Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 17 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie

Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant: Anna Wiecheć

bez udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. w G.

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2017 roku na rozprawie

sprawy K. W. , syna A. i D. z domu S., urodzonego (...) w M., PESEL (...)

oskarżonego o to, że :

w dniu 24 października 2016 roku w G. znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,80 promila alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził w ruchu lądowym samochód marki V. nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

orzeka

1.  oskarżonego K. W. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, który kwalifikuje z art. 178a § 1 k.k. i skazując go za ten występek na mocy art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w liczbie 200 (dwustu) stawek dziennych i wysokości 10 zł (dziesięć złotych) za jedną stawkę;

2.  na mocy art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych z wyłączeniem pojazdów objętych kat. CE prawa jazdy, na okres 3 (trzech) lat;

I.  na mocy art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 5.000 zł (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

II.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 130zł (sto trzydzieści złotych) oraz opłatą w wysokości 200 zł (dwieście złotych).

Sygn. akt X K 27/17

UZASADNIENIE

W związku ze złożeniem wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku w trybie art. 422 § 2 k.p.k. ze wskazaniem, że wniosek dotyczy orzeczenia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu , Sąd stosownie do treści art. 424 § 3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia w sprawie.

Wyrokiem z dnia 17 maja 2017 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku:

1)  oskarżonego K. W. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, który kwalifikuje z art. 178a § 1 k.k. i skazał go za ten występek na mocy art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierzając oskarżonemu karę grzywny w liczbie 200 (dwustu) stawek dziennych i wysokości 10 zł (dziesięć złotych) za jedną stawkę;

2)  na mocy art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych z wyłączeniem pojazdów objętych kat. CE prawa jazdy, na okres 3 (trzech) lat;

3)  na mocy art. 43a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 5.000 zł (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

4)  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciążył oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 130zł (sto trzydzieści złotych) oraz opłatą w wysokości 200 zł (dwieście złotych).

Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony jest winny zarzucanego mu czynu z art. 178a § 1 k.k. Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił ustalić, że w dniu 24 października 2016 roku w G. znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,80 promila alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził w ruchu lądowym samochód marki V. nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...).

W myśl przepisu art. 178a § 1 k.k. karze podlega ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za tak opisany czyn na gruncie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można grzywnę, karą ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostarcza natomiast art. 115 § 16 k.k. zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, iż oskarżony wyczerpał swoim działaniem znamiona czynu zabronionego stypizowanego w art. 178a § 1 k.k. poprzez prowadzenie w dniu 24 października 2017 roku w G. znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,80 ‰ alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził w ruchu lądowym samochód marki V. nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...).

Rozważając kwestię kary Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Wymierzając karę oskarżonemu Sąd jako okoliczność obciążającą uwzględnił stosunkowo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego wyrażający się w sposobie i okolicznościach popełnienia czynu. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał wysoki stopień winy K. W., przejawiający się w tym, iż dopuścił się przypisanego mu przestępstwa umyślnie, a zatem świadomie i w sposób rażący zlekceważył obowiązujący porządek prawny. Rozpoczynając jazdę samochodem po tym jak zaledwie kilka godzin wcześniej spożywał alkohol, oskarżony wiedział bowiem, biorąc pod uwagę jego wiek i doświadczenie życiowe, iż wciąż znajduje się pod jego wpływem. Na korzyść K. W. przemawiała natomiast okoliczność, iż zawartość alkoholu w jego organizmie jedynie nieznacznie przekroczyła wskazaną w art. 115 § 16 k.k. wartość wykazując przy tym tendencję spadkową. Nie bez znaczenia pozostało nadto, iż pokonany przez oskarżonego w inkryminowanym czasie odcinek drogi (ustalony na podstawie jego niekwestionowanych wyjaśnień) nie był długi, zaś spowodowane przez niego zagrożenie na drodze nie było dużo z uwagi na mały ruch pojazdów i niewielki odcinek drogi przejechany przez oskarżonego. Okolicznością łagodzącą jest też bez wątpienia uprzednia niekaralność oskarżonego.

Przez wzgląd na powyższe Sąd uznał za adekwatną i sprawiedliwą karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 10 zł każda. Sąd miał w tym względzie na uwadze treść art. 58 § 1 k.k., w którym wyrażona została zasada prymaty kar wolnościowych. W ocenie Sądu dotychczasowy sposób życia oskarżonego – fakt, iż wcześniej nie wchodził w konflikt z prawem, zaś po dopuszczeniu się czynu zabronionego okazał skruchę i gotowość współpracy z organami ścigania. W konsekwencji w pełni wystarczające dla realizacji celów kary, zarówno w sferze prewencji szczególnej, jak i generalnej będzie orzeczenie właśnie kary grzywny we wskazanym wymiarze. Jednocześnie wskazać należy, iż wysokość tej kary, tj. 200 stawek dziennych po 10 zł każda z nich, w przekonaniu Sądu, spełnia dyrektywy określone w przepisie art. 33 § 1 i 3 k.k., zgodnie z którą ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2.000 złotych. Mając na względzie fakt, iż oskarżony aktualnie pozostaje bez pracy i ma na utrzymaniu małoletnie dziecko określenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę minimalną 10 zł jest w ocenie Sądu uzasadnione.

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 42 § 2 k.k., obligująca do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju – z uwagi na popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. Środek ten orzeka się w latach, od 3 roku do 15 lat (art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k.). W ocenie Sądu, dla określenia czasu obowiązywania oraz zakresu tego środka karnego istotnym było zarówno to, iż oskarżony miał do przejechania krótki odcinek drogi, jak i to, że stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu nieznacznie przekroczyła wartość wskazaną w art. 115 § 16 k.k. W konsekwencji powyższego należało przyjąć, iż zasadnym będzie przyjęcie minimalnego okresu obowiązywania zakazu, tj. 3 lat. Dodatkowo Sąd za uzasadnione uznał wyłączenie spod nałożonego na oskarżonego zakazu pojazdów mechanicznych kat. CE. W tym względzie przeważyło, iż choć K. W. z wykształcenia jest murarzem, całe życie pracował wyłącznie jako kierowca pojazdów kategorii CE prawa jazdy, zapewniając w ten sposób środki do życia sobie i swojej rodzinie, której jest jedynym żywicielem. Obecnie oskarżony pozostaje bez pracy, będzie miał natomiast możliwość wrócić do poprzedniego pracodawcy po odzyskaniu uprawnień do kierowania pojazdami kategorii CE. Sąd doszedł zatem do przekonania, iż orzeczenie wobec w/w zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w pełnym zakresie będzie stanowiło dla K. W. nadmierne obciążenie, de facto pozbawiając go możliwości zarobkowania. Co jest tym bardziej istotne, jeżeli zważy się na orzeczoną karę grzywny i środek karny świadczenia pieniężnego oraz obowiązek uiszczenia kosztów sadowych.

Mając na uwadze treść art.43a § 2 k.k. Sąd zastosował wobec oskarżonego środek karny w postaci zobowiązania oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 zł (ustalonej w oparciu o możliwości zarobkowe oskarżonego) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, do czego był zobligowany treścią wskazanego przepisu.

Nadto Sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 złotych tytułem opłaty i pozostałe koszty sądowe w kwocie 130 zł. Sąd uznał bowiem, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku poniesienia tych kosztów. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów.

Sędzia SR Adrianna Kłosowska