Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK ŁĄCZNY

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

M. Ś. został skazany następującymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk - Południe w Gdańsku z dnia 25 czerwca 2014 r. w sprawie II K 56/14 za czyn z art. 157 § 1 k.k. popełniony w dniu 5 października 2013 r. na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata oraz karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 12 grudnia 2014 r. w sprawie X K 835/14 za czyny z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. popełnione w dniu 17 kwietnia 2014 r. na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych;

W okresie wcześniejszym M. Ś. był wielokrotnie skazywany do roku 2006, jednakże skazania te były rozważane w ramach postępowania o wyrok łączny w sprawie II K 492/07. Ponadto był skazany w styczniu 2013 r. przez sąd niemiecki na karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, która została wykonana w dniu 3.02.2015 r.

/dowody: dane o karalności k 7-8,

odpisy wyroków k. 13, 19, 16-18, 20-28, 31-34/

Przed osadzeniem w Zakładzie Karnym w 2014 r. ośmiokrotnie odnotowano w miejscu zamieszkania skazanego interwencje Policji w związku z zakłócaniem ciszy nocnej (głośnie słuchanie muzyki, libacje alkoholowe). Utrzymywał on kontakty z osobami notowanymi, ma negatywną opinię w miejscu zamieszkania.

Zachowanie skazanego w trakcie odbywania kary należy określić jako zmienne. Był trzykrotnie karany dyscyplinarnie za nawiązywanie nielegalnych kontaktów, używanie wulgarnych słów i zakłócanie spokoju na oddziale, dwukrotnie nagradzany za wyróżnianie się dobrym zachowanie. Pięć razy korzystał z ulg. W stosunku do przełożonych jest grzeczny. W środowisku współosadzonych funkcjonuje bezkonfliktowo. Podczas pobytu w izolacji ukończył kurs glazurnika.

Prognoza penitencjarna na dalszy okres odbywania kary kształtuje się pozytywnie.

/dowód: opinia o skazanym k. 52/

Sąd zważył, co następuje :

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy.

Sąd dał wiarę tym dokumentom uznając, że nie budzą one wątpliwości, co do rzetelności i autentyczności zgromadzonych w nich informacji. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, a żadna ze stron nie kwestionowała ich wiarygodności. Dokumenty ujawnione w toku rozprawy łączą się w spójną i logiczną całość i w ocenie Sądu pozwalają odtworzyć stan faktyczny niezbędny do rozstrzygnięcia o wniosku skazanego.

Dokonując analizy spraw, w których M. Ś. został dotychczas skazany należy stwierdzić, że istnieje konieczność wydania względem niego wyroku łącznego w odniesieniu do skazań w sprawach II K 56/14 i X K 835/14.

Postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z powyższym uregulowaniem, sąd wymierza karę łączną, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy (chronologicznie), chociażby nieprawomocny wyrok skazujący, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary podlegające łączeniu (por. uchwała SN z dnia 25.02.2005, I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13). Innymi słowy, warunkiem wymierzenia kary łącznej jest wymierzenie podlegających łączeniu kar za przestępstwa pozostające w zbiegu realnym. Jeżeli kary za przestępstwa pozostające w takim zbiegu zostały wymierzone w różnych wyrokach, Sąd wydaje wyrok łączny (art. 570 k.p.k.).

Karami podlegającymi łączeniu są kary tego samego rodzaju oraz kary pozbawienia wolności z karami ograniczenia wolności, przy czym, w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności, Sąd obligatoryjnie wymierza karę łączną pozbawienia wolności, przyjmując, że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności (art. 87 k.k.). Kary pozbawienia i ograniczenia wolności nie podlegają łączeniu z karami grzywny. W myśl art. 86§1 k.k. Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa, do ich sumy .

Analiza poszczególnych wyroków wydanych w stosunku do osoby skazanego pozwala na konkluzję, iż w sprawie zachodzą przesłanki do połączenia kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego Gdańsk – P. w sprawach II K 56/14 i X K 835/14. Nie stoi na przeszkodzie połączeniu kar okoliczność, iż w sprawie II K 56/14 orzeczono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Zgodnie bowiem z treścią art. 89§1 i 1a k.k. można połączyć kary pozbawienia wolności orzeczone z warunkowym zawieszeniem ich wykonania i orzec karę bezwzględną.

W ocenie Sądu nie ma natomiast możliwości połączenia grzywien wymierzonych względem skazanego powyższymi wyrokami, mimo, że przypisane skazanemu wskazanymi wyrokami przestępstwa zostały popełnione zanim wydano pierwsze z tych orzeczeń. Wynika to z faktu, iż wyrokiem w sprawie X K 835/14 wymierzono M. Ś. karę w postaci grzywny obok kary pozbawienia wolności z uwagi na działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zaś grzywna przewidziana w wyroku wydanym w sprawie II K 56/14 orzeczona została z uwagi na warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej skazanemu kary pozbawienia wolności, tj. na podstawie art. 71 § 1 k.k. Zgodnie zaś z art. 71§2 k.k. w razie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności grzywna orzeczona na podstawie art. 71§1 k.k. nie podlega wykonaniu, zaś kara pozbawienia wolności ulega skróceniu o okres odpowiadający liczbie uiszczonych stawek dziennych. Wymierzenie w ramach wyroku łącznej kary łącznej bezwzględnej należy traktować jako quasi zarządzenie wykonania kary warunkowo zawieszonej, dlatego też Sąd uznał, iż w takiej sytuacji brak jest podstaw do połączenia kary grzywny orzeczonej na podstawie art. 71§1 k.k., gdyż grzywna taka nie podlega wykonaniu z mocy prawa, zaś jej ewentualne wcześniejsze wykonanie powinno znaleźć swój wyraz w odpowiednim skróceniu efektywnie wykonywanej kary pozbawienia wolności.

Sąd połączył w wyroku łącznym jednostkowe kary pozbawienia wolności, orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawie II K 56/14 oraz X K 835/14 i wymierzył skazanemu karę łączną 2 lat i 6 miesięcy.

Rozstrzygając o karze łącznej, w tym zakresie Sąd związany jest wskazaniami art. 86 k.k. wyznaczającymi granice tejże kary. W przypadku M. Ś. kara łączna co do kar pozbawienia wolności orzeczonych w/w wyrokami winna mieścić się w granicach od 2 lat pozbawienia wolności, jako najwyższej kary jednostkowej , do 3 lat pozbawienia wolności – sumy kar jednostkowych.

Rozważając rozmiary kary łącznej, Sąd zważył, iż na jej wymiar nie mają wpływu okoliczności związane ze stopniem zawinienia poszczególnych przestępstw, za które wymierzono podlegające łączeniu kary jednostkowe, ani też okoliczności związane ze stopniem społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw pozostających w zbiegu. Okolicznościami, które Sąd bierze pod uwagę w tym zakresie są związek podmiotowy i przedmiotowy między zbiegającymi się przestępstwami, motywację, czas popełnienia każdego z nich. W aspekcie przedmiotowym związek zbiegających się realnie przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, a to bliskość czasowa ich popełnienia (największa - gdy czyny przestępcze popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), osoby pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra, tym większa bliskości przestępstw, zatem największa przy tożsamości dóbr), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki stymulujące sprawę, rodzaj i formę winy. Im bliższy jest związek podmiotowy i przedmiotowy między czynami tym większe znaczenie zyskuje zasada absorpcji kar, im mniejszy - zasada ich kumulacji. Popełnienie przestępstw podobnych w bliskich odstępach czasu uzasadnia znaczną absorpcję w wymiarze kary łącznej, a dopuszczenie się ich na szkodę różnych pokrzywdzonych - odstąpienie od absorpcji pełnej na rzecz częściowej kumulacji, gdyż oznacza niekompletność kryteriów ścisłego związku przedmiotowego i podmiotowego zabiegających się realnie przestępstw. Naruszenie przez sprawcę chronionych przez przepis przewidujący dany typ czynu zabronionego dóbr w różnym czasie i miejscu oraz w odniesieniu do różnych osób, z reguły przemawia przeciwko zastosowaniu przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji. Daleki stosunkowo związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi czynami nie przemawia za celowością zastosowania zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej.

Zasadnicze znaczenie w zakresie wymiaru kary łącznej mają dyrektywy prewencyjne zarówno w aspekcie prewencji indywidualnej, jak i prewencji generalnej. Popełnienie kilku przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej niż wynikałoby to z dyrektywy absorpcji. Decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej mają zatem cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma odnieść kara w stosunku do skazanego.

Na wymiar kary łącznej w wyroku łącznym istotny wpływ ma również zachowanie się oskarżonego w zakładzie karnym albo w środowisku, w którym znajduje się po prawomocnym skazaniu poszczególnymi wyrokami (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 1985 r., II KR 245/85, OSNKW 1986/5-6/39.) .

Przestępstwa orzeczone orzeczeniami podlegającymi łączeniu zostały popełnione na przestrzeni niespełna roku. Okoliczności te wskazywałyby na zasadność zastosowania przy łączeniu kar zasady częściowo absorpcji. Z drugiej strony czyny te były skierowane przeciwko różnym dobrom prawnym (życie i zdrowie, mienie), co uzasadnia zastosowanie zasady kumulacji kar.

Jednocześnie w ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż względy prewencji zarówno generalnej jak i indywidualnej nakazują zastosowanie wobec M. Ś. zasady kumulacji kar. Dopuścił się on popełnienia wielu czynów zabronionych, co wskazuje na brak szacunku dla porządku prawnego. Przestępstwa przez niego popełnione skierowane były przeciwko różnym dobrom prawnym. Również cytowany w opinii Zakładu Karnego wywiad kuratora z 15.04.2015 r. wskazuje, iż pozostając na wolności, skazany nie przestrzegał porządku prawnego, co uzasadnia obawę, że w razie skrócenia kar popełni przestępstwo ponownie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd orzekł wobec skazanego karę łączną częściowo z zastosowaniem zasady absorpcji, częściowo zaś – kumulacji i wymierzył skazanemu karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu kara w tym wymiarze uwzględnia w należyty sposób wszystkie czynniki wpływające na wymiar kary łącznej w odniesieniu do skazań objętych wyrokiem łącznym.

Na mocy art. 572 k.p.k. w pozostałym zakresie postępowanie zostało umorzone.

Sąd zasądził na rzecz obrońcy z urzędu skazanego adw. J. K. zwrot kosztów obrony, które nie zostały przez skazanego opłacone w całości ani w części.

Z kolei na mocy art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49, poz. 223), Sąd zdecydował o nie pobieraniu od skazanego odrębnej opłaty od wyżej orzeczonej kary łącznej, a na mocy art. 626§1 k.p.k. w zw. z art. 624§1 k.p.k. zwolnił go od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. W tym zakresie Sąd miał na uwadze, iż M. Ś. pozostaje w izolacji penitencjarnej i jego obecne możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone.