Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Artur Pokojski

przy udziale Prokuratora Adriana Kwidzińskiego

po rozpoznaniu w dniach 12.01.2017 r., 09.03.2017 r., 27.04.2017 r. sprawy:

M. Z. , urodzonego (...) w G.,

syna R. i J.

oskarżonego o to, że:

w dniu 28 kwietnia 2015 r. w G. w tramwaju numer (...) na wysokości przystanku Opera, po uprzednim użyciu przemocy wobec A. K. w postaci kopnięcia w twarz, złapania za szyję i grożeniu zadania ciosu ręką w twarz, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci 14 róż o wartości 140 zł,

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k. k.

I.  oskarżonego M. Z. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, czyn ten kwalifikuje z art. 280 § 1 k. k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k. k. skazuje go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k. k. zobowiązuje oskarżonego M. Z. do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. K. 140 (stu czterdziestu) złotych;

III.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r., nr 123, poz. 1058 z późniejszymi zmianami) oraz § 11 ust. 1 pkt 2, § 11 ust. 2 pkt 3, § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. S. B. kwotę 1.092,24 złote tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

IV.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k. oraz art. 624 k. p. k. zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, które przejmuje na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 1349/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Dnia 28 kwietnia 2015 roku w G., ok. godz. 22.30, A. K. wraz z T. S. jechali tramwajem linii nr (...) (nr boczny tramwaju (...)). Mężczyźni siedzieli na krzesłach na tyle tramwaju. A. K. miał przy sobie bukiet 14 róż o łącznej wartości 140 złotych. Na przystanku Opera (...) do tramwaju wsiadł M. Z.. M. Z. wszedł do tramwaju przez przednie drzwi, a następnie w trakcie jazdy przechodził przez cały tramwaj ku tyłowi. Będąc pod wpływem alkoholu i środków odurzających, zaczepiał pasażerów i pytał, czy mają papierosy. Po chwili M. Z. dotarł na tył tramwaju, podszedł do A. K. i kopnął go w twarz. Następnie oskarżony złapał pokrzywdzonego jedną ręką za szyję, a drugą groził pokrzywdzonemu zadaniem kolejnego ciosu i zażądał wydania kwiatów, po czym wyszarpnął mu je. Wówczas motorniczy S. K. widząc część zajścia w lusterku, a także zaalarmowany przez innych pasażerów, zatrzymał tramwaj na przystanku (...) i udał się na tył tramwaju. S. K. nakazał M. Z. wysiąść z tramwaju i oddać kwiaty A. K., powiedział też, że powiadomił już o zajściu Policję. Oskarżony zaczął grozić motorniczemu, wyszedł z nim z tramwaju, a następnie uciekł wraz z kwiatami, kierując się w stronę Akademii Medycznej. S. K. wsiadł do tramwaju i pojechał dalej. A. K. i T. S. wysiedli na przystanku „Dworzec Główny”.

Dowód : zeznania świadka A. K.-k. 23-24, 50-52, 167, zeznania świadka T. S. –k. 26-27, zeznania świadka S. K. –k. 14-15, 183-185, wyjaśnienia oskarżonego M. Z. -k.166, płyta CD z nagraniem zdarzenia –k. 20; protokół oględzin rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną –k.34 - 39

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony M. Z. został poddany badaniom przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy w wydanej opinii sądowo – psychiatrycznej zgodnie stwierdzili, że nie jest on chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Zdradza cechy mieszanego uzależnienia od substancji psychoaktywnych (alkohol, narkotyki), osobowości ukształtowanej nieprawidłowo oraz skłonności do patologicznego hazardu. Leczy się psychiatrycznie od 2014 r. z powodu zaburzeń psychicznych spowodowanych używaniem substancji psychoaktywnych. W inkryminowanym czasie i w odniesieniu do zarzucanego czynu M. Z. nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznawania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Oskarżony może uczestniczyć w postępowaniu. Stwierdzone u oskarżonego odchylenia w stanie psychicznym powodują, że nie jest on zdolny do samodzielnej i rozsądnej obrony.

Dowód: opinia sądowo – psychiatryczna – k. 101-103

M. Z. był uprzednio sześciokrotnie karany sądownie, tj. :

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 8 maja 2013 r., wydanym w sprawie o sygn. II K 293/13 za czyn z art. 278 § 1 k. k.;

2.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 31 października 2013 r. wydanym w sprawie o sygn. II K 1155/13 za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

3.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 6 listopada 2013 r. wydanym w sprawie o sygn. II K 1208/13 za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k. k.,

4.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 5 maja 2014 r. wydanym w sprawie o sygn. II K 543/14 za czyny z art. 159 k. k. i 190 § 1 k. k. ,

5.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 1 czerwca 2015 r. w sprawie o sygn. II K 407/15 za czyn z art. 278 § 1 k. k.,

6.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 8 grudnia 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. II K 286/14 za czyn z art. 280 § 1 k. k.

Dowód :dane o karalności –k. 64 – 66, 158-159, odpis wyroku SR Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 6.11.2013 r. – k. 78-79, odpis wyroku SR Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 31.10.2013 r.- k. 82-83, odpis wyroku SR Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 5.08.2014 r. – k. 85-88, odpis wyroku SR Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 1.06.2015 r. – k. 90, odpis wyroku SR Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 8.05.2013 - k. 92-94

Przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego M. Z. przyznał się do zarzucanego mu czynu. Odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania.

wyjaśnienia oskarżonego –k. 59 – 61

Na rozprawie głównej oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że mało pamięta z całego zajścia, albowiem był pod wpływem alkoholu i narkotyków. Oskarżony wskazał, że zabrał pokrzywdzonemu róże i kopnął go w głowę.

wyjaśnienia oskarżonego –k. 166v

M. Z. urodził się (...) w G., ma wykształcenie gimnazjalne, nie posiada zawodu, choruje na astmę, jest kawalerem, ojcem 1,5 - rocznego dziecka, obecnie odbywa karę pozbawienia wolności do 2021, nie pracuje w ZK, na wolności pracował dorywczo, zarabiał ok. 1500 zł miesięcznie, nie posiada majątku.

Dowód: dane osobopoznawcze –k. 166

Sąd zważył, co następuje :

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się na zeznaniach pokrzywdzonego A. K., zeznaniach świadków T. S. i S. K., opinii biegłych z zakresu psychiatrii, płyty CD z nagraniem zdarzenia, zebranych dokumentach urzędowych i prywatnych, jak również wyjaśnieniach samego oskarżonego M. Z..

Zeznaniom świadków T. S. i S. K. oraz pokrzywdzonego A. K. Sąd dał wiarę w całości. Osoby te przedstawiły spójny przebieg wydarzeń, który nadto znalazł potwierdzenie w nagraniu z monitoringu znajdującego się w tramwaju.

Sąd miał na uwadze, że pokrzywdzony A. K. na rozprawie głównej przyznał, iż pewnych okoliczności zdarzenia nie pamięta, albowiem miewa zaniki pamięci. Wskazać jednak należy, że zeznania pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego, składane, kiedy pamięć pokrzywdzonego była jeszcze świeża, uznać należy za wystarczająco spójne, szczegółowe i logiczne, a nadto w całości podtrzymane zostały one przez pokrzywdzonego na rozprawie głównej, co czyni je w całości wiarygodnym źródłem dowodowym.

Sąd nie miał także podstaw, by odmówić waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. Oskarżony w zasadzie od początku przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na rozprawie głównej złożył krótkie wyjaśnienia, także zgodne z ustalonym stanem faktycznym.

Sąd oparł się również w całości na opinii biegłych z zakresu psychiatrii. Została ona wydana przez osoby posiadające niezbędne kwalifikacje i doświadczenie zawodowe w tej dziedzinie nauki. Jest przejrzysta, spójna i formułuje jasne odpowiedzi na pytania postawione w postanowieniu o dopuszczeniu tego dowodu. Nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd oparł się również na dokumentach urzędowych przywołanych w ustaleniach faktycznych. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności.

Ustalony stan faktyczny stanowi podstawę do przypisania M. Z. czynu z art. 280 § 1 k. k. Postępowanie dowodowe wykazało, że 28 kwietnia 2015 r. w G., w tramwaju numer (...) na wysokości przystanku Opera, oskarżony M. Z. dokonał zaboru 14 róż o wartości 140 zł, należących do A. K.. Jest oczywiste, że oskarżony nie był w żaden sposób uprawniony wobec tego przedmiotu. Mimo to, potraktował kwiaty jak swoje własne i włączył je w skład swojego majątku, postępując z nimi tak jak właściciel (dokonał zaboru w celu jego przywłaszczenia). W celu dokonania kradzieży, M. Z. użył przemocy wobec A. K. poprzez kopnięcie go w twarz, złapanie za szyję i grożenie zadania ciosu ręką w twarz.

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swojego czynu przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego.

Stopień szkodliwości społecznej czynu przypisanego M. Z. był wysoki. Oskarżony zastosował przemoc, a następnie dokonał kradzieży kwiatów należących do A. K. w zamiarze bezpośrednim. Choć wartość skradzionej przez oskarżonego rzeczy była relatywnie niska, to jednak zastosowana przez oskarżonego przemoc polegała na zadaniu pokrzywdzonemu ciosu nogą w jedną z najwrażliwszych partii ciała – twarz. Dopuszczając się rozboju oskarżony działał w sposób zuchwały w pojeździe komunikacji miejskiej, nie zważając na obecność innych podróżnych oraz zainstalowane w pojeździe kamery. Należy wreszcie zaznaczyć, że oskarżony działał z niskich pobudek, kierując się pragnieniem osiągnięcia łatwego zysku i jak sam wskazywał - będąc pod wpływem alkoholu i narkotyków, w który to stan wprawił się sam.

W punkcie I. sentencji wyroku, Sąd wymierzył oskarżonemu M. Z. karę 2 lat pozbawienia wolności. Wymierzając karę oskarżonemu M. Z. jako sprawcy młodocianemu, zgodnie z art. 54 § 1 k. k., Sąd wziął przede wszystkim pod uwagę cele wychowawcze kary. Orzeczonej wobec M. Z. kary pozbawienia wolności nie sposób uznać za nadmiernie surową, albowiem stanowi ona dolną granicę ustawowego zagrożenia za przypisany mu czyn. Jak już wcześniej akcentowano, oskarżony dopuścił się czynu o wysokim stopniu szkodliwości społecznej, a nadto w dacie popełnienia czynu był wielokrotnie karany za przestępstwa podobne. Co więcej, sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz przyświecająca mu motywacja nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że jest on sprawcą zdemoralizowanym, odpornym na resocjalizację, a popełnianie nowych przestępstw przychodzi mu z łatwością. W ocenie Sądu, zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że M. Z. popełni w przyszłości kolejne przestępstwa. Sąd chciał uzmysłowić oskarżonemu, że dopuszczając się nowych czynów, zwłaszcza o wysokim stopniu szkodliwości społecznej, będzie musiał liczyć się ze stosunkowo długotrwałym osadzeniem w zakładzie karnym.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił relatywnie niską wartość skradzionej rzeczy oraz fakt, że dokonując rozboju oskarżony nie spowodował u pokrzywdzonego poważnych obrażeń ciała.

Na korzyść oskarżonego przemawia jedynie fakt, że wyraził on żal z powodu dokonanego czynu i przeprosił pokrzywdzonego.

Odnośnie faktu, iż M. Z. jest młodocianym w rozumieniu art. 115 § 10 k. k., wskazać należy, że młody wiek sprawcy nie stanowi automatycznie w każdym wypadku okoliczności łagodzącej i powinien być oceniany w świetle całokształtu okoliczności danej sprawy. Zdaniem Sądu, fakt, iż oskarżony, mimo swojego młodego wieku, już wielokrotnie naruszył porządek prawny i był karany przez sąd, nie pozwala uznać, że jego wiek jest okolicznością łagodzącą przy wymiarze kary. Podkreślić należy, że dyrektywa wymiaru kary zawarta w art. 54 k. k. nie może być uznawana za generalną dyrektywę nakazującą pobłażliwe traktowanie takiego sprawcy ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23.04.1961 r., I KR 51/81, OSNKW 1981/10/53). W pełni należy zgodzić się ze stanowiskiem wyrażonym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18.11.1977 r. ( V KR 177/77. OSNKW 1978/2-3/23), zgodnie z którym : „ wymierzając karę młodocianemu sprawcy nie można kierować się wyłącznie celem wychowawczym kary, zwłaszcza wtedy, gdy stosowane uprzednio środki karne i wychowawcze okazały się nieskuteczne. Wzgląd na wychowawczą rolę kary nie oznacza bynajmniej łagodnego zawsze traktowania sprawców młodocianych, może niekiedy wskazywać na potrzebę dłuższego procesu ich resocjalizacji, a tym samym orzeczenia surowszej kary pozbawienia wolności dla umożliwienia realizacji tego celu”, jak również z poglądem wyrażonym w wyroku SN z dnia 15.03.1984 r. ( I KR 40/84, OSNKW 1984/11-12/116), iż : „ wymierzona młodocianemu sprawcy kara pozbawienia wolności w jej bezwzględnym wymiarze jest, przez swą nieuchronność, także – w rozumieniu art. 51 k. k. – elementem wychowania i wdrażania do przestrzegania porządku prawnego szczególnie w stosunku do sprawcy młodocianego, wykazującego znaczny stopień zdemoralizowania, karanego i niepodatnego na zabiegi resocjalizacyjne o mniejszym stopniu dolegliwości”.

W punkcie II. sentencji wyroku, kierując się dyspozycją art. 46 § 1 k. k., Sąd zobowiązał M. Z. do naprawienia szkody wyrządzonej popełnionym przez niego przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. K. kwoty 140 zł., tj. wartości skradzionych róż. W ocenie Sądu, rozstrzygnięcie to powinno wzmocnić wychowawcze oddziaływanie orzeczonej kary i wyeksponować w świadomości oskarżonego naganny charakter popełnionego czynu, a nadto przyczynić się do zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

W punkcie III. sentencji wyroku zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. S. B. - obrońcy oskarżonego M. Z., wynagrodzenie tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Przyznana kwota jest adekwatna do nakładu pracy obrońcy i mieści się granicach określonych w rozporządzeniu przywołanym w tej części orzeczenia.

W punkcie IV sentencji wyroku Sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku poniesienia kosztów sądowych, uznając że wobec sytuacji majątkowej, w jakiej się znajduje, a także długoterminowego osadzenia w zakładzie karnym, prawdopodobieństwo ich uiszczenia jest znikome.