Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Agata Chyczewska

po rozpoznaniu w dniach 23.11.2017 r., 6.03.2018 r., 8.03.2018 r. sprawy R. M. , syna T. i M. z domu L., PESEL (...) urodzonego (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

1.  w okresie od dnia 30 czerwca 2016 r. do maja 2017 r. w miejscowości Huta (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją babcią J. M. (1) w ten sposób, że wszczynał awantury domowe, podczas których naruszał nietykalność cielesną pokrzywdzonej, a także wymuszał od niej pieniądze,

tj. o czyn z art. 207§1 k.k.

2.  w okresie 3 stycznia 2017 r. do maja 2017 r. w miejscowości Huta (...) nie stosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku sygn.. akt X K 676/16 z dnia 25 listopada 2016 r. nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną J. M. (1) oraz zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej J. M. (1) na odległość mniejszą niż dziesięć metrów,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

3.  w okresie maja 2017 r. do 21 czerwca 2017 r. w miejscowości Huta (...) nie stosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku sygn.. akt X K 676/16 z dnia 25 listopada 2016 r. nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną J. M. (1) oraz zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej J. M. (1) na odległość mniejszą niż dziesięć metrów,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

I.  uniewinnia oskarżonego R. M. od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia;

II.  w ramach czynów zarzucanych mu w punktach 2 i 3 aktu oskarżenia oskarżonego R. M. uznaje za winnego tego, że w okresie od 3 stycznia 2017 r. do 21 czerwca 2017 r. w miejscowości Huta (...) nie stosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku sygn.. akt X K 676/16 z dnia 25 listopada 2016 r. nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną J. M. (1) oraz zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej J. M. (1) na odległość mniejszą niż dziesięć metrów, czym ten kwalifikuje z art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 70 zł (siedemdziesięciu złotych) oraz opłatą w wysokości 120 zł (stu dwudziestu złotych).

Sygn. akt X K 631/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. M. zamieszkiwał wspólnie m.in. ze swoją babcią J. M. (1) w miejscowości Huta (...). Wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 25 listopada 2016 roku o sygn. akt X K 676/16 został uznany winnym tego, że w okresie od stycznia 2013 roku do dnia 29 czerwca 2016 roku znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją babcią J. M. (1) w ten sposób, że znieważał pokrzywdzoną słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, wszczynał awantury domowe, podczas których naruszał nietykalność cielesną pokrzywdzonej, a także wymuszał od niej pieniądze, zaś nie później niż w dniu 21 stycznia 2016 roku uderzył J. M. (1), w wyniku czego doznała ona obrażeń ciała w postaci rany długości 2 cm zlokalizowanej na twarzy powyżej górnej wargi oraz pęknięcia skóry długości 3 cm na grzbietowej powierzchni ręki lewej, tj. o czyn 207 § 1 k.k. i inne.

Wyrokiem tym R. M. na mocy art. 41a § 1 i 5 k.k. został zobowiązany do opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z J. M. (1) na okres 2 lat w terminie 1 miesiąca od uprawomocnienia się wyroku. Ponadto wobec oskarżonego Sąd orzekł zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej na okres 2 lat na odległość mniejszą niż 10 metrów. Wyrok uprawomocnił się w dniu 03 grudnia 2016 roku.

/ Dowód: odpis wyroku X K 676/16 k. 40-41, dane o karalności k. 72-72v.

Wobec R. M. prowadzona była procedura Niebieskiej Karty i stosowany dozór kuratora. Pomimo orzeczonego nakazu opuszczenia lokalu i zakazu zbliżania się do J. M. (1), oskarżony do dnia 21 czerwca 2017 roku nadal mieszkał z pokrzywdzoną. W tym czasie oskarżony nie stosował przemocy fizycznej ani psychicznej wobec swojej babci. Rano wychodził do pracy, wracał do mieszkania o późnych porach. Wieczorami sprowadzał do mieszkania znajomych, z którymi spożywał alkohol. Będąc pod wpływem alkoholu oskarzony nie awanturował się; jadł kolację i kładł się spać.

Po dacie 21 czerwca 2017 roku R. M. opuścił lokal zajmowany wspólnie z pokrzywdzoną J. M. (1), jednak nadal przychodził do przedmiotowego mieszkania i nachodził pokrzywdzoną w czasie, kiedy wypłacana jest jej emerytura, pod pretekstem odwiedzin swojej matki M. M. (2), która również mieszka w tym lokalu. Pokrzywdzona nie dawała oskarżonemu pieniędzy. Jeden raz pożyczył od pokrzywdzonej 100 złotych.

/ Dowód: dokumentacja z dozoru kuratora w sprawie sygn. X Kkow 61/17/IV k. 42-46, dokumentacja zebrana w ramach prowadzenie procedury Niebieskiej Karty k. 50-62, zeznania świadka T. B. k. 63v., 120, zeznania pokrzywdzonej J. M. (2) k. 18-19, 136-136v., zeznania świadka N. S. k. 32v., 119, zeznania świadka J. G. k. 66-67, 118, wyjaśnienia oskarżonego k. 116-117

Pismem z dnia 06 kwietnia 2017 roku kierowanym do Zespołu (...) przy Sądzie Rejonowym Gdańsk – Południe w Gdańsku pokrzywdzona J. M. (1) zawiadomiła, że R. M. nie opuścił zajmowanego przez pokrzywdzoną, nadużywa alkoholu, znęca się nad nią fizycznie i psychicznie. Pismo to pokrzywdzona otrzymała od wnuczki B. M. celem podpisania się pod nim.

/ Dowód: pismo pokrzywdzonej z dnia 06.04.2017 r. k. 12, zeznania świadka N. S. k. 119, zeznania pokrzywdzonej J. M. (1) k. 136v.

R. M. jest kawalerem, ma jedno dziecko i oczekuje na drugie, nie ma zasądzonych alimentów na dziecko, ale łoży na jego utrzymanie. Posiada wykształcenie gimnazjalne. Nie posiada majątku o większej wartości. Obecnie nie pracuje ze względu na złamanie nogi, wcześniej pracował dorywczo osiągając dochód rzędu 1500-2000 złotych miesięcznie. Był uprzednio karany za znęcanie się nad J. M. (1).

/ Dowód: dane z rozprawy k. 115-116, dane osobo poznawcze k. 47 37v., dane o karalności k. 72-72v., 89-89v., odpis wyroku X K 676/16 k. 40-41

W związku z przypuszczeniem, że wobec oskarżonego zachodziły uzasadnione wątpliwości co do poczytalności oskarżonego, został przebadany przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, które wydały opinię w sprawie. We wnioskach wskazały, że wobec R. M. nie zachodzą przesłanki z art. 31 § 1 i 2 k.k.

/ Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna k. 82-84

W postępowaniu przygotowawczym R. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i zapewnił, że nie znęcał się nad swoją babcią, tj. nie bił jej i nie wymuszał od niej żadnych pieniędzy. Podał, że do lokalu, w którym zamieszkuje pokrzywdzona, przychodził w odwiedziny do mamy.

Słuchany na rozprawie głównej w dniu 23 listopada 2017 roku zmienił stanowisko o tyle, że przyznał się częściowo do zarzucanych mu czynów wskazując okres, kiedy nie mieszkał w przedmiotowym lokalu oraz wyjaśniając okoliczności przychodzenia do mieszkania zajmowanego przez pokrzywdzoną. Oskarżony podtrzymał swoje stanowisko co do tego, że nie znęcał się nad J. M. (1).

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia, przewidziany w art. 424 § 1 k.p.k., odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego, odsyłając w tym zakresie do niżej wskazanych kart akt.

/ Vide: wyjaśnienia oskarżonego k. 38, 116-117, 137-137v., oświadczenie oskarżonego k. 119

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza dokumentacji z prowadzenia procedury Niebieskiej Karty, dokumentacji z dozoru kuratora w sprawie V. K. 61/17/IV, zeznań pokrzywdzonej J. M. (1), świadków: N. S., T. B., J. G., a także częściowo wyjaśnień oskarżonego, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu z art. 244 k.k., jak i wina R. M. nie budzą wątpliwości.

Natomiast materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania sadowego nie dostarczył podstaw do przypisania R. M. znęcania się w okresie od dnia 30 czerwca 2016 roku do maja 2017 roku nad swoją babcią J. M. (1), a tym samym, popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1 k.k.

Przechodząc do omówienia dowodów w sprawie, Sąd oceniał zeznania J. M. (1) w sposób szczególnie ostrożny. Pokrzywdzona z jednej strony składała do sądu pisma, w których zawiadamiała, że jej wnuk R. M. stosuje wobec niej przemoc fizyczną i psychiczną, z drugiej strony zaprzeczała, żeby R. M. ją bił czy na nią krzyczał i wymuszał pieniądze. W swoich depozycjach natomiast potwierdziła, że oskarżony nie stosował się do nakazu opuszczenia lokalu orzeczonego orzeczeniem sądu, jak również nachodził ją nadal, mimo orzeczonego zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej. Słuchana w dniu 06 marca 2017 roku J. M. (1) wskazała, że pisma wysyłane do Sądu były podpisane przez nią, które do podpisania dawała jej wnuczka. W swoich depozycjach potwierdziła, że wnuk dawniej ją bił, popychał, wszczynał awantury, natomiast obecnie nie ma to miejsca.

Poddając depozycje świadka analizie, Sąd doszedł do przekonania, że należy dać im wiarę w całości, mimo tego, że stanowią zaprzeczenie pism składanych w sprawie podpisanych przez pokrzywdzoną. Okoliczności wskazane przez J. M. (1) zostały poparte zeznaniami pozostałych świadków, jak i dokumentacją wynikającą z prowadzenia procedury Niebieskiej Karty i dokumentacją z dozoru kuratora. Ponadto, jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, pokrzywdzona mimo wszystko jest zżyta z wnukiem, nie miała zamiaru go nadmiernie obciążać, a jedynie chciała spokoju i powstrzymania się przez oskarżonego od nachodzenia jej.

Do ustalenia stanu faktycznego przyczyniły się zeznania świadka N. S. – kuratora zawodowego sprawującego dozór nad oskarżonym. W związku z wykonywanym zawodem znał okoliczności sprawy. Świadek zeznał na okoliczność stosowania się przez oskarżonego do orzeczonego nakazu opuszczenia lokalu i zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej, jak również pisma z dnia 06 kwietnia 2017 roku złożonego przez J. M. (1) (k. 12 akt).

W/w świadek wskazał, jakie odczucia towarzyszyły mu w związku z prowadzonymi wywiadami kontrolnymi z pokrzywdzoną, wskazał, że „nie jest osobą kontaktową, trudno nawiązać z nią rozmowę, można odnieść wrażenie, że próbuje chronić wnuka”. N. S. w okresie objętym zarzutem miał kontakt nie tylko z pokrzywdzoną J. M. (1), ale także rodziną oskarżonego, sąsiadami, dzielnicowym, jak również samym oskarżonym, a więc miał pełny obraz sytuacji.

Podobnie za podstawę ustaleń faktycznych Sąd uznał zeznania T. B., przewodniczącej Zespołu (...) prowadzonej dla oskarżonego i pokrzywdzonej oraz członów rodziny. Świadek w maju 2017 roku w ramach wykonywanej pracy jeździła do domu J. M. (1), zatem miała wiedzę z wypytania pokrzywdzonej i domowników odnośnie tego, czy oskarżony przebywa w przedmiotowym lokalu, a także widziała ,w jakim stanie jest pokrzywdzona.

Wiarygodny charakter posiadały w ocenie Sądu zeznania świadka J. G., który bardzo dobrze zna rodzinę M., od wielu lat prowadzi wobec oskarżonego procedurę Niebieskiej Karty, raz na jakiś czas w ramach czynności związanych z (...) odwiedza rodzinę. Depozycje J. G. stanowiły potwierdzenie, że były zawiadomienia telefoniczne i liczne interwencje w miejscu zamieszkania rodziny M.. Wprawdzie świadek nie potrafił wskazać dokładnych dat i terminów, to nie odejmowało to jego depozycjom wiarygodności.

W ocenie Sądu w/w świadkowie jako osoby obce nie miały interesu, żeby nadmiernie obciążać oskarżonego, dlatego Sąd uznał, że ich depozycje polegały na prawdzie.

B. M., T. M. i M. M. (2) jako osoby najbliższe dla oskarżonego skorzystały z przysługującego im prawa do odmowy składania zeznań w sprawie.

Przechodząc do omówienia wyjaśnień oskarżonego Sąd uznał je za wiarygodne jedynie w części. R. M. częściowo przyznał się do popełnienia przypisanych mu w wyroku czynów i złożył wyjaśnienia co do okoliczności sprawy. Sąd przyznał im walor wiarygodności, w jakim oskarżony zaprzeczył, żeby stosował przemoc fizyczną i psychiczną w stosunku do pokrzywdzonej, jak również wszczynał awantury i wyłudzał od niej pieniądze uznając, że zgromadzone dowody nie dały potwierdzenia, żeby zarzut ten był prawdziwy.

Natomiast Sąd nie dał mu wiary w tym zakresie, w jakim zaprzecza on, by na przełomie lutego/ marca 2017 roku wyprowadził się z zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną lokalu. Wobec niebudzących wątpliwości zeznań świadków Sąd uznał, że wyjaśnienia R. M. w tej części są nieprawdziwe. Podobnie, w ocenie Sądu wytłumaczenia co do powodów przychodzenia do lokalu w celu odwiedzin matki podawane przez oskarżonego należy uznać za przyjętą przez niego linę obrony, mającą umniejszyć jego winę. Nie ulega wątpliwości, że motywem było nachodzenie babci. Powyższą okoliczność potwierdziła pokrzywdzona, jak i świadkowie opierając się na znanych im faktach.

Ponadto, Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 394 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności: dokumentację z prowadzenia procedury niebieskiej karty, dokumentację z dozoru kuratora, dane osobo poznawcze, dane o karalności, odpis wyroku, których autentyczność i wiarygodność nie były kwestionowane, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.

Zdaniem Sądu na uznanie zasługiwała również opinia sądowo – psychiatryczna dotycząca R. M. sporządzona przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów na potrzeby niniejszej sprawy. Biegłe jednoznacznie stwierdziły, iż wobec oskarżonego nie zachodzą warunki z art. 31 § 1 i 2 k.k. Istnieje prawdopodobieństwo, że oskarżony w czasie popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów znajdował się w stanie upojenia alkoholowego prostego, przy czym jego poczytalność nie budzi wątpliwości. Wskazana opinia w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości. Została sporządzona przez biegłe w zakresie ich specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia zawodowego.

Wobec powyższego należało stwierdzić, że oskarżony R. M. dopuścił się przestępstwa z art. 244 k.k. Jak ustalono, oskarżony w okresie od 3 stycznia 2017 r. do 21 czerwca 2017 r. w miejscowości Huta (...) do nie stosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku sygn.. akt X K 676/16 z dnia 25 listopada 2016 r. nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną J. M. (1) oraz zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej J. M. (1) na odległość mniejszą niż dziesięć metrów, tj. w tym czasie mieszkał w przedmiotowym lokalu wspólnie z pokrzywdzoną oraz nachodził ją.

W tym miejscu wskazania wymaga, że Sąd w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (w zakresie, w jakim został on uznany za wiarygodny) doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie zaistniała konieczność modyfikacji opisu czynu zarzucanego R. M. w punkcie II wyroku. Powyższe wynikało z faktu, iż zawarty w ramach aktu oskarżenia opis zarzucanego oskarżonemu przestępstwa był niepełny, bowiem jak ustalono w sprawie, R. M. nie stosował się do nakazu okresowego opuszczenia lokalu do dnia 21 czerwca 2017 roku, nie zaś, jak wskazał prokurator – do maja 2017 roku.

Zgodnie z doktryną, do popełnienia czynu z art. 244 k.k. wymaganie jest, aby dla przypisania sprawcy przestępstwa ustalone zostało, że w czasie czynu miał on świadomość uprawomocnienia się orzeczenia (zob. wyr. SN z 11.3.2004 r., III KK 341/03, OSNwSK 2004, Nr 1, poz. 553). W okolicznościach niniejszej sprawy ustalono, że R. M. miał świadomość ciążącego na nim nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną J. M. (1) oraz zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej J. M. (1) na odległość mniejszą niż dziesięć metrów orzeczonym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku, sygn. akt X K 676/15, co jednoznacznie sam potwierdził w swoich wyjaśnieniach („(…) a ja mogłem do mamy przychodzić, bo miałem zakaz do babci, a do mamy mogłem.” – k. 116-117 akt). Fakt, że oskarżony wiedział o obowiązującym go zakazie zbliżania się do J. M. (1), potwierdziła w swoich zeznaniach także pokrzywdzona. Oskarżony również w ramach prowadzonego dozoru przez kuratora, stawiając się na wezwanie, zdawał sprawozdanie, czy przestrzega orzeczonych przez Sąd nakazów i zakazów. Pomimo tego, do czerwca 2017 roku nie wyprowadził się z przedmiotowego lokalu, jak i też w dalszym ciągu nachodził swoją babcię, czym wypełnił znamiona występku z art. 244 k.k.

Natomiast znamiona czynu z art. 207 § 1 k.k. są wyczerpane wówczas, gdy sprawca znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad osobą nieporadną ze względu na jej wiek, stan psychiczny lub fizyczny. Zdaniem Sądu Najwyższego „znęcanie się” oznacza działanie albo zaniechanie polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dolegliwych cierpień moralnych (psychicznych), powtarzających się albo jednorazowych, lecz intensywnych i rozciągniętych w czasie (wyr. SN z 8.2.1982 r., II KR 5/82, OSNPG 1982, Nr 8, poz. 114; wyr. SN z 24.10.2000 r., WA 37/00, L.; wyr. SA we Wrocławiu z 8.3.2012 r., II AKa 388/11, KZS 2012, Nr 6, poz. 41), przy czym o uznaniu za znęcanie się zachowania sprawiającego ból fizyczny lub dotkliwe cierpienia moralne (psychiczne) decyduje ocena obiektywna, nie zaś subiektywne odczucie pokrzywdzonego (uchw. SN z 9.6.1976 r., OSNKW 1976, Nr 7–8, poz. 86; wyr. SN z 6.8.1996 r., WR 102/96, OSPriP 1997, Nr 2, poz. 8).

Jak wskazano wyżej Sąd nie znalazł podstaw do przyjęcia, że R. M. w okresie od dnia 30 czerwca 2016 roku do maja 2017 roku znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją babcią J. M. (1) w ten sposób, że wszczynał awantury domowe, podczas których naruszał nietykalność cielesną pokrzywdzonej, a także wymuszał od niej pieniądze, i z tego względu uniewinnił oskarżonego od jednego z zarzucanych mu czynów.

Pokrzywdzona J. M. (1) słuchana przed Sądem zaprzeczyła, żeby oskarżony stosował wobec niej przemoc, czy wymuszał od niej pieniądze. Jednoznacznie wskazała, że zachowanie oskarżonego uległo poprawie. Nie istniały też żadne inne dowody w sprawie, które by przesądzały o tym, by dochodziło do znęcania się. Wprawdzie z dokumentacji procedury Niebieskiej Karty wynikało, że u J. M. (1) zauważalne były zasinienie na dłoniach, jednak pokrzywdzona zaprzeczyła kategorycznie, żeby były one wynikiem uderzenia jej przez oskarżonego. Dowodem na popełnienie przez oskarżonego czynu z art. 207 § 1 k.k. nie może być też zawiadomienie o byciu ofiarą wynikające z pisma złożonego przez pokrzywdzoną, bowiem – jak później wytłumaczyła pokrzywdzona – pisma te były sporządzane przez inną osobę, a pokrzywdzona jedynie je podpisywała. Okoliczności podane w piśmie nie znalazły potwierdzeniach w jej zeznaniach. Dlatego też, w ocenie Sądu, brak jest jednoznacznych dowodów, żeby R. M. znęcał się nad swoją babcią w okresie od dnia 30 czerwca 2016 roku do maja 2017 roku. Tym samym, zgodnie z brzmieniem przepisu art. 5 § 2 k.p.k., nie dające się usunąć wątpliwości należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego uniewinnienia.

Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można winę w popełnieniu czynu wskazanego w wyroku. Oskarżony jest zdolny ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Przestępstwo z art. 244 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Mając na względzie z jednej strony to, że oskarżony, zgodnie z oświadczeniami J. M. (1), zmienił swoje zachowanie względem niej i zachowuje się w sposób bardziej poprawny, z drugiej zaś szereg okoliczności obciążających: poprzednią karalność oskarżonego, rażące lekceważenie przez niego nałożonego na niego zakazu i nakazu, jak również nadużywanie przez niego alkoholu i nie podejmowanie pracy zarobkowej przez okres pół roku, Sąd doszedł do przekonania, że za przypisane czyny najbardziej stosowne będzie wymierzenie R. M. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów i stosunkowo długi czas naruszania porządku, kara ta nie jest zbyt dotkliwa. Zważyć należy, że jest ona w granicach dolnego ustawowego zagrożenia sankcją przewidzianego za czyn z art. 244 k.k.

Zdaniem Sądu, tylko taka kara może mieć wpływ wychowawczy na oskarżonego, uświadomić mu naganność jego zachowania, a także wzmocni ona świadomość nieuchronności reakcji karnej i powstrzyma go od popełniania tego rodzaju przestępstw w przyszłości. Z uwagi na fakt wcześniejszej karalności R. M. na karę pozbawienia wolności brak jest podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.

Jednocześnie Sąd doszedł do przekonania, iż brak jest w ustalonych okolicznościach podstaw do zastosowania wobec oskarżonego R. M. dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności.

Jedynie na marginesie podkreślić należy, iż R. M. w dalszym ciągu narusza porządek prawny nie stosując się do orzeczonych nakazów i zakazów. Powyższe okoliczności uzasadniają wniosek, że funkcjonując w warunkach wolności kontrolowanej – nawet pod stosownym nadzorem, zachodzi wysokie prawdopodobieństwo iż popełni on ponownie przestępstwo

Sąd orzekł o kosztach, obciążając oskarżonego na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) kosztami sądowymi w kwocie 70 złotych tytułem wydatków oraz opłatą w wysokości 120 złotych. R. M. jest osobą młodą, zdrową i zdolną do pracy zarobkowej, z uwagi na co, mimo orzeczenia względem niego kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, obowiązek uiszczenia w/w kosztów nie będzie stanowił dla niego zbytniego obciążenia. Z tego powodu i na podstawie przywołanych w treści wyroku przepisów Sąd obciążył go tymi kosztami, nakazując ich uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć Prokuraturze Rejonowej w Pruszczu Gdańskim i oskarżonemu;

3.  z wpływem lub do uprawomocnienia.

G., dnia 17 kwietnia 2018 r.