Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 12 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Beata Piórek

Protokolant Patryk Barski

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2019 r. w Gdańsku

sprawy z powództwa I. K.

przeciwko (...) SA w K.

o sprostowanie świadectwa pracy i odszkodowanie

I.  Nakazuje pozwanemu (...) SA w K. sprostować świadectwo pracy powódki z dnia 7 11 2017r. :

1.  W punkcie 5 ppkt 7) w ten sposób , iż w miejsce 2 dni , nakazuje wpisać 1 dzień

2.  W punkcie 5 ppkt 13) w ten sposób , iż w miejsce : „ 25.08 2017 do 31 08 2017- opieka nad dzieckiem” , nakazuje wpisać : „24 08 2017 do 31 08 2017- opieka nad dzieckiem”

II.  Powództwo oddala w pozostałym zakresie .

III.  Odstępuje od obciążania powódki kosztami procesu na rzecz pozwanej

Sygn. akt VI P 705/17

UZASADNIENIE

Powódka I. K. pozwem z dnia 21 listopada 2017 r. wystąpiła przeciwko pozwanemu (...) S.A. z siedzibą w K. o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie wykorzystania wskazanych dni opieki nad dzieckiem, dni niezdolności do pracy, jak również wskazania, iż korzystała z opieki nad dzieckiem w okresie od 24 sierpnia 2017 r. do 31 sierpnia 2017 r. oraz o zasądzenie na jej rzecz odszkodowania za niewydanie w terminie skorygowanego świadectwa pracy. Jednocześnie, powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w okresie od dnia 26 kwietnia 2010 r. do 31 sierpnia 2017 r. była zatrudniona u pozwanego jako sprzedawca – kasjer na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Powódka podała, że w dniu 1 sierpnia 2017 r. (przesłanym w dniu 2 sierpnia 2017 r.) przedłożyła pozwanemu rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika w trybie art. 55 k.p..

W dniu 7 września 2017 r. pozwany przesłał powódce świadectwo pracy, w którym, w ocenie powódki, wskazał nieprawidłowe informacje:

1)  pkt 5.7., iż w okresie zatrudnienia pracownica wykorzystała zwolnienie od pracy przewidziane w art. 188 k.p. w wymiarze 2 dni pomimo, iż pracodawca nie wskazał tych dni (ich dat), a kwestionowany jeden dzień pokrywa się z okresem niezdolności do pracy wskazanym zaświadczeniem lekarskim ZUS ZLA seria (...) z dnia 24 sierpnia 2017 r.,

2)  pkt 5.8., iż w okresie zatrudnienia pracownica była niezdolna do pracy przez okres 33 dni w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy, zgodnie z art. 92 k.p., pomimo iż z dokumentów wynika, iż powódka była niezdolna do pracy przez okres powyżej 33 dni,

3)  pkt 5.13 - brak zapisu – iż w okresie zatrudnienia pracownica była niezdolna do pracy związku z opieką nad dzieckiem w okresie od dnia 24 sierpnia 2017 r. do dnia 31 sierpnia 2017 r.. (pozew, k. 2-4)

W piśmie z dnia 6 grudnia 2017 r. powódka sprecyzowała, iż domaga się zasądzenia na jej rzecz kwoty w wysokości 2000 zł tytułem odszkodowania w związku z niewydaniem w terminie skorygowanego świadectwa pracy lub wydaniem niewłaściwego dokumentu na mocy art. 99 k.p. (k. 20)

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w K. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości, wszystkich żądań powódki jako bezpodstawnych oraz zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego pełnionego przez radcę prawnego, według norm prawem przewidzianych.

W uzasadnieniu pozwany podał, że powódka była zatrudniona u pozwanego od dnia 26 kwietnia 2010 r. do dnia 31 sierpnia 2017 r. na podstawie umowy o pracę, na stanowisku sprzedawca – kasjer, w pełnym wymiarze czasu pracy.

Pozwany podniósł, iż w odpowiedzi na wniosek o sprostowanie świadectwa pracy pozwany wskazał na brakujące i niezbędne dokumenty – zaświadczenie dotyczące okresu 24-31 sierpnia 2017 r. oraz wniosek o zasiłek opiekuńczy na druku ZUS Z-15, prosząc powódkę o ich niezwłoczne dostarczenie w piśmie z dnia 25 września 2017 r..

Powódka uzupełniła brakujące dokumenty, wobec czego pozwany wskazał, iż wystawił nowe świadectwo pracy w dniu 7 listopada 2017 r.. Korekta dotyczyła punktu 5.13 okresów nieskładkowych przypadających w okresie zatrudnienia – dodano „25.08.2017 r. do 31.08.2017 r.- opieka nad dzieckiem.”

Pozwany podał, że w części zatem żądanie powódki zostało uwzględnione w nowym świadectwie pracy z dnia 7 listopada 2017 r..

Obecnie różnica sprowadza się do tego, że w pkt 5.7 świadectwa pracy nadal wskazane są 2 dni zwolnienia od pracy przewidziane w art. 188 k.p. i w konsekwencji okres w pkt 5.13 jest krótszy o jeden dzień, bez dnia 24.08.2017 r.. Zgodnie z uprzednim wnioskiem powódki, na dzień 24.08.2017 r. powódka wniosła o zwolnienie od pracy w trybie art. 188 k.p., a więc pracodawca nie mógł jej odmówić. W dniu wystawienia świadectwa pracy z 31.08.2017 r. pracodawca nie posiadał wiedzy o zwolnieniu lekarskim powódki na okres 24-31.08.2017 r., ani powódka nie złożyła wniosku o zasiłek opiekuńczy na druku ZUS Z-15. Pozwany wskazał, że treść świadectwa pracy z dnia 31.08.2017 r. była w zupełności zgodna ze stanem faktycznym i prawnym. Po uzupełnieniu przez powódkę brakujących dokumentów, zmiana dotycząca dnia 24.08.2017 r. nie była już możliwa, bo powódka otrzymała wynagrodzenie na podstawie art. 188 k.p. (100%). Świadectwo pracy z dnia 07.11.2017 r. jest zatem w ocenie pozwanego, w całości zgodne ze stanem faktycznym i prawnym.

Na marginesie pozwany podniósł, że w przypadku nieobecności powódki usprawiedliwionej zwolnieniem lekarskim, powódka otrzymałaby niższe świadczenie za dzień 24.08.2017 r. w wysokości 80% wynagrodzenia.

Pozwany podał, że w zakresie pkt 5.8 zarówno świadectwo pracy z dnia 31.08.2017 r. jak i z dnia 07.11.2017 r. są zupełnie zgodne ze stanem faktycznym i prawnym. Stosownie do art. 92 § 1 i 4k.p. za czas niezdolności do pracy z powodu choroby do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, przysługuje pracownikowi prawo do 80 % wynagrodzenia od pracodawcy, po czym pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Wskazując w pkt 5.8 obu świadectw na 33 dni, pozwany podał, iż ujawnił maksymalny i zgodny ze stanem faktycznym okres. Okres „powyżej 33 dni” jest w tym miejscu niemożliwy, bo zgodnie z art. 92 k.p., do którego odsyła formularz świadectw pracy, tylko do 33 dni wynagrodzenie za czas choroby wypłaca pracodawca, nie dłużej.

W ocenie pozwanego bezpodstawne są zatem żądania powódki sprostowania świadectwa pracy. Tym samym bezpodstawne jest żądanie przez powódkę odszkodowania w wysokości 2000 zł. Pozwany podniósł, że w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 99 k.p..

Co najważniejsze, jak podał pozwany, powódce zostało wydane właściwe, zgodne ze stanem faktycznym i prawnym świadectwo pracy. (odpowiedź na pozew, k. 28-29)

Pismem z dnia 19 marca 2018 r. powódka podała, iż dysponuje świadectwem pracy z dnia 31.08.2017 r. oraz 07.11.2017 r. sprostowanym na jej wniosek (doręczonym w dniu 12.03.2018 r.).

Jednakże powódka podniosła, że sprostowane świadectwo pracy z dnia 07.11.2017 r. zawiera nadal błędy, tj.:

- w pkt 6.7 (wcześniej 5.7.) „W okresie zatrudnienia pracownica wykorzystała zwolnienie od pracy przewidziane w art. 188 k.p. – wskazano 2 dni, pomimo iż został wykorzystany tylko 1 dzień, a drugi dzień wskazany przez pozwaną jest w ocenie powódki jednocześnie tym samym dniem, w którym rozpoczęła się opieka nad dzieckiem, tj. 24.08.2017 r. wykazana zaświadczeniem lekarskim,

- w pkt 6.13 (wcześniej 5.13) wskazano opiekę nad dzieckiem w okresie od 25.08.2017 r. do 31.08.2017 r. pomimo, iż prawidłowy okres powinien zawierać daty od 24.08.2017 r. do 31.08.2017 r., a które są ujęte w zaświadczeniu lekarskim ZUS ZLA seria (...). (k.112-113)

W piśmie z dnia 10 kwietnia 2018 r. pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o oddalenie powództwa w całości, wszystkich żądań powódki jako bezpodstawnych oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego pełnionego przez radcę prawnego, według norm prawem przewidzianych.

W uzasadnieniu pozwany podał, że wysłał powódce świadectwo pracy z 7 11 2017r. , które zostało odebrane przez nią w dniu 12.03.2018 r..

Pozwany wskazał, że świadectwo pracy z dnia 07.11.2017 r. nie zawiera żadnych błędów, podobnie jak żadnych błędów nie zawierało świadectwo pracy z dnia 31.08.2017 r..

W pkt 5.7 (6.7) świadectwa pracy z dnia 07.11.2017 r. wskazane są 2 dni zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 k.p. i w konsekwencji okres w pkt 5.13 (6.13) jest krótszy o jeden dzień, bez dnia 24.08.2017 r.. Pozwany podał, że zgodnie, bowiem z uprzednim wnioskiem powódki, na dzień 24.08.2017 r. powódka wniosła o zwolnienie od pracy w trybie art. 188 k.p., a więc pracodawca nie mógł jej odmówić.

Pozwany nadmienił, iż zgodnie z art. 35 ust. 2 w zw. z art. 12 ustawy o świadczeniach z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa wyłączenia dotyczące zasiłku chorobowego dotyczą także prawa do zasiłku opiekuńczego. Zgodnie z powołanymi przepisami zasiłek opiekuńczy nie przysługuje za okresy niezdolności do pracy, w których ubezpieczony na podstawie przepisów o wynagradzaniu zachowuje prawo do wynagrodzenia. W niniejszej sprawie sytuacja taka zachodzi, albowiem powódka za dzień 24.08.2017 r. zachowała prawo do wynagrodzenia na podstawie art. 188 k.p. uprzednio wnosząc do pracodawcy o zwolnienie od pracy na tej podstawie.

Pozwany podkreślił, że obowiązek doręczenia przez powódkę zaświadczenia lekarskiego obciąża powódkę. Powódka nie dołożyła w tej mierze należytej staranności i skutki tego obciążają powódkę. Pozwany wskazał, że nawet jeśli powódka wręczyła zaświadczenie lekarskie 13 letniemu synowi i nawet jeśli ten doręczył je kasjerce w sklepie (...), to nie sposób tego uznać za doręczenie tego zaświadczenia pozwanej, a co najwyżej koleżance powódki z pracy. To powódka dokonała wyboru niepełnoletniego posłańca, który nie dostarczył zaświadczenia lekarskiego pozwanej.

Pozwany podniósł, że w dniu wystawienia świadectwa pracy z 31.08.2017 r. nie posiadał wiedzy o zwolnieniu lekarskim powódki na okres 24-31.08.2017 r. (z przyczyn leżących po stronie powódki), ani powódka nie złożyła wniosku o zasiłek opiekuńczy na druku ZUS Z-15. Treść zatem świadectwa pracy z dnia 31.08.2017 r. w ocenie pozwanego była w zupełności zgodna ze stanem faktycznym i prawnym.

W odpowiedzi na pismo powódki z dnia 12.09.2017 r. pozwany wskazał na brakujące, niezbędne dokumenty – zaświadczenie lekarskie dotyczące okresu 24-31.08.2017 r. oraz wniosek o zasiłek opiekuńczy na druku US Z-15, prosząc powódkę o ich niezwłoczne dostarczenie w piśmie z dnia 25.09.2017 r..

Powódka uzupełniła brakujące dokumenty, w następstwie czego pozwana wystawiła nowe świadectwo pracy w dniu 07.11.2017 r.. Korekta dotyczyła punktu 5.13, okresów nieskładkowych przypadających w okresie zatrudnienia – dodano: „25.08.2017 r. do 31.08.2017 r. – opieka nad dzieckiem”.

W ocenie pozwanego bezpodstawne są żądania powódki sprostowanie świadectwa pracy. Tym samym bezpodstawne jest żądanie przez powódkę odszkodowania w wysokości 2000 zł, nie zachodzą w niniejszej sprawie bowiem przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej z art. 99 k.p.:

1)  nie zachodzi przypadek nienależytego spełnienia obowiązku wydania świadectwa pracy,

2)  pracownik nie poniósł uszczerbku majątkowego z powodu niemożności podjęcia nowego zatrudnienia lub niemożności korzystania ze świadczeń określonych w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, nie wystąpiła szkoda,

3)  i nie zachodzi także przesłanka związku szkody z nieprawidłowym działaniem pracodawcy, nie zachodzi związek przyczynowy. (k. 120-121v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka I. K. była zatrudniona u pozwanego (...) S.A. / aktualnie (...) SA / w K. na podstawie umowy o pracę początkowo na okres próbny od dnia 26 kwietnia 2010 r. do dnia 30 czerwca 2010 r. w wymiarze czasu pracy - 0,75 etatu, z dniem 1 lipca 2010 w wymiarze pełnego etatu na czas określony, a z dniem 1 lipca 2012 r. na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku sprzedawca – kasjer.

Miejscem świadczenia pracy przez powódkę był G..

( okoliczności niesporne - umowy o pracę, k. 85-85v, 72-72v, 69-69v; aneksy do umowy o pracę, k. 57, 55; świadectwa pracy, k. 90-90v, 95-95v)

Powódka wniosła o udzielenie zwolnienia od pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, z tytułu wychowywania dziecka do lat 14 za rok 2017 , w dniu 28 lipca 2017 r.

(Dowód : wniosek o zwolnienie od pracy z tytułu opieki nad dzieckiem, k. 236)

Oświadczeniem z dnia 1 sierpnia 2017 r. powódka rozwiązała umowę o pracę w trybie art. 55 k.p ze skutkiem na dzień 31 08 2017r.

( niesporne rozwiązanie umowy o pracę wraz z statusem przesyłki, k. 8-10, 87-89)

W związku z rozwiązaniem umowy o pracę pozwany wydał powódce świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 2017 r., w którym wskazano w:

- pkt 5.7., iż w okresie zatrudnienia pracownica wykorzystała zwolnienie od pracy przewidziane w art. 188 k.p. w wymiarze 2 dni,

- pkt 5.8., iż w okresie zatrudnienia pracownica była niezdolna do pracy przez okres 33 dni,

- pkt 5.13 (okresy nieskładkowe, przypadające w okresie zatrudnienia wskazanym w ust. 1 uwzględniane przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty) - 13.04.2011 r. do 16.04.2011 r. – opieka nad dzieckiem; 13.07.2011 r. do 19.07.2011 r. - choroba; 25.01.2013 r. do 01.02.2013 r. – choroba; 25.02.2013 r. do 01.03.2013 r. – opieka nad dzieckiem; 03.12.2013 r. do 05.12.2013 r. – opieka nad dzieckiem; 30.01.2014 r. do 31.08.2014 r. – choroba; 14.04.2016 r. do 24.04.2016 r. - choroba; 11.05.2016 r. do 14.05.2016 r. – choroba; 24 05.2016 r. do 08.06.2016 r. - choroba; 06.10.2016 r. do 12.10.2016 r. – choroba; 17.01.2017 r. do 30.01.2017 r. – choroba; 23.06.2017 r. do 17.07.2017 r. – choroba.

U pozwanego obowiązywała procedura doręczenia przez pracowników zwolnienia lekarskiego bezpośrednio osobie upoważnionej, tj. kierownikowi sklepu bądź jego zastępcy .

Powódka pismem z dnia 12 września 2017 r. przesłała pozwanemu kserokopię zaświadczenia lekarskiego ZUS ZLA seria (...) z dnia 24 sierpnia 2017 r. za okres niezdolności do pracy od dnia 24.08.2017 r. do dnia 31.08.2017 r. z uwagi na konieczność opieki nad córką (M. C., ur. (...)) pozostająca pod jej opieką. Powódka w ww. korespondencji wskazała, że oryginalna kopia zaświadczenia lekarskiego doręczona została do sklepu sieci (...) nr (...) przez jej syna w dniu 27 sierpnia 2017 r. i przyjęta przez pracownika sklepu (kasjerka S.) niezgodnie z wewnętrzną procedurą sklepu sieci (...), została celowo zniszczona, co miało wpływ na treść świadectwa pracy.

Zwolnienie lekarskie powódki, nie zostało doręczone pracodawcy w okresie zatrudnienia. Pracodawca otrzymał powyższe dopiero po wydaniu świadectwa pracy 31 sierpnia 2017 r.

Powódka, pismem z dnia 12 września 2017r. , nadanym w dniu 14 września 2017 r. na poczcie , wniosła o sprostowanie świadectwa pracy poprzez zmianę informacji zawartej w:

1)  punkcie 7 przez wskazanie:

⚫

że wnioskodawczyni w trakcie pozostawania w stosunku pracy u pracodawcy (...) S.A. wykorzystała w 2017 roku 1 dzień opieki nad dzieckiem,

⚫

a nie 2 dni jak błędnie wykazano w świadectwie pracy,

⚫

albowiem od dnia 24 sierpnia 2017 r. rozpoczął się okres niezdolności do pracy wykazany zaświadczeniem lekarskim ZUS ZLA seria (...) z dnia 24 sierpnia 2017 r. z uwagi na konieczność opieki nad córką (M. C., ur. (...)),

⚫

zatem dnia 24.08.2017 r. nie należy wykazywać jako dzień opieki nad dzieckiem (art. 188 k.p.),

2)  punkcie 8 przez wskazanie:

⚫

że wnioskodawczyni w trakcie pozostawania w stosunku pracy u pracodawcy (...) S.A. była niezdolna do pracy przez okres powyżej 33 dni,

⚫

a nie tylko 33 dni jak błędnie wykazano w świadectwie pracy,

⚫

albowiem zgodnie z pisemną informacją z dnia 8 września 2017 r., iż oryginalna kopia zaświadczenia lekarskiego doręczona do sklepu sieci (...) nr (...) i przyjęta przez pracownika sklepu (kasjerka S.) niezgodnie z wewnętrzną procedurą sklepu, została celowo zniszczona, a dotyczyła okresu niezdolności do pracy od dnia 24.08.2017 r. do dnia 31.08.2017 r. z uwagi na konieczność opieki nad córką,

3)  punkcie 13 przez wskazanie:

⚫

że wnioskodawczyni w trakcie pozostawania w stosunku pracy u pracodawcy (...) S.A. korzystała również z opieki nad dzieckiem w okresie od 24.08.2017 r. do dnia 31.08.2017 r.,

⚫

gdyż ww. punkt w obecnej błędnej treści świadectwa pracy nie posiada takiej informacji, z uwagi na opisaną sytuację celowego zniszczenia oryginalnej kopii zaświadczenia.

Pozwany w piśmie z dnia 25 września 2017 r., w odpowiedzi na wniosek o sprostowanie świadectwa pracy, wskazał na brakujące i niezbędne dokumenty – zaświadczenie lekarskie dotyczące okresu 24-31 sierpnia 2017 r. oraz wniosek o zasiłek opiekuńczy na druku ZUS Z-15, prosząc powódkę o ich niezwłoczne dostarczenie do sklepu (...) celem zeskanowania do (...) P. lub przesłanie pocztą do (...) w P. na adres do korespondencji.

Powódka uzupełniła brakujące dokumenty.

Wobec powyższego, pozwany wystawił nowe świadectwo pracy w dniu 7 listopada 2017 r.. Korekta dotyczyła punktu 5.13 okresów nieskładkowych przypadających w okresie zatrudnienia – dodano „25.08.2017 r. do 31.08.2017 r.- opieka nad dzieckiem.”

(Dowód : wniosek o zwolnienie od pracy z tytułu opieki nad dzieckiem, k. 236; świadectwo pracy, k. 11-11v, 90-90v; wniosek o sprostowanie świadectwa pracy, k. 13; zaświadczenie lekarskie, k. 14, 115; status przesyłki, k. 15; informacja byłego pracownika wraz ze skargą oraz statusem przesyłki, 16-17, 91, 116; odpowiedź pozwanego na wniosek dot. wypłaty zasiłku opiekuńczego, k. 92; wniosek o zasiłek opiekuńczy, k. 93-94v; świadectwo pracy z dnia 7 listopada 2017 r., k. 95-95v; przesłanie korekty świadectwa pracy, k. 96; potwierdzenie odbioru świadectwa pracy – korekta, k. 121-121v; wydruk e-mail, k. 130; zeznania świadka P. B., k. 141-142 (nagranie czas: 00:03:49-00:17:29); zeznania świadka M. G., k. 186-186v (nagranie czas: 00:06:33-00:23:03); zeznania świadka A. D., k. 222-223 (nagranie czas: 00:03:23-00:19:41); zeznania powódki, k. 223-225 (nagranie czas: 00:20:35-00:43:31))

Miesięczne wynagrodzenie powódki obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 2744,47 zł brutto.

(Dowód : zaświadczenie – k. 40)

Podstawę ustaleń Sądu stanowiły dokumenty zgromadzone w aktach sprawy i kopie dokumentów , których treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Sąd z urzędu nie znalazł podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności.

Dokumenty prywatne Sąd ocenił na podstawie art. 245 kpc, zgodnie z którym dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, treści dokumentów strony postępowania nie kwestionowały.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego oparł się także na zeznaniach świadków w osobie P. B., M. G.,A. D. oraz przesłuchanej w charakterze strony powódki, którym dał wiarę w zakresie bądź zgodnym ze sobą, bądź uzupełniającym się i zgodnym z treścią załączonych dokumentów, w jakim tworzyły one logiczną całość z pozostałymi dowodami.

Na rozprawie w dniu 14 listopada 2018 r. powódka cofnęła wniosek o przesłuchanie świadka S. C. oraz G. W.. (k. 186)

Sąd dokonując ustaleń faktycznych w sprawie uznał za wiarygodne zeznania P. B., tj. w zakresie dotyczącym udzielenia informacji o obowiązującej procedurze obiegu dokumentów w sklepie (...), jak również wystawiania przez pracownika wniosku o udzielnie dnia wolnego w trybie art. 188 k.p., albowiem w tym zakresie powyższe były spójne, konsekwentne, wzajemnie korespondujące z wiarygodnymi dowodami w sprawie oraz uzupełniające się z tym co zeznali świadkowie M. G. oraz A. D. Świadek w szczególności wskazął, że pracownicy sklepu składają takie wnioski do kierownika lub z-cy sklepu, który następnie oznaczał to w systemie informatycznym pozwanej jako opieka nad dzieckiem. P. B. dodał, że pracownicy wiedzieli, że zwolnienie lekarskie musi być dostarczone do kierownika. Kasjer nie był upoważniony do przyjmowania zwolnienia lekarskiego.

Podobnie Sąd ocenił zeznania świadka M. G., który również potwierdził, że pracownicy sklepu zgłaszają wniosek o sprawowanie opieki nad dzieckiem do kierownika sklepu. Ponadto świadek podał, iż osobą upoważnioną do przyjmowania zwolnień lekarskich był kierownik i pracownicy o tym wiedzieli. M. G. wskazał, że u pozwanego funkcjonuje program (...), z którego drukowany jest wniosek na którym deklarowana jest chęć korzystania ze zwolnienia od pracy na opiekę.

Podobnie Sąd ocenił zeznania świadka A. D., która opisała tryb oraz procedurę składania zwolnień lekarskich przez pracowników sklepu. Wskazała, iż w 2017 roku zwolnienia lekarskie należało składać odpowiedniemu kierownikowi sklepu , który za te kwestie odpowiadał zastępcy kierownika , kierownikowi zmiany. Przy takiej skali działalności , jak u pozwanego wymagane jest składanie wniosków na piśmie.

Świadkowie nie pamiętali jednak szczegółów związanych ze składaniem wniosków przez powódkę , albo nie uczestniczyli w czynnościach dotyczących tych wniosków .

Zeznania powódki zasługują na wiarę w części potwierdzonej innymi wiarygodnymi dowodami i w zakresie , w jakim uzupełniają się z tymi dowodami . Powódka podała, że wykorzystała zwolnienie od pracy przewidziane w art. 188 w wymiarze 1 dnia za rok 2017 , co jest wiarygodne , gdyż pozwany nie przedstawił dowodu na piśmie na złożenie drugiego wniosku . Wskazała, że jeżeli chodzi o drugi dzień opieki nad dzieckiem to go nie brała, bowiem tego dnia przebywała na zwolnieniu lekarskim. Powódka podała, że o tym, iż nie doręczono pracodawcy zwolnienia lekarskiego dowiedziała się od kierownika zmiany, który poinformował ją, że ma dostarczyć duplikat zwolnienia lekarskiego.

Dodatkowo powódka potwierdziła, że za sporny dzień opieki otrzymała wynagrodzenie.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo I. K. częściowo w zakresie żądania sprostowania świadectwa pracy zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszym postępowaniu powódka wniosła o sprostowanie świadectwa pracy z dnia 31.08.2017 r. w zakresie wykorzystania wskazanych dni opieki nad dzieckiem z art. 188 k.p. , dni niezdolności do pracy, za które pobrała wynagrodzenie chorobowe z art. 92 k.p. , jak również wskazania, iż korzystała ze zwolnienia lekarskiego z tytułu opieki nad dzieckiem w okresie od 24 sierpnia 2017 r. do 31 sierpnia 2017 r. oraz zasądzenie na jej rzecz kwoty 2000 zł tytułem odszkodowania za niewydanie w terminie skorygowanego świadectwa pracy lub wydaniem niewłaściwego dokumentu.

Pozwany wystawił nowe świadectwo pracy w dniu 7 listopada 2017 r.. Korekta dotyczyła punktu 5.13 okresów nieskładkowych przypadających w okresie zatrudnienia – dodano „25.08.2017 r. do 31.08.2017 r.- opieka nad dzieckiem.”

Ostatecznie powódka wskazała, iż sprostowane świadectwo pracy z dnia 07.11.2017 r. zawiera nadal błędy, tj.:

- w pkt 5.7 „W okresie zatrudnienia pracownica wykorzystała zwolnienie od pracy przewidziane w art. 188 k.p. 2 dni” pomimo, iż został wykorzystany tylko 1 dzień, a drugi dzień wskazany przez pozwaną jest w ocenie powódki jednocześnie tym samym dniem, w którym rozpoczęła się opieka nad dzieckiem, tj. 24.08.2017 r. wykazana zaświadczeniem lekarskim,

- w pkt 5.13 wskazano opiekę nad dzieckiem w okresie od 25.08.2017 r. do 31.08.2017 r. pomimo, iż prawidłowy okres powinien zawierać daty od 24.08.2017 r. do 31.08.2017 r., a które są ujęte w zaświadczeniu lekarskim ZUS ZLA seria (...).

Jednocześnie powódka podnosiła, iż pracodawca w pkt 5.8 świadectwa pracy z dnia 7 listopada 2017 r. wskazał, że zatrudniona pracownica była niezdolna do pracy przez okres 33 dni w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy, zgodnie z art. 92 k.p., pomimo iż z dokumentów wynika, iż była niezdolna do pracy przez okres powyżej 33 dni.

Przechodząc do rozważań prawnych w pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 97 § 1 Kodeksu pracy w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy. Wydanie świadectwa pracy nie może być uzależnione od uprzedniego rozliczenia się pracownika z pracodawcą.

W świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy , a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto, w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika w świadectwie pracy należy podać także informację o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach. (art. 97 § 2 k.p.)

Zgodnie z treścią art. 97 § 2 ¹ k.p., pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

Obowiązek wydania świadectwa pracy pracownikowi uregulowany został w przepisie art. 97 k.p. Nie jest to jednak regulacja kompletna. Uzupełnia ją wydane na podstawie art. 97 § 4 k.p. - rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 grudnia 2016 r. w sprawie świadectwa pracy (Dz.U. z 2018 r., poz. 1289 j.t.).

Obowiązek wydania świadectwa pracy powstaje w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy. Dotyczy wszystkich rodzajów stosunków pracy, bez względu na podstawę prawną jego powstania i rodzaj zajmowanego stanowiska pracy.

Zgodnie z § 2 ust. 1 powoł. powyżej rozporządzenia w świadectwie pracy zamieszcza się informacje niezbędne do ustalenia uprawnień ze stosunku pracy i uprawnień z ubezpieczeń społecznych, dotyczące:

1) okresu lub okresów zatrudnienia;

2) wymiaru czasu pracy pracownika w czasie trwania stosunku pracy;

3) rodzaju wykonywanej pracy lub zajmowanych stanowisk lub pełnionych funkcji;

4) trybu i podstawy prawnej rozwiązania lub podstawy prawnej wygaśnięcia stosunku pracy, a w przypadku rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem - strony stosunku pracy, która dokonała wypowiedzenia;

5) okresu, za który pracownikowi przysługuje odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 36 ¹ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, zwanej dalej "Kodeksem pracy";

6) urlopu wypoczynkowego przysługującego pracownikowi w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy i wykorzystanego w tym roku;

7) wykorzystanego urlopu bezpłatnego i podstawy prawnej jego udzielenia;

8) wykorzystanego urlopu ojcowskiego;

9) wykorzystanego urlopu rodzicielskiego i podstawy prawnej jego udzielenia;

10) wykorzystanego urlopu wychowawczego i podstawy prawnej jego udzielenia;

11) okresu, w którym pracownik korzystał z ochrony stosunku pracy, o której mowa w art. 186 ⁸ § 1 pkt 2 Kodeksu pracy;

12) zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 Kodeksu pracy, wykorzystanego w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy;

13) liczby dni, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie, zgodnie z art. 92 Kodeksu pracy, w roku kalendarzowym, w którym ustał stosunek pracy;

14) okresu odbytej czynnej służby wojskowej lub jej form zastępczych;

15) okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze;

16) wykorzystanego dodatkowego urlopu albo innego uprawnienia lub świadczenia, przewidzianego przepisami prawa pracy;

17) okresów nieskładkowych, przypadających w okresie zatrudnienia, którego dotyczy świadectwo pracy, uwzględnianych przy ustalaniu prawa do emerytury lub renty;

18) zajęcia wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym;

19) należności ze stosunku pracy uznanych i nie zaspokojonych przez pracodawcę do dnia ustania tego stosunku z powodu braku środków finansowych;

20) informacji o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach - na żądanie pracownika.

Stosownie do art. 92 § 1 k.p. za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek:

1) choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną - trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia - trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego - pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu;

2) wypadku w drodze do pracy lub z pracy albo choroby przypadającej w czasie ciąży - w okresie wskazanym w pkt 1 - pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia;

3) poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów - w okresie wskazanym w pkt 1 - pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia.

Wynagrodzenie, o którym mowa w § 1, oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy. (art. 92 § 2 k.p.)

Stosownie do treści art. 92 § 4 k.p. za czas niezdolności do pracy, o której mowa w § 1, trwającej łącznie dłużej niż 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia, trwającej łącznie dłużej niż 14 dni w ciągu roku kalendarzowego, pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy na zasadach określonych w odrębnych przepisach .

Zgodnie z treścią art. 99 § 1 k.p. pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy.

§ 2. Odszkodowanie, o którym mowa w § 1, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy z tego powodu, nie dłuższy jednak niż 6 tygodni.

§ 3. (uchylony)

§ 4. Orzeczenie o odszkodowaniu w związku z wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy stanowi podstawę do zmiany tego świadectwa.

Warunkiem skutecznego dochodzenia odszkodowania jest wykazanie związku między pozostawaniem bez pracy (utratą zarobku) i niewydaniem w terminie lub wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy. Wysokość odszkodowania jest przy tym limitowana do sześciotygodniowego wynagrodzenia za pracę. Szkoda spowodowana wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy nie musi jednak wynikać z braku możności znalezienia przez pracownika pracy. Powyższa może polegać także np. na odmowie przyznania mu świadczeń z zabezpieczenia społecznego. Za te inne szkody, w braku szczególnej podstawy prawnej, pracodawca ponosi odpowiedzialność na zasadach ogólnych. Taką ogólną podstawę odpowiedzialności w stosunkach pracy stanowi art. 471 kc w związku z art. 300 kp. (podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2007 roku, II PK 208/06)

Do występowania zatem powyższej odpowiedzialności niezbędne jest równoczesne ziszczenie się trzech przesłanek:

- pracodawca nie wykonał w ogóle albo wykonał nienależycie spoczywający na nim obowiązek wydania świadectwa pracy,

- pracownik poniósł uszczerbek majątkowy z powodu niemożności podjęcia nowego zatrudnienia lub niemożności korzystania ze świadczeń określonych w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (szkoda)

- szkoda powstała w związku z nieprawidłowym działaniem pracodawcy (związek przyczynowy).

Podkreślić należy, iż udowodnienie w danym przypadku faktu pozostawania bez pracy z uwagi na niewydanie świadectwa pracy lub wydanie przez pracodawcę niewłaściwego świadectwa pracy spoczywa na pracowniku.

Na pracowniku spoczywa zatem ciężar wykazania istnienia związku przyczynowego między wadliwą treścią świadectwa pracy, czy niewydania go w terminie, a niemożnością uzyskania przez niego pracy, bądź przykładowo z odmową zarejestrowania w charakterze osoby bezrobotnej. (Komentarz do kodeksu pracy pod red. prof. dr.hab. Wojciecha Muszalskiego)

Niewydanie w terminie świadectwa pracy może polegać na wydaniu świadectwa pracy po upływie terminów wskazanych w art. 97 k.p. lub przepisach rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 grudnia 2016 r. w sprawie świadectwa pracy.

Wydanie niewłaściwego świadectwa pracy polegać może w szczególności na: umieszczeniu w nim informacji niezgodnych ze stanem faktycznym, nieumieszczeniu informacji o zdarzeniach, które rzeczywiście miały miejsce, umieszczeniu informacji o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach bez zgody pracownika lub nieumieszczeniu ich pomimo zgłoszenia stosownego żądania.

Kolejną przesłanką roszczenia o odszkodowanie jest wystąpienie szkody w mieniu pracownika. Z użytego w § 2 art. 99 k.p. sformułowania "przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy z tego powodu" wynika, że szkoda ta polega na utracie zarobków w związku z pozostawaniem bez pracy. Nie ponosi więc szkody pracownik, który niezwłocznie podjął kolejne zatrudnienie pomimo stwierdzenia, że świadectwo pracy było niewłaściwe. Zdaniem Sądu Najwyższego inny rodzaj szkody wyrządzony niewydaniem w terminie lub wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy może być dochodzony na podstawie art. 471 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Do takich można zaliczyć szkodę wyrządzoną pracownikowi wskutek odmowy poświadczenia zatrudnienia w warunkach szkodliwych lub w szczególnym charakterze, wynikającej z nienależytego wykonania obowiązku prowadzenia dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy i akt osobowych pracownika, przewidzianego w art. 94 pkt 9a k.p.

Wreszcie, pracodawca będzie ponosił przewidzianą w komentowanej normie odpowiedzialność, jeżeli pomiędzy niewydaniem w terminie lub wydaniem niewłaściwego świadectwa a zaistniałą szkodą wystąpi związek przyczynowy. Chodzi w tym wypadku o normalne następstwa braku przedmiotowego dokumentu lub nieprawidłowości informacji w nim zawartej. Może to w szczególności polegać na odmowie zatrudnienia pracownika na określonym stanowisku z powodu niedostarczenia świadectwa potwierdzającego posiadanie wymaganego stażu pracy określonego rodzaju. Ciężar udowodnienia powyższych przesłanek spoczywa na pracowniku. W ocenie Sądu Najwyższego w świetle art. 99 § 2 k.p. odszkodowanie z powodu niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy przysługuje pracownikowi tylko wówczas, gdy nie mógł uzyskać z tego powodu nowej pracy pomimo podejmowanych w tym kierunku starań, co sam powinien udowodnić. Jeśli pracownik w ogóle nie starał się o nową pracę, należy uznać, że powstała na skutek tej bierności strata nie pozostaje w związku przyczynowym z niewydaniem świadectwa pracy.

Przepis § 4 art. 99 k.p. jest konsekwencją stwierdzenia przez sąd orzekający o odszkodowaniu, że wydane zostało niewłaściwe świadectwo pracy i konieczna jest jego zmiana. (K.W.Baran i in., Kodeks pracy, Komentarz, wyd. II, st. pr. 15.08.2014r. System Inf. Praw. LEX).

Podkreślić należy, iż świadectwo pracy nie zawiera w swej treści elementów ocennych, a jedynie fakty wskazane wyżej. Wszystkie stwierdzenia pracodawcy zamieszczone w świadectwie pracy są oświadczeniami wiedzy, zatem zawarte w nim oświadczenie pracodawcy nie tworzy samo przez się praw podmiotowych, ani ich nie pozbawia.

W świadectwie pracy nie można umieszczać innych informacji, niż określone przepisami prawa pracy. Świadectwo pracy jest dokumentem prywatnym, a nie urzędowym.

Stanowi ono dowód tego, że osoba która je podpisała złożyła w imieniu pracodawcy zawarte w nim oświadczenie -art. 245 kpc. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 listopada 1997 roku, III AUa 897/97, OSP 1998, Nr 1 poz. 4)

Pracownik może prowadzić dowody przeciwko treści świadectwa, a także udowadniać innymi środkami dowodowymi niż świadectwo okoliczności, które powinny być objęte treścią świadectwa. (wyrok z dnia 17 maja 1996 roku, I PRN 40/96, Prok. i Pr. 1996, Nr 10, s.58, uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 września 1999 roku, III PZP 15/90, OSNCP 1991, Nr 4, poz. 45, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1997 roku, II UKN 309/97, OSNAPiUS 1998, Nr 17, poz. 518)

W związku z wnioskiem powódki w zakresie sprostowania świadectwa pracy z dnia 31 sierpnia 2017 r., ostatecznie powódka otrzymała sprostowane świadectwo pracy z dnia 7 listopada 2017 r., w którym strona pozwana wskazała w pkt 5.7., iż powódka w okresie zatrudnienia wykorzystała zwolnienie od pracy przewidziane w art. 188 k.p. w wymiarze 2 dni.

Postępowanie dowodowe nie wykazało jednak , aby powódka wykorzystała w roku 2017, 2 dni na podstawie art. 188 k.p. u pozwanego , wykazało wykorzystanie jednego dnia w dniu 28 07 2017 k. 236 , a dzień 24 08 2017r. , co do którego pozwany twierdził, ze powódka wykorzystała dzień wolny z art. 188 k.p. objęty jest zwolnieniem lekarskim , co do którego pozwany uwzględnił już okres od 25 08 2017 do 31 08 2017r. w świadectwie pracy z dnia 7 11 2017r.

Tym samym należało nakazać pozwanemu sprostowanie świadectwa pracy z dnia 7 11 2017r. również w punktach 5.7 i 5 13 w punkcie I wyroku , przy uwzględnieniu dnia zwolnienia lekarskiego powódki 24 08 2017 na mocy art. 97 k.p. w związku z przepisami powołanego powyżej rozporządzenia z 30 12 2016r.

Wytoczone powództwo miało na celu m.in. skorygowanie świadectwa pracy o jeden dzień tzn. 24 sierpnia 2017 r., który został przez pozwaną zakwalifikowany jako 2 dzień opieki nad dzieckiem z art. 188 k.p. , mimo braku dowodu potwierdzającego tę okoliczność.

Natomiast ten sam dzień wykazany jest w dokumencie – zaświadczenie lekarskie ZUS ZLA seria (...) z dnia 24 sierpnia 2017 r.

W toku niniejszego postępowania strona pozwana nie wykazała tego, że powódka wykorzystała zwolnienie od pracy przewidziane w art. 188 k.p. - dzień 24 sierpnia 2017 r., tj. dzień objęty zwolnieniem lekarskim.

Zwolnienie lekarskie zostało ostatecznie przedłożone przez powódkę i uwzględnione przez pracodawcę w świadectwie pracy z dnia 7 listopada 2017 r. (w zakresie punktu 5.13 dotyczącego okresów nieskładkowych przypadających w okresie zatrudnienia – dodano „25.08.2017 r. do 31.08.2017 r.- opieka nad dzieckiem.”).

Mając na uwadze fakt, iż pozwany nie uwzględnił dnia 24 sierpnia 2017 r. (objętego zwolnieniem lekarskim), Sąd w pkt I wyroku nakazał pozwanemu (...) SA w K. sprostować świadectwo pracy powódki z dnia 7.11.2017 r.:

1) w punkcie 5 ppkt 7) w ten sposób , iż w miejsce 2 dni , nakazuje wpisać 1 dzień;

2) w punkcie 5 ppkt 13) w ten sposób , iż w miejsce : „ 25.08 2017 do 31 08 2017- opieka nad dzieckiem” , nakazuje wpisać : „24 08 2017 do 31 08 2017- opieka nad dzieckiem”.

Wskazując w pkt 5.8 obu świadectw pracy na 33 dni, pozwany ujawnił maksymalny okres, za który przysługuje pracownikowi w roku kalendarzowym wynagrodzenie chorobowe z art. 92 k.p. Okres powyżej 33 dni jest w tym miejscu nie może zostać wskazany zgodnie z żądaniem powódki , gdyż zgodnie z art. 92 k.p., tylko do 33 dni wynagrodzenie za czas choroby wypłaca pracodawca, dalej przysługuje zasiłek chorobowy . Wobec powyższego bezpodstawne jest zatem żądania powódki sprostowania świadectwa pracy w ww. zakresie.

W ocenie Sądu bezpodstawne jest również żądanie przez powódkę odszkodowania w wysokości 2000 zł za wydanie nieprawidłowego świadectwa pracy z art. 99 k.p. W sprawie nie zachodzą bowiem przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 99 k.p..

W niniejszym postępowaniu powódka podnosiła, iż w związku z tym, iż pracodawca nie skorygował świadectwa pracy w zakresie zapisu dotyczącego wykorzystanej ilości dni na opiekę nad dzieckiem, poniosła szkodę, gdyż nie mogła skorzystać z dnia opieki na dziecko w firmie, w której obecnie pracuje.

Powódka w żaden sposób nie wykazała szkody, jaką poniosła. Co istotne, powódka sama przyznała, iż podjęła zatrudnienie u innego pracodawcy. W takiej sytuacji odszkodowanie nie przysługuje , gdyż brak jest jakiejkolwiek szkody majątkowej objętej dyspozycją art. 99k.p.

Na pracowniku spoczywa ciężar dowodu, że świadectwo wydano po terminie lub jest niewłaściwe, oraz , że poniósł szkodę oraz że ta szkoda (polegająca głównie na niemożliwości podjęcia odpowiedniej pracy) jest normalnym następstwem tych bezprawnych zachowań pracodawcy ( art. 6 i 361 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Pracownik musi zatem udowodnić, że przeszkodą w uzyskaniu nowego zatrudnienia było właśnie nieuzyskanie świadectwa lub jego niewłaściwość. Może to wykazywać za pomocą wszelkich środków dowodowych.

Wobec powyższego, w punkcie II wyroku Sąd powództwo oddalił w pozostałym zakresie z mocy art. 97 k.p. w zw. Z art. 92 kp a contrario i art.99 k.p. a contrario .

Sąd w punkcie III wyroku odstąpił od obciążania powódki kosztami procesu na rzecz pozwanej z mocy art. 100 k.p.c. , albowiem powódka w części proces wygrała .