Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2015r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anita Niemyjska – Wakieć

Protokolant: Monika Kłosek

po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2015r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa A. R.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Z.

o wynagrodzenie,

I.  zasądza od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. na rzecz powoda A. R. kwotę 5072 zł (pięć tysięcy siedemdziesiąt dwa złote) brutto tytułem wynagrodzenia za maj 2014r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2014r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. na rzecz powoda A. R. kwotę 2.282,40 zł (dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt dwa złote czterdzieści groszy) brutto tytułem wynagrodzenia za czerwiec 2014r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 lipca 2014r. do dnia zapłaty;

III.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

IV.  wyrokowi w pkt. I – II nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 5072 zł (pięć tysięcy siedemdziesiąt dwa złote);

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku kwotę 368 zł (trzysta sześćdziesiąt osiem złotych) tytułem opłaty od pozwu, od której powód był zwolniony z mocy ustawy.

Sygn. akt VI P 167/15

UZASADNIENIE

Powód A. R. pozwem skierowanym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. wniósł o zasądzenie kwoty 8.000 zł z ustawowymi odsetkami za zwłokę do dnia zapłaty, tytułem wynagrodzenia za pracę za maj i czerwiec 2014r.

(pozew k. 2, pismo procesowe k. 34, oświadczenie k. 117)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 19 stycznia 2015r. Sąd nakazał pozwanej zapłatę kwoty żądanej pozwem.

(nakaz zapłaty k. 18)

Pozwana wniosła w terminie sprzeciw od nakazu zapłaty. W sprzeciwie pozwana domagała się uchylenia nakazu w całości, podnosząc, iż w spornym okresie u pozwanej trwał przestój, a powód nie stawiał się do pracy.

(sprzeciw k. 23 i n.).

Sąd ustalił, co następuje:

Powód A. R. został zatrudniony w pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. na podstawie umowy o pracę od 2 stycznia 2012r, początkowo na okres próbny, zaś od 1 kwietnia 2012r. na czas nieokreślony , na stanowisku elektromontera, a następnie montera elektro – teleenergetycznego, w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem 5072 zł brutto miesięcznie plus premia uznaniowa.

(dowód: kopia umowy o pracę k.B4, B8 akt osobowych powoda, świadectwo pracy cz. C akt osobowych powoda)

W maju i czerwcu 2014r. powód wykonywał swoje obowiązki pracownicze.

Już od początku roku 2014r. był problem z wypłatą wynagrodzeń pracownikom. Wypłacano pieniądze z opóźnieniem, często to były zaliczki np. po 100 zł.

Powód wykonywał swoje obowiązki na terenie budów prowadzonych przez pozwaną spółkę. Podpisywał listę płac, którą prowadzili kierownicy budów i brygadziści na budowie.

W maju powód pracował na budowie w M.. Praca na tej akurat budowie wykonywana była normalnie, bez przestojów, w sposób ciągły przez cały maj.

Następnie w czerwcu powód pracował m.in. na budowie (...) linii (...) w B..

Z uwagi na niewypłacanie wynagrodzeń, wielu ludzi rezygnowało z pracy, były wakaty, wiec jeśli na danej budowie był przestój, powód był kierowany na inną, gdzie brakowało ludzi..

Powód nie otrzymał wynagrodzenia za maj i czerwiec 2014r.. Wynagrodzenie było płatne do 10-tego następnego miesiąca. Powód nie odmawiał wykonywania pracy. Odmówił tylko raz wykonania czynności cięcia gałęzi bez wymaganych zabezpieczeń, ale wtedy wykonywał zamiast tej czynności inne prace, zlecone mu przez przełożonego.

(dowód: zeznania powoda k. 46-47, nagranie czas 00:02:35-00:20:52,)

W dniu 12 czerwca 2014r. powód złożył pisemne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, z uwagi na brak wypłaty wynagrodzenia.

(dowód: zeznania powoda k., świadectwo pracy cz C akt osobowych powoda, nadto k. 4, oświadczenie o rozwiązaniu stosunku pracy k. 3)

W treści świadectwa pracy z dnia 17 czerwca 2014r. wydanym powodowi wskazano, iż wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 14 dni w roku kalendarzowym 2014r..

(dowód: kopia świadectwa pracy k.4)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w sprawie dokumenty prywatne oceniając je na podstawie art. 245 k.p.c. Wynika z niego, że dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności przedmiotowych dowodów.

Podkreślenia wymaga, iż przedstawiciel strony pozwanej nie zakwestionował dokumentu prywatnego przedstawionego przez powoda – tj. świadectwa pracy, wskazującego okres zatrudnienia powoda oraz nie wskazujące jakiegokolwiek urlopu bezpłatnego w 2014r.. .

Podkreślenia wymaga, iż jak słusznie zwrócił uwagę S.A. w Białymstoku, w wyroku z dnia 6 marca 2014r., I ACa 578/13, LEX nr 1448495, dokument prywatny ma z reguły dużą wartość dowodową przeciwko osobie, od której pochodzi, natomiast dowód ten ma znacznie mniejszą moc dowodową, jeżeli miałby przemawiać na rzecz strony, która go sporządziła.

Brak jest zatem podstaw by odmówić wiary świadectwu pracy powoda jako dokumentowi prywatnemu.

Sąd wziął również pod uwagę zeznania powoda, uznając je za wiarygodne. Zeznania te są logiczne, koherentne, nie zawierają wewnętrznych sprzeczności. Nadto znajdują one odzwierciedlenie w dokumentach zgromadzonych w toku postępowania, w tym w treści świadectwa pracy, rozwiązania stosunku pracy, aktach osobowych powoda. Brak jest podstaw do deprecjonowania wiarygodności i mocy dowodowej zeznań powoda. Brak jest bowiem jakichkolwiek dowodów przeciwnych, które by przemawiały przeciwko wiarygodności zeznań powoda.

Powód domagał się zasądzenia wynagrodzenia za maj i czerwiec 2014r. Pozwany wywodził, że powód w spornym okresie nie świadczył pracy w sposób nieusprawiedliwiony.

Twierdzenia te należy uznać za gołosłowne, pozwana nie przedstawiła na ich poparcie absolutnie żadnego dowodu, i jak sąd notyfikował na rozprawie, podnosiła argumenty identyczne w przypadku powoda jak w przypadku innych pracowników, którzy wnieśli sprawy do sądu – we wszystkich sprawach podając dokładnie ta samą treść czy to odpowiedzi na pozew, czy sprzeciwu od nakazu zapłaty, powołując się każdorazowo na przestój, niewykonywanie obowiązków pracowniczych, niestawianie się do pracy bez usprawiedliwienia, odmowę wypełniania wniosków urlopowych. W ocenie sądu nie jest zgodne z zasadami logiki i probabilistyki, by takie identyczne okoliczności zachodziły w przypadku wielu pracowników, różnych osób. Identyczność argumentów wskazuje w ocenie sądu na to, iż są to jedynie ogólne tezy, nie dostosowane do indywidualnych przypadków.

Zgodnie z art.80 k.p. wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną, a za czas niewykonywania pracy – jeżeli przepis szczególny tak stanowi. Wynagrodzenie przysługuje w przypadku nieświadczenia pracy za czas korzystania z urlopu wypoczynkowego (wynagrodzenie urlopowe) – na podstawie art.172 k.p. Jest to sytuacja, w której wynagrodzenie przysługuje za czas niewykonywania pracy, na podstawie przepisów szczególnych –art.172 k.p.

W przedmiotowej sprawie analiza materiału dowodowego prowadzić musi do wniosku, iż w spornym okresie powód świadczył pracę. Z zeznań powoda wynika jednoznacznie, iż powód wykonywał pracę na rzecz pracodawcy w spornym okresie,

W toku postępowania pracodawca nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających jego wywody, iż powód nie świadczył pracy lub też nie wykonywał pracy w sposób nieusprawiedliwiony, w warunkach pozbawiających prawa do wynagrodzenia (art.6 k.c. w zw. z art.300 k.p.). Tymczasem pozwany był prawidłowo pouczony, iż zgodnie z art. 503 k.p.c., w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany powinien wskazać, czy zaskarża nakaz w całości, czy w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, oraz okoliczności faktyczne i dowody . Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Pozwany nie przedstawił także potwierdzeń wypłat wynagrodzenia, wynagrodzenia urlopowego. Wskazać w tym miejscu należy, iż pracodawca zobowiązany został do złożenia list płac powoda za sporny okres wraz z potwierdzeniem wypłat wynagrodzeń – pod rygorem uznania za przyznane twierdzeń powoda co do wysokości i braku wypłaty należności objętych pozwem (k.24, k. 26). Pozwany nie przedstawił żadnych dokumentów pozwalających na ustalenie, że należności z tytułu wynagrodzenia (za pracę i urlopowego) zostały na rzecz powoda wypłacone.

Podkreślenia wymaga, iż strona pozwana oświadczyła jedynie iż nie uznaje powództwa i wnosi o jego oddalenie. Tymczasem zauważyć należy, iż jako pracodawca, dysponujący fachowym zapleczem kadrowo - płacowym nie przedstawił swojego wyliczenia należności. Tymczasem pozwana była prawidłowo pouczona, o konieczności składania wniosków dowodowych zarzutów i twierdzeń w odpowiedzi na pozew.

Zgodnie z art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Na gruncie tego przepisu SN w wyroku z 10 czerwca 2013r. II PK, 304/12, LEX nr 1341274 wskazał, iż rozkład ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) oraz relewantny art. 232 k.p.c. nie może być rozumiany w ten sposób, że ciężar dowodu zawsze spoczywa na powodzie. W razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających oddalenie powództwa.

Także w wyroku z dnia SN stwierdził w wyroku z 9 lipca 2009r., II PK 34/09, LEX nr 527067, pracownik (powód) może powoływać wszelkie dowody na wykazanie zasadności swego roszczenia. Jeżeli sąd (po swobodnej ocenie dowodów - art. 233 § 1 k.p.c.) dojdzie do wniosku, że powód przy pomocy takich dowodów wykazał swoje twierdzenia to na pracodawcy, spoczywa ciężar udowodnienia, okoliczności przeciwnych.

Jak wskazał zaś SA w Poznaniu w wyroku z 5 czerwca 2013r., I ACa 390/13, LEX nr 1342325, instytucja ciężaru dowodu w znaczeniu materialnym służy do kwalifikacji prawnej negatywnego wyniku postępowania dowodowego. Przepis regulujący rozkład ciężaru dowodu określa jaki wpływ na wynik procesu ma nieudowodnienie pewnych faktów, inaczej mówiąc kto poniesie wynikające z przepisów prawa materialnego negatywne konsekwencje ich nieudowodnienia.

W niniejszej sprawie powód wykazał swoim zeznaniami, którym pozwany nie przedstawił żadnych dowodów przeciwnych, zasadność i wysokość swojego roszczenia. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów przeciwnych, ani skutecznie nie zakwestionował dowodów przedstawionych przez powoda, nie podnosząc żadnej argumentacji przeciwko dowodom wskazanym przez powoda.

Pracodawca jest zobowiązany przez przepisy prawa, prowadzić właściwą dokumentację w sprawach związanych ze stosunkiem pracy (art. 94 pkt. 9a i rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 28 czerwca 1996r., w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt pracownika, Dz.U z 1996r., nr 62, poz 286). Między innymi pracodawca ma obowiązek prowadzić kartę ewidencji czasu pracy oraz imienną listę wypłacanego wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń związanych z pracą.

W ocenie sądu to pozwaną spółkę, jako pracodawcę obciąża obowiązek udowodnienia, iż wypłacono powodowi należne świadczenia, które są pochodnymi wynagrodzenia i podlegają takim samym zasadom jak wynagrodzenie. Po pierwsze dlatego, iż na pracodawcy ciążą wymienione wyżej obowiązki związane z dokumentacją płacową, a niewykonanie obowiązku przez pracodawcę nie może powodować niekorzystnych skutków dla pracowników. Udowodnienie faktu negatywnego (nieotrzymania wynagrodzenia) jest trudniejsze (jeśli wręcz niemożliwe) od wykazania faktu pozytywnego, tj. zapłaty należności.

Sąd nie znajduje racjonalnego powodu, dla którego pracodawca nie mógłby przedstawić sądowi zaświadczenia o wysokości wynagrodzenia powoda, liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, jak również wyliczenia otrzymanych kwot wynagrodzenia. Dane typu wysokość otrzymywanych wynagrodzeń (listy płac) sporządza się na papierze i elektronicznie, zatem z reguły nie ma żadnych powodów dla którym miałoby być niemożliwe ich odtworzenie (wydrukowanie z systemu komputerowego, jeśliby zaginęły papierowe). Nawet w sytuacji zniszczenia dokumentacji w biurze, zawsze istnieje możliwość uzyskania tych danych, są one bowiem przesyłane np. do ZUS i przechowywane w portalu z którego korzystają w tym celu płatnicy.

W tych warunkach, w ocenie Sądu, uznać należy, iż powodowi przysługuje prawo do wynagrodzenia za pracę. Wysokość wynagrodzenia wynikała z treści umowy o pracę.

Argument pozwanej o przestoju jest niezasadny, bowiem po pierwsze, pozwana nie wykazała, w jakich dniach z powodu przestoju powód nie wykonywał pracy, powód zaś wykazał, jakie czynności w maju i czerwcu wykonywał, po drugie zgodnie z art. 81 k.p. wynagrodzenie z tytułu przestoju przysługuje w wysokości wynikającej z osobistego zaszeregowania pracownika, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia – jako że powód miał wynagrodzenie zasadnicze w stawce miesięcznej, to nawet jakby cały miesiąc maj był objęty przestojem, to wynagrodzenie w tej stawce miesięcznej mu się należy.

Twierdzenia o niestawianiu się powoda do pracy są gołosłowne i niewiarygodne. Pozwany twierdzi, iż podpisów powoda nie ma na listach obecności, tymczasem list tych nie przedstawia, a niewątpliwie, gdyby taka sytuacja miała miejsce, że powód nie przychodził do pracy mimo że praca była wykonywana, to pracodawca dysponowałby niezbitym dowodem na to, gdyż były w stanie przedstawić listy obecności, na których są podpisy pracowników, a powoda podpisów nie ma. Pozwany pracodawca w niniejszej sprawie zaniechał wykazania tego faktu. Skoro w tak łatwy sposób pracodawca mógłby wykazać nieusprawiedliwiona nieobecność powoda, to fakt, iż tego nie czyni prowadzi do wniosku, iż takiej sytuacji nieusprawiedliwionej nieobecności powoda nie było, i dlatego pozwany pracodawca nie może jej wykazać.

Całkowicie nieprzekonujący, wręcz zdumiewający jest argument o tym, jakoby pozwany nie rozwiązywał z powodem umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym z powodu rzekomej nieobecności tylko dlatego, iż był pochłonięty ratowaniem sytuacji finansowej spółki. Przecież firmie nie opłaca się utrzymywać pracowników, którzy nie stawiają się do pracy, w razie nieusprawiedliwionej nieobecności natychmiastowe zwolnienie dyscyplinarne jest właśnie działaniem zmierzającym do poprawy sytuacji finansowej firmy, gdyż ucina koszty wynagrodzenia takiego pracownika. Zastanawiające byłoby, gdyby pracodawca, mając rzeczywiście podstawy do takiego rozwiązania, tego nie uczynił.

Całkowicie niewykazane jest przypuszczenie, jakoby powód pracował w spornym okresie dla konkurencyjnych podmiotów.

Dlatego też, na podstawie art.80 k.p. w zw. z art.92 k.p. w zw. z art.172 k.p., Sąd orzekł jak w pkt I wyroku, zasądzając powodowi wynagrodzenie za maj w wysokości wynikającej z zawartej miedzy stronami umowy o pracę (5072zł).

Za czerwiec sąd zasądził w punkcie Ii wyroku powodowi kwotę 2.282,40 zl, bowiem powód nie przepracował pełnego miesiąca. Należało zatem obliczyć należność na podstawie przepisów Zgodnie z § 12 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29.05.1996r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. z dnia 1.06.1996r. Nr 62 poz. 289) w celu obliczenia wynagrodzenia, ustalonego w stawce miesięcznej w stałej wysokości, za przepracowaną część miesiąca, jeżeli pracownik w tym miesiącu był nieobecny w pracy z innych przyczyn niż niezdolność do pracy spowodowana chorobą, i za czas tej nieobecności nie zachowuje prawa do wynagrodzenia - miesięczną stawkę wynagrodzenia dzieli się przez liczbę godzin przypadających do przepracowania w danym miesiącu i otrzymaną kwotę mnoży się przez liczbę godzin nieobecności pracownika w pracy z tych przyczyn. Tak obliczoną kwotę wynagrodzenia odejmuje się od wynagrodzenia przysługującego za cały miesiąc. Przepis ten stosuje się także w przypadku obliczania wynagrodzenia pracownika, ustalonego w stawce miesięcznej w stałej wysokości, gdy okres pozostawania pracownika w stosunku pracy nie obejmuje pełnego miesiąca.

Zatem wynagrodzenie z czerwca: 5072 należało podzielić na 20 dni pracujących po 8 godzin, a następnie przemnożyć przez przepracowane godziny (9 dni roboczych x 8 godzin) co daje 2282,40 zł..

O odsetkach sąd orzekł na mocy art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeśli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z § 2 tegoż przepisu, jeśli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Powód domagał się odsetek od dnia 11-tego następnego miesiąca kalendarzowego (dnia następnego po dacie wymagalności)

W punkcie III wyroku sąd zatem oddalił powództwo ponad kwotę wyliczoną przez sąd...

W pkt IV wyroku Sąd, na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. nadał rygor natychmiastowej wykonalności orzeczeniu zawartemu w jego pkt I do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda brutto..

Sąd orzekł także w wyroku w pkt V o kosztach sądowych, nakazując w oparciu o art. 97 i art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.10.90.594 j.t. ze zm.) ściągnąć od pozwanej spółki na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2368 złotych tytułem opłaty od pozwu, od obowiązku uiszczenia której powód zwolniony był z mocy ustawy. Kwota ta stanowi zgodnie z art. 13 cyt. ustawy 5% z wartości zasądzonego roszczenia.