Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2017r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Magdalena Barska

po rozpoznaniu w dniach 13.06.2017r., 26.07.2017r. oraz 10.10.2017r. sprawy J. R. (R.) , syna E. i K., urodzonego (...), PESEL (...);

oskarżonego o to, że:

w dniu 14 marca 2016 roku w miejscowości P. na drodze publicznej ulica (...) w ruchu lądowym kierował samochodem osobowym marki R. o nr rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości I badanie 0,24 miligrama na decymetr sześcienny alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie 0,27 miligrama na decymetr sześcienny alkoholu w wydychanym powietrzu, III badania 0,28 miligrama na decymetr sześcienny alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o przestępstwo z art. 178a§1 k.k.

I.  Oskarżonego J. R. uznaje za winnego czynu zarzucanego mu oskarżeniem, czyn ten kwalifikuje z art. 178a§1 k.k. i za to na mocy art. 178a§1 k.k. w zw. z art. 34§1 i §1a pkt 1 i art. 35§1 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

II.  Na podstawie art. 42§2 k.k. w zw. z art. 43§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat.

III.  Na podstawie art. 63§4 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 14.03.2016r. do dnia 24.10.2017r.

IV.  Na podstawie art. 43a§2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych.

V.  Na mocy art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt. 2 i art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem wydatków oraz 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt X K 386/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 14 maja 2017 roku J. R. spożywał alkohol w nieustalonej ilości. Następnie około godziny 16:00 rozpoczął jazdę samochodem marki R. o numerze rejestracyjnym (...), należącym do swojego szefa M. M.. W charakterze pasażera towarzyszył mu brat – W. R.. Mężczyźni pojechali do P., gdzie zatrzymali się pod sklepem spożywczym na ulicy (...). W tym samym czasie J. R. wykonującego manewr parkowania spostrzegli funkcjonariusze policji – D. H. i K. K., pełniący służbę w patrolu zmotoryzowanym, i postanowili poddać kierującego rutynowej kontroli drogowej. W momencie, gdy policjanci podjechali do pojazdu kierowanego przez J. R. zatrzymując się przed jego maską, ten właśnie wysiadał celem udania się do sklepu, w związku z czym D. H. wezwał go do pozostania przy pojeździe i okazania dokumentów. W toku kontroli funkcjonariusze wyczuli od J. R. woń alkoholu, w związku z czym poddali go badaniu na jego zawartość w organizmie. Badania wykonano urządzeniem Alkotest 6810 – pierwsze badanie przeprowadzone o godzinie 16:27 dało wynik 0,24 ml/l alkoholu w wydychanym powietrzu, drugie przeprowadzone o godzinie 16:42 – 0,27 ml/l alkoholu w wydychanym powietrzu, zaś trzecie z godziny 16:57 – 0,28 ml/l alkoholu w wydychanym powietrzu. W związku z powyższym J. R. zatrzymano prawo jazdy, natomiast pojazd, którym się poruszał, został zabezpieczony przez jego właściciela.

Dowód: zeznania świadków k. D. H. k. 29-30, 137-138; K. K. k. 32-33, 144-146; częściowo zeznania świadków: M. M. k. 22-24, 138-139; W. R. k. 29-30, 127-128; częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 16, 126-127; protokół z przebiegu badania urządzeniem elektronicznym k. 2-2v.; świadectwo wzorcowe k. 3-3v.

Słuchany w charakterze podejrzanego w toku postepowania przygotowawczego J. R. oświadczył, iż rozumie treść stawianego mu zarzutu i nie przyznaje się do popełniania zarzucanego mu czynu, zaznaczając, iż w dniu zdarzenia nie prowadził pojazdu należącego do M. M.. Treść swoich oświadczeń i wyjaśnień podtrzymał następnie w toku postępowania sądowego słuchany w charakterze oskarżonego. Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień odstępując do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

W yjaśnienia oskarżonego J. R. k. 16, 126-127.

J. R. ma wykształcenie zawodowe. Jest żonaty i ma dwoje dzieci pozostających na jego utrzymaniu. Jest zatrudniony w firmie budowlanej jako pracownik fizyczny, osiągając z tego tytułu miesięczny dochód w wysokości około 2.500 zł. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.

Dowody: dane osobopoznawcze k. 14-15;dane o karalności k. 77; dane z rozprawy k. 14-15.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oskarżonego J. R. odnośnie zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Do powyższego przekonania doszedł Sąd głównie w oparciu o protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości z dnia 14 marca 2016 roku oraz uznanych za wiarygodne zeznań świadków.

W pierwszej kolejności wskazać należy zatem, iż zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia w zakresie odpowiedzialności J. R. za zarzucany mu czyn, miały w okolicznościach niniejszej sprawy zeznania funkcjonariuszy policji D. H. i K. K., którzy przeprowadzili w dniu 14 marca 2016 roku kontrolę drogową z udziałem oskarżonego. Świadkowie zgodnie ze sobą, w sposób precyzyjny określili miejsce i czas podjęcia czynności służbowych we wskazanym zakresie, podawali ich powód, wskazywali na konkretne zachowania oskarżonego. Zwrócić przy tym należy w ocenie Sądu uwagę na daleko idącą zbieżność twierdzeń funkcjonariuszy policji i to zarówno w spontanicznych zeznaniach złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, jak i składanych następnie w toku postępowania jurysdykcyjnego przed Sądem. Sąd zważył ponadto, iż zeznania D. H. i K. K. korespondowały nie tylko ze sobą wzajemnie, ale także z pozostałym materiałem dowodowym ujawnionym w toku postępowania, na którym SD oparł swoje ustalenia, tj. notatką urzędową dokumentującą fakt podjęcia interwencji oraz protokołem z przebiegu badania stanu trzeźwości. Co ważne obaj ww. kategorycznie wskazali, że tuż przed przeprowadzeniem kontroli drogowej widzieli jak J. R. kieruje samochodem osobowym marki R. o numerze rejestracyjnym (...). Oceniając wiarygodność omawianych depozycja Sąd dodatkowo zważył, iż jako funkcjonariusze policji stojący na straży porządku publicznego, a jednocześnie osoby pouczone o odpowiedzialności karnej za składania fałszywych zeznań oraz obce dla J. R., nie mieli żadnego interesu w tym, aby bezpodstawnie go obciążać. W toku składanych zeznań unikali oni zresztą wydawania jakichkolwiek subiektywnych opinii, co do osoby oskarżonego, koncentrując się na rzeczowym opisie zaistniałych zdarzeń, stanowiących przedmiot postępowania. Sąd nie znalazł tym samym żadnych przesłanek, które skutkować by musiały zakwestionowaniem relacji świadków i poczynił na ich podstawie ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

Kompletnie odmiennie ocenione zostały zeznania W. R. i M. M., które zostały uznane przez Sąd za wiarygodne wyłącznie w zakresie, w jakim potwierdzili oni fakt przeprowadzenia kontroli stanu trzeźwości oskarżonego w dniu 14 marca 2016 roku z wynikiem pozytywnym. W pozostałym zakresie omawiane depozycje zdaniem Sądu stanowiły wyłącznie element przyjętej przez J. R. linii obrony i nie znajdowały odzwierciedlenia w rzeczywistości. W tym względzie istotnym było, że świadkowie to brat oskarżonego i jego szef, tym bardziej z uwagi na pozostawanie ich w bliskich relacjach z J. R. zastanawiającym dla Sądu było, iż zaprezentowana przez nich relacja była skrajnie odmienna od tej przedstawionej przez funkcjonariuszy policji i jednocześnie zbieżna z twierdzeniami oskarżonego.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w postaci: danych o karalności, danych osobopoznawczych, protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym oraz świadectwa wzorcowego. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią wyjaśnień oskarżonego, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów. Dowody te mają szczególny charakter, gdyż stanowią jedną z podstaw do ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu oskarżeniem czynu, pozwalają również potwierdzić informację dotyczącą jego uprzedniej karalności.

W świetle informacji wynikających ze znajdujących się w aktach sprawy dokumentów, zdaniem Sądu za budzące wątpliwości należało uznać nieprzyznanie się oskarżonego do winy. Wyjaśniając oskarżony stwierdził natomiast, że nie prowadził samochodem osobowym marki R. o numerze rejestracyjnym (...) – miał nim przyjechać M. M., zaś J. R. wraz z bratem przyszli na miejsce jego zaparkowania na piechotę z pobliskiej budowy. Powyższe stało w rażącej sprzeczności nie tylko z zeznaniami D. H. i K. K., lecz także z elementarnymi wskazaniami logiki i doświadczenia życiowego. Żaden z funkcjonariuszy nie miał bowiem wątpliwości, iż tuż przed zaparkowaniem wskazanego pojazdu pod sklepem w P. widział za jego kierownicą właśnie J. R.. W dalszej kolejności należało stwierdzić, że w toku kontroli oskarżony bez żadnych zastrzeżeń podpisał protokół badania stanu trzeźwości, i choć później sugerował, że nie wiedział, że badanie to przeprowadzono w związku z podejrzeniem kierowania przez niego samochodem w stanie nietrzeźwości, wyjaśnienia te należy uznać za pozbawione logiki. Jednocześnie J. R. nie wyjaśnił, z jakich innych powodów miałby zostać poddany rzeczonym badaniom, nie sposób natomiast przyjmować, że nastąpiło to wyłącznie w związku ze staniem oskarżonego pod sklepem. W konsekwencji powyższe przyjęto jedynie za podniesione w ramach forsowanej przez oskarżonego linii obrony.

Odnośnie kwalifikacji prawnej i wymiaru kary:

Na podstawie przedstawionej powyżej oceny materiału dowodowego, zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, że oskarżony J. R. dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu kwalifikowanego z art. 178a§1 k.k.

Sąd zważył dalej, że na gruncie art. 178a§1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Definicji stanu nietrzeźwości dostawcza natomiast art. 115§16 k.k., zgodnie z którym taki stan zachodzi wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, na postawie wyników badań dokonanych sprawnym urządzeniem pomiarowym, oskarżony prowadził w dniu 14 maja 2017 roku samochód M. M. będąc w stanie nietrzeźwości, którego wartość wynosiła 0,24 mg/l a następnie 0,27 mg/l i 0,28 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Niewątpliwie zatem jego zachowanie wyczerpało ustawowe znamiona czynu z art. 178a§1 k.k., co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie.

Przechodząc do omówienia kwestii kary, Sąd miał na uwadze dyrektywy jej wymiaru określone w art. 53 k.k.

Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58§1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych, zgodnie z którą sąd orzeka karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary, uwzględniając przy tym, że przestępstwo, jakiego dopuścił się oskarżony, jest zagrożone karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 2 lat. Sąd wymierzył J. R. na mocy art. 178a§1 k.k. w zw. z art. 34§1 i §1a pkt. 1 i art. 35§1 k.k. karę sześciu miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu wskazanej przez sąd, nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze dwudziestu godzin w stosunku miesięcznym.

W pierwszej kolejności Sąd stwierdził, że przede wszystkim w okolicznościach niniejszej sprawy rozstrzygnięciem zbyt łagodnym byłoby orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny. Sąd zważył bowiem na społeczną szkodliwość czynu oskarżonego, która nie jest niska i przejawia się w popełnieniu przez niego przypisanego przestępstwa z zamiarem bezpośrednim, w konsekwencji czego, jego zachowanie należy potraktować jako świadome i rażące lekceważenie obowiązujących przepisów prawa. Okoliczność łagodzącą stanowił natomiast fakt, iż stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu nieznacznie przekroczyło wartość wskazaną w art. 115§16 k.k. Na jego korzyść przemawiało również, że nie wchodził on uprzednio w konflikt z prawem. Sąd miał nadto na uwadze względy prewencji ogólnej, w szczególności nagminność popełnienia czynów z art. 178a§1 k.k. i konieczność kształtowania w tym zakresie świadomości społeczeństwa, jednakże uznał, że względy te muszą ustąpić względom prewencji szczególnej.

Uwzględniając zatem wszystkie stawiane karze cele, Sąd doszedł do przekonania, że kara ograniczenia wolności urzeczywistni je pełniej aniżeli kara grzywny albo pozbawienia wolności – nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W przekonaniu Sądu kara ograniczenia wolności w orzeczonym wymiarze, jako realna dolegliwość, związana z koniecznością wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, winna stanowić dla J. R. bodziec do refleksji nad właściwym, zgodnym z prawem sposobem postępowania w przyszłości. Posiada ona w ocenie Sądu również doniosły walor w zakresie prewencji ogólnospołecznej, kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 42§2 k.k., obligująca do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju – z uwagi na popełnienie czynu z art. 178a§1 k.k. Środek ten orzeka się w latach, od 3 lat do 15 (art. 42§2 k.k. w zw. z art. 43§1 k.k.). W ocenie Sądu dla określenia czasu obowiązywania tego środka karnego istotnym było, że stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu było nieznacznie wyższe, aniżeli wartość wskazana w art. 115§16 k.k. W konsekwencji powyższego należało przyjąć, że okres obowiązywania zakazu w wymiarze minimalnym (3 lat) jest adekwatny do wagi czynu.

Dodatkowo stwierdzając, że w dniu 14 marca 2017 roku doszło do zatrzymania prawa jazdy oskarżonego, Sąd na poczet orzeczonego względem niego środka karnego – zakazu prowadzenia pojazdów – zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego stosowania tego środka od dnia zatrzymania dokumentu do dnia wyrokowania.

Mając na uwadze treść art. 43a§2 k.k. Sąd zastosował wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w minimalnej wysokości 5.000 złotych (ustalonej w oparciu o możliwości zarobkowe oskarżonego) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, do czego był zobligowany treścią wskazanego przepisu.

Nadto Sąd na podstawie art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt. 2 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciążył oskarżonego kosztami sądowymi. Sąd orzekając w tym przedmiocie zważył, że w przedmiotowej sprawie nie występowały przesłanki dla odstąpienia od obciążania oskarżonego kosztami procesu w sprawie. Ma on co prawda na utrzymaniu dwoje dzieci, jednak koszty te są stosunkowo niskie. Oskarżony osiąga stały miesięczny dochód, ich poniesienie nie będzie zatem stanowiło dla niego nadmiernego obciążenia.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Zarządzenia :

1.  odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem,

3.  akta przedłożyć z wpływem lub do uprawomocnienia.

G., 6 listopada 2017r.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz