Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2018r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Magdalena Barska

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 16.01.2018r. sprawy M. D. (1) ( (...)) , syna E. i N., urodzonego (...), PESEL (...);

oskarżonego o to, że:

z dniu 19 maja 2017 roku w miejscowości K. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że jadąc drogą (...) w kierunku E. nie zachował bezpiecznej odległości od pojazdu poprzedzającego marki S. (...) nr rej. (...) jadącego w tym samym kierunku, w wyniku czego najechał na tył tego pojazdu, a ten pchnięty siłą uderzenia najechał na tył pojazdu O. (...) nr rej. (...), czym nieumyślnie spowodował u pasażerów samochodu S. (...) nr rej. (...) M. C. (1) obrażenia ciała w postaci urazu głowy z towarzyszącym wstrząśnieniem mózgu oraz urazu skrętnego lewego kolana stanowiącego wskazania do unieruchomienia kończyny w opatrunku gipsowym przy czym charakter, rozległość i umiejscowienie uszkodzeń ciała wskazują, że spowodowały one naruszenie czynności narządu ciała (ośrodku układu nerwowego, narządu ruchu) i rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni, następnie pasażera J. B. obrażeń ciała w postaci złamania jednego żebra po stronie prawej, ponadto zgłaszała skargi na subiektywne dolegliwości bólowe w okolicy lędźwiowej przy czym charakter, rozległość i umiejscowienie uszkodzeń ciała wskazują, że spowodowały one naruszenie czynności narządu ciała (układu oddechowego) rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni, następnie pasażera P. R. (1), który doznał złamania kości nosa z raną powłok, które wymagały dwukrotnej repozycji przy czym charakter, rozległość i umiejscowienie uszkodzeń ciała wskazują, że spowodowały one naruszenie czynności narządu ciała (górnych dróg oddechowych) rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni,

tj. o czyn z art. 177§1 k.k.

I.  Oskarżonego M. D. (1) uznaje za winnego czynu zarzucanego mu oskarżeniem, czyn ten kwalifikuje z art. 177§1 k.k. i za to na mocy art. 177§1 k.k. w zw. z art. 33§1 i 3 k.k. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda.

II.  Na podstawie art. 46§2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych M. C. (1), J. B. i P. R. (2) nawiązki w wysokości po 3.000 (trzy tysiące) złotych.

III.  Na mocy art. 626§ 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem wydatków oraz 500 (pięćset) złotych tytułem opłaty.

Na oryginale właściwy podpis

UZASADNIENIE

Z uwagi na wydanie przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku wyroku z dnia 16 stycznia 2018 roku w trybie art. 335 § 2 k.p.k. w zw. z art. 343 k.p.k. uzasadnienie zostało ograniczone jedynie co do w yjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć , stosownie do art. 424 § 3 k.p.k.

M. D. (2) w dniu 19 maja 2017 roku w miejscowości K. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że jadąc drogą (...) w kierunku E. nie zachował bezpiecznej odległości od pojazdu poprzedzającego marki S. (...) nr rej. (...) jadącego w tym samym kierunku, w wyniku czego najechał na tył tego pojazdu, a ten pchnięty siłą uderzenia najechał na tył pojazdu O. (...) nr rej. (...), czym nieumyślnie spowodował u pasażerów samochodu S. (...) nr rej. (...) M. C. (1) obrażenia ciała w postaci urazu głowy z towarzyszącym wstrząśnieniem mózgu oraz urazu skrętnego lewego kolana stanowiącego wskazania do unieruchomienia kończyny w opatrunku gipsowym przy czym charakter, rozległość i umiejscowienie uszkodzeń ciała wskazują, że spowodowały one naruszenie czynności narządu ciała (ośrodku układu nerwowego, narządu ruchu) i rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni, następnie pasażera J. B. obrażeń ciała w postaci złamania jednego żebra po stronie prawej, ponadto zgłaszała skargi na subiektywne dolegliwości bólowe w okolicy lędźwiowej przy czym charakter, rozległość i umiejscowienie uszkodzeń ciała wskazują, że spowodowały one naruszenie czynności narządu ciała (układu oddechowego) rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni, następnie pasażera P. R. (1), który doznał złamania kości nosa z raną powłok, które wymagały dwukrotnej repozycji przy czym charakter, rozległość i umiejscowienie uszkodzeń ciała wskazują, że spowodowały one naruszenie czynności narządu ciała (górnych dróg oddechowych) rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni. Tym samym wypełnił swoim zachowaniem znamiona czynu z art. 177§1 k.k.

D owody: zeznania świadków: M. C. (2) k. 32-33; J. B. k. 49-50; S. B. k. 56-57; G. S. k. 70-71; M. S. k. 73-74; P. R. k. 79-80; N. G. k. 88-89; wyjaśnienia oskarżonego k. 151-152, 154; protokół oględzin miejsca k. 8-11; protokół oględzin pojazdu k. 12-17; dokumentacja zdjęciowa k. 29-31; opinia sadowo – lekarska k. 93-98; dokumentacja medyczna k. 34-48, 53-55, 60-63, 68-69, 76-78, 81-85.

M. D. (2) ma wykształcenie średnie. Jest rozwiedziony i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Prowadzi działalność gospodarczą osiągając z tego tytułu około 5.000 zł miesięcznie. Posiada majątek w postaci nieruchomości oraz ruchomości – samochodów. Stan jego zdrowia jest dobry, nie byłe leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.

Dowody: Dane osobopoznawcze k. 151-152; dane o karalności k. 120.

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonego M. D. (1) odnośnie zarzucanego mu czynu nie budziły wątpliwości.

Sąd zważył dalej, iż wydany w stosunku do oskarżonych wyrok zapadł w trybie określonym przez art. 335§2 k.p.k. w zw. z art. 343 k.p.k. Zgodnie z przytoczoną normą art. 335§2 k.p.k. prokurator może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych za zarzucany mu występek, uwzględniających też prawnie chronione interesy pokrzywdzonego, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości, oświadczenia dowodowe złożone przez oskarżonego nie są sprzeczne z dokonanymi ustaleniami, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Sąd może natomiast wniosek taki uwzględnić, jeżeli uzna, że zachodzą okoliczności wskazane w tych normach (art. 343 k.p.k.). W przedmiotowej sprawie warunki określone powyższymi normami niewątpliwie zostały spełnione. Prokurator złożył stosowny wniosek, okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, jak i jego wina – m.in. w oparciu o treść złożonych przez niego wyjaśnień - nie budziły wątpliwości Sądu. Z tego też względu Sąd stwierdził, iż zachodziły przesłanki formalne dla uwzględnienia złożonego przez prokuratora wniosku.

Wobec zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał oskarżonego M. D. (3) za winnego popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu. Przepis art. 177§1 k.k. do odpowiedzialności karnej pociąga tego, kto naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157§1 k.k. Zgodnie natomiast z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym, uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę.

W opisanym stanie faktycznym należało przyjąć, że oskarżony niewątpliwie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a naruszenie to miało jednocześnie w ocenie Sądu charakter nieumyślny.

M. D. (2) kierując samochodem osobowym marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) jadąc droga (...), na wysokości miejscowości K., choć poruszał się z dopuszczalną prędkością, nie zachował jednak należytej odległości od poprzedzającego samochodu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowanego przez R. L. i niedostatecznie obserwował drogę, przez co nie był w stanie zahamować przed stojącym we wcześniej niezauważonym przez niego korku pojazdami. Powyższe doprowadzało do najechania przez niego na tył pojazdu marki S. (...) nr rej. (...), a ten pchnięty siłą uderzenia najechał na tył pojazdu O. (...) nr rej. (...), którym kierował M. S.. Oceniając zaistniałe zdarzenie z logicznego punktu widzenia, nie sposób uznać, by naruszenie przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, miało charakter umyślny.

Z kolei z dokumentacji medycznej oraz treści opinii sądowo-lekarskiej wynika, że na skutek wypadku u pasażerów samochodu S. (...) nr rej. (...) wystąpiły następujące obrażenia:

⚫

u M. C. (1) – obrażenia ciała w postaci urazu głowy z towarzyszącym wstrząśnieniem mózgu oraz urazu skrętnego lewego kolana stanowiącego wskazania do unieruchomienia kończyny w opatrunku gipsowym przy czym charakter, rozległość i umiejscowienie uszkodzeń ciała wskazują, że spowodowały one naruszenie czynności narządu ciała (ośrodku układu nerwowego, narządu ruchu) i rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni,

⚫

u J. B. – obrażenia ciała w postaci złamania jednego żebra po stronie prawej, ponadto zgłaszała skargi na subiektywne dolegliwości bólowe w okolicy lędźwiowej przy czym charakter, rozległość i umiejscowienie uszkodzeń ciała wskazują, że spowodowały one naruszenie czynności narządu ciała (układu oddechowego) rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni,

⚫

u P. R. (1) – obrażenia ciała w postaci złamania kości nosa z raną powłok, które wymagały dwukrotnej repozycji przy czym charakter, rozległość i umiejscowienie uszkodzeń ciała wskazują, że spowodowały one naruszenie czynności narządu ciała (górnych dróg oddechowych) rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni.

Analizując istnienie związku przyczynowego pomiędzy stwierdzonym naruszeniem przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a zaistniałym wypadkiem, którego następstwem były odniesione przez wskazanych pokrzywdzonych obrażeń ciała, Sąd miał na uwadze, iż związek ten nie może być rozumiany tylko jako czasowe lub miejscowe następstwo wydarzeń, ale jako powiązanie wypadku drogowego z poprzedzającym go naruszeniem przez oskarżonego przepisów o ruchu drogowym. Powiązanie to nie może być hipotetyczne ani dorozumiane. Określony zaś w ustawie skutek winien być normalnym, typowym następstwem zachowania się sprawcy.

Mając powyższe na względzie, Sąd uznał, iż gdyby oskarżony M. D. (2) podczas jazdy zachował większą ostrożność i obserwował uważnie sytuację na drodze, do przedmiotowego zdarzenia w ogóle by nie doszło. Gdyby więc oskarżony nie naruszył zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, przedmiotowy wypadek drogowy by nie zaistniał. Sąd uznał zatem, że pomiędzy naruszeniem przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a wypadkiem będącym przedmiotem niniejszego postępowania, niewątpliwie zachodzi związek przyczynowy. Konsekwencją tego było ustalenie w punkcie pierwszym wyroku, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu.

Rozpoczynając rozważania dotyczące wymierzonych oskarżonemu kar Sąd zważył, że miał na uwadze całokształt okoliczności w jakich doszło do popełnienia przez M. D. (1) przypisanego mu czynu oraz rodzaj i charakter naruszonych przez niego norm właściwego zachowania się. Sąd ponadto miał na względzie także dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58§1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych, zgodnie z którą sąd orzeka karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary, uwzględniając przy tym, że przestępstwo jakiego dopuścił się oskarżony jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat. W związku z powyższym Sąd wymierzył M. D. (4) stosując art. 37a k.k. na mocy art. 177§1 k.k. i art. 33§1 i 3 k.k. karę 250 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł., tym samym uznając za zasadny wniosek prokuratora w tym zakresie (w jego ostatecznym brzmieniu przedstawionym w piśmie z dnia 21 listopada 2017 roku). Wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na względzie, iż zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił, jak i stopień jego zawinienia, nie są wysokie. Ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, Sąd, w kontekście dyrektywy sformułowanej w treści art. 115§2 k.k., uwzględnił między innymi sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz rodzaj naruszonych reguł ostrożności. M. D. (2) spowodował wypadek drogowy nieumyślnie naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Żaden z ujawnionych dowodów nie wskazuje, aby oskarżony przekroczył dopuszczalną prędkość, czy w jakikolwiek inny rażący sposób naruszył przepisy. Na korzyść oskarżonego przemawiał nadto fakt, iż nie był on wcześniej karany. Jednocześnie Sąd miał na uwadze konsekwencje, jakie zachowanie oskarżonego miało dla pokrzywdzonych – rozmiar doznanych przez nich obrażeń.

W związku z powyższym Sąd wymierzył M. D. (4) karę 250 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. W konsekwencji w pełni wystarczające dla realizacji celów kary, zarówno w sferze prewencji szczególnej, jak i generalnej będzie orzeczenie właśnie kary grzywny. Jednocześnie wskazać należy, iż wysokość tej kary, tj. 250 stawek dziennych po 20 zł każda z nich, w przekonaniu Sądu, spełnia dyrektywy określone w przepisie art. 33§1 i 3 k.k., zgodnie z którą ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2.000 złotych. Mając na względzie fakt, iż oskarżony osiąga stały, stosunkowo wysoki miesięczny dochód określenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 zł jest w ocenie Sądu uzasadnione.

Ponadto w ocenie Sądu uzasadnione było również orzeczenie na mocy art. 46§1 k.k. wobec M. D. (1) kwoty po 3.000 zł tytułem nawiązki na rzecz każdego z pokrzywdzonych. Sąd uznał wskazaną kwotę za adekwatna, nie mniej jednak nie zamyka to pokrzywdzonym drogi do dalszego dochodzenia roszczeń w trybie przewidzianym przepisami prawa cywilnego. Rozstrzygając w powyższym zakresie, Sąd wziął pod uwagę zarówno konieczność oddziaływania w sferze prewencji szczególnej, jak i zapewnienie realizacji jednego z głównych celów prawa karnego, jakim jest kompensowanie szkód poniesionych przez pokrzywdzonego przestępstwem.

Nadto Sąd na podstawie na mocy art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciążył oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 70 zł oraz opłatą w wysokości 500 zł. Sąd orzekając w tym przedmiocie zważył, że w przedmiotowej sprawie nie występowały przesłanki dla odstąpienia od obciążania oskarżonego kosztami procesu w sprawie, a kwestia ta została objęta złożonym przez niego w trybie art. 335§2 k.p.k. wnioskiem.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz