Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2017r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Magdalena Barska

po rozpoznaniu w dniu 24.10.2017r. sprawy D. L. (1) , syna M. i D., urodzonego (...), PESEL (...);

oskarżonego o to, że:

w dniu 14 maja 2017r. w miejscowości G. na drodze publicznej DW 227 kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym marki O. o numerze rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,68 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a§1 k.k.

I.  Oskarżonego D. L. (1) uznaje za winnego czynu zarzucanego mu oskarżeniem, czyn ten kwalifikuje z art. 178a§1 k.k. i za to na mocy art. 178a§1 k.k. w zw. z art. 34§1, §1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35§1 k.k. skazuje go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania wskazanej przez sąd, nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

II.  Na podstawie art. 42§2 k.k. w zw. z art. 43§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, za wyjątkiem pojazdów, do których prowadzenia potrzebne jest prawo jazdy kategorii T, na okres 3 (trzech) lat.

III.  Na podstawie art. 63§4 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, za wyjątkiem pojazdów, do których prowadzenia potrzebne jest prawo jazdy kategorii T, zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 14.05.2017r. do dnia 24.10.2017r.

IV.  Na podstawie art. 43a§2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych.

V.  Na mocy art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem wydatków oraz 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Na oryginale właściwy podpis

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 maja 2017r. w godzinach wieczornych D. L. (1) podczas spotkania ze znajomymi przy grillu spożywał alkohol. W dniu 14 maja 2017r. około godziny 7.10 wsiadł do samochodu marki O. o numerze rejestracyjnym (...) i jechał w miejscowości G. po drodze publicznej DW 227. Został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji do rutynowej kontroli drogowej. W czasie rozmowy policjanci wyczuli od kierującego woń alkoholu, wobec czego został poddany badaniu za pomocą urządzenia AlcoQuant 6020 A120 242, które było sprawne i posiadało świadectwo wzorcowania. Badanie wykazało następujące stężania alkoholu w wydychanym powietrzu:

-

o godzinie 7:12 – 0,68 m/l,

-

o godzinie 7:28 – 0,70 m/l.

Pasażerką pojazdu była jego właścicielka – D. L. (2), która była trzeźwa i posiadała czynne prawo jazdy. Ww. zabezpieczyła auto we własnym zakresie.

Dowód: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości D. L. (1) (k. 2 – 2v), świadectwo wzorcowania (k. 3 – 3v), zeznania świadka T. S. (1) (k. 22v), notatka urzędowa (k. 1).

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego D. L. (1) oświadczył, że rozumie treść stawianego mu zarzutu i przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień.

Wyjaśnienia podejrzanego D. L. (3) (k. 9 - 10).

W toku rozprawy głównej oskarżony D. L. (1) podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko; jednocześnie oświadczył, iż rozumie treść stawianego mu zarzutu, przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz odmawia składania dalszych wyjaśnień. Wniósł o pozostawienie mu możliwości prowadzenia pojazdów określonych kategorią T.

Wyjaśnienia oskarżonego D. L. (3) (k. 70 -72)

D. L. (1) ma wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem mechanizacji i rolnictwa. Jest kawalerem i nie posiada dzieci. Obecnie nie pracuje, nie osiąga żadnego dochodu, pozostaje na utrzymaniu rodziców, którym pomaga w gospodarstwie rolnym z uwagi na niepełnosprawność ojca. Nie posiada majątku. Nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie, ani odwykowo. Nie był karany.

Dowód: dane osobopoznawcze (k. 21, 70), karta karna (k. 20), zaświadczenie dotyczące stanu zdrowia M. L. (k. 65), orzeczenie o stopniu niepełnosprawności (k. 68), decyzja o podleganiu ubezpieczeniu społecznemu rolników (k. 66-67), deklaracja pracodawcy (k. 69 ).

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności ujawnionych zeznań świadka T. S. (2) oraz zgromadzonych i ujawnionych dokumentów, których wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego D. L. (1) przypisanego mu czynu, jak i jego wina nie budzą wątpliwości.

Do powyższego przekonania Sąd doszedł w oparciu o protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości oraz zeznania złożone przez T. S. (2) - policjanta, który brał udział w kontroli drogowej w dniu 14 maja 2017r. z udziałem oskarżonego. Sąd w pełni za wartościowe uznał depozycje ww. świadka. Był on przesłuchiwany w niedługim czasie po zdarzeniu, a więc dobrze zapamiętał okoliczności sprawy. Ponadto jest osobą obcą dla oskarżonego, a czynności wykonywał w ramach swojej pracy. Sąd nie znalazł podstaw, by uznać, że jego zeznania nadmiernie obciążają oskarżonego, czy żeby świadek miał interes w podawaniu nieprawdy. Przez wzgląd na powyższe Sąd dał wiarę omawianym zeznaniom, dokonując w oparciu o nie ustaleń faktycznych.

W przedmiotowej sprawie w pełni wartościową podstawą ustaleń faktycznych są, zdaniem Sądu, wyjaśnienia oskarżonego, który przyznał się do winy. Sąd nie miał podstaw do zakwestionowania ich, natomiast ich wartość dowodową potwierdzają materiały zebrane w aktach, w szczególności protokół z kontroli urządzeniem testującym oraz notatka urzędowa sporządzona przez funkcjonariuszy w chwili kontroli drogowej, którym to dowodom także dano wiarę – zostały one sporządzone przez osoby uprawnione do ich wystawienia i brak w sprawie jakichkolwiek danych, które mogłyby podważyć ich prawdziwość.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania prawdziwości dokumentów w postaci m.in. danych o karalności, danych osobopoznawczych, protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości, kopii zaświadczeń i decyzji złożonych w toku rozprawy przez obronę. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią zeznań ujawnionego świadka, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu. Sąd uznał, że oskarżonemu przypisać można winę w popełnieniu omawianego czynu. Oskarżony jest osobą zdolną ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, że w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Należy podkreślić, że oskarżony rozpoczynając i kontynuując jazdę samochodem wiedział, że dzień wcześniej spożywał alkohol. Stwierdzić należy, że miał obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, nie uczynił tego jednak i popełnił przypisane mu przestępstwo.

Odnośnie kwalifikacji prawnej:

Na gruncie art. 178a§1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Definicji stanu nietrzeźwości dostawcza art. 115§16 k.k. zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Mając na względzie powyższe rozważania, Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony D. L. (1) prowadził w dniu 14 maja 2017r. na drodze publicznej w miejscowości G. samochód marki O. o numerze rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, tj. 0,68 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Niewątpliwie zatem jego zachowanie wyczerpało ustawowe znamiona czynu z art. 178a§1 k.k., co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie.

Odnośnie wymiaru kary:

Przechodząc do omówienia kwestii kary, na wstępie podkreślić należy, że Sąd wziął pod uwagę przy jej wymiarze dyrektywy wskazane w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58§1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych, zgodnie z którą jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nie przekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Te właśnie zasady Sąd miał na uwadze uznając, iż w przedmiotowej sprawie za czyn popełniony przez oskarżonego karą adekwatną będzie kara 10 miesięcy ograniczenia wolności polegająca na wykonywaniu wskazanej przez sąd, nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Nie bez znaczenia pozostaje nadto fakt, iż stężenie alkoholu w jego organizmie znacznie przekraczało wartość wskazaną w art. 115§16 k.k. Jednocześnie Sąd zważył, iż oskarżony uprzednio nie wchodził w konflikt z prawem, co świadczy o incydentalnym charakterze tego typu zachowań. Sąd doszedł do wniosku, iż kara pozbawienia wolności byłaby nadmiernie surowa, zaś kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, nie odniosłaby pożądanych skutków w sferze prewencji szczególnej. W ocenie Sądu lepiej cele stawiane karze zrealizuje właśnie kara ograniczenia wolności, gdyż jako realna dolegliwość, związana z koniecznością wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, winna stanowić dla D. L. (1) bodziec do refleksji nad właściwym, zgodnym z prawem sposobem postępowania w przyszłości. Posiada ona w ocenie Sądu również doniosły walor w zakresie prewencji ogólnospołecznej, kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta powinna uświadomić oskarżonemu naganność jego postępku, nieuchronność reakcji karnej i powstrzymać go od popełnianiem tego rodzaju przestępstw w przyszłości. Za wymierzeniem kary ograniczenia wolności przemawia również to, że oskarżony obecnie nie pracuje. Jest młodym, zdrowym mężczyzną, który pozostaje na utrzymaniu rodziców. Na korzyść oskarżonego przemawia konieczność pomagania rodzicom w gospodarstwie i choroba ojca, co nie jest jednak w żaden sposób usprawiedliwieniem dla łamania zasad porządku prawnego. W ocenie Sądu taki wymiar kary nie będzie kolidował z codziennymi obowiązkami w gospodarstwie. Okolicznością łagodzącą jest również to, że oskarżony został zatrzymany do rutynowej kontroli, a nie w związku z naruszaniem przepisów ruchu drogowego, czy przez wykonywanie niebezpiecznych manewrów.

Sąd stwierdził również, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie miała norma art. 42§2 k.k., obligująca do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na czas nie krótszy niż 3 lata. Mając na uwadze z jednej strony uprzednią niekaralność oskarżonego, wyrażoną przez niego skruchę, okres wykonywania tego środka należało ustalić na minimalnym poziomie. Orzeczenie w tej sytuacji zakazu prowadzenia przez oskarżonego pojazdów mechanicznych na okres dłuższy niż minimalny byłoby zatem niewspółmiernie surowe w stosunku do wagi naruszonych przez oskarżonego obowiązków, zagrożenia, jakie stworzył. Na poczet orzeczonego zakazu zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od 14.05.2017r. do dnia wydania wyroku.

Wymierzając środek karny Sąd zważył, że w niniejszej sprawie zachodzą szczególne okoliczności uzasadniające odstąpienie od nakładania na oskarżonego wskazanego środka w zakresie pojazdów, do których prowadzenia potrzebne jest prawo jazdy kategorii T. Oskarżony posiadał prawo jazdy kategorii A – E, B i kategorię T, umożliwiającą prowadzenie pojazdów związanych z rolnictwem. Z uwagi na sytuację rodzinną oskarżonego Sąd nie objął ww. zakazem pojazdów należących do tej kategorii, bowiem pozbawiłoby to możliwości oskarżonego pomocy w utrzymaniu gospodarstwa. Zdaniem Sądu pomaganie rodzinie w prowadzeniu gospodarstwa oddziałuje na oskarżonego pozytywnie. Ponadto D. L. (1) w wyniku zatrzymania prawa jazdy został pozbawiony możliwości pracy z powodu nieposiadania uprawnień do kierowania pojazdami rolniczymi. W ocenie Sądu zastosowanie środka karnego w odniesieniu do tej grupy pojazdów byłoby nader surowe dla oskarżonego i nieproporcjonalne do stopnia zawinienia.

Mając na uwadze treść art.43a§2 k.k. Sąd zastosował wobec oskarżonego środek karny w postaci zobowiązania oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, do czego był zobligowany treścią wskazanego przepisu.

Sąd nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych i opłaty obciążył go tymi kosztami na podstawie obowiązujących przepisów. Wysokość opłat Sąd wyliczył na podstawie podanych w sentencji wyroku przepisów. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Oskarżony jest osobą młodą i zdolną do pracy zarobkowej, zatem w ocenie Sądu zobowiązanie go do poniesienia wskazanych, niewysokich kosztów nie będzie stanowiło dla niego nadmiernego obciążenia.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz