Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2016r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anita Niemyjska – Wakieć

Ławnicy: Elżbieta Piekoś – Doroszewska, Krystyna Kamińska

Protokolant: sekretarz sądowy Mirosława Marszałek

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2016r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa E. K.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o odszkodowanie i wynagrodzenie

I.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powódki E. K. kwotę 2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) tytułem odszkodowania za niezasadne rozwiązanie stosunku pracy za wypowiedzeniem, odpowiadające wynagrodzeniu za jeden miesiąc,

II.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powódki E. K. kwotę 2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) brutto tytułem wynagrodzenia za wrzesień 2015r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 października 2015r. do dnia zapłaty

III.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powódki E. K.kwotę 2415,29 zł (dwa tysiące czterysta piętnaście złotych dwadzieścia dziewięć groszy) brutto tytułem wynagrodzenia za październik 2015r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 listopada 2015r. do dnia zapłaty

IV.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz powódki E. K. kwotę 2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych) brutto tytułem wynagrodzenia za listopad 2015r. wraz z ustawowymi odsetkami od 11 grudnia 2015r. do dnia zapłaty

V.  umarza postępowanie w zakresie cofniętego powództwa

VI.  oddala powództwo w pozostałym zakresie

VII.  odstępuje od obciążania powódki kosztami zastępstwa procesowego

VIII.  nakazuje ściągnąć od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego(...) w G.kwotę 496 (czterysta dziewięćdziesiąt sześć złotych) tytułem opłaty od pozwu, od której uiszczenia powódka była zwolniona z mocy ustawy

IX.  wyrokowi w pkt I nadaje rygor do kwoty 2500 zł (dwa tysiące pięćset złotych)

Sygn akt. VI P 691/15

UZASADNIENIE

Powódka E. K. pozwem z dnia 6 października 2015 roku wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) sp. z o.o. w W. odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę w wysokości 5000 zł, w uzasadnieniu wskazując, iż pozwana spółka rozwiązała z nią umowę o pracę podczas jej zwolnienia lekarskiego .

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) sp. z o.o. w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości, wskazując, iż powódka wiedziała, że pozwana kończy działalność i jej działanie, polegające na opóźnieniu odebrania wypowiedzenia, miało służyć sztucznemu przedłużaniu zatrudnienia, zaś zwolnienie lekarskie było celowe i miało służyć uniemożliwieniu wypowiedzenia.

W piśmie procesowym z dnia 8 stycznia 2016r. powódka wniosła o zapłatę kwoty 2500 zł tytułem wynagrodzenia za wrzesień 2015r., wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 października 2015r. do dnia zapłaty, 2500 zł tytułem wynagrodzenia za październik 2015r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 listopada 2015r. do dnia zapłaty, 2500 zł tytułem wynagrodzenia za listopad 2015r. wraz z ustawowymi odsetkami od 10 grudnia 2015r. do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na powyższe pozwana podtrzymała swoje stanowisko, wnosząc o oddalenie powództwa i podnosząc dodatkowo, iż powódka nie wykonywała pracy w październiku i listopadzie.

Na rozprawie w dniu 20 stycznia 2016r. powódka cofnęła pozew w zakresie odszkodowania ponad kwotę 2500 zł, na co pełnomocnik pozwanej wyraził zgodę. (k. 58)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

PowódkaE. K. była zatrudniona w (...) sp. z o.o. w W. od dnia 1 listopada 2013r.r., początkowo na okres próbny na stanowisku kierownika recepcji, na ¾ etaty, później na podstawie umowy na czas nieokreślony oz dnia 1 lutego 2014r. w wymiarze pełnego etatu za wynagrodzeniem początkowo 1680 zł brutto, zaś od 2 stycznia 2015r. 2500 zł brutto.

Powódka wykonywała swoją pracę w Klubie (...) w G. przy ul. (...) ((...)).

dowód: dwie umowy o pracę, , aneks do umowy o pracę – nieponumerowane akta osobowe powódki

Bezpośrednią przełożoną powódki była K. G., zatrudniona na stanowisku managera.

W toku zatrudnienia powódka wielokrotnie korzystała z urlopu wypoczynkowego, zaś każdorazowo pisemne jej wnioski o urlop akceptowała bezpośrednia przełożona K. G.. Wnioski urlopowe były przechowywane w aktach osobowych powódki.

Powódka korzystała z urlopu wypoczynkowego w dniach 15-18 kwietnia 2014r., 27 czerwca 2014r., 8 sierpnia 2014r., 19 sierpnia 2014r. okolicznościowego 23 października 2014r., wypoczynkowego 24 sierpnia 2015 do 25 września 2015r.

Na liście obecności za sierpień, sprawdzonej i zatwierdzonej przez K. G., ujęto urlop wypoczynkowy wnioskodawczyni.

Pracodawca nigdy nie wzywał powódki do wyjaśnienia przyczyn nieobecności, nigdy nie potrącił jej wynagrodzenia i nie wskazywał, że uważa jakąś jej nieobecność za nieusprawiedliwioną.

W 2015r. sytuacja spółki była trudna, odbyło się spotkanie w czerwcu 2015r. z przedstawicielem firmy A. K.. Na spotkaniu mowa była o zakończeniu działalności w (...) przez pozwaną, jednakże pracowników poinformowano, iż klub zostanie przejęty przez sieć (...), a pracownicy mają zostać przejęci przez tą sieć, choć terminu przejęcia nie podano. W okresie lipca, sierpnia 2015r. klub (...) był już prowadzony przez siec (...), z tym ze był obsługiwany przez pracowników pozwanej, w ramach ustaleń między firmami.

Były rozpisywane grafiki i praca była wykonywana normalnie aż do czasu urlopu powódki, który był zaplanowany i uzgodniony w planie urlopów. Przed urlopem powódka nie miała żadnych informacji od kolegów z pracy, by rozpoczęły się zwolnienia.

dowód: wnioski urlopowe, aneks do umowy o pracę – nieponumerowane akta osobowe powódki, listy obecności k. 29 -36, zeznanie powódki z dnia 20 stycznia 2016r. k.,58-59 nagranie czas 00:10:41- 00:28-08; zeznanie powódki z 2015r. k. 67-68, nagranie czas 00:06:42:00:13:42, zeznanie powódki z 9 maja 2016r. k. 85-86 nagranie czas 00:03:37 – 00:31:16

Pozwana w dniu 18 września 2015r., gdy powódka była na trwającym od 24 sierpnia 2015r. urlopie wypoczynkowym, sporządziła rozwiązanie umowy o prace z powódka za jednomiesięcznym wypowiedzeniem, ze skutkiem na dzień 31 października 2015r., zwalniając powódkę z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia i zobowiązując do wykorzystania urlopu wypoczynkowego w wymiarze 7 dni. Jako przyczynę wskazano redukcję etatu.

Przesyłkę początkowo wysłano dnia 21 września 2015r. kurierem (...), ale przesyłka ta drogą nie została powódce doręczona, bowiem powódki nie było w miejscu zamieszkania.

W okresie urlopu udała się ona bowiem na wyjazd do S., z którego wróciła do G. dnia 24 września 2015r. około godz. 10.00

Następnie przesyłka z wypowiedzeniem została nadana na poczcie 25 września 2015r.. Listonosz nie zastał powódki pod wskazanym adresem i w dniu 28 września 2019r. pozostawił awizo.

Powódka nie posiada tytułu prawnego do lokalu przy ul. (...) w G., pod który to adres było wysyłane wypowiedzenie. Powódka zamieszkuje w tym lokalu wraz z partnerem, a mieszkanie należy do matki partnera. Tylko matka, właścicielka mieszkania, posiadała klucz do skrzynki pocztowej. To ona raz na kilka dni przychodziła do mieszkania zajmowanego przez powódkę i jej partnera i odbierała pocztę.

Nadto lokal znajduje się w budynku, który został podzielony i ma mylącą numerację lokali, bowiem wyodrębniono z lokalu (...) lokale (...),(...) (...) do których to lokali wchodzi się, wchodząc najpierw za drzwi oznaczone nr (...), a co niekiedy jest mylące dla doręczycieli. Nazwiska powódki nie ma na drzwiach, ani na skrzynce

Powódka podczas pobytu w (...) nabawiła się infekcji niewiadomego pochodzenia objawiającej się zmianami skórnymi, wypryskami.

Wracając do Polski powódka telefonicznie poprosiła siostrę, by ta niezwłocznie umówiła ją do lekarza w związku z tymi zmianami.

Lekarz, podejrzewając chorobę zakaźną (ostre zapalenie skóry) o pochodzeniu pasożytniczym, lub grzybicznym, wystawił w dniu 24 września 2015r. powódce zwolnienie lekarskie od dnia 25 września 2015r. do dnia 30 września 2015r..

Powódka w dniu 28 września 2015r. wysłała ZLA do pracodawcy i poinformowała mailowo o zwolnieniu.

W odpowiedzi na swojego maila otrzymała odK. B.maila z dnia 29 września 2015r. , iż w dniu 21 września zostało do niej wysłane wypowiedzenie poczta kurierską a dnia 25 września również list polecony, którego powódka nie odebrała. Mail nie zawierał załącznika, w którym byłaby treść wypowiedzenia. Mail wskazywał, iż nieodebranie przesyłek nie wstrzymuje biegu wypowiedzenia. Poinformowano też o zwolnieniu z obowiązku świadczenia pracy oraz o obowiązku wykorzystania wskazanych dni urlopu wypoczynkowego.

Ponieważ objawy zakażenia skóry powódki nie ustępowały, powódka dnia 1 października 2015r. udała się do lekarza ponownie i uzyskała dalsze zwolnienie na okres od 1 do 5 października.

W dniu 2 października powódka odebrała dopiero maila od przedstawicielki spółki pozwanej, bowiem w okresie zwolnienia nie sprawdzała regularnie poczty, nie spodziewając się korespondencji w tym zakresie.

W dniu 2 października 2015r., po przekazaniu jej przez matkę partnera awizo do powódki, w trakcie przebywania na zwolnieniu lekarskim, i po przeczytaniu maila, że list czeka na nią, powódka odebrała oświadczenie o wypowiedzeniu stosunku pracy z poczty.

Zwolnienia lekarskie powódki nie zostały zakwestionowane w toku kontroli ZUS.

dowód: rozwiązanie umowy o pracę nieponumerowane akta powódki, zpo i dowody doręczeń – nieponumerowane akta osobowe powódki, zwolnienia lekarskie k. 10-11, mail k. 71 zeznanie powódki z dnia 20 stycznia 2016r. k.,58-59 nagranie czas 00:10:41- 00:28-08; zeznanie powódki z 2015r. k. 67-68, nagranie czas 00:06:42:00:13:42, zeznanie powódki z 9 maja 2016r. k. 85-86 nagranie czas 00:03:37 – 00:31:16

Powódka otrzymała świadectwo pracy, w którym wskazano okres zatrudnienia powódki od dnia 1 listopada 2014r. do 31 października 2015r., oraz że w ostatnim roku kalendarzowym zatrudnienia powódka wykorzystała urlop wypoczynkowy w wysokości 17 dni

Dowód: świadectwo pracy – nieponumerowane akta osobowe powódki

Wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 2500 zł.

Wynagrodzenie powódki za czas choroby wynosiło 51,24 zł brutto za jeden dzień zasiłkowy.

Powódka nie otrzymała wynagrodzenia za wrzesień, październik i listopad 2015r.

Wynagrodzenie było płatne do 10 go następnego miesiąca.

Dowód: zaświadczenie k. 28 , wyliczenie postawy wynagrodzenia chorobowego k. 77, zestawienie nieobecności powódki k. 78 , zestawienie wypłaconego wynagrodzenia k. 79, zeznanie powódki z 9 maja 2016r. k. 85-86 nagranie czas 00:03:37 – 00:31:16

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o przedłożoną dokumentację, w szczególności dotyczącą przebiegu zatrudnienia powódki, a także dokumentację lekarską (ZLA), uznając iż brak jest podstaw by kwestionować prawdziwość czy autentyczność tych dokumentów prywatnych.

Sąd oddalił wniosek dowodowy strony pozwanej, o przesłuchanie K. G.w charakterze świadka oraz K. B.w charakterze strony, bowiem osoby te zostały powołane na okoliczność kondycji finansowej Klubu (...), podstaw zakończenia działalności oraz wiedzy w tym zakresie pracowników, tymczasem w ocenie sądu ta okoliczność nie ma znaczenia dla sprawy, w której osią sporu jest dopełnienie przez pracodawcę warunków formalnych wypowiedzenia, a nie przyczyny wypowiedzenia. Sama tez wiedza pracownika o złej kondycji finansowej spółki nie oznacza sama przez się możliwości rozwiązania z nim umowy o prace w okresie usprawiedliwionej nieobecności w pracy. nadto powódka przyznała, iż pracownikom podawana była informacja o złej kondycji finansowej spółki

Należy zauważyć iż strona pozwana, reprezentowana w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika, nie wniosła do protokołu rozprawy zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c. na oddalenie przez sad wniosków dowodowych strony. Jeżeli natomiast sąd wyda postanowienie o oddaleniu wniosków dowodowych, uczestnik postępowania, w celu skutecznego powoływania się w dalszym toku postępowania na zarzuty z tym związane, powinien zgłosić do protokołu zastrzeżenia (por. wyrok SN z 24 września 2009r., I CSK 185/09, M.Pr. 2009/20/1082, wyrok SN z 4.10.06, II CSK 229/06) S.A. w Szczecinie 20.12.2007r., I ZCa 772/07 Lex nr 503258).

Sąd zatem oparł się na zeznaniach powódki, uznając je za spójne, logiczne, przekonujące i szczegółowe. Znajdują one potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, zasadach logiki i doświadczenia życiowego

W niniejszej sprawie należało rozważyć w pierwszej kolejności, wobec braku zarzutu co do zasadności wypowiedzenia,, czy wypowiedzenie umowy o pracę powódki było zgodne z prawem. Powódka powoływała się tu na naruszenie zakazu z art. 41 k.p., który stanowi, iż pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Podkreślenia wymaga, iż pierwszą przesyłkę pracodawca wysłał kurierem dnia 21 września, w okresie, kiedy powódka do 25 września miała jeszcze zaplanowany urlop wypoczynkowy . Wypowiedzenie nie zostało doręczone, bo powódki nie było, jako że wyjechała w podróż do (...), nie ulega zaś wątpliwości, iż doręczenie powódce wypowiedzenia w czasie urlopu i tak naruszłoby art. 41 k.p.

Podkreślenia wymaga ambiwalnetne iniezrozumiałe stanowisko pozwanej w zakresie faktu korzystani przez powódkę z urlopu wypoczynkowego w okresie 24 sierpnia – 25 wrzesnia. Początkowo pozwana w odpowiedzi na pozew twierdzi, iż iż powódka nie korzystała w tym okresie z urlopu wypoczynkowego (k. 20) bo na wniosku podpisała się K. G., która nie posiada upoważnienia do udzielania urlopów.

Stanowisko to jest w ocenie sadu całkowicie niezasadne i nielogiczne. Jeśliby powódka nie otrzymała urlopu, to dlaczego strona pozwana nie powołuje się na porzucenie pracy od dnia 24 sierpnia, na nieusprawiedliwioną nieobecność oraz dlaczego nie rozwiązałaby w takiej sytuacji umowy o prace w trybie natychmiastowym. Racjonalny pracodawca, gdyby pracownik nie stawił się do pracy , wyjaśniałaby przyczynę jego nieobecności, zwróciłby się o usprawiedliwienie nieobecności, w ostateczności rozwiązał umowę o pracę w trybie art. 52 k.p.. Pozwana jednak tego nie zarzucała. Co więcej wskazała w świadectwie pracy, iż powódka w okresie ostatniego roku kalendarzowego pracy wykorzystała 17 dni urlopu wypoczynkowego za ten rok. Powstaje pytanie, na jakiej podstawie, jeśli nie wniosków zaakceptowanych przez K. G.? Ponadto, gdyby powódka w okresie sierpień wrzesień 2015r. nie korzystłą z urlopu, pracodawca wypowiadając jej umowę nakazałby jej wykorzystać więcej dni urlopu w okresie wypowiedzenia niż 7. Tu przypomnieć należy, iż powódka miała jeszcze urlop zaległy za 2014r. – gdyby uznać, jak chce w odpowiedzi na pozew pozwana, iż powódka nie korzystała z urlopu wypoczynkowego, pracodawca musiałby jej jeszcze wypłacić ekwiwalent.

Trudno dać wiarę, iż wnioski urlopowe powódki nie były akceptowane przez pracodawcę, jeśli znajduje się na nich podpis bezpośredniego przełożonego i zostały one włączone do akt osobowych prowadzonych przez służby kadrowe spółki. Nie sposób uznać, iż jest to samowola managera klubu. Powódka brała urlopy na przestrzeni całego okresu zatrudnienia nie sposób przyjąć, iż pracodawca nie wiedział o tym i nie akceptował tego faktu. Przecież okres urlopu wypoczynkowego czy okolicznościowego ma znaczenie dla ewidencji czasu pracy, dla naliczania płac, którymi się zajmują odpowiednie służby i nie sposób przyjąć, aby powódka korzystała z urlopu bez akceptacji pracodawcy. Po cóż na wnioskach stosowanych u pracodawcy ( jak widać z jego redakcji przygotowanych specjalnie w tej firmie – u góry jest główka) przewiduje rubrykę „akceptuje” i podpis przełożonego. Należy zatem przyjąć, iż skoro wniosek wypełniony na druku pracodawcy akceptuje przełożony i trafia to dalej do akt osobowych to oznacza to, iż wniosek został na dalszych etapach zaakceptowany przez wyższe kierownictwo, nawet jeśli samodzielnie manager klubu nie decyduje o urlopie.

Podkreślenia wymaga, iż w piśmie z dnia 3 lutego 2016 r. pełnomocnik pozwanego już oświadcza, iż bezsporne jest, iż powódka we wrześniu przebywała na urlopie (k. 62v)

Wypowiedzenie umowy powódce nastąpiło dopiero droga pocztową, przesyłką kolejną, nadaną dnia 25 września 2015r., w okresie przebywania przez powódkę na zwolnieniu lekarskim, co narusza art. 41 k.p..

Sad też nie dopatrzył się sprzeczności żądania powódki z art. 8 k.p.. Pozwany powoływał się w tym zakresie ogólnie na sytuację, iż w tym było wiadomo o końcu działalności w klubie w (...) i w związku z powyższym sugerując, iż było to zwolnienie niezasadne, wzięte celowo tylko po to by uniemożliwić rozwiązanie stosunku pracy..

W ocenie sądu sam tak gołosłownie rzucony ogólny zarzut nie może być przesłanką do oddalenia powództwa. W oparciu tylko o opinię pozwanej spółki nie można uznać, iż w tym akurat przypadku powódki, jej wniosek o odszkodowanie stanowi nadużycie prawa podmiotowego. W ocenie sądu tak poważny zarzut pozwana spółka powinna udowodnić, czego nie uczyniła. Podkreślenia wymaga, iż nie można zakładać tylko w oparciu o zbieżność czasową między zwolnieniem lekarskim a wypowiedzeniem, złej woli pracowników i korzystania z niezasadnych zwolnień lekarskich. Nie można przecież wykluczyć, iż zbieżność ta jest przypadkowa, a niezdolność do pracy rzeczywista. Podkreślenia wymaga, iż zwolnienia lekarskie powódki, nie zostały zakwestionowane przez ZUS co do ich zasadności. Wobec powyższego należy uznać je za zasadne, dopóki nie zostanie wykazane inaczej.

Powódka szczegółowo i przekonująco opisała, jak zachorowała podczas podróży i dlaczego udała się do lekarza. Podkreślenia wymaga, iż słów powódki o tym, ze doznała choroby nie zakwestionowała w sposób skuteczny strona pozwana. Nie zawnioskowała ona o przedstawienie dokumentacji lekarskiej powódki czy tez dowodu z opinii biegłego na okoliczność, czy powódka była w tym czasie niezdolna do pracy. Sąd w takiej sytuacji, oparł się na zeznaniach powódki o okolicznościach niezdolności do pracy, bowiem zeznania te są logiczne, zgodne z zasadami probabilistyki, nie są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, znajdują potwierdzenie w dokumencie – zaświadczeniu o niezdolności do pracy wystawionym przez uprawnionego lekarza, wreszcie wobec tego, iż zwolnienie lekarskie powódki nie zostało zakwestionowane przez ZUS, ani pracodawca nie wnosił o kontrolę jego zasadności (mimo informacji o przebywaniu powódki na ZLA już od 28 września – wtedy to powódka poinformowała o tym mailem).

W ocenie sądu nie można zatem twierdzić, iż zwolnienie lekarskie powódki było pozorne i tylko na potrzeby ubezskutecznienia wypowiedzenia. Ponadto powódka zeznała, iż po powrocie z urlopu nie miała informacji o zwolnieniach, iż przed nią nikomu nie wręczono wypowiedzenia, a przynajmniej ona nie wiedziała, oświadczyła, iż pozostali koledzy otrzymali wypowiedzenia w październiku, a jedna osoba nawet w marcu. Wobec powyższego twierdzenia pozwanej o celowym działaniu powódki są gołosłowne.

Korzystanie zaś przez pracownika z zasadnego zwolnienia lekarskiego od pracy z powodu choroby stanowi dozwolony użytek ze swego prawa i żadną miarą nie może być rozpatrywany w kontekście art. 8 k.p., nie ważne jak bardzo jest to niewygodne dla spółki, która chciałaby szybko i jak najmniejszym kosztem przeprowadzić likwidację działalności czy jej części.

Warto też zadać pytanie, czy może się powoływać na naruszenie zasad współżycia społecznego spółka, która sama te zasady narusza, nie wypłacając pracownikowi należytego wynagrodzenia w terminie i twierdząc, iż powódka nie miała zgody na urlop, podczas gdy dokumentacja wskazuje na coś wręcz przeciwnego.

Powódka otrzymała zatem wypowiedzenie w okresie usprawiedliwionej nieobecności w pracy co narusza zasady wypowiadania umów, narusza zakaz z art. 41 k.p..

W przepisie art. 47 Kodeksu pracy ustawodawca określił, że pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższe jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Powódka miała jednomiesięczny okres wypowiedzenia, należało jej się odszkodowanie w wysokości 2500 zł. Po cofnięciu pozwu w części, powódka takiej właśnie kwoty tytułem odszkodowania domagała się.

Na marginesie nie można twierdzić, jak chce pozwana, iż powódce wypowiedziano umowę w dniu 29 września. Powołuje się tu ona na mail K. B. (k. 71) podkreślić należy jednak, że w mailu tym nie ma załącznika zawierającego wypowiedzenie, o czym świadczy główka wiadomości..

Gdyby przyjąć, iż mail ten to wypowiedzenie, to nie zawiera on przyczyny ani nie zachowuje formy pisemnej, zatem i tak byłoby wadliwe, rodząc roszczenie odszkodowawcze.

Ponadto przypomnieć trzeba, iż powódka oświadczyła, iż zapoznała się z tym mailem dnia 2 października, wcześniej bowiem nie sprawdzała swojej poczty, zaś skoro mail ten nie zawierał wypowiedzenia, nie stanowił oświadczenia woli, a jedynie informację o podjętych krokach wobec powódki. Nie ma tu zatem zastosowania art. 65 k.c. 61 § 2 k.c., bo ten dotyczy tylko oświadczeń woli a nie oświadczeń wiedzy (informacji).

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. Kodeksu pracy orzekł jak w punkcie I wyroku.

Powódka wnosiła również o zasądzenie wynagrodzenia za okres od września do listopada 2015r. (k. 49). Strona pozwana została zobowiązana do ustosunkowania się do tego roszczenia, w zakresie wyliczenia kwoty należnego wynagrodzenia za miesiące wrzesień i październik oraz do przedstawienia dowodu na wypłatę wynagrodzenia – pod rygorem uznania za przyznane twierdzeń powódki w zakresie braku wypłaty (k. 60). Strona pozwana nie przedstawiła dowodu wypłaty wynagrodzenia za wyżej wymieniony okres, zatem należało przyjąć jak w rygorze, że strona pozwana za okres od września do listopada 2015 powódce nie zapłaciła..

Podkreślenia wymaga, iż z oświadczenia k. 79 wynika, iż ostatnie wynagrodzenie chorobowe wypłacono powódce w maju 2015r..

Nie ulega w ocenie sadu żadnej wątpliwości, iż powódce należy się wynagrodzenie za wskazane miesiące.

We wrześniu powódka przebywała na urlopie wypoczynkowym do 24 września i od 25 września na zwolnieniu lekarskim. Za ten ostatni okres należy jej się wynagrodzenie chorobowe, bowiem nie wyczerpała w tym roku kalendarzowym 33 dni choroby (k. 79).

Powódka wykorzystała zatem 19 dni urlopu wypoczynkowego i 6 dni była na ZLA.

Zasady wyliczania należności określają rozporządzenia:

- Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 8 stycznia 1997r., w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop Dz.U. 97/2/14, ze zm); oraz

- Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 maja 1996r., w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy (…) za urlop Dz.U. nr 62, poz 289 ze zm.

Zgodnie z tymi przepisami wynagrodzenie urlopowe należy określić na 119,05 zł w stawce dziennej (2500/21 = 119,05) i pomnożyć przez 19 dni urlopu ( 2261,92 zł)..

Zgodnie z art. 92 § 1 Ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. 2014, poz.1502) za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu (pkt 1). Wynagrodzenie, o którym mowa w § 1 oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy (§ 2 w/w przepisu).

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy (art. 36 ust. 1 Ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014r. poz. 159).

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego za jeden dzień niezdolności do pracy stanowi jedna trzydziesta część wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru zasiłku Ustęp 3 art. 36 cyt. ustawy).

Strona pozwana prawidłowo obliczyła wysokość stawki dziennej zasiłku na 51,24 z (k. 77) zaś powódka tej kwoty nie kwestionowała.

Oznacza to, iż należne powódce wynagrodzenie chorobowe za wrzesień to 6 x 51,24 czyli 307,44 zł brutto.

Razem z wynagrodzeniem urlopowym przekracza to 2500 zł, z tym że takiej właśnie kwoty żądała powódka za wrzesień i sad zgodnie z art. 321 k.p.c. taką kwotę zasądził za ten miesiąc.

Wynagrodzenie za październik liczone na powyższych zasadach ( rozporządzenie z 29 maja 1996r. § 11 i art. 92 kp ) wyniosło 2415,29 zł.

Powódka wykazała tu 5 dni ZLA ( czyli 5 x 51,24 czyli 256,20).

Należy przypomnieć, iż pracodawca zwolnił tu powódkę jednostronnie z obowiązku pracy, z zachowaniem wynagrodzenia, bowiem pracodawca nie przedstawił dowodu by pracownik zgodził się na zwolnienie oz obowiązku świadczenia pracy bez wynagrodzenia.

W okresie zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia. W tym zakresie wypowiedział się Sąd Najwyższy, który w wyroku z 16 czerwca 2005 r. (I PK 260/04, OSNP 2006/9–10/145,) stwierdził, że za okres takiego zwolnienia od pracy pracownikowi przysługuje wynagrodzenie w wysokości, jak za przestój niezawiniony przez pracownika, o którym mowa w art. 81 § 1 k.p. Takie wynagrodzenie należy zatem obliczać wyłącznie ze stawki osobistego zaszeregowania pracownika, a zatem bez żadnych dodatków czy premii, nawet o stałym charakterze.

Do obliczenia wynagrodzenia za pozostały okres października, po zwolnieniu, przyjęto zatem, iż poza okresem zwolnienia było 19 dni z 22 dni nominalnych pracy w tym m-cu. Po odjęciu zatem dni pracy objętych nieobecnością pozostaje 19/22 x 2500 zł czyli 2159,09. Razem wynagrodzenie za pracę oraz wynagrodzenie chorobowe za ten miesiąc to kwota 2415,29 zł..

Powódce należy się też wynagrodzenie za listopad. Powódka odebrała wypowiedzenie dnia 2 października, zaś okres wypowiedzenia obejmuje cały pełny miesiąc. Stanowi o tym art. 30 § 2 ¹ k.p., zgodnie z którym okres wypowiedzenia ustalony w miesiącu lub jego wielokrotności upływa w ostatnim dniu miesiąca, a wypowiedzenie określone w tygodniu lub jego wielokrotności - w sobotę. Z regulacji tej wywodzony był wniosek co do daty rozpoczęcia biegu wypowiedzenia. Ponieważ przepisy Kodeksu pracy wskazują okresy wypowiedzenia w sposób jednoznaczny - jako tydzień, miesiąc lub ich wielokrotność, ewentualnie w określonej liczbie dni roboczych - przyjmowano, że wypowiedzenie musi rozpocząć swój bieg tak, aby zakończyć się w kodeksowym terminie i "zmieścić" się w czasowych ramach wypowiedzenia przyporządkowanego do danej umowy. Zgodnie z tym poglądem, wypowiedzenie umowy o pracę określone w tygodniach powinno rozpocząć swój bieg w niedzielę, a określone w miesiącach - pierwszego dnia miesiąca. Przy czym chodzi tu o niedzielę i pierwszy dzień miesiąca następujący po dniu, w którym złożono oświadczenie o wypowiedzeniu.

Nie można powódce czynić zarzutu, iż odebrała przesyłkę dnia 2 października. Awizo było w skrzynce od 28 września, powódka odebrała je po 4 dniach, co nie jest drastycznie długim okresem (nie było nawet konieczności drugiego awizo). Strona pozwana nie wykazała, by powódka celowo nie odbierała wcześniej wypowiedzenia.

Wbrew twierdzeniom pozwanej, żaden dowód nie wskazuje, by powódka od 23 września wiedziała o wypowiedzeniu – wręcz przeciwnie dopiero mail z dnia 29 września o tym napomyka. Powódka jednakże zeznała, że odczytała tą wiadomość dopiero 2 października. Nie budzi to wątpliwości sądu, bowiem zdarzyć się może, iż pracownik na zwolnieniu czy urlopie nie śledzi na bieżąco swojej poczty. Powódka też wykazała, a pozwany tego skutecznie nie zakwestionował, że powódka nie miała bezpośredniego dostępu do skrzynki pocztowej, który miała właścicielka mieszkania opróżniająca skrzynkę raz na kilka dni.

Dlatego należało również zasądzić wynagrodzenie za listopad w wysokości wynikającej ze stawki zaszeregowania w stałej miesięcznej wysokości (2500 zł).

O odsetkach od wynagrodzenia sąd orzekł na mocy art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeśli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z § 2 tegoż przepisu, jeśli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Jako że wynagrodzenie było płatne do dnia 10 –go każdego miesiąca, odsetki nalezą się od 11-go, a nie od 10-go, jak chciała powódka. Dopiero 11 pracodawca jest już w opóźnieniu.

Wobec powyższego sąd orzekł jak w puncie II-V wyroku.

W punkcie VI sad oddalił żądanie powódki w zakresie częściowo (za 1 dzień) odsetek i częściowo wynagrodzenia za październik.

Na mocy art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c. sąd w punkcie I wyroku umorzył postępowanie w zakresie cofniętego powództwa. Cofnięcie powództwa zostało zgłoszone przed wydaniem wyroku, a na czynności te pozwany wyraził zgodę.

Zdaniem Sądu cofnięcie pozwu przez powódkę w niniejszej sprawie było w świetle art. 203 § 4 kpc i art. 469 kpc dopuszczalne, albowiem nie jest ono sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego, ani nie prowadzi do obejścia prawa. Nadto nie narusza ono słusznego interesu pracownika.

Zgodnie z treścią art. 477 § 1 k.p.c. zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

Sąd na mocy art. 100 i 102 k.p.c. odstąpił w punkcie VII od obciążania powódki kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej, biorąc pod uwagę, iż powódka uległa pozwanemu jedynie w nieznacznym zakresie co do wynagrodzenia, zaś w zakresie odszkodowania sąd miał na uwadze, iż powódka nie miała wiedzy, jakie roszczenia jej przysługują, jakie są granice ustawowe żądania odszkodowania i gdy sąd pouczył ją o tym na pierwszej rozprawie, powódka zmodyfikowała powództwo do wysokości wynikającej z przepisu prawa cofając niezwłocznie powództwo w pozostałej części co do odszkodowania. Podkreślenia wymaga, iż strona pozwana wyraziła na powyższe zgodę i nie wnosiła o zwrot kosztów w związku z cofniętym powództwem.

Charakter zatem sprawy i subiektywne przekonanie powoda o konieczności wniesienia pozwu do sądu, mogą uzasadniać zastosowanie z konstrukcji art. 102 k.p.c.. (por wyrok SN z 4.11.1970, III PRN 83/70, LEX nr 14091)., szczególnie w sytuacji gdy strona, zorientowawszy się że jej stanowisko nie znajduje potwierdzenia np. w przepisach prawa, cofa powództwo w stosownej części (por. tu postanowienie SN z 10 lipca 1968r., II PZ 37/68).

W tym miejscu podkreślić należy, iż ocena sądu, czy zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony, o którym mowa w art. 102 k.p.c., ma charakter dyskrecjonalny, oparty na swobodnym uznaniu, kształtowanym własnym przekonaniem sądu oraz oceną okoliczności rozpoznawanej sprawy. W związku z tym może być podważona przez sąd wyższej instancji tylko wtedy, gdy jest rażąco niesprawiedliwa (tak SN w postanowieniu z dnia 26 stycznia 2012r. III CZ 10/12, Biul.SN 2012/4/7).

W punkcie VIII wyroku sąd obciążył pozwaną kosztami sądowymi w wysokości 332 zł na podstawie art. 13 i 35, 97 i 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2010r. nr 90 poz. 594 ze zm) w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w art. 98 k.p.c., zasądzając kwotę 5% od zasądzonych powódce roszczeń..

Sąd orzekający w pkt IX wyroku na podstawie art. 477 § 1 k.p.c. nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2500 zł, tj. do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki.