Sąd zważył co następuje :

Na początku rozważań Sąd stwierdził, że postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z art. 85§1 i 2 k.k. w obecnym brzmieniu, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną (§1). Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w §1.

W niniejszej sprawie przesłanki warunkujące możliwość wydanie wyroku łącznego i orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności, w ocenie Sądu, zachodzą w stosunku do obu wymierzonych dotychczas skazanemu wyroków, tj.:

a)  Sądu Rejonowego Gdańsk- Południe w Gdańsku z dnia 26.09.2017r. w sprawie II K 492/17, którym połączono kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami wydanymi w sprawach II K 1303/05 oraz II K 707/13,

b)  Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 27.11.2017r. w sprawie X K 437/16.

W obu przypadkach S. G. wymierzono kary pozbawienia wolności, które można ze sobą połączyć. Nadto żadna z tych kar w dniu wyrokowania, tj. w dniu 23 października 2018 roku, nie została jeszcze w całości wykonana.

Rozważając kwestię wysokości kary łącznej pozbawienia wolności, jaka winna zostać orzeczona względem S. G. w miejsce kar objętych wyżej wymienionymi wyrokami podlegającymi łączeniu, Sąd miał na względzie treść art. 86§1 k.k. Z przepisu tego wynika, że Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (ewentualnie - kar łącznych, podlegających łączeniu, vide art. 86§4 k.k.) do ich sumy, nie przekraczając jednak w odniesieniu do kary pozbawienia wolności – 20 lat. Co do zasady zatem kara łączna pozbawienia wolności w tym wypadku powinna mieścić się w granicach od 3 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności do 5 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności.

Nadmienić należy, że wymierzając karę łączną Sąd nie rozważa ponownie kwestii społecznej szkodliwości czynów, za które zostały orzeczone kary jednostkowe, ani też stopnia zawinienia przy popełnieniu wyżej wymienionych czynów. W doktrynie prawa karnego podkreślano dotąd, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (M. Szewczyk, Kara łączna w polskim prawie karnym, Kraków 1981, s. 78). Zastosowanie właściwej zasady łączenia kar (absorpcji, kumulacji, asperacji) w głównej mierze zależy od związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami. W aspekcie przedmiotowym związek realnie zbiegających się przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, tj. bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy przestępstwa popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), tożsamość osób pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra prawne, tym większa przedmiotowa bliskości przestępstw), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki kierujące sprawcą, rodzaj i formę jego zawinienia. Im ściślejszy związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy zbiegającymi się czynami, tym bardziej zasadne jest zastosowanie zasady absorpcji (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 marca 1981 r. VI KZP 5/81, OSNPG 1981, z. 5, poz. 43 oraz uchwale w składzie 7 sędziów z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, OSNKW 2005, Nr 2, poz. 13). Dodany nowelizacją obowiązującą od 1 lipca 2015 roku przepis art. 85a k.k. wprost wskazuje zaś, że orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze powyższe względy Sąd doszedł do przekonania, iż wymiar kary łącznej za pozostające w zbiegu przestępstwa winien w tym wypadku zostać ukształtowany na zasadzie asperacji, zbliżonej do zasady kumulacji. W tym zakresie znaczenie miał z jednej strony fakt, iż przestępstwa przypisane skazanemu w obu wyrokach zostały popełnione w znacznych odstępach czasu; z drugiej zaś – okoliczność, że za wyjątkiem jednego były one skierowane przeciwko temu samemu prawnie chronionemu dobru, tj. mieniu. Sąd uwzględnił przy tym dyrektywy Sądu Najwyższego, niejednokrotnie podkreślającego, iż stosowanie jednej z wyżej wymienionych zasad, absorpcji czy też kumulacji w pełnym zakresie, z wyłączeniem zasady przeciwnej, winno mieć miejsce jedynie wyjątkowo.

Ponadto wpływ na wymiar kary miała opinia z Zakładu Karnego w K.. Wynika z niej wprawdzie, iż prognoza penitencjarna względem skazanego kształtuje się pozytywnie, nie mniej jednak uwagę zwracał fakt, iż postawa S. G. nie jest jednoznacznie poprawna – choć był on wielokrotnie nagradzany, stosowano też względem niego kary dyscyplinarne. Co więcej, nie sposób przyjmować, by w pełni angażował się on w proces swojej resocjalizacji. Świadczy o tym okoliczność, iż z jednej strony poświęcił on tydzień na odbycie programu resocjalizacyjnego związanego z promocją zatrudnienia, nie zdecydował się jednak na podjęcie starań, by zwiększyć swoje szanse na zdobycie zatrudnienia w warunkach wolnościowych, podejmując dalszą naukę, mimo iż istniałaby ku temu sposobność. Z tego względu, w ocenie Sądu, zastosowanie wobec skazanego zasady absorpcji nie było możliwe ani celowe, dalsze oddziaływanie na skazanego w ramach izolacji penitencjarnej jest bowiem ewidentnie konieczne.

Odnosząc się wreszcie do podniesionego we wniosku skazanego argumentu, jakoby za zastosowaniem w ramach orzekania w niniejszej sprawie zasady pełnej absorbcji przemawiała konieczność powrotu skazanego do domu i podjęcia opieki nad chorym synem – Sąd uznał argument ten za chybiony. Z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika, iż syn skazanego ma 9 lat, zaś jego chorobę zdiagnozowano w 2014 roku (k. 6), co w korelacji z danymi wynikającymi z karty karnej, prowadzi do prostego wniosku, iż pomimo choroby dziecka skazany wchodził w konflikt z prawem. Poddaje to w wątpliwość zapewnienia S. G., że ze względy na stan zdrowia małoletniego jest on w stanie zmienić swoją postawę życiową, miał bowiem możliwość uczynienia tego już po 2014 roku, czego ewidentnie zaniechał. Abstrahując od powyższego należy wskazać, iż omawiana okoliczność winna być raczej brana pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o warunkowym przedterminowym zwolnieniu skazanego, aniżeli przy wydawaniu względem niego wyroku łącznego.

W pkt II wyroku Sąd na podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w pozostałym zakresie.

W pkt III wyroku Sąd, w oparciu o treść art. 577 k.p.k., zaliczył skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku łącznej kary pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności zaliczone skazanemu w sprawach podlegających łączeniu oraz okresy odbytych kar w sprawach podlegających łączeniu.

Natomiast w pkt III wyroku Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 z późn. zm.), §4 ust. 1, 2 i 3 oraz §17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2016.1714) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. W. kwotę 147,60 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu w sprawie o wydane wyroku łącznego. Na kwotę tą składało się 120 zł powiększone o 27,60 zł tytułem podatku VAT.

Sąd na mocy art. 624§1 k.p.k. i art. 626 k.p.k. zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciążył Skarb Państwa.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz