Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2016 roku.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący : SSR Paula Markiewicz

Protokolant : st. sekr. sąd Barbara Marszewska

po rozpoznaniu w dnia 21 marca 2016 roku w Gdańsku

sprawy z powództwa K. K. (PESEL (...))

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. (KRS (...))

o wydanie świadectwa pracy

oraz z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. (KRS (...))

przeciwko K. K. (PESEL (...))

o odszkodowanie

I. nakazuje pozwanemu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wydanie powódce K. K. świadectwa pracy następującej treści:

1. stwierdza się, że K. K. była zatrudniona u pozwanego (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. w okresie od dnia 6 października 2014 roku do dnia 5 stycznia 2015 roku, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku Specjalisty ds. (...)- w okresie od dnia 6 października 2014 roku do dnia 6 listopada 2014 roku oraz Managera Działu (...)w okresie od dnia 7 listopada 2014 roku do dnia 5 stycznia 2015 roku,

2. umowa o pracę łącząca strony ustała wskutek wypowiedzenia dokonanego przez pracownika – na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 kp,

II. oddala powództwo wzajemne.

Sygn. akt VI P 315/15

UZASADNIENIE

Powódka K. K. pozwem z dnia 30 marca 2015 roku wystąpiła przeciwko pozwanemu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. o zasądzenie na jej rzecz kwoty 3.931,06 złotych tytułem wynagrodzenia chorobowego za miesiąc grudzień 2014 roku oraz styczeń 2015 roku, jak również ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wraz z ustawowymi odsetkami.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, iż była zatrudniona u pozwanego począwszy od dnia 6 października 2014 roku na podstawie umowy o pracę, na stanowisku menadżera działu (...). Wynagrodzenie netto powódki wynosiło kwotę 2.200 złotych. W dniu 5 grudnia 2014 roku powódka złożyła pozwanemu oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę za jednomiesięcznym okresem wypowiedzenia. Umowa łącząca strony uległa rozwiązaniu z dniem 5 stycznia 2015 roku. Od dnia 8 grudnia 2014 roku do dnia 5 stycznia 2015 roku powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim. Pozwany nie wypłacił natomiast na jej rzecz wynagrodzenia chorobowego za okres od dnia 1 do 7 grudnia 2014 roku w kwocie 727,62 złotych brutto oraz wynagrodzenia chorobowego za pozostały okres w łącznej kwocie 2.039,28 złotych. (1.687,68 złotych za grudzień 2014 roku i 352,60 złotych za styczeń 2015 roku). Nadto pozwany nie wypłacił na jej rzecz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 8 dni w łącznej kwocie 1.164,16 złotych. Łącznie jest to zatem kwota 3.931,06 złotych. Powódka bezskutecznie wezwała do zapłaty powyższych należności, nadto bezskuteczna okazała się interwencja Państwowej Inspekcji Pracy. ( k. 2-3v)

Nakazem z dnia 7 kwietnia 2015 roku Sąd nakazał pozwanemu zapłatę na rzecz powódki kwoty 2.767,90 złotych brutto tytułem wynagrodzenia chorobowego za miesiąc grudzień 2014 roku oraz styczeń 2015 roku wraz z ustawowymi odsetkami, jak również kwoty 1.164,16 brutto tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wraz z ustawowymi odsetkami. ( k. 15)

W dniu 27 kwietnia 2015 roku pozwany złożył sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości. Jednocześnie w jego treści pozwany złożył pozew wzajemny o zasądzenie na jego rzecz kwoty 5.037,50 złotych tj. 1.250 Euro tytułem odszkodowania za wyrządzenie przez pracownika szkody wraz z ustawowymi odsetkami . (k. 21-25, 29-33)

W zakresie złożonego pozwu wzajemnego pozwany (powód wzajemny) podał, iż kwota nim objęta wynika z faktu odwołania przez powódkę (pozwaną wzajemną), bez konsultacji z przełożonym- E. S. transportu zamówionego na dzień 8 grudnia 2014 roku. Powódka (pozwana wzajemna) podczas rozmowy telefonicznej ze spółką transportową samodzielnie odwołała bowiem zamówiony na tenże dzień transport, nie podając żadnych powodów powyższego, ani też nie informując o dokonaniu czynności w zakresie odwołania swojego pracodawcy. Z uwagi na fakt, iż pracodawca nie posiadał o powyższym wiedzy nie mógł również zorganizować transportu zastępczego, ani też zareagować właściwie w odpowiednim czasie np. podstawiając inny samochód, gdyż o całym zdarzeniu dowiedział się dopiero po czasie, a mianowicie od przedstawiciela firmy (...)w momencie uzyskania informacji, że firma (...) obciążyła zwrotem kosztów odwołanego transportu firmę (...).

Firma (...), w związku z niepodstawieniem samochodu (chłodni) na załadunek w miejscowości B. obciążyła zaś pozwanego kwotą w wysokości 750 Euro, na którą to kwotę składał się zwrot kosztów w kwocie 550 Euro poniesionych przez firmę (...) zwiazanych z oczekiwaniem dodatkowej zamiany załadunkowej wezwanej do załadunku oraz lekarza weterynarzu oraz kwoty 200 Euro tytułem rekompensaty na rzecz (...). W ocenie pracodawcy firma poniosła również szkodę w zakresie utraconych korzyści - utraciła bowiem zysk w wysokości 500 Euro. Pozwany (powód wzajemny) za świadczone usługi otrzymywał bowiem wynagrodzenie w kwocie 4.500 Euro, podczas gdy koszty związane z wynajęciem przewoźnika wynosiły 4.000 Euro. W związku z czym zysk pozwanego (powoda wzajemnego) wynosił 500 Euro. Nie budzi zatem wątpliwości wysokość poniesionej z tego tytułu szkody - jest nią bowiem kwota jaką zobowiązany jest zapłacić powód (pozwany wzajemny) podmiotom współpracującym, a także utracone korzyści w postaci utraconego zysku w wysokości 500 Euro. Szkoda została wyrządzona zaś z winy umyślnej, a zatem powód (pozwany wzajemny) nie jest w tym przypadku ograniczony trzykrotnością wynagrodzenia osiąganego przez powódkę (pozwaną wzajemną), co wyraźnie potwierdza art. 122 kp, zgodnie z którym jeżeli pracownik umyślnie wyrządził szkodę, jest obowiązany do jej naprawienia w pełnej wysokości.

Na rozprawie w dniu 26 października 2015 roku powódka (pozwana wzajemna) sprecyzowała, iż w zakresie złożonego powództwa głównego domaga się zasądzenia z tego tytułu kwot netto, nie kwestionuje również zestawienia przedłożonego w tym przedmiocie przez stronę pozwaną dotyczącego wyliczenia należnych na jej rzecz kwot . Powódka (pozwana wzajemna) rozszerzyła również powództwo wnosząc o wydanie świadectwa pracy za okres jej zatrudnienia tj. od dnia 6 października 2014 do dnia 5 stycznia 2015 roku. Wpisania w treści świadectwa zajmowanych przez nią stanowisk tj. specjalisty ds. transportu oraz logistyki oraz menadżera działu transportu i logistyki, pracy w pełnym wymiarze czasu pracy, jak również wskazania iż do rozwiązania umowy o pracę łączącej strony doszło za wypowiedzeniem dokonanym przez pracownika (k. 92)

Wyrokiem częściowym z dnia 5 listopada 2015 roku Sąd zasądził na rzecz powódki (pozwanej wzajemnej) od pozwanego (powoda wzajemnego) należności tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc grudzień 2014 roku, wynagrodzenia chorobowego za miesiąc styczeń 2015 roku, jak również ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wraz z ustawowymi odsetkami. (k. 98)

Powyższe orzeczenie stało się prawomocne dnia 15 grudnia 2015 roku . (k. 127)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (pozwana wzajemna) K. K. została zatrudniona u pozwanego (powoda wzajemnego) (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. na podstawie umowy o pracę na okres próbny od dnia 6 października 2014 roku, na stanowisku specjalisty ds. transportu i logistyki, za wynagrodzeniem 2.200 złotych netto.

Począwszy od dnia 7 listopada 2014 roku strony łączyła umowa o pracę na czas określony tj. do dnia 7 listopada 2015 roku. W oparciu o powyższą powódce powierzono stanowisko menagera Działu (...). Wynagrodzenie powódki na powyższym stanowisku wynosiło również kwotę 2.200 złotych netto.

Oświadczeniem z dnia 5 grudnia 2014 roku powódka (pozwana wzajemna) rozwiązała łączącą strony umowę o pracę wypowiedzeniem.

Pozwany (powód wzajemny) nie wydał powódce świadectwa pracy.

W dniu 16 stycznia 2015 roku pracodawca wysłał do powódki (pozwanej wzajemnej) przesyłkę. W dniu 19 stycznia 2015 roku powyższa została przekazana do doręczenia w Urzędzie Pocztowym w N. i tego dnia awizowana po raz pierwszy. W dniu 27 stycznia 2015 roku przedmiotowa przesyłka została awizowana ponownie, po czym w dniu 6 lutego 2015 roku w związku z jej nieodebraniem została zwrócona do nadawcy.

W dniu 25 lutego 2015 roku pozwany (powód wzajemny) wysłał do powódki ponownie przesyłkę. Powyższa została odebrana w dniu 27 lutego 2015 roku przez brata powódki (pozwanej wzajemnej) P. S., niniejsza zawierała jedynie 4 puste kartki.

(Dowód : umowa o pracę z dnia 6 października 2014 roku- k. 4, umowa o pracę z dnia 7 listopada 2014 roku- k. 5, 46, wypowiedzenie umowy – k. 6, dokumenty dot. przesyłki- k. 108-109, zeznania świadka P. S.- k. 131 (nagranie 00:03:59- 00:09:23), zeznania powódki (pozwanej wzajemnej) K. K. (nagranie 00:01:50-00:21:58) w zw. z k. 131 (nagranie 00:10:37- 00:14:54), zeznania za pozwanego (powoda wzajemnego) E. S.– k. 131-133 (nagranie 00: 14:54-00:44:31)

Zgodnie z umową z dnia 17 listopada 2014 roku pozwany (powód wzajemny) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zobowiązał się do dokonywania przewozów ładunków, zgodnie ze zleceniami, na rzecz firmy (...), za wynagrodzeniem z tytułu usług transportowych, zgodnie z terminami i porządkiem, opisanym w treści łączącej strony umowy.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 8 grudnia 2014 roku został zaplanowany transport na rzecz firmy (...). Na powyższy zostało wystawione przez pozwanego (powoda wzajemnego) zlecenie transportowe. Przewoźnikiem miała być firma (...).

W piśmie z dnia 9 grudnia 2014 roku skierowanym przez Firmę (...) do Prezesa Zarządu (...) wskazano, iż w/w firma nie wywiązała się z zobowiązań dotyczących załadunku wyrobów gotowano- wędzonych w ilości dwudziestu ton we wskazanym czasie i terminie w dniu 8 grudnia 2014 roku. W związku z powyższym w/w firma była zmuszona do odwołania dodatkowej zmiany pracowników magazynu, którzy stawili się do pracy w celu wykonania robót załadunkowych oraz inspektora departamentu weterynaryjnego wezwanego w celu plombowania samochodu oraz sporządzenia świadectwa weterynaryjnego, a także musiała opłacić należności za czas oczekiwania w/w osobom. Koszt całkowity wydatków poniesionych z tego tytułu przez firmę (...) wynosi 550 Euro. Jednocześnie firma ta zwróciła się z prośbą o zwrot poniesionych kosztów do końca bieżącego roku.

Następnie w dniu 11 grudnia 2014 roku Prezes Zarządu (...) S. M. skierował do Prezesa Zarządu pozwanego (powoda wzajemnego) pismo, w którego treści podał, iż w związku z nie podstawieniem przez w/w firmę auta ciężarowego z naczepą chłodniczą na miejsce załadunku w miejscowości B. w dniu 8 grudnia 2014 roku wzywa do naprawienia szkody z tego tytułu w wysokości 750 Euro w tym: 550 Euro- kosztów poniesionych przez (...), 200 Euro – zadośćuczynienia firmie(...) za niewykonanie przewozu na trasie Serbia –Rosja.

W dniu 7 kwietnia 2015 roku Kierownik Działu (...)firmy(...) A. M. wskazał, iż w dniu 5 grudnia 2014 roku- piątek, po godzinie ósmej do biura firmy mieszczącego się pod adresem S., (...) B., ul. (...) zadzwoniła pracownica działu logistyki firmy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością K. K., która poinformowała, iż odwołuje załadunek planowany na godzinę 7.00, w dniu 8 grudnia 2014 roku w zakładzie (...), czym wyrządziła znaczną szkodę tejże firmie.

(Dowód : tłumaczenia – k. 49, 51, 84, zlecenie transportowe- k.110-112, zeznania powódki (pozwanej wzajemnej) K. K. (nagranie 00:01:50-00:21:58) w zw. z k. 131 (nagranie 00:10:37- 00:14:54), zeznania za pozwanego E. S.– k. 131-133 (nagranie 00: 14:54-00:44:31)

Miesięczne wynagrodzenie powódki obliczone, jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło kwotę 3.056 złotych.

(Dowód : zaświadczenie- k. 69)

Sąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedstawionych w sprawie dokumentów, których autentyczność nie została podważona w toku prowadzonego postępowania..

Podstawę ustaleń Sądu stanowiły również zeznania świadka P. S., jak również stron postępowania, które uznał za wiarygodne i zasługujące na uwzględnienie w takim zakresie w jakim każde z nich stanowiło podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

W ocenie Sądu na uwzględnienie zasługiwało żądanie powódki dotyczące wydania świadectwa pracy.

Wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 97 § 1 kp w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy. Natomiast § 2 cyt. artykułu stanowi, iż w świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika w świadectwie pracy należy podać także informacje o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach.

Nadto wskazać należy, iż poza informacjami wskazanymi wyżej, treść świadectwa pracy powinny stanowić dane podane w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania z dnia 15 maja 1996 roku ( Dz. U z 1996 roku, Nr 60, poz. 282 ze zmianami) Powyższe dane dotyczą wymiaru czasu pracy, podstawy prawnej rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy, urlopu wypoczynkowego, dodatkowego urlopu albo innego dodatkowego uprawnienia lub świadczenia, należności ze stosunku pracy uznanych i niezaspokojonych przez pracodawcę do dnia ustania tego stosunku z powodu braku środków finansowych, okresu korzystania z urlopu bezpłatnego i podstawy prawnej jego udzielania, wykorzystanego urlopu wychowawczego, liczby dni za które pracownik otrzymał wynagrodzenia zgodnie z art. 92 kp, wykorzystania zwolnienia od pracy przewidzianego w art. 188 kp, okresu za który pracownikowi przysługuje odszkodowanie w związku ze skróceniem okresu wypowiedzenia umowy na podstawie art. 36 ¹§ 1 kp, okresu odbytej czynnej służby lub jej form zastępczych, okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach i szczególnym charakterze, okresów nieskładkowych przypadających w okresie zatrudnienia, jak również danych które są zamieszczane na żądanie pracownika.

Świadectwo pracy nie zawiera w swej treści elementów ocennych, a jedynie fakty wskazane wyżej. Wszystkie stwierdzenia pracodawcy zamieszczone w świadectwie pracy są oświadczeniami wiedzy, zatem zawarte w nim oświadczenie pracodawcy nie tworzy samo przez się praw podmiotowych ani ich nie pozbawia.

Podkreślić należy, iż w świadectwie pracy nie można umieszczać innych informacji, niż określone przepisami prawa pracy. Świadectwo pracy jest dokumentem prywatnym, a nie urzędowym. Stanowi ono dowód tego, że osoba która je podpisała złożyła w imieniu pracodawcy zawarte w nim oświadczenie -art. 245 kpc. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 listopada 1997 roku, III AUa 897/97, OSP 1998, Nr 1 poz. 4)

Pracownik może prowadzić dowody przeciwko treści świadectwa, a także udowadniać innymi środkami dowodowymi niż świadectwo okoliczności, które powinny być objęte treścią świadectwa. (wyrok z dnia 17 maja 1996 roku, I PRN 40/96, Prok. i Pr. 1996, Nr 10, s.58, uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 września 1999 roku, III PZP 15/90, OSNCP 1991, Nr 4, poz. 45, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 1997 roku, II UKN 309/97, OSNAPiUS 1998, Nr 17, poz. 518)

W sytuacji, gdy pracownik nie zgadza się z treścią wydanego mu świadectwa może wystąpić z wnioskiem o jego sprostowanie, mając na uwadze treść art. 97 § 2 ¹ kp.

W ocenie Sądu materiał dowodowy nie dawał podstaw do przyjęcia za wiarygodne twierdzeń strony pozwanej (powódki wzajemnej) odnośnie wydania powódce (pozwanej wzajemnej) świadectwa pracy.

W tym zakresie strona pozwana (powódka wzajemna) wskazała, iż powyższe świadectwo wysłała do pracownika w dniu 16 stycznia 2015 roku. Następnie w dniu 19 stycznia 2015 roku powyższa przesyłka została przekazana do doręczenia w Urzędzie Pocztowym w N. i tego dnia awizowana po raz pierwszy. W dniu 27 stycznia 2015 roku przedmiotowa przesyłka została awizowana ponownie, po czym w dniu 6 lutego 2015 roku w związku z jej nieodebraniem została zwrócona do nadawcy.

Materiał dowodowy potwierdził również, iż w dniu 25 lutego 2015 roku pozwany (powód wzajemny) wysłał do powódki przesyłkę ponownie. Powyższa została odebrana w dniu 27 lutego 2015 roku przez brata powódki (pozwanej wzajemnej) P. S. i zawierała ona jedynie 4 puste kartki.

Okoliczność ta została również przyznana przez pozwanego (powoda wzajemnego).

W tym przedmiocie strona pozwana (powód wzajemny) wskazywał jedynie na omyłkowe wysłanie do pracownika przesyłki zawierającej jedynie kilka czystych kartek, w miejsce świadectwa pracy.

Zdaniem Sądu powyższe podważa twierdzenia pracodawcy, iż w przesyłce z dnia 16 stycznia 2015 roku znajdowało się świadectwo pracy.

W tym zakresie twierdzenia pracodawcy uznać należało za niewiarygodne i nieprzekonywujące. Powyższemu przeczą również zasady logicznego rozumowania. Jakie byłoby bowiem uzasadnienie do wysyłania do pracownika jedynie pustych kartek, w miejsce dokumentu, który miał się znajdować w pierwszej przesyłce.

Ponadto skoro pracodawca uznał, iż wywiązał się z obowiązku wydania pracownikowi świadectwa pracy już wysyłając pierwszą przesyłkę, dlaczego zatem powyższy obowiązek wykonał powtórnie i jakie było uzasadnienie dla włożenia do przesyłki czystych kartek.

W ocenie Sądu nie polegają na prawdzie w tym zakresie twierdzenia pracodawcy, iż powyższe stanowiło jedynie pomyłkę.

W świetle powyższego Sąd przyjął, iż pracodawca nie wywiązał się z obowiązku wydania pracownikowi świadectwa pracy.

O powyższym orzeczono w punkcie I wyroku, na podstawie art. 97 kp.

Zdaniem Sądu na uwzględnienie nie zasługiwało powództwo wzajemne.

Przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pracownika za szkodę wyrządzoną pracodawcy regulują przepisy art. 114 – 123 kodeksu pracy.

Zgodnie z treścią art. 114 kp pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach rozdziału I Dział V. Granice tej odpowiedzialności wyznacza art. 115 kp – wskazując na rzeczywiste straty poniesione przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda.

Zauważyć należy, iż kodeks pracy na odrębnych zasadach uregulował odpowiedzialność majątkową pracownika za szkodę wyrządzoną pracodawcy. Przepisy KP o odpowiedzialności materialnej pracownika za szkodę wyrządzoną pracodawcy mają charakter przepisów bezwzględnie obowiązujących.

Odpowiedzialność pracownika oparta jest na zasadzie winy, uzależniona od stopnia i jej rodzaju.

W tym miejscu przywołać należy treść art. 116 kp, zgodnie z którego treścią pracodawca jest obowiązany wykazać okoliczności uzasadniające odpowiedzialność pracownika oraz wysokość powstałej szkody.

W świetle powyższego uregulowania to na pracodawcy spoczywa ciężar udowodnienia szkody, winy pracownika oraz normalnego związku przyczynowego pomiędzy powstaniem albo zwiększeniem szkody, a zachowaniem się pracownika.

Konsekwencją niewykazania jednego z tych elementów jest oddalenie powództwa.

W świetle powyższych regulacji przesłankami odpowiedzialności materialnej pracownika są: powstanie szkody w majątku pracodawcy, niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków pracowniczych, wina pracownika i normalny (adekwatny) związek przyczynowy między działaniem pracownika, a niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem obowiązków pracowniczych.

Przesłanką odpowiedzialności materialnej jest ponadto bezprawność działania lub zaniechania pracownika. Ustawodawca nie wymienia wprawdzie tej przesłanki, ale wynika ona z przesłanki winy. Zawinione może być bowiem tylko takie działanie lub zaniechanie, które jest bezprawne. Bezprawność działania lub zaniechania pracownika należy rozumieć, jako naruszenie obiektywnych reguł staranności wymaganej przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych (Jacek Skoczyński, Prawo pracy, Warszawa 1997 – 2005, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis).

Wprawdzie w kodeksie pracy nie zostało zdefiniowane pojęcie szkody, lecz można wyprowadzić je z przepisów Kodeksu Cywilnego – art. 361 § 2 kc obejmuje pojęciem szkody majątkowej straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Kodeks Pracy ogranicza jednak w art. 115 odpowiedzialność pracownika do straty rzeczywistej, to jest jedynie w zakresie uszczerbku majątkowego, który powstał w mieniu pracodawcy, które do niego należało przed wyrządzeniem szkody.

Obowiązki pracownika określa przede wszystkim treść stosunku pracy, lecz także przepisy prawa, zasady współżycia społecznego i ustalone zwyczaje. Pracownik ponosi odpowiedzialność na podstawie przepisów kodeksu pracy, jeżeli wyrządzenie szkody pracodawcy pozostaje w związku przyczynowym z wykonywaniem obowiązków pracowniczych, przy czym chodzi o normalny (adekwatny) związek przyczynowy, a zatem pracownik odpowiada tylko za normalne następstwa swego zawinionego działania lub zaniechania.

Odpowiedzialność pracownika może powstać jedynie w przypadku, gdy jego działanie lub zaniechanie było zawinione. Podobnie jak w przypadku szkody, kodeks pracy nie zawiera definicji winy, posiłkować się zatem należy doktryną prawa karnego. Wina umyślna ma miejsce, gdy pracownik chce wyrządzić szkodę i działa celowo, albo zachowując się bezprawnie przewiduje możliwość wyrządzenia szkody i godzi się na to w swej świadomości. Wina nieumyślna nie jest wynikiem świadomego działania. Polega ona na zaniedbaniu określonej, wymaganej staranności o mienie pracodawcy. Przejawia się w tym, że pracownik przewiduje możliwość wyrządzenia szkody w mieniu pracodawcy, lecz szkody tej spowodować nie chce, lecz bezpodstawnie przypuszcza, że mimo jego niewłaściwego postępowania szkoda nie nastąpi. Wina nieumyślna występuje także wtedy, gdy pracownik w ogóle nie przewiduje możliwości powstania szkody w wyniku nienależytego wykonywania przez niego obowiązków pracowniczych, czy też niewykonywania ich wcale, ale w konkretnych okolicznościach mógł i powinien był taką odpowiedzialność przewidzieć. Pracownikowi można w takim wypadku przypisać działanie lekkomyślne (Teresa Romer, Kodeks Pracy. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Wydanie II, Warszawa 2005, ss. 1052).

W ocenie Sądu w niniejszym procesie pozwany (powód wzajemny) nie wykazał zaistnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pracownika.

W tym zakresie materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania twierdzeń pozwanego (powoda wzajemnego) odnośnie poniesienia przez niego szkody objętej pozwem wzajemnym.

W tym przedmiocie pracodawca przedstawił jedynie pismo z dnia 9 grudnia 2014 roku skierowane przez Firmę (...) do Prezesa Zarządu (...) , w którego treści wskazano jedynie, iż w/w firma nie wywiązała się z zobowiązań dotyczących załadunku wyrobów gotowano- wędzonych w ilości dwudziestu ton we wskazanym czasie i terminie w dniu 8 grudnia 2014 roku.

W związku z powyższym w/w firma była zmuszona do odwołania dodatkowej zmiany pracowników magazynu, którzy stawili się do pracy w celu wykonania robót załadunkowych oraz inspektora departamentu weterynaryjnego wezwanego w celu plombowania samochodu oraz sporządzenia świadectwa weterynaryjnego, a także musiała opłacić należności za czas oczekiwania w/w osobom. Koszt całkowity wydatków poniesionych z tego tytułu przez firmę (...) miał wynosić 550 Euro. Jednocześnie firma ta zwróciła się do firmy (...)z prośbą o zwrot poniesionych kosztów do końca bieżącego roku.

Następnie w dniu 11 grudnia 2014 roku Prezes Zarządu (...) S. M. skierował do Prezesa Zarządu pozwanego (powoda wzajemnego) pismo, w którego treści podał, iż w związku z nie podstawieniem przez w/w firmę auta ciężarowego z naczepą chłodniczą na miejsce załadunku w miejscowości B. w dniu 8 grudnia 2014 roku wzywa do naprawienia szkody z tego tytułu w wysokości 750 Euro w tym: 550 Euro- kosztów poniesionych przez (...) 200 Euro – zadośćuczynienia firmie (...)za niewykonanie przewozu na trasie Serbia –Rosja.

Zdaniem Sądu powyższe dowody nie mogą stanowić wykazania przez pracodawcę faktu poniesienia przez niego szkody w kwocie dochodzonej.

W tym przedmiocie pozwany (powód wzajemny) nie przedstawił jakichkolwiek dowodów- dokumentów potwierdzających jej powstanie w wysokości przez niego podawanej.

Niniejsze dowodzą jedynie skierowania wezwań w tym przedmiocie.

Podkreślić należy, iż na powyższą okoliczność wskazywała również w toku prowadzonego postępowania powódka (pozwana wzajemna) podnosząc konieczność udowodnienia powyższej szkody oraz jej wysokości przez pracodawcę. Strona pozwana (powódka wzajemna) pozostała jednak w tym zakresie całkowicie bierna procesowo.

Reasumując w ocenie Sądu materiał dowodowy poniesienia szkody objętej powództwem wzajemnym nie potwierdził. Same zaś twierdzenia pracodawcy w tym przedmiocie, nie poparte żadnymi dowodowymi źródłowymi nie były w tym zakresie wystarczające.

Nadto w toku prowadzonego postępowania strona pozwana (powódka wzajemna) przedstawiła do akt sprawy jedynie wybiórczy fragment umowy zawartej z firmą (...). Brak natomiast pełnej jej treści uniemożliwia Sądowi jakąkolwiek weryfikację wzajemnych zobowiązań stron w przedmiocie realizacji zobowiązań, czy też niewłaściwego ich wykonania. Powyższe uniemożliwia również Sądowi ocenę wysokości utraconych przez pozwanego (powoda wzajemnego) korzyści w kwocie przez niego wskazanej.

Mając powyższe na uwadze na mocy art. 114 kp- a contrario orzeczono w punkcie II wyroku.