Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

UZASADNIENIE

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w sprawie Sąd uznał, iż oskarżony K. P. w okresie od lipca 2013 r. do 5 lipca 2014 r. w L., będąc zobowiązany na mocy ustawy oraz ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Gdańsku w dniu 9 lipca 2013 r. sygn.. akt V RC 574/12 do obowiązku opieki nad małoletnią córką A. C. poprzez łożenie na jej utrzymanie kwoty po 700 zł miesięcznie, uporczywie uchylał się od tego obowiązku, przez co naraził ja na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, wyczerpując tym samym znamiona przestępstwa określonego w art. 209§1 k.k.

Rozważając kwestię kary w stosunku do oskarżonego Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru określonych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Rozważając kwestię konkurencyjności ustaw po 1 lipca 2015 r., Sąd miał na uwadze, iż przepisy aktualnie obowiązujące są jednakowo korzystne dla oskarżonego w zakresie orzeczonej wobec niego kary ograniczenia wolności i obowiązku łożenia na utrzymanie córki, dlatego też zastosował przy wyrokowaniu Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r.

Sąd nie dopatrzył się po stronie oskarżonego okoliczności łagodzących.

Jako okoliczność obciążającą Sąd poczytał oskarżonemu jego wcześniejszą karalność za przestępstwo umyślne. Okolicznością obciążającą niewątpliwie jest również to, iż oskarżony nie tylko nie łożył na utrzymanie córki, ale również nie interesował się jej losem i zaprzestał jakiegokolwiek kontaktowania się z własnym dzieckiem.

Zważywszy charakter czynu, Sąd stwierdził, iż najlepszym sposobem na choćby częściowe zrekompensowanie społeczeństwu negatywnych skutków przestępstwa oskarżonego, wyrażających się w konieczności częściowego utrzymywania jego córki ze środków publicznych niejako w zastępstwie oskarżonego, będzie orzeczenie wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności w wymiarze 10 miesięcy. Zdaniem Sądu 20 godzin prac społecznych miesięcznie nie stanowi nadmiernego obciążenia oskarżonego, spełni natomiast swoje zadanie wychowawcze, jak również wdroży oskarżonego do systematycznej pracy, co może przełożyć się na jego regularne zatrudnienie w przyszłości i ostateczne podjęcie obowiązków alimentacyjnych wobec córki.

Mając na względzie ciążący w dalszym ciągu na oskarżonym obowiązek alimentacyjny, Sąd zobowiązał go do bieżącego łożenia na utrzymanie córki.

Sąd zasądził również wynagrodzenie na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego. Obrońca złożyła stosowny wniosek i oświadczenie, iż koszty obrony nie zostały uiszczone w całości ani w części. Wynagrodzenie uwzględnia również podatek VAT.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, iż oskarżony jest osobą zdolną do pracy zarobkowej. Tym samym brak jest podstaw, by Skarb Państwa ponosił dalsze konsekwencje przestępstwa popełnionego przez oskarżonego w postaci kosztów postępowania karnego. Dlatego też Sąd obciążył oskarżonego tymi kosztami, na które składają się koszty obrony z urzędu oskarżonego oraz koszty karty karnej i doręczeń w postępowaniu przygotowawczym i jurysdykcyjnym, jak również wymierzył mu opłatę zgodnie z obowiązującymi przepisami.