Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2019r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Sekcja ds. (...) w VI Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Dorota Witkowska
Protokolant:	stażysta Magdalena Karpik

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2019 r. w G.

na rozprawie

sprawy K. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o świadczenie rehabilitacyjne

z odwołania od decyzji z dnia 11 września 2017 r., znak (...) - (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI1 U 1051/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 września 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił K. S. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z uzasadnieniem takim, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 6 września 2017 roku orzekła, że jego stan zdrowia nie uzasadnia przyznania świadczenia rehabilitacyjnego.

/decyzja w aktach ZUS - nienumerowane/

Od tej decyzji odwołał się powód K. S. wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na rok czasu.

W uzasadnieniu powód zarzucał m.in. że w dniu badania przez Komisje ZUS otrzymał skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne, a w dniu 12 października 2017roku będzie miał operację drugiej ręki, która jest w gorszym stanie.

/k. 2-3 odwołanie, k. 203 e-protokół rozprawy z dnia 22 maja 2019 roku/

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując zaskarżoną decyzję i jej argumentację.

/k. 10 odpowiedź na odwołanie/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Bezspornym jest w sprawie, że powód K. S., jako osoba objęta chorobowym ubezpieczeniem społecznymi, był uprawniony do zasiłku chorobowego.

Pełny okres zasiłku chorobowego 182 dni powód wykorzystał z dniem 19 września 2017 roku.

W związku ze złożonym wnioskiem o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, powód został poddany badaniu najpierw przez Lekarza Orzecznika ZUS a następnie przez Komisję Lekarską ZUS.

Komisja Lekarska ZUS rozpoznała u powoda obustronny zespół cieśni nadgarstka, stan po prawostronnej neurolizie w dniu 7 czerwca 2017 roku, zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne kręgosłupa bez objawów podrażnieniowych i nadciśnienie tętnicze. Komisja uznała, że u powoda doszło do naruszenia funkcji narządu ruchu i układu krążenia, ale w badaniu przedmiotowym nie stwierdzono istotnego upośledzenia funkcji kręgosłupa i stawów obwodowych. Nie stwierdzono również objawów podrażnieniowych, zaników mięśniowych a sprawność manualna rąk była w normie, co powodowało, że naruszona funkcja organizmu nie uprawniała – zdaniem Komisji - do orzeczenia na rzecz powoda świadczenia rehabilitacyjnego.

/dowód: akta ZUS teczka dokumentacji orzeczniczo lekarskiej k. 19 orzeczenie komisji lekarskiej ZUS/

Powód cierpi na obustronny zespół cieśni kanału nadgarstka, który był leczony operacyjnie. Operacja prawej ręki nastąpiła w czerwcu 2017 roku a lewej w październiku 2017 roku. Nadto powód cierpi na zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatie kręgosłupa lędźwiowego z przewlekłym zespołem bólowym. Powód nie wykazuje neurologicznych objawów ubytkowych w zakresie unerwienia upośledzających funkcje chwytne i manipulacyjne.

Badanie elektrofizjologiczne nerwów obwodowych nie świadczy o funkcji narządu ruchu i nie jest podstawą do ustalenia stopnia dysfunkcji ruchowej. Badaniem ENG z 17 stycznia 2017 roku stwierdzono elektrofizjologiczne uszkodzenie przewodnictwa nerwowego lewego nerwu pośrodkowego w stopniu znacznym z ubytkiem włókien czuciowych. Nie stwierdzono ubytków w zakresie unerwienia ruchowego. Brak jest wyników badania funkcjonalnego, które by upoważniały do stwierdzenia, że lewa ręka była niesprawna w stopniu znacznym. Powód nie był badany przez neurologa, zatem brak jest odniesienia do stanu klinicznego dotyczącego unerwienia obwodowego obu rąk we wrześniu 2017 roku. Natomiast badanie neurologiczne z 10 stycznia 2018 roku potwierdziło brak zaburzeń funkcji chwytnych i manipulacyjnych obu rąk, obniżenie czucia skórnego w zakresie unerwienia przez lewy nerw pośrodkowy, co może upośledzać ruchy precyzyjne palców od lewej ręki. Operacja uwolnienia lewego nerwu pośrodkowego przeprowadzono w ramach zwolnienia lekarskiego. Dokumentacja odbytych zabiegów fizjoterapeutycznych nie zawiera badania funkcji narządu ruchu. Powtórne badanie elektrofizjologiczne przewodnictwa nerwowego nerwów lewej kończyny górnej z 13 lipca 2018 roku wykazało zwolnienie i obniżenie amplitudy przewodnictwa z włókien czuciowych nerwu pośrodkowego lewego oraz uszkodzenie włókien czuciowych lewego nerwu łokciowego i promieniowego, ale nie określono stopnia elektrofizjologicznego uszkodzenia nerwu pośrodkowego.

/dowód: k. 28-29 i 158-159 opinia główna i wyjaśniająca biegłej sądowej neurolog B. W. - W./

Powód po 19 września 2017 roku odzyskał zdolność do pracy. Brak jest danych na obecność po wrześniu 2017 roku istotnych dysfunkcji ograniczających powodowi zdolność do pracy. Nie było zaburzeń chodu, a po uwolnieniu nerwu pośrodkowego prawego uzyskano poprawę. Nie ma także danych na utrzymywanie się dysfunkcji manualnych. Kolejne leczenie operacyjne w październiku 2017 roku przeprowadzono w trybie planowym i proces rekonwalescencji zespołu cieśni kanału nadgarstka lewego został zakończony. Dostępne dane potwierdzają obecność dolegliwości subiektywnych, jednak bez objawów przedmiotowych. Brak danych wskazujących na istnienie dysfunkcji w stopniu ograniczającym zdolność do pracy po 19 września 2017 roku, nie jest równoznaczne z pełnym wyleczeniem. Okoliczność że powód przeszedł leczenie w trybie planowym przeczy istnieniu istotnej dysfunkcji. Jednocześnie dostępna dokumentacja medyczna nie wskazuje, aby powód w spornym okresie był osobą niesprawną w stopniu uniemożliwiającym pracę. Zakończenie rekonwalescencji po leczeniu operacyjnym zespołu cieśni kanału nadgarstka prawego wynika z faktu, że rany pooperacyjne zostały wygojone i uzyskano powrót funkcji nerwu pośrodkowego oraz ustąpienie objawów przedmiotowych. Natomiast utrzymywanie się objawów podmiotowych czyli subiektywnych, w takiej sytuacji nie ogranicza zdolności do pracy. Stan lewej ręki nie wskazuje na obecność w spornym okresie objawów przedmiotowych takich jak zaniki mięśni, osłabienie zaburzenia chwytu. Leczenie operacyjne w październiku 2017 roku przeprowadzono w trybie planowym. Natomiast przyczyną niezdolności do pracy do września 2017 roku była rekonwalescencja po leczeniu operacyjnym zespołu cieśni kanału nadgarstka prawego. Często obraz kliniczny słabo koreluje z wynikami badań elektrofizjologicznych i tak prawdopodobnie było w przypadku powoda, gdyż mimo, że w styczniu 2017 roku wykazano znaczny stopień nasilenia uszkodzenia nerwu pośrodkowego lewego w przebiegu zespołu cieśni kanału nadgarstka, a w maju 2017 roku umiarkowany stopień uszkodzenia nerwu pośrodkowego prawego w przebiegu zespołu cieśni kanału nadgarstka, to do zabiegu zakwalifikowano powoda w trybie planowym w zakresie nadgarstka prawego a lewego w późniejszej kolejności.

/dowód: k. 63 i 108 opinia główna i uzupełniająca biegłego sądowego ortopedy W. P./

Powód cierpi także na zaburzenia depresyjno - lękowe o charakterze łagodnym i nieznacznym nasieleniu. Powód nie wykazuje objawów choroby psychicznej, osłabienia funkcji poznawczych czy zaburzeń afektywnych.

Z powodów psychiatrycznych powód nie był niezdolny do pracy po 19 września 2017 roku na dotychczas zajmowanym stanowisku pracy.

/dowód: k.139-140 opinia biegłej sądowej psychiatry D. M. - W./

W okresie od dnia 20 września 2017 roku do dnia 28 lutego 2019 roku powód był zarejestrowany jako osoba bezrobotna, w tym z prawem do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 20 września 2017 roku do 19 września 2018 roku. Dnia 1 marca 2019 roku powód podjął zatrudnienie.

/dowód: k. 191 informacja z Urzędu Pracy, k. 192 i 193 decyzje w przedmiocie prawa do zasiłku dla bezrobotnych/

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne oraz dowody w postaci dokumentów i opinii biegłych sądowych specjalistów neurologa B. W. – W., ortopedy W. P. i psychiatry D. M. - W..

Oceniając dowody w sprawie Sąd dał im wiarę w zakresie jaki wskazano, bowiem w tym zakresie dowody te wzajemnie się potwierdzały lub uzupełniały tworząc logiczną i spójną całość. Okoliczności bezsporne nie budziły wątpliwości Sądu podobnie jak dokumenty, których autentyczności i prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron. Informacja i decyzje w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych pochodziły od uprawnionego do ich wydania organu.

Szczególne znaczenie dla Sądu miały opinie biegłych sądowych, bowiem rozstrzygnięcie sprawy wymagało oceny stanu zdrowia powoda w kontekście odzyskania lub nie odzyskania przez niego zdolności do pracy. To z kolei wymagało wiadomości specjalnych z dziedziny medycyny adekwatnej do schorzenia powoda. Kierując się rodzajem choroby, który powołał w odwołaniu powód, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłej sądowej neurolog. Ponieważ biegła wskazała na właściwą w sprawie specjalność ortopedyczną, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ortopedy. W dalszej kolejności po zarzutach nie uwzględnienia w opinii przez biegłego ortopedę depresji powoda, Sąd dopuścił dowód również z opinii biegłepsychiatry.

Oceniając wydane przez biegłych opinie, Sąd podzielił ich treść i wnioski. Opinie biegłych były stanowcze, spójne i logiczne. Biegli uzasadnili, na jakiej podstawie dokonali ustaleń medycznych oraz oceny stanu zdrowia powoda. Wypowiadali się w zakresie swojej specjalizacji, przedstawiając dlaczego w ich ocenie po dniu 19 września 2017r. powód odzyskał zdolność do pracy. W sytuacji, gdy dostrzeżono aspekty ze stanu zdrowia powoda nie odpowiadające specjalności powołanych biegłych i wskazywano na biegłych o innej właściwej specjalności, Sąd uwzględniał te sugestie i dodatkowo przeprowadził dowód z opinii biegłego ortopedy po uwagach biegłej neurolog oraz z opinii biegłej psychiatry po uwagach powoda.

Sąd miał również na uwadze, że opinie zostały sporządzone przez biegłych posiadających wiedzę specjalną z zakresu medycyny adekwatną do schorzeń powoda, nadto wiedzę popartą doświadczeniem zawodowym. Opinia została sporządzona przez biegłych w oparciu o badanie sądowo lekarskie, dokumentację medyczną oraz akta sprawy, a zatem biegli dysponowali kompletnym i zupełnym materiałem dowodowym.

Pozwany nie wnosił zarzutów do opinii biegłych, a Sąd nie podzielił zarzutów powoda do opinii wyrażonych w pismach z dnia 16 lipca 2018 roku (k. 71), z dnia 26 września 2018 roku (k. 119-121) oraz z dnia 21 marca 2019 roku (k. 174-175). W zarzutach powód m.in. podkreślał fakt przebycia drugiej operacji i okres rekonwalescencji po niej oraz że operacja prawej ręki odbyła się szybciej, bo akurat zwolniło się miejsce. Nadto powód zarzucił, że biegły sądowy ortopeda wybiórczo korzysta z dokumentacji medycznej oraz że pominął to, iż powód leczy się na depresję.

W ocenie Sądu - wbrew zarzutom - opinie biegłych były rzetelne, stanowcze, konsekwentne i jasne. Biegli neurolog i ortopeda odnieśli się do zarzutów do opinii, w tym dodatkowo do składanej przez powoda dokumentacji medycznej i nie znajdowali podstaw do zmiany wniosków. Okoliczność oczekiwania przez powoda po 19 września 2017 roku na zabieg operacyjny drugiej ręki, który odbył się w październiku 2017 roku, nie musiała być tożsama z niezdolnością do pracy. Jak podkreślił biegły sądowy ortopeda w opinii wyjaśniającej dostępne dane potwierdzały obecność u powoda dolegliwości ale subiektywnych, które nie znajdowały oparcia w objawach przedmiotowych. Jednocześnie należy zauważyć, że brak danych wskazujących na istnienie dysfunkcji w stopniu ograniczającym zdolność do pracy po 19 września 2017 roku, nie jest równoznaczny z pełnym wyleczeniem. Biegły nie przeczył pewnym dolegliwościom powoda, ale uznawał je – w świetle obiektywnych badań i danych - za nie powodujące niezdolności do pracy, co wyjaśnił i uzasadnił.

Zatem subiektywne odczucia powoda o znacznym stopniu niesprawności ręki oraz poczuciu nie odzyskania zdolności do pracy, wymagały zweryfikowania w oparciu o dowody obiektywne w tym w oparciu o badania przedmiotowe i tego dokonali biegli sądowi. Z uwagi na charakter choroby powoda szczególne znaczenie miała opinia biegłego sądowego ortopedy, a ta nie pozostawiała wątpliwości co do braku dalszej niezdolności do pracy powoda po 19 września 2017 roku Jednocześnie należy w tym miejscu podkreślić, że tylko ustalenie m.in. nieprzerwanego utrzymywania się niezdolności do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłku chorobowego, czyli w przypadku powoda po 19 września 2017 roku, mogło dawać mu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres. W konsekwencji oczekiwanie na przyszły zabieg operacyjny bez jednoczesnego ustalenia, że w okresie tego oczekiwania po 19 września 2017 roku powód nie był niezdolny do pracy, nie uprawniało go do świadczenia rehabilitacyjnego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że po zakończeniu pobierania zasiłku chorobowego powód odzyskał zdolność do pracy, dlatego jego odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. Jak stanowi bowiem art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. oświadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 2017.1368, ze zm. – zwana dalej ustawą zasiłkową) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Niezależnie od powyższego powód nie spełniał przesłanek do przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, bowiem jak wykazało postępowanie dowodowe w okresie od dnia 20 września 2017 roku do 19 września 2018 roku był uprawniony do zasiłku dla bezrobotnych. Tymczasem art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej stanowi wprost, że świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje m.in. osobie uprawnionej do zasiłku dla bezrobotnych. Zatem skoro powód był uprawniony do zasiłku dla bezrobotnych, to w tym samym okresie nie mógł być uprawniony do świadczenia rehabilitacyjnego, które stosownie do art. 18 ust. 2 ustawy zasiłkowej przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Mając na uwadze powyższe, należało odwołanie oddalić i na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzec jak w sentencji wyroku.