Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Artur Pokojski

przy udziale oskarżyciela skarbowego P. G. z Pierwszego Urzędu Skarbowego w G.

po rozpoznaniu w dniach 14.12.2015 r., 23.03.2016 r., 13.10.2016 r., 09.01.2017 r. sprawy

D. W. (1) , syna M. i H.,

urodzonego (...) w K.

oskarżonego o to, że:

1. w okresie 01.01.2009 r. – 31.12.2009 r. w G. w celu zatajenia prowadzenia działalności na własny rachunek posługiwał się firmą (...), nie prowadził ksiąg podatkowych, nie przechowywał dokumentów, a także wbrew art. 22, art. 27, art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych uchylał się od opodatkowania przez niezłożenie, a tym samym nieopodatkowanie faktycznie uzyskanego przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w 2009 r. w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G., zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT – 36 za 2009 rok, przez co uszczuplił podatek w kwocie 17.194,00 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 55 § 1 k. k. s. w zb. z art. 55 § 2 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s.;

2. w okresie 01.01.2010 r. – 31.12.2010 r. w G. w celu zatajenia prowadzenia działalności na własny rachunek posługiwał się firmą syna D. W. (2), nie prowadził ksiąg podatkowych, nie przechowywał dokumentów, a także wbrew art. 22, art. 27, art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych uchylał się od opodatkowania przez niezłożenie, a tym samym nieopodatkowanie faktycznie uzyskanego przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w 2010 r. w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G., zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT – 36 za 2010 rok, przez co uszczuplił podatek w kwocie 15.512,00 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 55 § 1 k. k. s. w zb. z art. 55 § 2 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s.;

3. w okresie 01.01.2011 r. – 31.12.2011 r. w G. w celu zatajenia prowadzenia działalności na własny rachunek posługiwał się firmą syna D. W. (2), nie prowadził ksiąg podatkowych, nie przechowywał dokumentów, a także wbrew art. 22, art. 27, art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych uchylał się od opodatkowania przez niezłożenie, a tym samym nieopodatkowanie faktycznie uzyskanego przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w 2011 r. w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G., zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT – 36 za 2011 rok, przez co uszczuplił podatek w kwocie 28.638,00 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 55 § 1 k. k. s. w zb. z art. 55 § 2 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s.;

4. w okresie od 26.02.2013 r. do 26.07.2013 r. w G., w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, wbrew art. 103 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jako podatnik podatku od towarów i usług uporczywie nie wpłacał w terminie ustawowym (do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy) na rachunek Pierwszego Urzędu Skarbowego w G., w krótkich dostępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, podatku wynikającego z terminowo złożonych deklaracji VAT – 7 za okres od stycznia do czerwca 2013 r. w łącznej kwocie 9.245,00 zł,

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s.;

5. w okresie 01.03.2009 r. – 25.01.2012 r. w G. w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w celu zatajenia prowadzenia działalności na własny rachunek posługiwał się firmą syna D. W. (2), nie prowadził ksiąg podatkowych, nie przechowywał dokumentów, a także wbrew art. 8 ust. 1, art. 15, art. 19 ust. 1, art. 41 ust. 1, art. 86 ust. 1, art. 99 ust. 1, art. 103 ust. 1, art. 109 ustawy o podatku od towarów i usług jako podatnik podatku od towarów i usług uchylał się od opodatkowania przez niezłożenie w Pierwszym Urzędzie skarbowym deklaracji VAT – 7 za okres od marca 2009 r. do grudnia 2011 r., przez to uszczuplił podatek w kwocie 218.464,00 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 55 § 1 k. k. s. w zb. z art. 55 § 2 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s.;

6. w okresie 01.01.2009 r. – 27.02.2009 r. w G. w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności nie prowadził ksiąg podatkowych, nie przechowywał dokumentów, a także wbrew art. 8 ust. 1, art. 15, art. 19 ust. 1, art. 41 ust. 1, art. 86 ust. 1, art. 99 ust. 1, art. 103 ust. 1, art. 109 ustawy o podatku od towarów i usług jako podatnik podatku od towarów i usług uchylał się od opodatkowania przez niezłożenie w Pierwszym Urzędzie skarbowym deklaracji VAT – 7 za okres od stycznia do marca 2009 r., przez to uszczuplił podatek w kwocie 13.196,00 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s.;

7. w dniu 02.05.2014 r. w G., jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, wbrew art. 45 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uporczywie nie wpłacał na konto Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2013 wynikającego ze złożonego w terminie ustawowym zeznania PIT – 36 za 2013 r., czym uszczuplił podatek w kwocie 2.116,00 zł,

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k. k. s.

I.  oskarżonego D. W. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 1. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 55 § 1 k. k. s. w zb. z art. 55 § 2 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s . i za to na podstawie art. 55 § 1 k. k. s. w zb. z art. 55 § 2 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s . w zw. z art. 23 § 1 i 3 k. k. s skazuje go na karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda;

II.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 2. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 55 § 1 k. k. s. w zb. z art. 55 § 2 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s . i za to na podstawie art. 55 § 1 k. k. s. w zb. z art. 55 § 2 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s . w zw. z art. 23 § 1 i 3 k. k. s. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 40 (czterdziestu) stawek dziennych po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda;

III.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 3. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 55 § 1 k. k. s. w zb. z art. 55 § 2 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s . i za to na podstawie art. 55 § 1 k. k. s. w zb. z art. 55 § 2 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s . w zw. z art. 23 § 1 i 3 k. k. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda;

IV.  na podstawie art. 51 § 1 i 2 k. k. s. w zw. z art. 44 § 3 k. k. s. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k. p. k. w zw. z art. 113 § 1 k. k. s. umarza postępowanie w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie 4. aktu oskarżenia;

V.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 5. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 55 § 1 k. k. s. w zb. z art. 55 § 2 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s . w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. i za to na podstawie art. 55 § 1 k. k. s. w zb. z art. 55 § 2 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s . w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k. k. s. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda;

VI.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 6. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 54 § 1 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. i za to na podstawie art. 54 § 1 k. k. s. w zb. z art. 54 § 2 k. k. s. w zb. z art. 60 § 1 k. k. s. w zb. z art. 60 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k. k. s. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 40 (czterdziestu) stawek dziennych po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda;

VII.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 7. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 57 § 1 k. k. s. i za to na podstawie art. 57 § 1 k. k. s. w zw. z art. 48 § 1 i 4 k. k. s. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 700 (siedmiuset) złotych;

VIII.  na podstawie art. 39 § 1 k. k. s. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach I. – III. oraz V. – VI. sentencji wyroku jednostkowe kary grzywny i wymierza mu karę łączną 400 (czterystu) stawek dziennych po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda;

IX.  na podstawie art. 624 § 1 k. p. k. w zw. z art. 113 § 1 k. k. s. zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) od opłaty.

Sygn. akt II K 775/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. W. (1) w dniu 4 maja 1995 roku zarejestrował działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...) (NIP (...)). W dniu 28 lutego 2009 r. oskarżony zlikwidował tą działalność.

D. W. (2), syn oskarżonego, w dniu 15 maja 2009 r. zarejestrował działalność gospodarczą pod nazwą W. D. W. (2) (NIP (...)), która została zlikwidowana w dniu 15 czerwca 2011 r.

Oskarżony od 6 lipca 2009 r. posiadał notarialne pełnomocnictwo do reprezentowania syna D. W. (2) w zakresie wszelkich czynności prawnych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą W. D. W. (2).

D. W. (2) faktycznie nie prowadził we własnym imieniu i na własny rachunek działalności gospodarczej. Jedynym celem zarejestrowania przez niego działalności było firmowanie faktycznej działalności prowadzonej przez D. W. (1), wobec którego prowadzone było postępowanie egzekucyjne.

Dowód: odpis decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 10 stycznia 2014 r. - k. 2-12,

odpis decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 10 stycznia 2014 r. - k. 14-23v,

odpis decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 10 stycznia 2014 r. - k. 25-35,

odpis decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 12 lutego 2014 r. – k. 47-67v,

zeznania świadka A. G. – k. 181-182, 248,

zeznania świadka A. L. – k. 165-168, 248-249,

zeznania świadka M. T. – k. 149-150, 179-180,249,

zeznania świadka M. Z. – k. 183-184,308v,

zeznania świadka M. P. – k. 147-148, 153-156, 328-329,

wyjaśnienia oskarżonego D. W. (1) – k. 129

D. W. (1), w związku z prowadzoną w 2009 roku działalnością gospodarczą, nie prowadził właściwych dla swojej faktycznej działalności ksiąg podatkowych; nie przechowywał dokumentów dotyczących uzyskanego przychodu w 2009 r. oraz dokumentów potwierdzających poniesione koszty w 2009 r., nie złożył zeznania PIT-36 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za 2009 rok.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. ostateczną decyzją z dnia 10 stycznia 2014 r. określił D. W. (1) zobowiązanie w podatku dochodowych od osób fizycznych za rok 2009 w wysokości 17.194,00 zł.

Dowód: odpis decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 10 stycznia 2014 r. - k. 2-12,

pismo Kierownika Referatu Orzecznictwa (...) z dnia 20 lutego 2014 r. – k. 36

D. W. (1), w związku z prowadzoną w 2010 roku działalnością gospodarczą, nie prowadził właściwych dla swojej faktycznej działalności ksiąg podatkowych; nie przechowywał dokumentów dotyczących uzyskanego przychodu w 2010 r. oraz dokumentów potwierdzających poniesione koszty w 2010 r., nie złożył zeznania PIT-36 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za 2010 rok.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. ostateczną decyzją z dnia 10 stycznia 2014 r. określił D. W. (1) zobowiązanie w podatku dochodowych od osób fizycznych za rok 2010 w wysokości 15.512,00 zł.

Dowód: odpis decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 10 stycznia 2014 r. - k. 14-23v,

pismo Kierownika Referatu Orzecznictwa (...) z dnia 20 lutego 2014 r. – k. 36

D. W. (1), w związku z prowadzoną w 2011 roku działalnością gospodarczą, nie prowadził właściwych dla swojej faktycznej działalności ksiąg podatkowych; nie przechowywał dokumentów dotyczących uzyskanego przychodu w 2011 r. oraz dokumentów potwierdzających poniesione koszty w 2011 r., nie złożył zeznania PIT-36 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za 2011 rok.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. ostateczną decyzją z dnia 10 stycznia 2014 r. określił D. W. (1) zobowiązanie w podatku dochodowych od osób fizycznych za rok 2011 w wysokości 28.638,00 zł.

Dowód: odpis decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 10 stycznia 2014 r. - k. 25-35,

pismo Kierownika Referatu Orzecznictwa (...) z dnia 20 lutego 2014 r. – k. 36

D. W. (1) w okresie od 26 lutego 2013 r. do 26 lipca 2013 r. nie wpłacał w terminie ustawowym (do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy) na rachunek Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. podatku wynikającego z terminowo złożonych deklaracji VAT – 7 za okres od stycznia do czerwca 2013 r. w łącznej kwocie 9.245,00 zł.

Dowód : zawiadomienie karno-skarbowe – k. 37,

lista zaległości wraz z odsetkami na dzień 7 czerwca 2013 r. – k. 38,

zawiadomienie karno-skarbowe – k. 39,

lista zaległości wraz z odsetkami na dzień 3 września 2013 r. – k. 40

Pracownicy Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. w 2013 roku przeprowadzili w firmie (...) kontrolę podatkową mającą na celu ustalenie prawidłowości rozliczeń w podatku od towarów i usług za okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2011 r.

D. W. (1) za okres objęty kontrolą nie złożył żadnej deklaracji VAT-7; nie dokonał też wpłaty podatku VAT za wyżej wymieniony okres.

Oskarżony, pomimo likwidacji działalności z dniem 28 lutego 2009 r. (dot. NIP (...)) oraz z dniem 16 czerwca 2011 r. (dot. NIP (...)) - jako (...) W., W., Firma (...) - nadal prowadził działalność gospodarczą i wystawiał faktury, na których figurowały numery identyfikacji podatkowej sprzedawców: 583-221-18-62 i 583-306-87-63. Oskarżony posługiwał się firmą syna w celu zatajenia prowadzenia działalności na własny rachunek.

D. W. (1), w okresie od 01 stycznia 2009 r. do 27 lutego 2009 r., w okresie formalnego prowadzenia działalności gospodarczej pod firmą Zakład (...) nie prowadził ksiąg podatkowych ani nie przechowywał dokumentów związanych z tą działalnością.

Oskarżony, od 01 marca 2009 r. do 25 stycznia 2012 r., w okresie posługiwania się firmą syna, nie prowadził ksiąg podatkowych, nie przechowywał dokumentów związanych z faktycznie prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. decyzją z dnia 12 lutego 2014 r. określił D. W. (1) zobowiązanie w podatku od towarów i usług: za miesiąc styczeń 2009 r. w kwocie 6.598 zł, za miesiąc luty 2009 r. w kwocie 6.598 zł, za miesiąc marzec 2009 r. w kwocie 6.598 zł, za miesiąc kwiecień 2009 r. w kwocie 6.598 zł, za miesiąc maj 2009 r. w kwocie 6.598 zł, za miesiąc czerwiec 2009 r. w kwocie 6.598 zł, za miesiąc lipiec 2009 r. w kwocie 6.598 zł, za miesiąc sierpień 2009 r. w kwocie 6.598 zł, za miesiąc wrzesień 2009 r. w kwocie 6.598 zł, za miesiąc październik 2009 r. w kwocie 6.598 zł, za miesiąc listopad 2009 r. w kwocie 6.598 zł, za miesiąc grudzień 2009 r. w kwocie 6.598 zł, za miesiąc styczeń 2010 r. w kwocie 5.949 zł, za miesiąc luty 2010 r. w kwocie 5.949 zł, za miesiąc marzec 2010 r. w kwocie 5.949 zł, za miesiąc kwiecień 2010 r. w kwocie 5.949 zł, za miesiąc maj 2010 r. w kwocie 5.949 zł, za miesiąc czerwiec 2010 r. w kwocie 5.949 zł, za miesiąc lipiec 2010 r. w kwocie 5.949 zł, za miesiąc sierpień 2010 r. w kwocie 5.949 zł, za miesiąc wrzesień 2010 r. w kwocie 5.949 zł, za miesiąc październik 2010 r. w kwocie 5.949 zł, za miesiąc listopad 2010 r. w kwocie 5.949 zł, za miesiąc grudzień 2010 r. w kwocie 5.949 zł, za miesiąc styczeń 2011 r. w kwocie 6.758 zł, , za miesiąc luty 2011 r. w kwocie 6.758 zł, za miesiąc marzec 2011 r. w kwocie 6.758 zł, za miesiąc kwiecień 2011 r. w kwocie 6.758 zł, za miesiąc maj 2011 r. w kwocie 6.758 zł, za miesiąc czerwiec 2011 r. w kwocie 6.758 zł, za miesiąc lipiec 2011 r. w kwocie 6.758 zł, za miesiąc sierpień 2011 r. w kwocie 6.758 zł, za miesiąc wrzesień 2011 r. w kwocie 6.758 zł, za miesiąc październik 2011 r. w kwocie 6.758 zł, za miesiąc listopad 2011 r. w kwocie 6.758 zł, za miesiąc grudzień 2011 r. w kwocie 6.758 zł.

Dowód: zawiadomienie karno-skarbowe – k. 46-46v,

odpis decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 12 lutego 2014 r. – k. 47-67v

D. W. (1) w dniu 23 kwietnia 2014 r. złożył do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. zeznanie PIT – 36 za 2013 r., deklarując nim do zapłaty kwotę podatku dochodowego od osób fizycznych w wysokości 2.116,00 zł. Termin zapłaty tego podatku upływał z dniem 30 kwietnia 2014 r. Oskarżony, na dzień 15 września 2014 r., nie dokonał wpłaty tej należności publicznoprawnej.

Dowód: zawiadomienie karno-skarbowe – k. 124,

lista zaległości wraz z odsetkami na dzień 15 września 2014 r. – k. 125

D. W. (1) w dniu 7 kwietnia 2016 r. został poddany badaniu sądowo-psychologicznemu. W trakcie badania nawiązywał poprawny kontakt. W wypowiedziach jest małomówny; ujawnia rozchwiany tok myślenia. Nastrój ma znacznie obniżony. W zachowaniu jest nieznacznie spowolniały, męczliwy. Poziom rozwoju funkcji intelektualnych oskarżonego mieści się w granicach normy. Funkcje pamięci D. W. (1) ma nieznacznie osłabione. Zdolność myślenia logicznego, zarówno abstrakcyjnego, jak i konkretno-wyobrażeniowego, jest na poprawnym poziomie. Na poprawnym poziomie pozostaje zdolność rozumowania arytmetycznego. Zdolność koncentracji uwagi jest istotnie obniżona. Na podstawie zastosowanych testów organicznych stwierdzono u D. W. (1) obecność dyskretnych zmian w obrębie centralnego układu nerwowego. W aktualnym czasie u oskarżonego nie stwierdzono ostrych objawów psychotycznych. U D. W. (1) występują nasilone objawy zespołu depresyjnego z obecnością myśli rezygnacyjnych i myśli samobójczych. Podstawowe normy etyczno-moralne oskarżony zna i rozumie.

Dowód: opinia sądowo-psychologiczna z dnia 7 kwietnia 2016 r. – k. 262-264

Biegli z zakresu psychiatrii, na podstawie materiału z akt sprawy, opinii sądowo-psychologicznej oraz aktualnego badania sądowo-psychiatrycznego zgodnie stwierdzili, że D. W. (1) nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Biegli rozpoznali u oskarżonego zaburzenia depresyjne uwarunkowane reaktywnie, aktualnie o znacznym nasileniu. Oskarżony od 2009 roku korzysta z leczenia psychiatrycznego ambulatoryjnego z powodu zaburzeń depresyjno-lękowych mieszanych.

Zdaniem biegłych, z materiału akt sprawy, jak i wywiadu od oskarżonego nie wynika, aby w inkryminowanym czasie działał on w stanie ostrych zaburzeń psychotycznych. D. W. (1) nie jest upośledzony umysłowo, nie ujawnia objawów otępienia, jego sprawność intelektualna mieści się w granicach normy – co pozwala mu przewidywać skutki własnego postępowania, jakie są przedmiotem obecnej sprawy. Oskarżony zna podstawowe normy moralno-etyczne i prawidłowo je rozumie.

W czasie krytycznym, oskarżony pozostawał pod opieką psychiatryczną z powodu zaburzeń nerwicowych; depresyjno-lękowych. Nie obserwowano u D. W. (1) objawów psychozy. W latach 2009-2011 r. oskarżony zgłaszał się na pojedyncze wizyty; raz, dwa razy w roku.

Według biegłych, w oparciu o przeprowadzone badanie sądowo-psychiatryczne i po uwzględnieniu danych z akt sprawy, w inkryminowanym czasie nie występowały u oskarżonego inne zakłócenia czynności psychicznych, które w odniesieniu do zarzucanych mu czynów znosiły lub ograniczały w stopniu znacznym jego zdolność do rozpoznania znaczenia tych czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Warunki z art. 31 § 1 i 2 k. k. nie są spełnione.

Dowód: dokumentacja medyczna oskarżonego – k. 234-245;

opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 8 kwietnia 2016 r. – k. 258-261

D. W. (1), przesłuchany w charakterze podejrzanego w dniu 30 września 2014 r., przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz oświadczył, że odmawia składania wyjaśnień. Dodał, że jego syn nic nie wiedział na temat tego, co i jak robi. Wskazał, że chciał zacząć normalnie działać. Stwierdził, że ścigali go komornicy. Myślał, że zacznie tak spłacać. Zajmował się reklamą. Przyznał, że pracowników zatrudniał nielegalnie; wypłacił im wynagrodzenie. Tłumaczył, że jego syn o niczym nie wiedział. Podał, że nie ma z nim kontaktu; nie wie gdzie przebywa.

wyjaśnienia D. W. (1) – k. 129

Oskarżony D. W. (1) nie był uprzednio karany sądownie.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 16 września 2016 r. – k. 300

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonego.

Część ze zgromadzonych w sprawie dokumentów – odpisy decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 10 stycznia 2014 r. (k. 2-12, k. 14-23v, k. 25-35), odpis decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 12 lutego 2014 r. (k. 47-67v), pismo Kierownika Referatu Orzecznictwa (...) z dnia 20 lutego 2014 r. (k. 36), zawiadomienia karno-skarbowe (k. 37, k. 39, k. 46-46v, k. 124), informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 16 września 2016 r. (k. 300) – to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody stwierdzonych nimi okoliczności.

Wątpliwości Sądu nie budziły również dokumenty w postaci listy zaległości (k. 38, k. 40, k. 125), albowiem bezspornie stanowiły one wydruk z systemu i informację na temat stanu zadłużenia podatnika.

Odnosząc się do zeznań świadków A. G., A. L., M. T., M. Z. i M. P. należy wskazać, że twierdzenia wyżej wymienionych osób były zgodne co do tego, iż D. W. (2) faktycznie nie prowadził we własnym imieniu i na własny rachunek działalności gospodarczej. Zeznania świadków korespondowały z ustaleniami organu podatkowego, iż jedynym celem zarejestrowania przez D. W. (2) działalności gospodarczej było firmowanie faktycznej działalności prowadzonej przez D. W. (1). Świadkowie wskazywali na oskarżonego D. W. (1) jako osobę decyzyjną. Zdaniem Sądu, w omawianym zakresie zeznania świadków stanowiły spójny i konsekwentny obraz faktycznej organizacji działalności gospodarczej prowadzonej przez oskarżonego. Powyższe zostało przyznane przez D. W. (1). Poza przedmiotem niniejszego postępowania były zaś okoliczności związane z rozliczeniem wynagrodzeń pracowników.

Sąd w całości uwzględnił przedłożoną dokumentację medyczną oskarżonego (k. 234-245). Zawarta w niej treść nie budziła wątpliwości. Została ona uwzględniona w treści opinii sądowo-psychiatrycznej.

Sporządzone w sprawie opinie biegłych, to jest opinia sądowo-psychologiczna z dnia 7 kwietnia 2016 r. (k. 262-264) oraz opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 8 kwietnia 2016 r. (k. 258-261), były obiektywne oraz rzetelne. Zostały one sporządzone przez osoby posiadające specjalistyczną wiedzę z racji stosownego wykształcenia i doświadczenia zawodowego. Opinie były jasne – żaden ze zwrotów użytych przez biegłych, zarówno w zakresie wnioskowania, jak również w części opisowej, nie nasuwał zastrzeżeń co do komunikatywności. Opinie były też pełne, gdyż odnosiły się do wszystkich okoliczności relewantnych z punktu widzenia sprawy. Zastosowana metodyka oraz wyciągnięte wnioski były spójne i logiczne. Zostały one oparte na aktualnej wiedzy i prawidłowych spostrzeżeniach, a przy tym w toku postępowania nie były przez żadną ze stron kwestionowane. Wnioski opinii biegłych zostały należycie umotywowane, a stanowiska biegłych zawierają zgodne z wiedzą fachową i precyzyjne konkluzje, znajdujące oparcie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Mając na uwadze powyższe, w przeważającej części zasługiwały na uwzględnienie wyjaśnienia oskarżonego D. W. (1) (k. 129). Wobec zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji oraz zeznań świadków, nie budziło wątpliwości Sądu przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów. Brak było podstaw do kwestionowania wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim wskazał on, iż jego syn nie wiedział o podejmowanych przez niego działaniach. Korespondowało to z ustaleniami, iż D. W. (2) udzielił swojemu ojcu pełnomocnictwa w zakresie wszelkich czynności prawnych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą pod firmą (...). Sąd uwzględnił twierdzenia oskarżonego, iż celem zarejestrowania przez niego działalności było firmowanie faktycznej działalności prowadzonej przez D. W. (1). Oskarżony wyjaśnił, iż było to spowodowane toczącym się przeciwko niemu postępowaniem egzekucyjnym – co stanowiło spójną wersję. Bez znaczenia dla istoty sprawy pozostawały wyjaśnienia w zakresie rozliczeń z pracownikami.

Co do rozstrzygnięć zawartych w punktach I., II. i III. sentencji wyroku:

Zgodnie z art. 55 § 1 k. k. s. karze podlega podatnik, który w celu zatajenia prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub rzeczywistych rozmiarów tej działalności, posługuje się imieniem i nazwiskiem, nazwą lub firmą innego podmiotu i przez to naraża podatek na uszczuplenie. Przepis art. 55 § 2 k. k. s. stanowi natomiast, że jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

Znamię czynności sprawczej zostało określone jako posługiwanie się imieniem i nazwiskiem, nazwą lub firmą innego podmiotu. Skoro sprawca ma działać w celu zatajenia prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub jej rzeczywistych rozmiarów, to uprawnione będzie stwierdzenie, że realizacja znamienia czasownikowego wchodzi w rachubę wówczas, gdy cel taki sprawcy przyświeca, choć uczestnicy obrotu lub organy państwa zdają sobie sprawę z faktycznej działalności gospodarczej sprawcy. "Posługiwanie się" oznacza wykonywanie wszystkich czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, przy których jest konieczne operowanie imieniem i nazwiskiem, nazwą lub firmą innego podmiotu. Chodzi zwłaszcza o składanie ofert, zawieranie kontraktów, wystawianie i przyjmowanie faktur i rachunków, realizację obowiązków publicznoprawnych (np. składanie deklaracji, uiszczanie danin). Znamię narażenia podatku na uszczuplenie przesądza o skutkowym charakterze firmanctwa (Piotr Kardas, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. II, WKP S.A.).

Zgodnie z art. 54 § 1 k. k. s., podlega karze podatnik, który uchylając się od opodatkowania, nie ujawnia właściwemu organowi przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub nie składa deklaracji, przez co naraża podatek na uszczuplenie, Przepis art. 54 § 2 k. k. s. stanowi natomiast, że jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, zasadą jest, że podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.

Przedmiot podatku, który bywa rozmaicie definiowany, jest to - mówiąc najkrócej i najprościej - to, od czego podatek jest płacony i co zazwyczaj znajduje swój wyraz w nazwie danego podatku, ta zaś – w tytule ustawy wprowadzającej w życie ten podatek. Jest to więc sytuacja faktyczna lub prawna, z której zaistnieniem przepisy prawa podatkowego wiążą obowiązek zapłaty podatku. W sensie prawnym przedmiot opodatkowania określany jest jako czynność albo jako obiekt (przedmiot) (A. G., J. M., Podatki, s. 118). Podstawa opodatkowania to ilościowo lub wartościowo ujęty przedmiot podatku. Przedmiot podatku jest bowiem tylko ogólnie ujętym stanem faktycznym, z którym ustawa łączy obowiązek podatkowy (faktem, przedmiotem, stanem), natomiast podstawa wymiaru to konkretyzacja ogólnej normy prawnej określającej przedmiot podatku sprowadzająca ją do określonego podmiotu i do szczegółowo określonej części przedmiotu podatku (A. G., J. M., Podatki, s. 119).

Zaniechanie złożenia deklaracji podatkowej jest jedną z form nieujawnienia przedmiotu i podstawy opodatkowania, stąd też znamię czasownikowe "nie ujawnia" pełni funkcję subsydiarną wobec znamienia "nie składa". W tych sytuacjach, gdzie podatnik nie ma obowiązku składania deklaracji, ma natomiast obowiązek ujawnienia przedmiotu lub podstawy opodatkowania, w grę wchodzi realizacja znamienia "nie ujawnia"; w pozostałych przypadkach realizacja znamienia czynnościowego następuje poprzez zaniechanie złożenia deklaracji (Piotr Kardas, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. II, WKP S.A.).

Małą wartością jest wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. Zważywszy na czas popełnienia poszczególnych przestępstw, wskazać należy, iż kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę wynosiła: 1276 zł (w roku 2009; MP nr 55, poz. 499), 1317 zł (w roku 2010; MP z 2009 r. nr 48, poz. 709), 1386 zł (w roku 2011; Dz.U. z 2010 r. nr 194, poz. 1288).

Zgodnie z art. 60 § 1 k. k. s., kto wbrew obowiązkowi nie prowadzi księgi, podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych. Przepis art. 60 § 2 k. k. s. stanowi zaś, iż podlega karze, kto wbrew obowiązkowi nie przechowuje księgi w miejscu wykonywania działalności lub w miejscu wskazanym przez podatnika jako jego siedziba, przedstawicielstwo lub oddział, a jeżeli prowadzenie księgi zostało zlecone biuru rachunkowemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi - w miejscu określonym w umowie z biurem rachunkowym lub w miejscu wskazanym przez kierownika jednostki.

Przepis art. 60 § 1 k. k. s. normuje nieprowadzenie ksiąg wbrew obowiązkowi. W myśl art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o. Zgodnie z treścią § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r., Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w art. 24a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej "ustawą o podatku dochodowym", są obowiązane prowadzić księgę, z zastrzeżeniem ust. 2, według wzoru ustalonego w załączniku nr 1 do rozporządzenia, w sposób określony w rozdziale 2.

Za karalne na gruncie art. 60 § 2 k. k. s. uznać należy zarówno: a) nieprzechowywanie księgi w ogóle, mimo obowiązku jej przechowywania (obciąża on każdego mającego obowiązek prowadzenia danej księgi); b) nieprzechowywanie jej przez określony ustawą czas, jako że chodzi o nieprzechowywanie "wbrew obowiązkowi", a ten dotyczy także okresu przechowywania; oraz c) nieprzechowywanie jej jedynie w miejscu określonym w art. 60 § 2.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, iż na podstawie odpisów decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. ustalono okoliczności związane z rejestracją oraz likwidacją działalności gospodarczej przez D. W. (1) oraz jego syna. Zeznania przesłuchanych świadków oraz ustalenia organu podatkowego nie pozostawiały natomiast wątpliwości, iż D. W. (2) – w istocie – nie prowadził działalności gospodarczej. Oskarżony, w celu zatajenia prowadzenia działalności na własny rachunek, posługiwał się firmą (...). Powyższe wynika również z treści wyjaśnień D. W. (1), który wskazał jednocześnie na motywy swojego działania. Treść poszczególnych decyzji organu podatkowego pozwoliła na ustalenie, iż oskarżony w inkryminowanym czasie nie prowadził ksiąg podatkowych oraz nie przechowywał wymaganych dokumentów.

Nadto, w oparciu o kolejne decyzje Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. (k. 2-12, k. 14-23v, k. 25-35), ustalono, że D. W. (1) w inkryminowanym czasie, wbrew art. 22, art. 27, art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych uchylał się od opodatkowania przez niezłożenie, a tym samym nieopodatkowanie faktycznie uzyskanego przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w 2009 r. w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G., zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT – 36 za 2009 rok, przez co uszczuplił podatek w kwocie 17.194,00 zł (k. 2-12); - wbrew art. 22, art. 27, art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych uchylał się od opodatkowania przez niezłożenie, a tym samym nieopodatkowanie faktycznie uzyskanego przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w 2010 r. w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G., zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT – 36 za 2010 rok, przez co uszczuplił podatek w kwocie 15.512,00 zł (k. 14-23v); - wbrew art. 22, art. 27, art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych uchylał się od opodatkowania przez niezłożenie, a tym samym nieopodatkowanie faktycznie uzyskanego przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w 2011 r. w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G., zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT – 36 za 2011 rok, przez co uszczuplił podatek w kwocie 28.638,00 zł (k. 25-35).

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, iż w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca ich kryminalną bezprawność. Nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego, co wynika wprost z treści opinii sądowo-psychiatrycznej. Nie ulegało przy tym wątpliwości, iż w zakresie każdego z omówionych czynów oskarżony działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Stopień zawinienia był zatem średni.

Przedmiotem ochrony deliktu karnoskarbowego firmanctwa jest mienie Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego oraz Unii Europejskiej. Formą ochrony tego przedmiotu jest zabezpieczenie przed posługiwaniem się personaliami, nazwą i firmą innego podmiotu. Przepis art. 54 k. k. s. chroni mienie Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego oraz Unii Europejskiej. Forma ochrony przedmiotu polega na zabezpieczeniu terminowości zgłaszania przedmiotu opodatkowania, w tym zwłaszcza składania deklaracji podatkowych. Dobrem chronionym przez art. 60 k. k. s. jest mienie Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego i Unii Europejskiej. Formą ochrony jest zabezpieczenie przed nieprawidłowościami w prowadzeniu ksiąg, a w dalszej perspektywie - przed powstaniem uszczerbku finansowego po stronie beneficjentów należności publicznoprawnych. Negatywnie należało ocenić fakt, iż w zakresie każdego z omówionych wyżej czynów, oskarżony działał w celu zatajenia prowadzenia działalności na własny rachunek. Taki stan rzeczy wpłynął na naruszenie obowiązków w postaci prowadzenia ksiąg podatkowych oraz przechowywania niezbędnych dokumentów. Oskarżony uchylał się przy tym od opodatkowania. Nie było wątpliwości, że w odniesieniu do każdego z czynów waga naruszonych obowiązku jest duża. W każdym przypadku oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Dla oceny stopnia społecznej szkodliwości poszczególnych czynów znaczenie miała kwota uszczuplonego podatku, które wynosiła odpowiednio: 17.194,00 zł, 15.512,00 zł i 28.638,00 zł.

W związku z tym, Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I. sentencji wyroku jest średni. Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II. sentencji wyroku oceniono jako nieznacznie niższy od średniego. Natomiast stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie III. sentencji wyroku przekraczał poziom średni.

Ustalając wymiar kary, w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia, Sąd kierował się w pierwszej kolejności dyrektywami z art. 12 § 1 i 2 k. k. s. oraz art. 13 § 1 k. k. s. Sąd miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów. Mając na uwadze, iż następstwem omawianych czynów zabronionych był uszczerbek finansowy, to stopień naruszenia obowiązków finansowych uznać należało za najwyższy. Okolicznością obciążającą było działanie w zamiarze bezpośrednim. Kwoty uszczuplonego podatku nie były znaczne, niemniej ich zróżnicowanie musiało mieć wpływ na wymiar poszczególnych kar. Na korzyść oskarżonego należało zaliczyć brak uprzedniej karalności oraz przyznanie się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Sąd miał również na uwadze podane przez D. W. (1) okoliczności co do jego sytuacji finansowej.

O okolicznościach uwzględnianych przy wymiarze kary grzywny stanowi art. 23 § 1 i 3 k. k. s. Na gruncie przestępstw skarbowych ustalenie stawki dziennej powinno być oparte na rozważeniu okoliczności związanych z dochodami samego sprawcy oraz jego stosunkami majątkowymi, rodzinnymi i możliwościami zarobkowymi. Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie okoliczności wskazane w art. 12 § 2 k. k. s., jako że dotyczą one każdej kary, w tym i grzywny za przestępstwo skarbowe, Nie należało tracić z pola widzenia faktu, iż oskarżony jest osobą zaradną życiowo, która przez wiele lat funkcjonowała na rynku gospodarczym. W toku postępowania przygotowawczego wskazał, iż posiada wykształcenie średnie. D. W. (1) jest żonaty; posiada na utrzymaniu jedno dziecko. Oskarżony jest z wykształcenia monterem izolacji; wykonuje zawód przedsiębiorcy, z czego uzyskuje dochód w kwocie 1000 zł. D. W. (1) posiada majątek w postaci mieszkania (k. 128v). W konsekwencji wysokość każdej stawki dziennej ustalono na 80 złotych.

Wobec powyższego, w oparciu o powołane wyżej przepisy, w punkcie I. sentencji wyroku Sąd skazał D. W. (1) na karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 80 złotych każda; w punkcie II. sentencji wyroku Sąd skazał go na karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych po 80 złotych każda; w punkcie III. sentencji wyroku, Sąd skazał go na karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 80 złotych każda.

Zdaniem Sądu, każda z wymierzonych kar jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości poszczególnych czynów, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona w każdym przypadku kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu naganności jego postępowania i wzbudzeniu w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Co do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie IV. sentencji wyroku:

Ustalony stan faktyczny nie pozostawiał wątpliwości, iż oskarżony popełnił czyn zarzucany mu w punkcie 4. aktu oskarżenia. Niemniej, wobec stwierdzenia w toku postępowania, iż nastąpiło przedawnienie karalności tego czynu, konieczne stało się umorzenie postępowania w tym zakresie. Postępowanie należy umorzyć w sytuacji, gdy nastąpiło przedawnienie karalności, ale tylko wtedy, gdy nie ma od razu podstaw do uniewinnienia oskarżonego z braku czynu lub braku znamion czynu jako wykroczenia albo braku winy. Umorzenie postępowania z racji przedawnienia wchodzi też zawsze w rachubę, gdyby kwestie istnienia czynu, jego znamion i odpowiedzialności wymagały dalszego dowodzenia, gdyż postępowaniu w tej materii stoi już na przeszkodzie przedawnienie karalności (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2002 r., IV KKN 264/99, LEX nr 54407; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2002 r., V KKN 484/00, LEX nr 53336).

Zgodnie z art. 57 § 1 k. k. s., podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe podatnik, który uporczywie nie wpłaca w terminie podatku. Przepis art. 6 § 2 k. k. s. stanowi natomiast, że dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uważa się za jeden czyn zabroniony; w zakresie czynów zabronionych polegających na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej za krótki odstęp czasu uważa się okres do 6 miesięcy.

Zdaniem Sądu, nie ulega wątpliwości, że D. W. (1) był zobowiązany do wpłacenia należnego podatku od towarów usług i nie wykonał ciążącego na nim obowiązku. Co więcej, w przedmiotowej sprawie możliwe było ustalenie, iż doszło do uporczywego niewpłacania podatku w terminie. Na zaistnienie tego znamienia, będącego warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k. k. s., może wskazywać zarówno cykliczność zachowań podatnika, polegająca na umyślnym niestosowaniu się do wymogu terminowego płacenia podatku, jak i jednorazowe, ale długotrwałe zaniechanie przez niego uregulowania podatku płaconego jednorazowo, mające miejsce już po terminie płatności tego podatku, a więc gdy ma on uregulować go już jako zaległość podatkową, jeżeli zachowanie to wskazuje, że zamiarem podatnika w momencie upływu terminu płatności podatku było uporczywe jego niewpłacanie, a więc odsunięcie uregulowania tego podatku na dłuższy okres (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r. I KZP 11/13, OSNKW 2014/1/3). Uporczywość ta w odniesieniu do niewpłacania w terminie tego podatku polegała więc na powtarzającym się uchylaniu przez oskarżonego od dokonania jego wpłaty. Świadczy o tym również wielość okresów rozliczeniowych.

Dla realizacji znamion wykroczenia określonego w tym przepisie rozstrzygające jest ustalenie, że w ustawowym terminie nie dokonano wpłaty i bez znaczenia pozostaje dalszy stan zobowiązania podatkowego, a w szczególności to, czy zostało ono później spełnione i z jaką zwłoką (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2008 r., III KK 176/08, LEX nr 694328).

Nie ulegało przy tym wątpliwości, iż oskarżony działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim, zabarwionym negatywnym stosunkiem do obowiązku wykonania zapłaty podatku. Oskarżony prowadził w przeszłości zarejestrowaną działalność gospodarczą. Niewątpliwie miał pełną świadomość konieczności uregulowania należności publicznych oraz terminów ich płatności.

Niemniej, zgodnie z art. 51 § 1 k. k. s. karalność wykroczenia skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął roku. Przepisy art. 44 § 2-4 i 6-7 k. k. s. stosuje się odpowiednio. Jeżeli w okresie przewidzianym w art. 51 § 1 k. k. s. wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego wykroczenia skarbowego ustaje z upływem lat 2 od zakończenia tego okresu (art. 51 § 2 k. k. s.). Termin płatności podatku VAT za miesiąc czerwiec 2013 r. upływał w dniu 25 lipca 2013 r. Postanowienie z dnia 23 września 2014 r. o zmianie postanowienia o przedstawieniu zarzutów zostało ogłoszone D. W. (1) w dniu 30 września 2014 r. (k. 127). W związku z tym, nastąpiło przedawnienie karalności tego czynu.

Co do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie V. i VI. sentencji wyroku:

W zakresie charakterystyki przestępstw określonych w art. 55 § 1 k. k. s. w zw. z art. 55 § 2 k. k. s., art. 54 § 2 k. k. s., z art. 60 § 1 k. k. s. w zw. z art. 60 § 2 k. k. s. należy odwołać się do wcześniejszych rozważań.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać urzędom skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25.. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133. Natomiast, zgodnie z art. 103 ust. 1 w/w ustawy, podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b.

Przepis art. 88 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa stanowi, że podatnicy wystawiający rachunki są obowiązani kolejno je numerować i przechowywać kopie tych rachunków, w kolejności ich wystawienia, do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Ponadto zgodnie z art. 112 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy są obowiązani przechowywać ewidencje prowadzone dla celów rozliczania podatku oraz wszystkie dokumenty związane z tym rozliczeniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającego kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającego wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 135, 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej. Rejestry, o których mowa w art. 109 ust. 3 w/w ustawy, są księgami podatkowymi, bowiem zgodnie z art. 3 pkt 4 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie mowa o księgach podatkowych rozumie się przez to księgi rachunkowe, podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencje oraz rejestry, do których prowadzenia, do celów podatkowych, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązani są podatnicy, płatnicy lub inkasenci.

Materiał dowodowy w postaci odpisu decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. z dnia 12 lutego 2014 r. (k. 47-67v), zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego, pozwolił na ustalenie, że działalność pod firmą Zakład (...) oraz pod firmą (...) była faktycznie prowadzona przez D. W. (1). Treść wydanej decyzji nie pozostawia wątpliwości, iż obrót i sprzedaż w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2011 r. stanowił dostawę i sprzedaż towarów i usług dokonaną przez oskarżonego. Wobec powyższego, faktury sprzedaży wystawione na dane firmy (...) winny być wystawione na dane firmy (...). Oskarżony w toku postępowania podatkowego nie przedłożył dokumentów dotyczących prowadzonej działalności gospodarczej; nie składał deklaracji dla podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2009 r. do grudnia 2011 r.

W tym miejscu należy wskazać, iż okres od 01 stycznia 2009 r. do 27 lutego 2009 r. dotyczył czasu, w którym oskarżony prowadził działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...); okres od 01 marca 2009 r. do 25 stycznia 2012 r. dotyczył zaś czasu, w którym D. W. (1) posługiwał się firmą swojego syna D. W. (2).

Dokument w postaci zawiadomienia karno-skarbowego (k. 46-46v) oraz odpis decyzji organu podatkowego pozwoliły na ustalenie, iż oskarżony w okresie od 01 stycznia 2009 r. do 27 lutego 2009 r. uszczuplił podatek od towarów i usług w kwocie 13.196,00 zł; natomiast w okresie od 01 marca 2009 r. do 25 stycznia 2012 r. kwota uszczuplonego podatku wyniosła 218.464,00 zł.

D. W. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, iż w czasie ich popełniania zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca ich kryminalną bezprawność. Nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego, co wynika wprost z treści opinii sądowo-psychiatrycznej. Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Stopień zawinienia był średni.

Odnosząc się do oceny stopnia społecznej szkodliwości poszczególnych czynów, w zakresie wskazania dóbr chronionych przepisami art. 55 § 1 k. k. s. w zw. z art. 55 § 2 k. k. s., art. 54 § 2 k. k. s., z art. 60 § 1 k. k. s. w zw. z art. 60 § 2 k. k. s. należy odwołać się wcześniejszych rozważań. Negatywnie należało ocenić fakt, iż w zakresie czynu opisanego w punkcie 5. aktu oskarżenia D. W. (1) działał w celu zatajenia prowadzenia działalności na własny rachunek. Taki stan rzeczy wpłynął na naruszenie obowiązków w postaci prowadzenia ksiąg podatkowych oraz przechowywania niezbędnych dokumentów. Oskarżony uchylał się przy tym od opodatkowania. Nie było wątpliwości, że w odniesieniu do każdego z czynów waga naruszonych obowiązku jest duża. W każdym przypadku oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Na stopień społecznej szkodliwości poszczególnych czynów znaczenie miała kwota uszczuplonego podatku, które wynosiła odpowiednio: 218.464,00 zł oraz 13.196,00 zł.

Mając na uwadze powyższe, stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie V. sentencji wyroku był znaczny. Jako nieznacznie niższy od średniego oceniono zaś stopień społecznej szkodliwości czynu określonego w punkcie VI. sentencji wyroku.

Ustalając wymiar kary, w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia, Sąd kierował się w pierwszej kolejności dyrektywami z art. 12 § 1 i 2 k. k. s. oraz art. 13 § 1 k. k. s. Sąd miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów. W związku z tym, iż następstwem omawianych czynów był uszczerbek finansowy, uznać należało, że stopień naruszenia obowiązków finansowych był najwyższy. Okolicznością obciążającą było działanie w zamiarze bezpośrednim. W zakresie czynu opisanego w punkcie 5. aktu oskarżenia kwota uszczuplonego podatku była znaczna, albowiem wynosiła 218.464,00 zł. Jako nieznaczną oceniono zaś kwotę 13.196,00 zł. Na korzyść oskarżonego należało zaliczyć brak uprzedniej karalności oraz przyznanie się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Sąd miał również na uwadze podane przez D. W. (1) okoliczności co do jego sytuacji finansowej.

O okolicznościach uwzględnianych przy wymiarze kary grzywny stanowi art. 23 § 1 i 3 k. k. s. (o czym była już mowa powyżej). Przy wymiarze kary Sąd miał również na względzie okoliczności wskazane w art. 12 § 2 k. k. s. W związku z tym, Sąd wziął pod uwagę dane osobopoznawcze wskazane w treści protokołu przesłuchania podejrzanego (k. 128v). Zgromadzony materiał dowodowy pozwolił ponadto na ustalenie, że oskarżony jest osobą zaradną życiowo, która przez wiele lat funkcjonowała na rynku gospodarczym. W konsekwencji wysokość każdej stawki dziennej ustalono na 80 złotych.

Wobec powyższego, w oparciu o powołane wyżej przepisy, w punkcie V. sentencji wyroku Sąd skazał D. W. (1) na karę grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 80 złotych każda; zaś w punkcie VI. sentencji wyroku skazano go na karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych po 80 złotych każda.

Zdaniem Sądu, każda z wymierzonych kar nie przekracza stopnia winy, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu oraz spełnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Co do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie VII. sentencji wyroku:

W zakresie charakterystyki wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 k. k. s., należy odwołać się do wcześniejszych rozważań.

Zgodnie z art. 45 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy wynikający z zeznania jest podatkiem należnym od dochodów podatnika uzyskanych w roku podatkowym, chyba że właściwy organ podatkowy lub właściwy organ kontroli skarbowej wyda decyzję, w której określi inną wysokość podatku. W razie niezłożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu, właściwy organ podatkowy lub właściwy organ kontroli skarbowej wyda decyzję określającą wysokość zobowiązania w podatku dochodowym. Na podstawie dokumentu w postaci zawiadomienia karno-skarbowego (k. 124), ustalono, że D. W. (1) w dniu 23 kwietnia 2014 r. złożył w urzędzie skarbowym zeznanie PIT-36 za rok 2013 r., w którym zadeklarował kwotę podatku do wpłaty w wysokości 2.116,00 zł. Zgodnie z treścią listy zaległości wraz z odsetkami na dzień 15 września 2014 r. (k. 125), oskarżony nie dokonał zapłaty podatku w ustawowym terminie.

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, iż w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego, co wynika wprost z treści opinii sądowo-psychiatrycznej. Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Stopień zawinienia był zatem średni.

W ocenie Sądu, społeczna szkodliwość omawianego czynu oskarżonego była nieznaczna. W przedmiotowej sprawie oskarżony swoim zachowaniem godził w mienie Skarbu Państwa. Przesłanka kwantyfikacji obowiązku finansowego dotyczy obowiązków wynikających m. in. z przepisów prawa podatkowego. W zakresie omawianego czynu mamy do czynienia z naruszeniem obowiązku zapłaty daniny publicznoprawnej – a w związku z tym waga naruszonych obowiązków jest najwyższa. Kwota niewpłaconego podatku wynosiła jedynie 2.116,00 zł. Negatywnie należało natomiast ocenić sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego oraz postać zamiaru, albowiem oskarżony uporczywie nie wpłacał rzeczonego podatku, działając umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Ustalając wymiar kary, w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia, Sąd kierował się w pierwszej kolejności dyrektywami z art. 12 § 1 i 2 k. k. s. oraz art. 13 § 1 k. k. s. Sąd miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego czynu. Nie można było tracić z pola widzenia faktu, iż jego następstwem był uszczerbek finansowy. W związku z tym, stopień naruszenia obowiązków finansowych uznać należało za najwyższy. Niemniej, należało uwzględnić iż kwota niewpłaconego podatku była mała i wynosiła zaledwie 2.116,00 zł. Okolicznością obciążającą było działanie w zamiarze bezpośrednim. Na korzyść oskarżonego należało zaliczyć brak uprzedniej karalności oraz przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd miał również na uwadze podane przez D. W. (1) okoliczności co do jego sytuacji finansowej.

O okolicznościach uwzględnionych przy wymiarze kary grzywny, stanowi art. 48 § 1 i 4 k. k. s. Na gruncie wykroczeń skarbowych ustalenie kwoty grzywny powinno być oparte na rozważeniu okoliczności związanych z dochodami samego sprawcy oraz jego stosunkami majątkowymi, rodzinnymi i możliwościami zarobkowymi. Przy wymiarze kary Sąd miał na względzie okoliczności wskazane w art. 12 § 2 k. k. s., jako że dotyczą one każdej kary, w tym i grzywny za wykroczenie skarbowe. W związku z tym, Sąd wziął pod uwagę, iż oskarżony przez wiele lat funkcjonowała na rynku gospodarczym. W toku postępowania przygotowawczego oskarżony wskazał, iż posiada wykształcenie średnie. D. W. (1) jest żonaty; posiada na utrzymaniu jedno dziecko. Oskarżony jest z wykształcenia monterem izolacji; wykonuje zawód przedsiębiorcy, z czego uzyskuje dochód w kwocie 1000 zł. D. W. (1) posiada majątek w postaci mieszkania (k. 128v). W tym miejscu należy również zwrócić uwagę, iż przepis art. 48 § 4 k. k. s. zawiera otwarty katalog przesłanek, które Sąd winien wziąć pod uwagę przy wymiarze kary grzywny – ustawodawca posłużył się bowiem stwierdzeniem, iż uwzględnia się także stosunki majątkowe i rodzinne sprawcy oraz jego dochody i możliwości zarobkowe. Sąd uwzględnił zatem, iż w zakresie czynu zarzucanego w punkcie 7. aktu oskarżenia kwota podatku wynosiła jedynie 2.116,00 zł.

Zważywszy na wskazane okoliczności Sąd uznał, że wymierzona oskarżonemu kara grzywny w wymiarze 700 złotych jest adekwatna do stopnia jego zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Kara powyższa jest słuszna w odczuciu społecznym i spełni cele w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej.

Co do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie VIII. sentencji wyroku:

Sąd, na podstawie art. 39 § 1 k. k. s. połączył orzeczone wobec oskarżonego w punktach I. – III. oraz V. – VI. sentencji wyroku jednostkowe kary grzywny i wymierzył mu karę łączną 400 stawek dziennych po 80 złotych każda. Zgodnie z powołanym przepisem, Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa skarbowe do ich sumy, nie przekraczając jednak 1080 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności; karę ograniczenia wolności wymierza się w miesiącach i latach. Sąd uwzględnił ścisły związek przedmiotowo-podmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami. Należało jednak pamiętać, iż wskazane grupy przestępstw (pkt I. – III. oraz pkt V. – VI. sentencji wyroku) dotyczyły różnych podatków.

Co do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie IX. sentencji wyroku:

Mając na uwadze sytuację majątkową i rodzinną D. W. (1), na podstawie art. 624 § 1 k. p. k. w zw. z art. 113 § 1 k. k. s. zwolniono oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) od opłaty.