Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2015r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anita Niemyjska – Wakieć

Protokolant: protokolant sądowy Monika Kłosek

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2015r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa P. W.

przeciwko (...) S.A. w G.

o wynagrodzenie chorobowe

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od powoda P. W. na rzecz pozwanego (...) S.A. w G. kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI P 772/14

UZASADNIENIE

Powód P. W. pozwem skierowanym przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 988,46 EURO (brutto), co odpowiada 4134,63 zł (brutto) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od:

- 900,29 EURO (brutto), tj. 3765,82 zł, od dnia 11 maja 2014r. do dnia zapłaty,

- 88,17 EURO (brutto), tj. 368,81 zł od dnia 11 czerwca 2014r. do dnia zapłaty.

Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

(pozew – k. 2-5)

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych – 600 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 17 zł.

(odpowiedź na pozew – k. 33-38)

W piśmie procesowym z dnia 22 maja 2015r. powód oświadczył, że domaga się zasądzenia kwot wskazanych pozwem w walucie polskiej.

(pismo procesowe powoda k. 97-98)

W dniu 6 lipca 2015r. przed Sądem Rejonowym w J. powód oświadczył, że domaga się zasądzenia należności dochodzonej pozwem w złotówkach oraz ustawowych odsetek.

(protokół k. 117)

Sąd ustalił, co następuje:

Powód P. W. został zatrudniony w (...) S.A. na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 20 sierpnia 2013r. do dnia 4 lutego 2014r., na stanowisku pomocnika elektromontera w wymiarze pełnego etatu, z wynagrodzeniem zasadniczym wg kategorii VII w kwocie 11 zł brutto za godzinę. Oprócz wynagrodzenia zasadniczego przysługiwały mu dodatki w wysokości i wg zasad określonych w Regulaminie Wynagradzania, tj. premia uznaniowa, nagrody, dodatek za staż pracy w zakładzie (po przepracowaniu 5 lat w Spółce), dodatkowe wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych oraz pracę w porze nocnej.

Wynagrodzenie wypłacane było przelewem na rachunek bankowy wskazany przez powoda, każdego 10 dnia miesiąca kalendarzowego, następującego po miesiącu przepracowanym.

(dowód: umowa o pracę z dnia 19.08.2013r. k. 8 części B akt osobowych,§ 9 i 10 Regulaminu wynagradzania pracowników (...) S.A.”, zeznania świadka M. H. k. 83, płyta z nagraniem k. 88, zeznania powoda k. 117 )

Z dniem 21 sierpnia 2013r. P. W. został oddelegowany przez pracodawcę na stanowisko elektromontera w wymiarze pełnego etatu do realizacji kontraktu na roboty elektryczne na obiekcie (...) w O. Finlandia (miejsce świadczenia pracy), zawartego przez pracodawcę z firmą (...) ( (...)), N., N.

W czasie oddelegowania powód otrzymywał wynagrodzenie walutowe brutto w wysokości 9,83 EUR/godz. Końcowe wynagrodzenie pracownika za dany okres rozliczeniowy było ustalane na podstawie jego wydajności uzyskanej w tym okresie. Podstawą do określenia jego wydajności były przepracowane godziny na budowie i normy jednostkowe na poszczególne czynności.

(dowód: aneks do umowy o pracę z dnia 19.08.2013r. k. 10 części B akt osobowych, zeznania powoda k. 117)

Na podstawie kolejnej umowy o pracę na czas określony powód został zatrudniony w (...) S.A. od dnia 5 lutego 2014r. do dnia 27 maja 2014r., w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pomocnika elektromontera, z wynagrodzeniem zasadniczym wg kategorii VII w kwocie 11 zł brutto za godzinę plus dodatki do wynagrodzenia zasadniczego w wysokości i wg zasad określonych w Regulaminie Wynagradzania.

(dowód: umowa o pracę z dnia 31.01.2011r. k. 13 części B akt osobowych)

Z dniem 5 lutego 2014r. powód został oddelegowany przez pracodawcę na stanowisko elektromontera w wymiarze pełnego etatu do realizacji kontraktu na roboty elektryczne na obiekcie (...) w O. Finlandia (miejsce świadczenia pracy), zawartego przez pracodawcę z firmą (...) ( (...)), N..

W czasie oddelegowania powód otrzymywał wynagrodzenie walutowe brutto w wysokości 9,83 EUR/godz. Końcowe wynagrodzenie pracownika za dany okres rozliczeniowy było ustalane na podstawie jego wydajności uzyskanej w tym okresie. Podstawą do określenia jego wydajności były przepracowane godziny na budowie i normy jednostkowe na poszczególne czynności. Wynagrodzenie wypłacane było przelewem przez Oddział w F. każdego 10 dnia miesiąca na wskazany rachunek bankowy. Wynagrodzenie pomniejszone było o obowiązkowe obciążenia wynikające z przepisów obowiązujących w Finlandii i w Polsce.

Pracodawca zobowiązał się wobec powoda do:

- pokrycia kosztów podroży z Polski do Finlandii i z powrotem, w związku z rozpoczęciem i zakończeniem pracy na budowie,

- zapewnienia bezpłatnego zakwaterowania w pokoju z dostępem do WC i natrysku,

- wyposażenia w odzież ochronną i sprzęt ochrony osobistej

- pokrycia kosztów przejazdu do kraju i z powrotem w związku z wykorzystywaniem dni wolnych od pracy wynikających z rozkładu czasu pracy w terminach, które zatwierdził Kierownik Robót.

- wypłaty ryczałtu za wyżywienie w wysokości 9.75 EUR za każdy dzień pobytu w Finlandii (z wyłączeniem dni urlopów oraz dni wolnych wynikających z rozliczenia czasu pracy). Powód został poinformowany, iż z tytułu realizacji powyższych świadczeń zostaną mu potrącone obciążenia z obowiązujących przepisów .

Powodowi przysługiwało poza wynagrodzeniem zasadniczym wynagrodzenie należne w okresie czasowej niezdolności do pracy, spowodowanej chorobą, trwającą łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego (w wysokości 80% wynagrodzenia).

W przypadku czasowego oddelegowania pracownika- dla świadczenia w naturze w postaci udostępnienia lokalu mieszkalnego ustalono ekwiwalent pieniężny w wysokości:

a) jeżeli oddelegowanie trwa więcej niż 14 dni kalendarzowych – 1/3 minimalnego wynagrodzenia z zaokrągleniem do 50 zł,

b) jeżeli oddelegowanie trwa do 14 dni kalendarzowych – połowa 1/3 minimalnego wynagrodzenia

Pracodawca mógł przyznać pracownikowi uprawnienie do korzystania z bezpłatnego przejazdu środkami lokomocji.

Pracodawca miał prawo w każdym czasie odwołać pracownika z oddelegowania, taką możliwość przewidywała zawarta między stronami umowa..

(dowód: aneks do umowy o pracę z dnia 31.01.2011r. k. 14 części B akt osobowych, k. 6 Regulaminu wynagradzania pracowników )

W okresie od dnia 20 sierpnia 2013r. do dnia 1 kwietnia 2014r. powód świadczył pracę w systemie równoważnym według 8 tygodniowego cyklu (6 tygodni pracy i 2 tygodnie wypoczynku).

(dowód: aneks do umowy o pracę z dnia 31.01.2011r. k. 14 części B akt osobowych, zeznania świadka M. H. k. 84, płyta z nagraniem k. 88 )

Na wynagrodzenie powoda składało się wynagrodzenie godzinowe wyliczone wg stawki z umowy za każda przepracowana godzinę, dodatek, wynikający z prawa fińskiego, wyrównanie za dni wolne od pracy przypadające wdanym okresie rozliczeniowym (na listach płac pod nazwą rediction in working hours), wypłata proporcjonalnego wynagrodzenia urlopowego (na listach płac jako holiday comp.”, dodatek żywnościowy (meal money) 9,50 euro za dzień pracy, od wynagrodzenia brutto potrącano (vahennyskset yht) zaliczkę na wynagrodzenie, płatną w Finlandii (prepaymant for wages) oraz podatek dochodowy (ennakonpidatys). Do tego służby w Polsce potrącały należne składki ZUS.

Zgodnie z regulacjami płacowymi obowiązującymi u pozwanego, w przypadku czasowego oddelegowania pracownika, jest on uprawniony do świadczenia w naturze w postaci udostępnienia lokalu mieszkalnego, regulamin przewidywał ustalenie ekwiwalentu pieniężnego za to świadczenie – 1/3 minimalnego wynagrodzenia z pracę, z zaokrągleniem do 50 zł , gdy oddelegowanie trwa dłużej niż 14 dni (par. 15 3 a regulaminu wynagradzania).

Powód pracował w równoważnym systemie czasu pracy, wg harmonogramu 6 tygodni pracy z przedłużoną normą dobową, oraz 2 tygodnie wolnego.

W grudniu 2013r. powód nie otrzymał wynagrodzenia, a wynikało to z przyjętych zasad wynagradzania: powód miał naliczone wynagrodzenie od przepracowanych godzin, więc wynagrodzenie miał płatne za te miesiące, w których prace wykonywał (były godziny pracy). W grudniu powód tymczasem wykorzystywał wolne wg harmonogramu, oraz urlop wypoczynkowy. Wynagrodzenia urlopowego za grudzień powód w tym miesiącu nie otrzymał, dlatego, iż wobec faktu, że był oddelegowany do pracy w Finlandii, miały do niego zastosowanie obowiązujące tam zasady naliczania wynagrodzeń, a zgodnie z przepisami fińskimi wynagrodzenie urlopowe wypłaca się zaliczkowo ryczałtem za każdy miesiąc, zatem w momencie wykorzystywania urlopu pracownik już nie otrzymuje wynagrodzenia urlopowego, bowiem jest ono naliczane ryczałtowo do wynagrodzenia w każdym miesiącu, proporcjonalnie do wymiaru urlopu i przepracowanego okresu i powód otrzymał je już wcześniej razem z wynagrodzeniem za przepracowane godziny pracy.

Powód otrzymał wynagrodzenie brutto w EUR i PLN za okres od września 2013r. do marca 2014r. w następujących kwotach:

- we wrześniu 2.748 euro (l1586,39 zł brutto) (na listach płac pod nazwą palkkakaudelta), co po dodaniu dodatku żywieniowego dawało 3023,50 euro, zaś po potrąceniu składek ZUS (453,84 euro w przeliczeniu), zaliczki na wynagrodzenie 300 euro, potrącenia komorniczego w kwocie 1079,87 i podatku 109,92 euro, dawało to kwotę netto 1079,87 euro, wypłaconą na konto walutowe powoda w dniu 8 października 2013r.;

- w październiku 1955,59 euro (8167,72 zł brutto), co po dodaniu dodatku żywieniowego dawało 2136,09 euro, zaś po potrąceniu składek ZUS (280,86 euro w przeliczeniu), potrącenia komorniczego w kwocie 893,39 w przeliczeniu na euro i podatku 68,75 euro, dawało to kwotę netto 893,39 euro, wypłaconą na konto walutowe powoda w dniu 8 listopada 2013r.;

-w listopadzie 2478,18 euro (10407,86 zł brutto), co po dodaniu dodatku żywieniowego dawało 2725,18 euro, zaś po potrąceniu składek ZUS (335,05 euro w przeliczeniu), zaliczki na wynagrodzenie 200 euro, potrącenia komorniczego w kwocie 1151,69 i podatku 86,74 euro, dawało to kwotę netto 951,70 euro, wypłaconą na konto walutowe powoda w dniu 11 grudnia 2013r.;

- w styczniu 2581,20 euro (10936,03 zł brutto), co po dodaniu dodatku żywieniowego dawało 2824,95 euro, zaś po potrąceniu składek ZUS (369,09 euro w przeliczeniu), zaliczki na wynagrodzenie 500 euro, i podatku 90,34 euro, dawało to kwotę netto 1865,52 euro, wypłaconą na konto walutowe powoda w dniu 7 lutego 2014r.;

- w lutym 2762,75 euro (11493,59 zł brutto), co po dodaniu dodatku żywieniowego dawało 3035,75 euro, zaś po potrąceniu składek ZUS (394,29 euro w przeliczeniu), oraz potraceniu zaległego ZUS z grudnia (193,99 euro), zaliczki na wynagrodzenie 100 euro, potrącenia komorniczego w kwocie 1272,38 euro i podatku 196,70 euro, dawało to kwotę netto 978,39 euro, wypłaconą na konto walutowe powoda w dniu 10 marca 2014r.;

- w marcu 1457,44 euro (6079,42 zł) co po dodaniu dodatku żywieniowego dawało 1613,44 euro, zaś po potrąceniu składek ZUS (212,46 euro w przeliczeniu), zaliczki na wynagrodzenie 776,15 euro, potrącenia komorniczego w kwocie 624,83 euro oraz przy dokonanej korekcie potrącenia 296,60 euro, związanej z koniecznością wypłacenia wynagrodzenia minimalnego, dawało to kwotę netto właśnie 296,60 euro, wypłaconą na konto walutowe powoda w dniu 10 kwietnia 2014r.;.

(dowód: wyliczenie podstawy składek emerytalno- rentowych i chorobowych dla powoda k. 46, fińskie wycinki płacowe k. 50-56, wyliczenie wynagrodzenia brutto na netto k. 162, dowody przelewów z odpowiadającymi im wycinakami płacowymi k. 144-161, zeznania świadka M. H. k. 83-86, płyta z nagraniem k. 88, k. 139, płyta z nagraniem k. 140, regulamin wynagradzania i regulamin pracy – osobne skoroszyty w aktach)

Powód był niezdolny do pracy w okresach:

- od dnia 1 kwietnia 2014r. do dnia 7 kwietnia 2014r

- od dnia 8 kwietnia 2014r, do dnia 15 kwietnia 20914r.

- od dnia 16 kwietnia 2014r. do dnia 8 maja 2015r.

(dowód: zaświadczenie lekarskie (...) k. 21 części B akt osobowych, zastępcza asygnata zasiłkowa k. 22 części B akt osobowych)

Z dniem 30 kwietnia 2014r. P. W. został odwołany przez pracodawcę z oddelegowania do realizacji kontraktu na roboty elektryczne na obiekcie(...) w O.. Z dniem 1 maja 2014r. powód był zobowiązany podjąć pracę w kraju na warunkach obowiązujących przed wyjazdem (wg zasadniczej umowy o pracę).

(dowód: kopia aneksu do umowy o pracę na czas określony z dnia 30.04.2014r. k. 43)

(...) S.A, w następujący sposób ustalił podstawę wynagrodzenia i zasiłku chorobowego za okres od września 2013r. do marca 2014r.:

1. uwzględnił wynagrodzenia osiągnięte przez powoda w okresie od września 2013r. do marca 2014r. (w tym dodatek żywnościowy 5.791,99 zł) w kwocie 64443.01 zł.,

2. dodał wartość świadczenia w naturze ustalonego w wysokości ekwiwalentu pieniężnego
wynikającego z Regulaminu wynagradzania (...) S.A. w kwocie 4000 zł,

3. dodał wartość minimalnej podstawy ZUS za miesiąc grudzień 2013 r. wynikającą z okresu rozliczeniowego, ustalonego jako wolny od pracy po uwzględnieniu kwoty 550 zł z tytułu ryczałtu za hotel w kwocie 3196,00 zł,.

4.  pominął korzyść materialną w postaci bezpłatnych przejazdów środkami lokomocji,

5.  odjął za każdy dzień pobytu na terenie Finlandii dietę w wys.48 EURO tj. 29606.34 zł .

6. odjął składki ZUS podlegające potrąceniu z wynagrodzenia pracownika w kwocie :
5762,68 zł..

7. podzielił tak ustaloną podstawę przez liczbę 7 miesięcy, z której powyższa podstawa została wyliczona na kwotę 5181,41 zł,

8. podzielił przeciętną miesięczną podstawę przez 30, otrzymując stawkę 100% za l dzień zwolnienia, co daje kwotę 172,71 zł ,

9.mnożąc stawkę dzienną przez 80%, otrzymał stawkę dzienną należną pracownikowi za każdy dzień zwolnienia w kwocie 138,17 zł.

W związku z powyższym należnym do wypłaty wynagrodzeniem chorobowym było:

- wynagrodzenie chorobowe za okres 01.04-30.04.2014r. w wysokości 4145,10 PLN brutto, co daje 987,07 EURO (30dni x 138,17 zł. = 4145,10 zł, kurs z ostatniego dnia miesiąca)

- wynagrodzenie chorobowe za okres 01.05-03.05.2014r. w wysokości 414,51 PLN (3 dni x 138,17 zł. = 414,51 zł.)

Następnie, z uwagi na wyczerpanie okresu 33 dni choroby, powodowi należał się już zasiłek chorobowy za okres 04.05-27.05.2014 r w wysokości 3.316,08 zł.

Wobec komorniczego zajęcia wynagrodzenia powoda, o czym pracodawca został poinformowany przez komornika, pracodawca zobowiązany był potrącać część wynagrodzenia netto celem przekazania do komornika.

Wynagrodzenie powoda wpływało od pozwanego na jego konto walutowe, następnie po przewalutowaniu wg procedur banku, na którym były zgromadzone środki, przekazywane były na konto złotówkowe. Na tę cześć procesu nie miał wpływu pracodawca, który wywiązywał się z zobowiązania wpłacając wynagrodzenie w euro.

Od wyżej wskazanych kwot brutto należało potrącić, jeśli chodzi o wynagrodzenie za kwiecień: 88,84 (ZUS Polska), 294,61 (zaliczki na wynagrodzenie), 449,11 (potrącenie komornicze), 140 (korekta potrącenia), łącznie potrącenia 692,46= 294,61 (do wypłaty). Wypłata wynagrodzenia nastąpiła: w kwocie 154,51 EUR w dniu 9 maja 2014r. i w kwocie 140,10 EUR w dniu 20 maja 2014r.

W kwietniu potrącono powodowi zaliczkę na wynagrodzenie, jednak nie była to zaliczka z kwietnia (powód nie pobrał w kwietniu zaliczki a konto wynagrodzenia, bo nie pracował w tym miesiącu), a tylko uzupełnienie rozliczenia zaliczki z marca, w którym to miesiącu nie można było potrącić całej zaliczki a konto wynagrodzenia, z uwagi na konieczność wypłaty wynagrodzenia minimalnego w tym miesiącu.

Jeśli natomiast chodzi o wynagrodzenie chorobowe za miesiąc maj 2014r., to z uwagi na fakt, iż wypłaca się to wynagrodzenie przez 33 dni, zaś powód wykorzystał już 30 dni w kwietniu, to wynagrodzenie chorobowe za maj można było wyliczyć tylko za okres 1-3 maja (3 dni). Zatem wynagrodzenie chorobowe powoda za maj wynosiło 414,51 zł (stawka brutto za dzień niezdolności do pracy nie zmieniła się z uwagi na brak przerwy w zachorowaniu między kwietniem a marcem.

Nadto powodowi przysługiwał zasiłek chorobowy, płatny z ubezpieczenia społecznego, w wysokości 3316,08 zł + ekwiwalent za urlop wypoczynkowy 352 zł = 4082,59 zł brutto. Następnie dokonano obowiązkowych potrąceń: 112,90 (ZUS Polska), 604 (podatek Finlandia/Polska), 829,02 (potrącenie komornicze) = 2.536,67 zł (do wypłaty). Wypłata wynagrodzenia nastąpiła przelewem w kwocie 2536,67 zł w dniu 5 czerwca 2014r.

(dowód: wyliczenie podstawy składek emerytalno- rentowych i chorobowych dla powoda k. 46, fińskie wycinki płacowe k. 50-56, listy płac k. 144-152, pismo pozwanego z dnia 14.07.2014r. k. 16, zastępcza asygnata zasiłkowa k. 22 części B akt osobowych, wydruk podstaw do chorobowego k. 21 i 22 części B akt osobowych, wyliczenie wynagrodzenia i pozostałych świadczeń powodowi k. 10, wyliczenie wynagrodzenia brutto na netto k. 162, dowody przelewów z odpowiadającymi im wycinakami płacowymi k. 144-161, zeznania świadka M. H. k. 83-86, płyta z nagraniem k. 88, k. 139, płyta z nagraniem k. 140, regulamin wynagradzania i regulamin pracy – osobne skoroszyty w aktach)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo P. W. jako niezasadne nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w sprawie dokumenty, których autentyczności oraz prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała, w szczególności opierając się na aktach osobowych powoda w zakresie przebiegu jego zatrudnienia, a także treści regulaminu pracy i regulaminu wynagradzania na okoliczność składników wynagrodzenia i innych świadczeń i dodatków do wynagrodzeń, wynikających z przepisów płacowych pozwanej.

Sąd uwzględnił także zeznania świadka M. H. głównej księgowej pozwanego, odpowiedzialnej za dokonywanie rozliczeń, co do okoliczności wysokości wypłaconego powodowi wynagrodzenia w okresie jego zatrudnienia, sposobu wyliczenia wynagrodzenia chorobowego powoda i składników jego wynagrodzenia, sposobu odczytywania fińskich odcinków płac. Zeznaniom świadka sąd dał wiarę w całości, gdyż znajdują one odzwierciedlenie w zgromadzonych dokumentach, a w szczególności dokumentacji płacowej powoda, nadto są szczegółowe, logiczne spójne i przekonujące. Świadek nadto wyjaśniła treść list płac przygotowywanych w Finlandii, wskazując, jakie składniki są na tych listach ujęte..

Sąd częściowo oparł się również na zeznaniach powoda co do okresu jego zatrudnienia u pozwanego oraz okoliczności, iż w okresie oddelegowania był pracownikiem polskiego zakładu pracy (...) S.A. Natomiast powód nie potrafił podać zasad obliczania wysokości jego wynagrodzenia chorobowego i wyjaśnić, w jaki sposób wyliczył podstawę należnego mu wynagrodzenia chorobowego za okres niezdolności do pracy.

Nadto sąd uwzględnił dowody przelewów i wyciągi bankowe, oraz listy płac powoda. Te ostatnie, aczkolwiek sporządzone w języku fińskim, nie budzą wątpliwości, bowiem kwoty w nich wskazane do wypłaty znajdują potwierdzenie w zestawieniach z k 162 i k. 46, nadto świadek M. H., zajmująca się rozliczaniem płac, wyjaśniła, jakie składniki składają się na poszczególne kwoty wskazane w tych listach płac. Podkreślenia wymaga, iż powód nie kwestionował wysokości należnego mu wynagrodzenia za pracę w miesiącach wrzesień 2013 – marzec 2014r. (sama strona powodowa przedłożyła wycinki płacowe fińskie wraz z dowodami wpłaty na konto walutowe za miesiące luty 2014 do maja 2014r., – k. 10v-13v, które są tożsame z tymi przedstawionymi przez pracodawcę – k 144-161).

Powód nie zakwestionował zatem prawdziwości zapisów listy płac i przygotowanych na ich podstawie zestawień. Strona powodowa jedynie podnosiła, iż wysokość wynagrodzenia chorobowego powinna być po prostu obliczona inaczej niż przyjął pracodawca – z innych miesięcy, nie kwestionowała natomiast sposobu naliczenia wynagrodzenia za pracę, będącego podstawą wyliczenia wynagrodzenia chorobowego.

Podkreślenia wymaga, iż strona powodowa, mimo iż byłą reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, nie wskazała wyraźnie jakie konkretnie okoliczności faktyczne kwestionuje. Nie wyjaśniła, na czym opiera zarzut wypłacenia części wynagrodzenia chorobowego, nie wskazała, na czym polegały jej zdaniem nieprawidłowości, skutkujące zdaniem powoda zbyt niskim wynagrodzeniem chorobowym.

Jedynie w pozwie strona powodowa wskazała, iż jej zdaniem wynagrodzenie chorobowe powinno być wyliczone w inny sposób, a mianowicie, iż powinno to być 80 % wynagrodzenia wynikającego ze stawki godzinowej, tj. że powinno być wyliczone w następujący sposób:

9,83 euro (stawka godzinowa z umowy) x 8 (godzin normy dobowej) x 30 dni x 80 %.

Według tego wyliczenia wyszło stronie powodowej 1887,36 euro za kwiecień i 188,74 euro za maj. Nie sposób jednak domyślić się, dlaczego powód domaga się kwoty 988,40 euro, skoro nigdzie nie wskazał sposób wyliczenia tej kwoty (rzekomo brakującej). Nie sposób stwierdzić, czy wynika to z faktu rzekomo złego naliczenia wynagrodzenia, czy niewłaściwych potrąceń, czy przyjęcia złych założeń do obliczenia podstawy wynagrodzenia.

Niestety, mimo dwukrotnego zwrócenia się do profesjonalnego pełnomocnika powoda, o wyjaśnienie sposobu wyliczenia żądania, przedstawienia zarzutów strony powodowej do wyliczenia wysokości wynagrodzenia chorobowego wyliczonego przez stronę pozwaną, strona powodowa nie wskazała ani tych zarzutów, ani nie wyjaśniła sposobu wyliczenia swojego roszczenia. Podkreślenia też wymaga, iż strona powodowa, w istocie, mimo wyraźnego zapytania o to sądu, nie zakwestionowała żadnej okoliczności stanu faktycznego.

Postanowieniem z dnia 16 kwietnia 2014r. (k. 86) sąd zobowiązał pełnomocnika powoda do wskazania, co konkretnie kwestionuje w wyliczeniu podstawy chorobowego za kwiecień i maj 2014r., w szczególności, czy kwestionuje tylko fakt wyliczenia tej podstawy z wynagrodzenia z okresu wrzesień 2013- marzec 2014 czy też kwestionuje inne okoliczności, jeśli tak to jakie (treść wysłanego zobowiązania k. 90) pod rygorem pominięcia spóźnionych twierdzeń. Nadto sąd zobowiązał do wyraźnego wskazania, czy strona powodowa kwestionuje, iż powód otrzymał wynagrodzenie chorobowe brutto w kwocie 987,07 euro za kwiecień i 414, 51 zł za maj, pod rygorem uznania, iż są to okoliczności niekwestionowane.

W odpowiedzi na powyższe profesjonalny pełnomocnik powoda oświadczył (k. 97-98), iż nie kwestionuje, że powód otrzymał kwotę 987,07 euro brutto wynagrodzenia chorobowego za kwiecień oraz 414,51 zł za maj.

Oświadczył przy tym, iż kwestionuje przyjęcie do wyliczenia wynagrodzenia z okresu wrzesień 2013r. – marzec 2014.

Podkreślenia wymaga, iż stron powodowa w piśmie tym (ani żadnym innym) nie zakwestionowała żadnych innych okoliczności faktycznych. Zatem zgodnie z przyjętym rygorem należało przyjąć, iż niekwestionowane między stronami są kwestie naliczenia wynagrodzenia powoda za kolejne miesiące pracy, niekwestionowane są składniki wynagrodzenia powoda – ich charakter i wysokość, a także dokonane potrącenia.

Dodatkowo sąd ponownie zobowiązał pełnomocnika powoda, postanowieniem z dnia 22 lipca 2015r., do wyraźnego oświadczenia czy kwestionuje, że powód otrzymał kwoty wynagrodzenia brutto tak jak w zestawieniu przedstawionym przez pozwaną (k. 119), pod rygorem uznania, iż nie kwestionuje tych kwot, a jeśli kwestionuje, należy wskazać, co konkretnie z cytowanego wyliczenia podstawy wymiaru składek powód kwestionuje (gdzie widzi błąd lub rozbieżność).

Strona powodowa znów nie wskazała konkretnie, jakie okoliczności faktyczne w zakresie naliczenia wynagrodzenia kwestionuje. Zatem przyjąć należało zgodnie z nałożonym rygorem, iż nie zakwestionowała kwot wynagrodzenia za pracę powoda brutto , odniosła się jedynie do kwot otrzymanych na konto (k. 128), które są kwotami netto, nadto należnymi po realizacji zajęcia komorniczego. Strona pozwana przedstawiła zestawienie (k. 162), z których wynika, w jaki sposób doszło do ustalenia kwot netto, czyli wskazano, jakich dokonano potrąceń (na ZUS, na podatek dochodowy oraz na potrącenia komornicze i uprzednio otrzymane zaliczki)

Strona powodowa nie zakwestionowała tych danych, nie wniosła wniosków dowodowych przeciwko tym okolicznościom, w szczególności, nie zarzuciła, by strona pozwana dokonała potraceń w innej wysokości niż wskazała w zestawieniach, albo żeby pozwana niesłusznie dokonywała potrąceń (powód nie zakwestionował m.in. w żaden sposób, że otrzymał te zaliczki wynagrodzenia, które są na listach płac)..

Biorąc pod uwagę fakt, iż strona powodowa kwestionowała w zasadzie tylko fakt, iż do przyjęcia podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego przyjęto wynagrodzenie powoda z okresu wrzesień – marzec, a nie wyliczono go wg wzoru przedstawionego przez stronę powodową, sąd dlatego też w ocenie Sądu dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości było w niniejszej sprawie zbędne, gdyż niekwestionowane było, jakie wynagrodzenie za pracę powód otrzymał, jakie składniki na to wynagrodzenie się składały, jakie inne dodatkowe wypłaty lub świadczenia w naturze powód otrzymywał.

W takich okolicznościach wyliczenie wynagrodzenia chorobowego stanowi jedynie kwestię zastosowania właściwych przepisów prawa i odpowiednich obliczeń matematycznych. Z uwagi na powyższe nie ma potrzeby sięgania po wiadomości specjalne biegłego, które nie są wymagane do rozstrzygnięcia sprawy o wysokość wynagrodzenia chorobowego. Dlatego też Sąd na podstawie art. 217 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. oddalił wniosek dowodowy strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości.

Nie jest dopuszczalne takie sformułowanie tezy dowodowej mającej stanowić przedmiot zainteresowania biegłego, która prowadziła by do substytucji jej obowiązku zgłaszania twierdzeń w zakresie podniesionego żądania (wyrok SA w Szczecinie I ACa 404,14, LEX nr 1659128).

Sięganie do dowodu z opinii biegłego na okoliczność wysokości wynagrodzenia nie ma racji bytu. Obliczenie takiej wartości nie wymaga wiadomości specjalnych. Sposób obliczenia takiego wynagrodzenia określony jest w przepisach prawa (Kodeks pracy) i wymaga zastosowania podstawowych działań matematycznych (dodawanie, odejmowanie, mnożenie i dzielenie). Są to umiejętności, których wymagać można od każdej osoby, która kończy edukację szkolną (tak słusznie SN w wyroku z dnia 25 maja 2010r., I PK 192/09, LEX nr 585693). Podobnie: wyliczenie wysokości wynagrodzenia wymaga jedynie pewnych umiejętności arytmetycznych, które trudno uznać za wiadomości specjalne (wyrok SN z 19 marca 2008r., I PK 244/07, LEX nr 465983).

Z taką sytuacją mamy do czynienia w sprawie wyliczenie wysokości wynagrodzenia chorobowego należnego powodowi jest tylko kwestią dokonania obliczeń matematycznych i zastosowania przepisów prawa, polegającego m.in. na ocenie, z jakiego okresu wynagrodzenie należy wziąć do oceny podstawy wymiaru wynagrodzenia chorobowego, jakie składniki wynagrodzenia wlicza się do podstawy a jakie nie itp. Te wszystkie okoliczności nie wymagały żadnych wiadomości specjalnych.

Oddaleniu podlegał także wniosek strony powodowej (k. 75, pismo z 15 stycznia 2015) o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości na okoliczność ustalenia wysokości należnego powodowi wynagrodzenia za pracę .

Powód w niniejszej sprawie nie domagał się wynagrodzenia za pracę, tylko wynagrodzenia chorobowego.

Nie ma zatem znaczenia, wysokość należnego powodowi wynagrodzenia za prace za okres do marca 2014r., bowiem dla obeliczenia wysokości wynagrodzenia chorobowego, a to jest przedmiotem niniejszej sprawy, jest wynagrodzenie brutto otrzymane przez pracownika (ustawodawca mówi: wypłacone).

Jak słusznie się zauważa w orzecznictwie i doktrynie, podstawą wymiaru zasiłku chorobowego jest wynagrodzenie faktycznie wypłacone przez pracodawcę (art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267), a w przypadku gdy pracodawca nie wypłaca pracownikowi wynagrodzenia, podstawą tą jest minimalne wynagrodzenie za pracę (art. 45 ust. 1 tej ustawy) - teza wyroku SN z dnia 7 września 2005 r., II UK 20/05. W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wywiódł, że przepis art. 36 ust. 1 określa wynagrodzenie jako wypłacone, co "nie pozostawia pola do jakiejkolwiek innej interpretacji" (w sprawie tej sąd okręgowy wskazał, że pojęcie "wypłacone wynagrodzenie" oznacza fizyczne uzyskanie przez pracownika świadczenia pieniężnego). Sąd zauważył, że skoro zasiłek chorobowy wylicza się od podstawy, jaką jest wynagrodzenie wypłacone przez pracodawcę, to gdy pracodawca wypłaca wynagrodzenie zaniżone w stosunku do umówionego lub nie wypłaca w ogóle wynagrodzenia - ma to wpływ na wysokość przyznanego pracownikowi zasiłku chorobowego (przysługuje w niższej wysokości). W takiej sytuacji pracownik ma podstawę do żądania odszkodowania od pracodawcy za pobawienie go możliwości otrzymania należnych świadczeń na skutek niewykonania przez niego obowiązku wypłacenia wynagrodzenia (tak A. Gil – Rzetecka w tezie 6 komentarza do art. 36 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego z tytułu choroby lub macierzyństwa , Oficyna 2009r.).

Jeżeli nie doszło do wypłaty wynagrodzenia, to niezależnie od jego zasądzenia, nie może ono zostać wliczone do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego (tak SN w wyroku z dnia 3 listopada 2010r., II UK 134/10, LEX nr 677885).

Zatem nie ma znaczenia, ile powinno wynosić wynagrodzenie za prace powoda na podstawie którego oblicza się wynagrodzeni chorobowe. Istotne jest ile powodowi naliczono i wypłacono. Kwestia ile powinno wynosić wynagrodzenie za prace byłaby istotna przy zgłoszeniu roszczenia o wyrównanie wynagrodzenia za pracę, lub o odszkodowanie w związku z wypłatą zaniżonego zasiłku na skutek niewypłacenia całego należnego wynagrodzenia, czego w niemniejszej sprawie nie zgłoszono. Zatem prowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wysokości wynagrodzenia za prace jest zbędne dla rozstrzygnięcia o przedmiocie tej sprawy (wysokości wynagrodzenia chorobowego).

Zgodnie z art. 92 § 1 Ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. 2014, poz.1502) za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu (pkt 1). Wynagrodzenie, o którym mowa w § 1 oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy (§ 2 w/w przepisu).

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy (art. 36 ust. 1 Ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014r. poz. 159).

Jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 1, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia (art. 36 ust. 2 tej ustawy).

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego za jeden dzień niezdolności do pracy stanowi jedna trzydziesta część wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru zasiłku Ustęp 3 art. 36 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 36 ust. 4 tej ustawy, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego u płatnika składek w okresie nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, w trakcie którego powstała niezdolność do pracy.

Te wszystkie zasady mają zastosowanie do obliczania wynagrodzenia chorobowego, na mocy odesłania z art. 92 § 2 k.p..

Powyższy zapis implikuje przyjęcie, jak słusznie zrobił to pracodawca, wszystkich pełnych miesięcy zatrudnienia powoda u płatnika, czyli pracodawcy.

Nie ma racji strona powodowa, domagając się wyliczenia wynagrodzenia tylko z okresu od lutego, tj. od zawarcia ostatniej umowy o pracę.

Podstawą naliczenia zasiłku chorobowego (i odpowiednio wynagrodzenia chorobowego) jest wynagrodzenie otrzymywane w okresie ubezpieczenia, które musi trwać nieprzerwanie. Zawarcie kolejnych umów o pracę, jeśli nie ma między nimi żadnego dnia przerwy, nie stanowi przerwania okresu ubezpieczeniowego. Okres ten trwa tak długo, jak długo pracownik jest zgłoszony do ubezpieczeń społecznych przez płatnika z tytułu zatrudnienia. Podstawą ubezpieczenia jest stosunek pracy jako taki, nie zaś konkretna umowa o pracę. Zatem jeden stosunek pracy może trwać w oparciu o kilka kolejno następujących po sobie umów o pracę, jeśli nie ma w nim przerwy.

Zgodnie z definicją zatrudnienia pojęcia wyrażoną w art. 3 ustawy zasiłkowej, tytułem ubezpieczenia chorobowego jest zatrudnienie. Chodzi tu o zatrudnienie u konkretnego płatnika. Zatrudnienie na podstawie umowy o pracę nawet bez przerwy, ale u innego pracodawcy, oznacza nowy okres ubezpieczenia (bo zmieniły się strony stosunku prawnego ubezpieczenia). E., jeśli miedzy tymi samymi stronami stosunek pracy trwa nadal, nawet w oparciu o nową umowę o pracę, to jest to nadal ten sam okres nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego (por odpowiednio uzasadnienie wyroku SN z 18 marca 2015r., I UK 223/14, Lex nr 1653732, Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego przez pracownika u tego pracodawcy, z którym łączy go stosunek pracy w okresie powstania niezdolności do pracy (por. także w tym zakresie uzasadnienia wyroków Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2006 r., I UK 291/05, gdzie wskazano, w sytuacji gdy pracownica domagała się zaliczenia do podstawy wymiaru wynagrodzenia otrzymywanego u poprzedniego pracodawcy, że: „ podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie wypłacone pracownikowi w zakładzie pracy, w którym przysługuje zasiłek chorobowy, a zatem nie było żadnych wątpliwości, iż chodzi o aktualnego pracodawcę ubezpieczonego (…) intencją ustawodawcy nie było nałożenie obowiązku ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego na podstawie wynagrodzenia uzyskiwanego u innego pracodawcy, niż ten, z którym ubezpieczony pozostaje aktualnie w stosunku pracy”. Z powyższego należy wyprowadzić wniosek, iż wynagrodzenie uzyskiwane u aktualnego pracodawcy, w zatrudnieniu nieprzerwanym, jest podstawą wymiaru zasiłku, bowiem decyduje tu stosunek pracy, nie konkretna umowa.

Jak słusznie wskazał Wiesław Koczur w publikacji: Zasiłek chorobowy jako świadczenie z tytułu czasowej niezdolności do pracy pracowników tymczasowych (w publikacji pod red. A. Sobczyka Z problematyki zatrudnienia tymczasowego Lex 2011r.: „. Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, przysługującego pracownikowi zatrudnionemu bez przerwy u tego samego pracodawcy na podstawie kolejno po sobie następujących umów o pracę, uwzględnia się wynagrodzenie otrzymane przez niego z tytułu tych umów”.

Niewątpliwie powód, u tego pracodawcy, u którego powstała niezdolność do pracy, uzyskiwał wynagrodzenie już od sierpnia 2013r.. Zatem wszystkie pełne miesiące od nawiązania stosunku pracy, winne być wzięte do podstawy wymiaru zasiłku wynagrodzenia chorobowego.

Słusznie zatem przyjął pozwany, że okres ten powinien być liczony od września 2013r., dlatego, ze w/w ustawa mówi, że muszą być to pełne miesiące, stąd sierpnia 2013r. nie można było wziąć pod uwagę.

Zatem prawidłowo pracodawca przyjął do obliczania wynagrodzenia chorobowego powoda miesiące wrzesień 2013- marzec 2014r., postąpił bowiem zgodnie z art. 36 ust. 2 ustawy zasiłkowej.

Podstawą wymiaru zasiłku chorobowego jest wynagrodzenie faktycznie wypłacone przez pracodawcę (art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267), a w przypadku gdy pracodawca nie wypłaca pracownikowi wynagrodzenia, podstawą tą jest minimalne wynagrodzenie za pracę (art. 45 ust. 1 tej ustawy) - teza wyroku SN z dnia 7 września 2005 r., II UK 20/05.

Pozwany pracodawca wykazał zgromadzonymi dowodowymi – zeznaniami świadka, M. H., dokumentami w postaci list płac, zestawień wynagrodzenia sporządzanych przez księgowość (np. k. 46, k. 162), dowodów przelewów bankowych, że wypłacił powodowi wynagrodzenie za pracę w tym miesiącach i w jakiej wysokości brutto.

Jako podstawę wymiaru zasiłku ustawa zasiłkowa określa wynagrodzenie, którym jest – w myśl definicji z art. 3 ust. 3 tej ustawy – przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe.

Potrącenia dotyczą więc tych składek, które opłaca sam ubezpieczony (tj. tej części przychodu brutto, która ulega potrąceniu przez pracodawcę przed opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych).

W związku z powyższym, od wynagrodzenia-przychodu brutto, należy odjąć:

• składki emerytalne i rentowe w wysokości 1/2 stopy procentowej określonej w przepisach ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (ustawa o SUS).,

• całość składki chorobowej.

Stopy procentowe powyższych składek przeznaczone do odliczenia wynoszą więc (por. art. 22 ustawy o SUS.):

– ubezpieczenie emerytalne – 9,76%,

– ubezpieczenie rentowe – 1,5%,

– ubezpieczenie chorobowe – 2,45%.

Suma powyższych składek wynosi 13,71% przychodu i taką wielkość przychodu odlicza się od wynagrodzenia. W ten sposób uzyskujemy podstawę wymiaru składek (tak słusznie M. Culepa w Zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego ABC Nr 69359 ).

Prawidłowo zatem od kwot wynagrodzenia brutto, wypłaconych powodowi, odjęto owe 13,71 %.

Jako że podstawę wymiaru zasiłku (wynagrodzenia chorobowego) z racji art. 3 ust. 3 ustawy zasiłkowej, oblicza się jak podstawę wymiaru składek, to zastosowanie do podstawy wymiaru zasiłku (wynagrodzenia chorobowego) znajdzie też rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998r., w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, zgodnie z którym: do podstawy wymiaru nie wlicza się wartości finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 190 zł ((§ 2 ust. 1 pkt. 11 rozporządzenia).

Jako że u pozwanego pracodawcy nie funkcjonowały posiłki w naturze, a ekwiwalent pieniężny – wprowadzony aneksami do umów (k. 18v, oraz k. B 10 akt osobowych powoda) dodatek żywnościowy (ryczałt na wyżywienie), to z uwagi na brzmienie cytowanych przepisów należało wartość tego dodatku wliczyć do podstawy ( bowiem ryczałt za wyżywienie nie spełnia przesłanki § 2 ust. 1 pkt. 11 rozporządzenia, zwolnione są tylko posiłki w naturze i tylko do określonej kwoty).

Prawidłowo zatem, zgodnie z wyżej cytowanymi przepisami, wyliczający wynagrodzenie chorobowe pracodawca doliczył do wynagrodzenia za pracę ów dodatek (kwota ta jest na listach płac i wlicza się do ogólnej kwoty brutto wynagrodzenia z list płac/odcinków płacowych).

Zgodnie z treścią § 2 ust. 1 pkt. 16 pracodawca pomniejszył wynagrodzenie powoda, będące podstawa wymiaru zasiłku i wynagrodzenie chorobowe, o wartość diet z tytułu podróży służbowych. Zgodnie bowiem z cytowanym przepisem, odlicza się od podstawy wymiaru składki część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, z wyłączeniem osób wymienionych w art. 18 ust. 12 ustawy - w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony miesięczny przychód tych osób stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy.

Nie ma tu zatem znaczenia oświadczenie powoda, iż nie otrzymywał on diet. Rzeczywiście, taka jest prawda, powód jako pracownik delegowany do pracy w Finlandii diet nie mógł otrzymywać skoro Finlandia stała się stałym jego miejscem pracy), (por. Izabela Nowacka, Oddelegowanym za granicę pracownikom nie płacimy diet, www.ekspertbeck.pl/oddelegowanie-pracownika -za-granice-10-pytan/, gdyż przy oddelegowaniu inny kraj staje się miejscem świadczenia pracy objętej umową o pracę a więc dochodzi do czasowego przeniesienia pracownika w inne miejsce pracy), ale cytowany przepis nakazuje wynagrodzenie o równowartość diet pomniejszyć.

Prawidłowo zatem, zgodnie z wyżej cytowanymi przepisami, wyliczający wynagrodzenie chorobowe pracodawca odliczył do wynagrodzenia za pracę wartość diet (k. 46).

Potwierdza to treść wyroku z 18 kwietnia 2007r., I UK 339/06: „w podstawie wymiaru zasiłku chorobowego nie uwzględnia się części wynagrodzenia za pracę pracowników zatrudnionych za granicą w polskich zakładach pracy odpowiadającej równowartości diety z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju”.

Prawidłowo również pozwany pracodawca zaliczył do wynagrodzenia wartość świadczenia otrzymanego w naturze – pokrycia kosztów zakwaterowania w wysokości określonej w regulaminie, (§ 15 pkt 3 a regulaminu wynagradzania - w wysokości 1/3 minimalnego wynagrodzenia, z zaokrągleniem do 50 zł), bowiem świadczenie to – nie zostało wymienione w cytowanym § 2 ust. 1 rozporządzenia, w szczególności nie spełnia przesłanek z § 2 ust. 1 pkt. 26 tego rozporządzenia, tu zwolnieniu podlega tylko udzielona zniżka na produkty lub usługi, zaś jeśli chodzi o korzystanie bezpłatne z usług, to przepis pozwala odliczyć tylko koszty podróży środkami lokomocji – tu powód korzystał z bezpłatnego zakwaterowania, a tylko korzystanie z bezpłatnych środków lokomocji podlega odliczeniu z tego przepisu.

Zatem należało doliczyć do wynagrodzenia powoda kwotę ekwiwalentu za udostępnienie lokalu zgodnie z wysokością określoną w regulaminie, bowiem spełnia to przepis § 3 ust. 1 rozporządzenia, zgodnie z którym wartość pieniężną świadczeń w naturze ustala się w wysokości ekwiwalentu pieniężnego określonego w przepisach o wynagradzaniu.

Tu też należy wskazać, iż prawidłowo, zgodnie z cytowanym przepisem § 2 ust. 1 pkt. 26 rozporządzenia, do wynagrodzenia nie doliczono kosztów podróży (pkt. 8 neksu do umowy) środkami lokomocji.

Powyższe czynności doskonale obrazuje zestawienie sporządzone przez księgowość k. 46 oraz asygnata zasiłkowa (k. b 22 akt osobowych powoda).

Wynika z nich, iż wynagrodzenie za pracę powoda, naliczone w pełnych miesiącach kalendarzowych od września 2013r. do marca 2014r., z uwzględnieniem ryczałtu za wyżywienie i ekwiwalentu za świadczenie w naturze – w postaci zakwaterowania, a pomniejszone o równowartość diet i kwotę 13,71 % składek podlegających odliczeniu, dało łącznie 36.269,98 zł, wyliczoną wg stawki euro z ostatniego dnia miesiąca, którego dotyczy dane wynagrodzenie.

Po podzieleniu tego przez owych 7 pełnych miesięcy, otrzymuje się przeciętne wynagrodzenie o którym mowa w art. 36 ustawy zasiłkowej.

Takie wynagrodzenie dzieli się na 30 dni ( art. 36 ust. 3 ustawy zasiłkowej i art. 92 § 2 k.p.) co daje 172,71 zł.

Z tego, zgodnie z art. 92 powodowi należne jest za 1 dzień 80 % tej kwoty, czyli 138,17 zł.

Daje to kwotę wynagrodzenia chorobowego za kwiecień w wysokości 4145,10 zł (987,07 euro wg kursu z ostatniego dnia miesiąca) oraz za maj 414,51 zł.

Jak wyżej szczegółowo wskazano, jest to kwota wyliczona prawidłowo, uwzględniająca wszystkie przepisy regulujące kwestię naliczania wynagrodzenia chorobowego.

Podkreślenia wymaga, iż strona powodowa nie kwestionowała, iż powód otrzymał wynagrodzenie chorobowe brutto w takiej wysokości (por. oświadczenie strony k. 97 – pismo z 19 maja 2015r.).

Powód netto otrzymał na konto mniej, bowiem, jak wynika z m.in. k. 162 od kwoty zasiłku brutto odliczono należny podatek oraz dokonano potrącenia odpowiedniej części wynagrodzenia na zajęcie komornicze (art. 87 k.p., art. 87 ¹ k.p.) – potrącono 449,11 euro, oraz potrącono zaliczkę na wynagrodzenie pobraną w marcu , a której w całości nie można było w marcu rozliczyć wobec konieczności pozostawienia minimalnego wynagrodzenia za pracę. Powód w marcu wybrał zaliczkowo 1400,98 euro, jak wynika z przedłożonego przez niego wycinka płac, zaś pracodawca w marcu tytułem zaliczki w zw. z cytowanymi wyżej przepisami mógł potrącić tylko 776,15 euro, by zostawić powodowi minimalne wynagrodzenie za prace netto, zatem resztę zaliczki potrącał z wynagrodzenia chorobowego z kwietnia. Powód na konto otrzymał kwotę odpowiadającą minimalnemu wynagrodzeniu netto, z uwagi na dokonane potrącenia.

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, w szczególności dokumentacja płacowa powoda, jak również zeznania świadka M. H. osoby odpowiedzialnej za dokonywanie rozliczeń u pozwanego wskazały w sposób dostatecznie wyjaśniający sprawę, że wszelkie wyliczenia dokonane przez stronę pozwaną odnośnie wysokości należnego wynagrodzenia chorobowego powoda są prawidłowe. Powód oświadczył (k. 97-98) iż otrzymał kwotę brutto wyliczoną przez stronę pozwaną, a jako że ustalono, iż wyliczenia były prawidłowe, uznać należy, iż powód otrzymał całą należność.

Zasadniczo jedyny zarzut przedstawiony przez powoda sprowadzał się do zakwestionowania przyjęcia do wyliczenia jego wynagrodzenia od września 2013r. Powód twierdził, że ponieważ miał dwie umowy o pracę, to powinna być brana pod uwagę tylko ta druga umowa, jednakże jest to, jak już wyżej wskazano, stanowisko błędne i sprzeczne z ustawą o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Zastosowana przez stronę powodowa metoda wyliczenia wynagrodzenia chorobowego (K. 6) jako działania: 9,83 euro (stawka godzinowa z umowy) x 8 (godzin normy dobowej) x 30 dni x 80 %, jest całkowicie nieprawidłowa, ignoruje kompletnie obowiązujące regulacje prawne co do sposobu wyliczenia wynagrodzenia chorobowego.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd w punkcie I wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił powództwo.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o art. 98 k.p.c. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach. Zgodnie z § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013, poz. 490) stawki minimalne wynoszą za prowadzenie spraw z zakresu prawa pracy o wynagrodzenie za pracę – 75% stawki obliczonej na podstawie § 6 od wartości wynagrodzenia. Dlatego też Sąd w pkt II wyroku zasądził od powoda P. W. na rzecz pozwanego (...) S.A. kwotę 450 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.