Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2018r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Jachniewicz

Protokolant: Barbara Budzińska

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu w dniach 28 listopada 2017r., 22 lutego 2018r. na rozprawie sprawy:

K. K. (1), syna W. i L. z domu P., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

I.  W nieustalonym czasie, jednak nie wcześniej niż w dniu 01 października 2016 roku i nie później niż do dnia 12 listopada 2016 roku w G. przy ul. (...) uszkodził mienie w postaci drzwi prowadzących do piwnicy o wartości 438 zł, klamki i zamka podklamkowego od drzwi prowadzących do mieszkania o wartości 200 zł, drzwi prowadzących do mieszkania, w którym mieszka K. K. (1) o wartości 300 zł oraz drzwi prowadzących do mieszkania w którym mieszka K. K. (1) w postaci wgnieceń o wartości 100 zł, gdzie wartość strat oszacowano na kwotę 1038 zł na szkodę R. K. (1) i K. K. (2) przy czym w czasie popełnienia przestępstwa miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznawania swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem, tj. o przestępstwo z art. 288 §1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

II.  W nieustalonym czasie jednak nie wcześniej niż w dniu 14 marca 2016 roku i nie później niż do dnia 11 listopada 2016 roku w G. za pomocą słowa pisanego poprzez przesłanie wiadomości drogą elektroniczną zagroził R. K. (1) spowodowaniem uszkodzenia mienia czym wzbudził w zagrożonym uzasadnioną obawę, że groźby zostaną spełnione przy czym w czasie popełnienia przestępstwa miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznawania swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem, tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

1.  Uznając oskarżonego K. K. (1) za winnego popełnienia przestępstw zarzucanych mu w akcie oskarżenia, jednocześnie ustalając, że wina i społeczna szkodliwość zarzucanych oskarżonemu czynów nie jest znaczna, a okoliczności czynów nie budzą wątpliwości na mocy art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. warunkowo umarza postępowanie wobec oskarżonego na okres 1 (jednego) roku próby;

2.  Na mocy art. 67 § 3 k.k. nakłada na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w części na rzecz pokrzywdzonych R. K. (1) i K. K. (2) w kwocie 200 (dwieście) złotych;

3.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. L. K. kwotę 841,32 zł (osiemset czterdzieści jeden złotych 32/100);

4.  Na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od obowiązku poniesienia kosztów sądowych w sprawie.

Sygn. akt II K 424/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

K. K. (1) ma dwóch braci M. K. i R. K. (1). R. K. (1) jest właścicielem nieruchomości przy ul. (...), zabudowanej budynkiem, w którym wynajmuje mieszkania. K. K. (1) przez wiele lat mieszkał razem z matką w jej mieszkaniu i od 1987 roku utrzymuje się jedynie z renty inwalidzkiej w wysokości około 600 zł. Po śmierci matki, wszyscy trzej bracia uzgodnili, iż mieszkanie po niej sprzedadzą. Do jego sprzedaży upoważnili R. K. (1). Po jego sprzedaży R. K. (1) zaproponował K. K. (1), że za część pieniędzy ze sprzedanego mieszkania, dobuduje dla niego lokal mieszkalny w swoim budynku przy ul. (...), którego współwłaścicielem jest także żona R. K. (2) P. – K.. K. K. (1) zgodził się na to i po dobudowaniu lokalu zamieszkał w nim. R. K. (1) opłacał rachunki K. K. (1) i razem z bratem M. K. często pożyczali mu także pieniądze i kupowali mu artykuły spożywcze.

Dowód: zeznania świadka R. K. (1) – k. 2-4, 98-99; zeznania świadka K. K. (2) – k. 67-68, 99-101.

K. K. (1) w 2016 roku nawiązał poprzez wiadomości e-mail kontakt z osobą podającą się jako E. D., rzekomo pracującą dla (...) w Syrii. Na prośbę tej osoby regularnie przesyłał jej różne kwoty pieniędzy pod pretekstem konieczności kupna biletu i załatwienia formalności w celu przybycia do Polski i spotkania się z oskarżonym, by wziąć z nim ślub. W ten sposób K. K. (1) padł ofiarą oszustwa, jednakże nawet mimo ostrzeżeń swojego brata R. K. (1) dalej wysyłał jej pieniądze i zapożyczał się na ten cel. Gdy nie mógł już więcej zapożyczać się, zaczął prosić swojego brata R. K. (1), aby pożyczył mu pieniądze w kwocie 1000 zł, które chce przesłać dla osoby podającej się jako E. D.. R. K. (1) odmawiał jednak pożyczenia mu pieniędzy, gdyż był cały czas świadom, iż jest to oszustwo. W wyniku tego K. K. (1) w nieustalonym czasie, jednak nie wcześniej niż 01 października 2016 roku i nie później niż do dnia 12 listopada 2016 roku w G. przy ul. (...) postanowił się zemścić za brak pomocy ze strony brata i uszkodził drzwi prowadzące do piwnicy o wartości 438 zł, dwoje drzwi prowadzących do mieszkania, w którym zamieszkiwał K. K. (1) o wartości 300 zł i 100 zł oraz klamkę i zamek podklamkowy od drzwi prowadzących do mieszkania o wartości 200 zł. Również w okresie od dnia 14 marca 2016 r. i nie później niż do dnia 11 listopada 2016 roku kierował do R. K. (1) w wiadomościach e-mail groźby uszkodzenia mienia m.in. „mieszkanie zostanie zdewastowane za pomoc od was dla mnie”, „najpierw ona tu będzie u mnie a potem możemy rozmawiać, koleś bo mnie kiwacie wy świnie a ja wam zdemoluje to co zacząłem i zdziwisz się”.

Dowód: zeznania świadka R. K. (1) – k. 2-4, 98-99; zeznania świadka K. K. (2) – k. 67-68, 99-101; wyjaśnienia oskarżonego K. K. (1) – k. 48-50; kopia faktury – k. 6; protokół oględzin i fotografie uszkodzonego mienia – k. 7-15; kopie korespondencji mailowej – k. 16-39.

K. K. (1) nie jest upośledzony umysłowo. Oskarżony jest chory na schizofrenię rezydualną. U K. K. (1) stwierdzono także nastawienie urojeniowe do otoczenia, wątki urojeń prześladowczych, elementy myślenia magicznego oraz obniżenie krytycyzmu wobec siebie oraz własnego postępowania i zubożenie emocjonalne. Stwierdzone powyżej zakłócenia czynności psychicznych wpływają na jego poczytalność w niniejszej sprawie i wskazują, iż oskarżony K. K. (1) w inkryminowanym czasie w odniesieniu do zarzucanych mu czynów miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznania znaczenia tych czynów, jak i miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 18.11.2016r. – k. 56-58; dokumentacja medyczna – k. 70; opinia sądowo – psychiatryczna z dnia 10.03.2017 – k. 71-73; opinia ustna sądowo – psychiatryczna – k. 110-111.

Oskarżony K. K. (1) nie był uprzednio karany sądownie.

Dowód: dane o karalności – k. 94.

Oskarżony K. K. (1) przyznał się do zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, iż na złość bratu niszczył drzwi i zamki w drzwiach i dalej będzie to robił, ponieważ ten nie chce pożyczyć mu 1000 zł. Drzwi od piwnicy uszkodził, gdyż oskarżony spisywał wcześniej liczniki, a nagle brat zamknął przed nim te drzwi. (wyjaśnienia oskarżonego – k. 48-50)

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany materiał dowodowy jest bezsprzeczny i nie pozostawiał wątpliwości, co do winy i sprawstwa oskarżonego K. K. (1). Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł przede wszystkim o zgodne zeznania świadków R. K. (1) i K. K. (2), wyjaśnienia oskarżonego, protokół oględzin i fotografie uszkodzonego mienia oraz kopie korespondencji mailowej.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom R. K. (1) i K. K. (2). Zeznania te są szczegółowe i wzajemnie ze sobą korespondują. Nie były podważane przez żadną ze stron i znajdują swoje odzwierciedlenie także w obiektywnym materiale dowodowym w postaci kopii korespondencji mailowej oraz protokole oględzin i fotografiach uszkodzonego mienia. R. K. (1) nie udokumentował w sposób szczegółowy wysokości poniesionej szkody. Sąd nie widzi żadnych podstaw, by nie dać wiary wyliczeniom szkód przedstawionych przez niego. Wartość drzwi przedstawiona przez pokrzywdzonego nie jest wygórowana – wskazane przez niego ceny drzwi są raczej niskie. Nadto brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że pokrzywdzony zawyżałby wartość uszkodzonego mienia. Pokrzywdzony doskonale zdaje sobie sprawę z sytuacji materialnej K. K. (1). Od wielu lat R. K. (1) pomagał i nadal pomaga w utrzymaniu oskarżonego, zapewnia mu mieszkanie, pożycza pieniądze oraz robi dla niego zakupy. Dlatego oczywistym jest, iż pokrzywdzony nie złożył zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa w celu uzyskania odszkodowania, wszak nie złożył nawet żądania naprawienia szkody, a był to jedynie wyraz jego bezradności i bezsilności na zachowanie swojego brata, który zaczął regularnie niszczyć jego mienie i grozić dalszym niszczeniem.

Sąd w całości uwzględnił dokumenty w postaci protokołu oględzin, dokumentacji fotograficznej, kopii faktury i danych o karalności. Zostały one sporządzone przez uprawnione osoby i organy w prawem przepisanej formie i nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Stanowią one dowód okoliczności w nich zawartych. W szczególności protokół oględzin uszkodzonego mienia i sporządzona dokumentacja fotograficzna potwierdzają opisane przez pokrzywdzonych uszkodzenia na mieniu, jakich dokonał oskarżony.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd oparł się na załączonej korespondencji mailowej pomiędzy K. K. (1), a R. K. (1). Potwierdza ona, iż K. K. (1) mszcząc się za niepożyczenie mu pieniędzy, groził uszkodzeniem mienia i potwierdził także niejako w tejże korespondencji, iż zniszczenia mienia dokonał, pisząc chociażby że: „(…) mieszkanie zostanie zdewastowane za pomoc od was dla mnie”, „najpierw ona tu będzie u mnie a potem możemy rozmawiać, koleś bo mnie kiwacie wy świnie a ja wam zdemoluje to co zacząłem i zdziwisz się”.

Sąd uwzględnił także obie sporządzone w sprawie pisemne opinie sądowo- psychiatryczne dotyczące stanu psychicznego K. K. (1), jak również ustną opinię uzupełniającą w tymże zakresie. Powyższe opinie zostały sporządzone przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie. Opinie te nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Były one konsekwentne i sporządzone, zarówno na podstawie analizy akt sprawy, badań oskarżonego i analizy dokumentacji medycznej dotyczącej jego zdrowia. Biegli jednoznacznie potwierdzili, iż oskarżony nie jest upośledzony umysłowo, jednakże jest chory na schizofrenię rezydualną, co miało wpływ na jego poczytalność w niniejszej sprawie i wskazuje, iż oskarżony K. K. (1) w inkryminowanym czasie w odniesieniu do zarzucanych mu czynów miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznania znaczenia tych czynów, jak i miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem.

Sąd dał również wiarę wyjaśnieniom oskarżonego. Przyznał się bowiem do popełnienia zarzucanych mu czynów, co znajduje odzwierciedlenie w zebranym materiale dowodowym. Jednakże motywacja jego działania nie zasługuje na uwzględnienie. Sam fakt, iż pokrzywdzony nie chce mu pożyczyć pieniędzy oraz że zamknął przed nim drzwi do piwnicy, nie usprawiedliwiają w żaden sposób dokonanych przez niego czynów zabronionych.

Powyżej przedstawiony stan faktyczny dał podstawy do przypisania oskarżonemu K. K. (1) czynów z art. 288 § 1 k.k. oraz z art. 190 § 1 k.k.

Czynność sprawcza pierwszego czynu polega na niszczeniu cudzej rzeczy, uszkadzaniu jej lub czynieniu jej niezdatnej do użytku. Jest to przestępstwo o charakterze powszechnym i umyślnym. Każdy przeciętny człowiek wie i rozumie, czym jest niszczenie lub uszkadzanie cudzej rzeczy. Oskarżony zniszczył drzwi prowadzące do piwnicy, dwoje drzwi prowadzących do mieszkania, w którym zamieszkiwał K. K. (1) oraz klamkę i zamek podklamkowy od drzwi prowadzących do mieszkania.

Treścią groźby karalnej jest zapowiedź popełnienia przestępstwa, a zatem zbrodni lub występku (ale nie wykroczenia) na szkodę zagrożonego lub jego osoby najbliższej. Forma groźby nie ma znaczenia. Groźba może być wyraźna lub dorozumiana. Grozić można słowem, gestem lub innym zachowaniem się, które w zamiarze grożącego ma być zrozumiane jako groźba popełnienia przestępstwa i w rzeczywistości może być tak zrozumiana. Do dokonania tego przestępstwa konieczne jest wystąpienie skutku w postaci wzbudzenia w zagrożonym uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona. Oskarżony wysyłał wiadomości e-mail do R. K. (1), w których groził uszkodzeniem mienia, pisząc, iż „(…) mieszkanie zostanie zdewastowane za pomoc od was dla mnie”, „najpierw ona tu będzie u mnie, a potem możemy rozmawiać, koleś bo mnie kiwacie wy świnie a ja wam zdemoluje to, co zacząłem i zdziwisz się”. Groźby te mogły wzbudzić w pokrzywdzonym uzasadnione obawy, iż groźba zostanie spełniona, albowiem oskarżony niszczył już mienie pokrzywdzonego.

W związku z powyższym i z uwagi na fakt, iż wina oskarżonego i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa, Sąd w punkcie 1. wyroku warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego na okres próby jednego roku.

Należy wskazać, iż szkoda wyrządzona czynem oskarżonego nie była znaczna. Ostatecznie sami pokrzywdzeni nie chcieli, by oskarżony poniósł karę, gdyż ich zgłoszenie sprawy na policję było wyrazem bezradności i bezsilności wobec zachowania oskarżonego. W toku postępowania pokrzywdzeni napisali do sądu pismo, w którym wskazali, że nie chcą już ścigania K. K. (1), co wskazuje na pojednanie między nimi. Wprawdzie sam oskarżony nie wyraził skruchy i żalu w związku ze swoim zachowaniem, jednakże nie mieszka już w mieszkaniu pokrzywdzonego, przeprowadził się do innej miejscowości i nie zagraża już uszkodzeniem mienia pokrzywdzonych. Ponadto z uwagi na chorobę psychiczną w postaci schizofrenii rezydualnej, a także stwierdzone inne zaburzenia psychiczne w postaci nastawienia urojeniowego do otoczenia, wątków urojeń prześladowczych, elementów myślenia magicznego oraz obniżenie krytycyzmu wobec siebie oraz własnego postępowania i zubożenie emocjonalne oskarżony K. K. (1) w inkryminowanym czasie w odniesieniu do zarzucanych mu czynów miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznania znaczenia tych czynów, jak i miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Dlatego też zdaniem Sądu ukaranie oskarżonego w powyższych okolicznościach byłoby nadmiernie surowe, sam fakt prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego oraz możliwość jego podjęcia w razie dalszego zakłócania porządku prawnego przez niego powinny być wystarczającym zabezpieczeniem, aby oskarżony nie dokonał więcej czynu zabronionego.

Z racji tego, iż w przypadku warunkowego umorzenia postępowania karnego Sąd jest zobligowany do orzeczenia o naprawieniu szkody, to Sąd zobowiązał pokrzywdzonego do częściowego naprawienia szkody w kwocie 200 zł na rzecz pokrzywdzonych. Z uwagi na chorobę oskarżonego, fakt iż nie posiada majątku, utrzymuje się jedynie z niskiej renty (600 zł miesięcznie) i posiada spore zadłużenie, to naprawienie przez niego szkody w wyższym zakresie byłoby w znacznym stopniu utrudnione, a wręcz niemożliwe, zwłaszcza, iż to sam pokrzywdzony pomagał w jego dotychczasowym utrzymaniu.

A.. L. K. był obrońcą z urzędu w postepowaniu prowadzonym przeciwko K. K. (1) wobec czego w punkcie 3. wyroku zasądzono na jego rzecz kwotę 841,32 zł tytułem obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu.

W punkcie 4. Wyroku z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonego oraz niemożliwości jej polepszenia z uwagi na chorobę, Sąd zwolnił go od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w sprawie.