Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 października 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Karolina Kozłowska

Protokolant: Zbigniew Szpanowski

przy udziale oskarżyciela publicznego Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. – inspektora E. A.

po rozpoznaniu w dniach 29 września 2016 roku i 30 września 2016 w G. na rozprawie sprawy

R. R., syna T. i M., urodzonego w dniu (...) w G.

oskarżonego o to, że:

I.  w okresie od 25 lipca 2008 roku do 25 lutego 2010 roku w G. jako podatnik podatku od towarów i usług, wbrew art. 99 ust 1 oraz 103 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uchylał się od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, przez nieujawnienie przedmiotu lub podstawy opodatkowania i niezłożenie do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. w terminie ustawowym deklaracji VAT -7 dla podatku od towarów i usług za miesiące 06,07,08,09, (...) oraz 01,02,03,04,05,06,07,08,09,10,11, (...), (...), przez co został narażony na uszczuplenie podatek w łącznej kwocie 199.017,00 zł tj. o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

II.  w dniu 03 lutego 2009 roku w G. jako podatnik podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych wbrew art. 21 ust 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, uchylał się od opodatkowania przez nieujawnienie przedmiotu lub podstawy opodatkowania i niezłożenie w terminie ustawowym tj. do dnia 02.02.2009 roku w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. zeznania PIT -28 o wysokości uzyskanego dochodu , wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za rok 2008 – zeznanie złożono w dniu 03.04. 2009, przez co został narażony podatek na uszczuplenie w kwocie 144.625,00 zł tj. o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s.

III.  w okresie od 26 kwietnia 2010 roku do 25 stycznia 2012 roku w G. jako podatnik podatku od towarów i usług, wbrew art. 103 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uporczywie nie wpłacał w ustawowym terminie tj. do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym powstał obowiązek podatkowy , na rachunek Pierwszego Urzędu Skarbowego w G., podatku od towarów i usług w łącznej kwocie 184.832,00 zł wynikającego z deklaracji VAT- 7 dla podatku od towarów i usług za miesiące : marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, wrzesień, październik i grudzień 2010 roku, styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj , czerwiec , grudzień 2011 roku tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k. s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

IV.  w dniu 27 grudnia 2010 roku w G. jako podatnik podatku od towarów i usług, wbrew art. 99 ust 1 oraz 103 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, uchylał się od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, przez nieujawnienie przedmiotu lub podstawy opodatkowania i niezłożenie do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. w terminie ustawowym deklaracji VAT -7 dla podatku od towarów i usług za miesiąc 11/2010, przez co został narażony na uszczuplenie podatek w łącznej kwocie 12584,00zł tj. o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s.

V.  w dniu 01 lutego 2011 roku w G. jako podatnik podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych wbrew art. 21 ust 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, uchylał się od opodatkowania przez nieujawnienie przedmiotu lub podstawy opodatkowania i niezłożenie w terminie ustawowym tj. do dnia 31.01.2011 roku w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. zeznania PIT -28 o wysokości uzyskanego dochodu, wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za rok 2010 – zeznanie złożono w dniu 04.04. 2011 r., przez co został narażony podatek na uszczuplenie w kwocie 44.084,00 zł tj. o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s.

VI.  w okresie od 25 sierpnia 2011 roku do 27 stycznia 2014 roku jako podatnik podatku od towarów i usług, wbrew art. 99 ust 1 oraz 103 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uchylał się od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, przez nieujawnienie przedmiotu lub podstawy opodatkowania i niezłożenie do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. w terminie ustawowym deklaracji VAT -7 dla podatku od towarów i usług za miesiące 07,09,10, (...) oraz 01,03,04,05,06,07,08,10,11, (...), 03,06, (...), przez co został narażony na uszczuplenie podatek w łącznej kwocie 224.119,00 zł tj. o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

VII.  w dniu 01 lutego 2012 roku w G. jako podatnik podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych wbrew art. 21 ust 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, uchylał się od opodatkowania przez nieujawnienie przedmiotu lub podstawy opodatkowania i niezłożenie w terminie ustawowym tj. do dnia 31.01.2012 roku w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. zeznania PIT -28 o wysokości uzyskanego dochodu, wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za rok 2011 – zeznanie złożono w dniu 07.07.2012r. , przez co został narażony podatek na uszczuplenie w kwocie 56.598,00 zł tj. o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 2 k.k.s.

I.  oskarżonego R. R. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie I aktu oskarżenia, który kwalifikuje jako przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 i 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to na podstawie art. 54 § 2 k.k.s. w zw. z art. 23§ 1 i 3 k.k.s. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 400 (czterystu ) stawek dziennych po 30 ( trzydzieści ) złotych jedna stawka;

II.  oskarżonego R. R. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie II aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że czyn popełnił w dniu 02 lutego 2009 r. i kwalifikuje czyn jako przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 i 2 k.k.s. i za to na podstawie art. 54 § 2 k.k.s. w zw. z art. 23§ 1 i 3 k.k.s. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych po 30 ( trzydzieści ) złotych jedna stawka;

III.  na podstawie art. 62 § 1 i 2 k.p.w., art. 5 § 1 pkt 4 kpw umarza postepowanie karne w zakresie czynu zarzucanego w punkcie III aktu oskarżenia

IV.  oskarżonego R. R. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie IV aktu oskarżenia, który kwalifikuje jako przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 i 2 k.k.s. i za to, na podstawie art. 54 § 2 k.k.s. w zw. z art. 23§ 1 i 3 k.k.s. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu ) stawek dziennych po 30 ( trzydzieści ) złotych jedna stawka;

V.  oskarżonego R. R. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie V aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że czyn popełnił w dniu 31.01.2011 roku, i kwalifikuje czyn jako przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 i 2 k.k.s. i za to, na podstawie art. 54 § 2 k.k.s. w zw. z art. 23§ 1 i 3 k.k.s. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 30 ( trzydzieści ) złotych jedna stawka;

VI.  oskarżonego R. R. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie VI aktu oskarżenia, który kwalifikuje jako przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 i 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to, na podstawie art. 54 § 2 k.k.s. w zw. z art. 23§ 1 i 3 k.k.s. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 400(czterystu ) stawek dziennych po 30 ( trzydzieści )) złotych jedna stawka;

VII.  oskarżonego R. R. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie VII aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że czyn popełnił w dniu 31.01.2012 r. kwalifikuje czyn jako przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 i 2 k.k.s. i za to, na podstawie art. 54 § 2 k.k.s. w zw. z art. 23§ 1 i 3 k.k.s. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 30 ( trzydzieści ) złotych jedna stawka;

VIII.  na podstawie 39§1 k.k.s. w zw. z art. 85§1 k.k. w zw. z art. 86§ 1 i 2 k.k. w zw. z art. 20§2 k.k.s. łączy orzeczone wobec oskarżonego w pkt I,II, IV, V,VI,VII wyroku jednostkowe kary grzywny i orzeka karę łączną w wymiarze 600 (sześciuset) stawek dziennych po 30 (trzydzieści ) złotych każda stawka;

IX.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. i art. 618 k.p.k. w zw. z art. 113 §1 kks w zw. z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 (dziewięćdziesięciu) złotych tytułem wydatków postępowania, a na podstawie art. 1, art. 3 ust. 1, art. 21 pkt 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 1800 (tysiąc osiemset) złotych.

Sygn. akt II K 621/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

R. R. w latach 2008-2014 prowadził działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu usług z zakresu prac malarskich, konserwacyjnych, monterskich i izolacyjnych na rzecz różnych firm, min. w stoczniach w G.
i w G. oraz zagranicą. Znaczna część umów dotyczyła prac remontowych na statkach (dot. zarówno jednostek polskich jak i zagranicznych), ale oskarżony otrzymywał także zlecenia na wykonywanie prac hydraulicznych, elektrycznych (oskarżony posiada uprawnienia energetyczne), prac zabezpieczenia antykorozyjnego, prac na obiektach sportowych, instalacji systemów teletechnicznych. Cześć firm nie zapłaciła jemu za wykonane usługi, inni płacili, ale oskarżony wszystkie pieniądze tracił na alkohol, hazard
i narkotyki. Kontrahenci wypłacali wynagrodzenie gotówką za potwierdzeniem na dokumentach (...) i (...). W 2004 roku rozstał się z kobietą i od tego czasu wpadł
w nałogi.

R. R. od 2003 roku jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Dowody: wyjaśnienia oskarżonego R. R. k. 628-629, umowy, protokoły zdawczo-odbiorcze i dokumenty KP i KW k. 630-806,877- 998, potwierdzenie rejestracyjne k. 808,

R. R. obowiązany był składać do 25 miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy deklaracje VAT-7. W kontrolowanym czasie, deklaracje w przeważającej części składane były przez niego po terminie. Deklarację za czerwiec 2008 roku założył w dniu 14 sierpnia 2008 roku. Deklaracja za lipiec złożona została w dniu 08 września 2008 r. wraz z wnioskiem o zastosowanie instytucji czynnego żalu. W dniu 04 listopada 2008 roku złożona została deklaracja VAT -7 za miesiąc sierpień 2008 r. Deklaracja za wrzesień 2008 roku złożona została w dniu 16 grudnia 2008 roku wraz z pismem o zastosowanie czynnego żalu. Deklaracje za grudzień 2008 roku i za styczeń luty 2009 r. R. R. złożył w dniu 07 kwietnia 2009 r. wraz z wnioskiem o zastosowanie instytucji czynnego żalu usprawiedliwiając się wyjazdem poza granice kraju. W dniu 30 maja 2009 r. R. R. złożył deklarację za marzec 2009 r. i kwiecień 2009 r. Z kolei w dniu 22 września 2009 roku wraz z czynnym żalem podatnik złożył deklaracje VAT -7 za czerwiec i maj 2009 roku. Dnia 16 października 2009 r. R. R. nadał w urzędzie pocztowym deklaracje za sierpień i wrzesień 2009 roku wraz z oświadczeniem o czynnym żalu. Deklaracje VAT -7 za październik
i listopad 2009 r. złożone zostały 22 stycznia 2010 r. wraz z prośbą o zastosowanie instytucji czynnego żalu. W dniu 29 stycznia 2010 r. podatnik złożył deklaracje za grudzień 2009 r., zaś w dniu 13 kwietnia 2010 r. deklarację za styczeń 2010 r.

R. R. nie dokonał zapłaty podatku od towarów i usług za 2008 i 2009 rok oraz styczeń 2010 r. wynikającego ze złożonych deklaracji przez co naraził na uszczuplenie podatek VAT w łącznej kwocie 199.017,00 zł .

Deklaracje za miesiące od marca do października 2010 r. i grudzień 2010 r. podatnik złożył w terminie.

Deklarację VAT -7 dla podatku od towarów i usług za miesiąc 11/2010 R. R. złożył w dniu 03 stycznia 2011 r. przez co został narażony na uszczuplenie podatek w łącznej kwocie 12.584 zł.

Deklaracje dla podatku od towarów i usług za miesiąc lipiec 2011 r. złożył w dniu 26 sierpnia 2011r., za wrzesień 2011 roku złożył dnia 04 listopada 2011 r., za październik 2011 r. złożył 30 listopada 2011 r. , zaś za listopad 2011 r. w dniu 09 stycznia 2012 roku.

W roku 2012 r. deklaracje za miesiące styczeń, marzec, kwiecień, maj R. R. złożył w dniu 10 lipca 2012 roku. Zeznanie VAT -7 za czerwiec złożone zostało 10 września 2012 r. , zaś za lipiec, sierpień, październik, listopad i grudzień 2012 roku w dniu 31 stycznia 2013 roku. Podatnik w dołączonym piśmie wyjaśniał opóźnienie w złożeniu deklaracji wyjazdem zagranicę.

Za rok 2013 R. R. złożył po terminie deklaracje za marzec(w dniu 20 maja 2013 r.), czerwiec(29 lipca 2013 r.) i grudzień (27 stycznia 2014 r.)

Dowody : deklaracje k. 4, 10,14,17, 25-27, 43, 57, 62,67-70, 82-84, 100-102, 125, 142, 160-162, 165-166,167-175, 197-201, 218-219,256-257, 259-267,334-340,375-376, 450,451, pismo oskarżonego k. 3,18, 24,74, 81, 103, 341doniesienie k. 7,12, 16,21, 41, 56, 65,66, 80,99, 122, 140, 156,193, 207, 267,285, listy zaległości k. 9, 61, 124, 158, 195-196, 217, 279, 333, 379, 457-459

R. R. będąc podatnikiem podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych nie złożył w terminie ustawowym tj. do dnia 02.02.2009 roku zeznania PIT-28 o wysokości uzyskanego dochodu , wysokości dokonanych odliczeń
i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za rok 2008 – zeznanie nadał
w urzędzie pocztowym w dniu 03.04. 2009 r. R. R. naraził podatek na uszczuplenie w kwocie 144.625,00 zł.

Po terminie ustawowym tj. 04 kwietnia 2011 roku R. R. złożył
w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. zeznania PIT -28 o wysokości uzyskanego dochodu, wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za rok 2010 przez co został narażony podatek na uszczuplenie
w kwocie 44.084,00.zł. Wraz z deklaracją nadesłał pismo wyjaśniające, że przyczyną opóźnienia było niedopatrzenie i pomylenie terminów.

W dniu 07 lipca 2012 roku R. R. jako podatnik podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych złożył zeznanie PIT -28 o wysokości uzyskanego dochodu, wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za rok 2011 przez co został narażony podatek na uszczuplenie
w kwocie 56.598,00 zł

Dowody: zeznanie PIT 28 k. 37-39, 453, pismo oskarżonego R. R. k. 245,

Oskarżony R. R. leczył się psychiatrycznie, wielokrotnie przebywał
w szpitalu psychiatrycznym. Oskarżony nie jest osobą chorą psychicznie ani upośledzoną umysłowo. Rozpoznano u niego uzależnienie od alkoholu i szkodliwe używanie substancji psychotropowych. W chwili popełnienia zarzucanych mu czynów nie miał zniesionej ani ograniczonej poczytalności.

Dowody : pismo k. 132, dokumentacja medyczna k. 530, opinia sądowo – psychiatryczna k. 593-597

R. R. był wcześniej karany ( odpisy K. k. 119-121, 146-148, 190-192, 249-251, 479-480, odpis wyroku k. 502).

R. R. jest kawalerem, ma jedno dziecko, na które płaci alimenty
w kwocie 300 zł. Nie posiada majątku, zarabia 2400 zł miesięcznie. Przeciwko oskarżonemu toczą się liczne postępowania egzekucyjne z wniosku Urzędu Skarbowego. Został wpisany do Rejestru Dłużników Niewypłacalnych (dane osobowe k. 628, dokumentacja egzekucyjna k. k. 817-830 )

W dniu 17 grudnia 2014 roku Pierwszy Urząd Skarbowy w G. wydał
w stosunku do R. R. postanowienie o zastosowaniu wobec niego postępowania w stosunku do nieobecnych. (k. 441) Oskarżony nie składał wyjaśnień w toku postępowania przygotowawczego.

Przed Sądem oskarżony R. R. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów wskazując, że składał deklaracje po terminie, bo gubił się
w dokumentach i nie zawsze był trzeźwy i wyjaśnił, że od 18 roku życia prowadził działalność gospodarczą. Sam prowadził księgowość firny i wszelką dokumentację. Oskarżony wykonywał usługi z zakresu prac malarskich, konserwacyjnych, monterskich
i izolacyjnych na rzecz różnych firm, min. w stoczniach w G. i w G. oraz zagranicą. Cześć firm nie zapłaciła mu za wykonane pracę, inni płacili, ale oskarżony wszystkie pieniądze tracił na alkohol, hazard i narkotyki. W 2004 roku rozstał się
z kobietą i od tego czasu wpadł w nałogi. Oskarżony wykonywał pracę zatrudniając „na czarno” pracowników. (wyjaśnienia oskarżonego R. R. k. 628-629)

Sąd zważył, co następuje :

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wszystkich dowodów ujawnionych na rozprawie, opierając się na wyjaśnieniach oskarżonego R. R. oraz obiektywnych dowodach w postaci przedłożonej przez oskarżonego dokumentacji oraz dowodów zgromadzonych w toku dochodzenia i postępowania sądowego. Zgromadzony materiał Sąd ocenił zgodnie z dyrektywami zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w art. 7 k.p.k. a stosowanej odpowiednio w postępowaniu
w sprawach o przestępstwo skarbowe na podstawie art. 113 § 1 k.k.s.

Sąd uznał za wiarygodną opinię biegłych psychiatrów , gdyż opinia ta zasługuje na przymiot jasnej, pełnej i spójnej, zawiera ona wnioski istotne z punktu widzenia niniejszego postępowania, mianowicie przede wszystkim odpowiada na pytanie dotyczące poczytalności oskarżonego w inkryminowanym czasie, nadto spełnia wymogi formalne
z art. 200 i 202 k.p.k. Sąd nie znalazł podstaw do uznania jej za niewiarygodną, została ona także sporządzona przez osoby posiadające wiedzę specjalistyczną z zakresu psychiatrii. Nadto opinia ta nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego R. R. w całości. Oskarżony w toku swoich wyjaśnień wskazał na rodzaj usług jakie wykonywał, na sposób wykonywania umów oraz rozliczania się z kontrahentami. Okoliczności te zostały potwierdzone w złożonej przez oskarżonego obszernej dokumentacji. Nadto wiarygodne są również wyjaśnienia wskazujące, że przyczyną nieskładania deklaracji w terminie. Jak wynika z opinii psychiatrów oraz dokumentacji medycznej oskarżony jest uzależniony od alkoholu, wpada w tzw. ciągi alkoholowe, często przebywa na hospitalizacji w zakładzie psychiatrycznym, zatem uznać należy, że wyjaśnienia oskarżonego co do przyczyn nieskładania deklaracji w terminie są zgodne z prawdą.

Przechodząc do rozważań w zakresie sprawstwa i winy w pierwszej kolejności należy wskazać, że przepis art. 54 k.k.s. penalizuje zachowanie podatnika, ,,który uchylając się od opodatkowania, nie ujawnia właściwemu organowi przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub nie składa deklaracji, przez co naraża podatek na uszczuplenie" (§ 1), łagodząc tę odpowiedzialność, gdy kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości (§ 2). Artykuł 7 Ordynacji podatkowej stwierdza, że podatnikiem jest osoba, m. in. fizyczna ,,podlegająca na mocy ustaw obowiązkowi podatkowemu". Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika z kolei, że na gruncie prawa karnego skarbowego, mając na uwadze - płynący z art. 1 § 1 k.k.s. - wymóg tzw. ustawowej dookreśloności znamion czynu zabronionego, podatnikiem jest jedynie ten, ,,czyj obowiązek podatkowy ma swe źródło w przepisach ustawy podatkowej, określających zobowiązany podmiot oraz przedmiot i stawkę opodatkowania" ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2005 r., IV KK 122/05, OSNKW 2006, z. 2, poz. 19). W świetle tych założeń, czynu z art. 54 k.k.s. dopuścić się może jedynie osoba, na której ciąży określony ustawą podatkową obowiązek podatkowy odnośnie ujawnienia, w zależności od specyfiki danego podatku, samego przedmiotu opodatkowania bądź podstawy tego opodatkowania albo niezłożenie, niezbędnej dla takiego ujawnienia, deklaracji. W wyroku Sąd co do czynów zarzucanych w punkcie I, IV i VI dokonał kwalifikacji z art. 54 § 1 i 2 kks, albowiem powołanie tych dwóch przepisów określających prawnie relewantne cechy należące do istoty czynu – czyni zadość zasadzie, że prawna kwalifikacja musi znaleźć pełne odbicie w opisie czynu.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznym opodatkowaniu podlegają ,,wszelkiego rodzaju dochody", z wyjątkiem dochodów wskazanych w art. 9 ust. 1, a dochodem ze źródła przychodów, jest nadwyżka sumy przychodu z danego źródła nad kosztami ich uzyskania, o ile ustawa nie stanowi inaczej (art. 9 ust. 2).

Zgodnie z art. 21 ust 2 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne podatnicy są obowiązani złożyć
w urzędzie skarbowym zeznanie według ustalonego wzoru o wysokości uzyskanego przychodu, wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych w terminie do dnia 31 stycznia następnego roku.

Jak wynika z materiału dowodowego R. R. był obowiązany do złożenia
w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. zeznania PIT -28 o wysokości uzyskanego dochodu, wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za rok 2008, 2010 i 2011 rok. Oskarżony R. R. złożył powyższe deklaracje po terminie ustawowym, albowiem PIT -28 za 2008 rok złożył w dniu 03.04. 2009 r. ( przez co został narażony podatek na uszczuplenie w kwocie 144.625,00 zł), zeznanie PIT -28 za rok 2010 złożono w dniu 04.04. 2011 r. ( przez co został narażony podatek na uszczuplenie w kwocie 44.084,00 zł , zaś PIT -28 za rok 2011 – złożono w dniu 07.07.2012r.( przez co został narażony podatek na uszczuplenie
w kwocie 56.598,00 zł ). Tym samym swoim zachowaniem obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia opisanego w punkcie 54 § 1 i 2 kks, zatem Sąd uznał go winnym popełnienia przestępstw skarbowych opisanych w punktach II, V i VII aktu oskarżenia. Sąd zmienił daty popełnienia tychże przestępstw, przyjmując, że deklaracje PIT -28 za 2008 r. winien złożyć do dnia 02 lutego 2009 r. (31.01- był dniem wolnym od pracy przypadał na sobotę)gdyż był to ostatni dzień, w którym mógł i powinien a nie wykonał ciążącego na niego obowiązku. Podobnie rzecz dotyczy deklaracji za 2010 i 2011 rok, zgodnie z ustawą to do dnia 31 stycznia podatnik powinien złożyć deklaracje- jeśli nie czyni tego najpóźniej tego dnia, to w tym dniu dopuszcza się przestępczego zachowania.

Z kolei zgodnie art.99 ust . 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy,
o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu.

Jak wynika z ustaleń faktycznych R. R. od 2003 roku jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Deklaracje VAT -7 dla podatku od towarów i usług za miesiące 06,07,08,09, (...) oraz 01,02,03,04,05,06,07,08,09,10,11, (...), (...), (...), 07,09,10, (...) oraz 01,03,04,05,06,07,08,10,11, (...) i 03,06, (...), złożył po upływie ustawowego terminu, tym samym czynem swoim wyczerpał znamiona zarzucanych mu w punktach I, IV i VI aktu oskarżenia przestępstw .

Co do przestępstw zarzucanych w punktach I i VI aktu oskarżenia Sąd przyjął kwalifikację prawną z art. 54§ 1 i 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks. Zgodnie z treścią art. 6 § 2 k.k.s. podstawę faktyczną czynu ciągłego stanowią co najmniej dwa zachowania tego samego sprawcy. Ja wynika ze stanu faktycznego oskarżony R. R. , w okresie od 25 lipca 2008 roku do 25 lutego 2010 roku w G. jako podatnik podatku od towarów i usług, w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uchylał się od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, przez nieujawnienie przedmiotu lub podstawy opodatkowania i niezłożenie do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. w terminie ustawowym deklaracji VAT -7 dla podatku od towarów i usług za miesiące 06,07,08,09, (...) oraz 01,02,03,04,05,06,07,08,09,10,11, (...), (...), oraz w okresie od 25 sierpnia 2011 roku do 27 stycznia 2014 roku jako podatnik podatku od towarów i usług, w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uchylał się od opodatkowania podatkiem od towarów i usług, przez nieujawnienie przedmiotu lub podstawy opodatkowania i niezłożenie do Pierwszego Urzędu Skarbowego w G.
w terminie ustawowym deklaracji VAT -7 dla podatku od towarów i usług za miesiące 07,09,10, (...) oraz 01,03,04,05,06,07,08,10,11, (...), 03,06, (...). Dokonując prawnokarnej oceny zachowań pojedynczych składających się na każdy z zarzucanych czynów powiązać można pojedyncze zachowanie (tj. comiesięczne nieskładanie deklaracji w terminie ) i uczynić z nich jedną podstawę kwalifikacji prawnej , gdyż oskarżony
w krótkich odstępach czasu dopuścił się wielu zachowań przy wykorzystaniu takiej samej sposobności podlegających ocenie karnoprawnej.

Definicja krótkiego odstępu czasu podana w art. 6 § 2 k.k.s. dotyczy tylko i wyłącznie czynów polegających na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej i wynosi do 6 miesięcy. Powyższe przesłanki zostały spełnione.

Wymierzając oskarżonemu karę za czyny jednostkowe orzeczone w punkcie I, II, IV, V, VI i VII wyroku i karę łączną orzeczoną w punkcie VIII wyroku Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności podmiotowe, jak i okoliczności przedmiotowe wpływające na stopień społecznej szkodliwości czynu (art. 53 § 7 kks), a w szczególności charakter naruszonego dobra, wagę naruszonego obowiązku finansowego oraz wysokość uszczuplonej należności publicznoprawnej, jak również postać zamiaru i motywację sprawcy. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał przyznanie się do winy, składanie przez oskarżonego wraz z deklaracjami pism wyjaśniających opóźnienie w złożeniu deklaracji oraz postawę oskarżonego podczas procesu. Okolicznościami obciążającymi były uprzednia karalność, nagminność składania deklaracji po terminie, wysokość kwoty narażonego na uszczuplenie podatku.

Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 400 (czterystu ) stawek dziennych po 30 ( trzydzieści ) złotych jedna stawka za popełnienie czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia, karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych po 30 ( trzydzieści ) złotych jedna stawka za przestępstwo zarzucane w punkcie II aktu oskarżenia; karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu ) stawek dziennych po 30 ( trzydzieści ) złotych jedna stawka za czyn opisany w punkcie IV aktu oskarżenia ; karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 30 ( trzydzieści ) złotych jedna stawka za przestępstwa zarzucane w punkcie V aktu oskarżenia , za czyn zarzucany w punkcie VI aktu oskarżenia karę grzywny w wysokości 400(czterystu ) stawek dziennych po 30 ( trzydzieści )) złotych jedna stawka i za przestępstwo zarzucane w punkcie VII aktu oskarżenia karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych po 30 ( trzydzieści ) złotych jedna stawka.

Sąd na podstawie 39§1 k.k.s. w zw. z art. 85§1 k.k. w zw. z art. 86§ 1 i 2 k.k. w zw. z art. 20§2 k.k.s. połączył orzeczone wobec oskarżonego w pkt I,II, IV, V,VI,VII wyroku jednostkowe kary grzywny i orzeka karę łączną w wymiarze 600 (sześciuset) stawek dziennych po 30 (trzydzieści ) złotych każda stawka.

Słuszne zatem wydaje się wymierzenie kary w orzeczonej wysokości, biorąc w szczególności pod uwagę wysokość powstałego uszczuplenia. Sąd nie uwzględnił wniosku oskarżyciela publicznego o wymierzenie kary grzywny w wysokości 72.000 złotych, uznając ją za rażąco surową , w szczególności w zakresie wysokości stawki dziennej.

X.  W tym miejscu podnieść należy, że wymierzając karę grzywny, ustalając jej stawkę dzienną, zgodnie z dyspozycją art. 23§3 kks Sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności. R. R. obecnie posiada niewysokie zarobki, posiada obowiązek alimentacyjny na jedno dziecko, dlatego też orzeczenie stawki dziennej w rozmiarze jaki zaproponował oskarżyciel publiczny tj. na kwotę 100 zł, nie znajduje uzasadnienia. W ocenie Sądu kara grzywny w wysokości 18000 zł jest możliwa do spełnienia, oskarżony jest osobą posiadającą szerokie możliwości zarobkowe, pracując będzie w stanie zapłacić orzeczoną karę, choćby ratalnie. Pamiętać bowiem należy, że kara ma stanowić dolegliwość dla sprawcy, wpłynie na niego wychowawczo i zapobiegawczo, a także odniesie skutek w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W punkcie III aktu oskarżenia oskarżyciel zarzucił oskarżonemu R. R. to, że w okresie od 26 kwietnia 2010 roku do 25 stycznia 2012 roku
w G. jako podatnik podatku od towarów i usług, wbrew art. 103 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uporczywie nie wpłacał w ustawowym terminie tj. do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym powstał obowiązek podatkowy , na rachunek Pierwszego Urzędu Skarbowego w G., podatku od towarów i usług w łącznej kwocie 184.832,00 zł wynikającego z deklaracji VAT- 7 dla podatku od towarów i usług za miesiące : marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, wrzesień, październik i grudzień 2010 roku, styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj , czerwiec , grudzień 2011 roku tj. wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 k.k. s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

Zgodnie z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k., który ma zastosowanie również w sprawach o przestępstwa i wykroczenia skarbowe, nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy nastąpiło przedawnienie karalności. Zdaniem Sądu, taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Mając na uwadze brzmienie art. 51 § 1 i 2 k.k.s. wskazać należy, że karalność wykroczenia skarbowego ustaje, gdy od czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego wykroczenia skarbowego ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu. Jednocześnie w sprawach o wykroczenia skarbowe odpowiednie zastosowanie na podstawie art. 51 § 1 k.k.s. ma art. 44 § 3 zd. 1 k.k.s. zgodnie z którym w wypadkach przewidzianych w § 1 lub § 2 bieg przedawnienia przestępstwa skarbowego polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności.

Czyn zarzucony oskarżonemu został popełniony w okresie od 26 kwietnia 2010 roku do 25 stycznia 2012 roku Zatem od końca roku 2012 należało liczyć termin przedawnienia w niniejszej sprawie.

Oskarżyciel publiczny w dniu 12 listopada 2012 roku wydał przeciwko R. R. postanowienie o przedstawieniu zarzutów. Należy jednak zważyć, iż Pierwszy Urząd Skarbowy w G. nigdy skutecznie nie ogłosił tego orzeczenia względem oskarżonego. Należy bowiem zważyć, iż w postępowaniu zwyczajnym, na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 313 § 1 k.p.k., ażeby mówić o skuteczności postanowienie o przedstawieniu zarzutów musi być dokonana sekwencja czynności jego sporządzenia, przedstawienia, tj. ogłoszenia go oskarżonemu oraz przesłuchania go w roli podejrzanego. W postępowaniu w sprawach karnoskarbowych istnieje możliwość odstąpienia od tego trybu. W myśl bowiem art.174 k.k.s.w postępowaniu w stosunku do nieobecnych nie stosuje się przepisów, których stosowanie wymaga obecności oskarżonego lub podmiotu pociągniętego do odpowiedzialności posiłkowej, zatem także art. 313 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. Warunkiem tego jest jednak zastosowanie trybu postępowania
w stosunku do nieobecnych, co jest uzależnione od wydania stosownego postanowienia, które nie podlega ogłoszeniu osobie podejrzanej (vide: art. 175 k.k.s.). W niniejszej sprawie postanowienie o zastosowaniu postępowania w stosunku do nieobecnych zostało wydane w dniu 17 grudnia 2014 roku. Mając na uwadze okoliczność, że postanowienie
z dnia 12 listopada 2012 roku o przedstawieniu zarzutów R. R. nie było procesowo skuteczne, należało uznać, że w sprawie nie doszło do przedłużenia terminu przedawnienia wykroczenia skarbowego. Tym samym nawet, gdyby uznać, że postanowienie z dnia 17 grudnia 2014 roku zastępowało postanowienie o przedstawieniu zarzutów, to i tak zostało ono wydane już po upływie terminu karalności wykroczenia
z art. 57 § 1 k.k.s. Wobec powyższego karalność zarzuconego oskarżonemu czynu ustała z dniem 31 grudnia 2013r.

Przedawnienie karalności czynu stanowi zaś negatywną - ujemną przesłankę procesową, która determinuje konieczność obligatoryjnego umorzenia postępowania
w każdym przypadku jej stwierdzenia. Mając na uwadze powyższe okoliczności orzeczono jak w punkcie trzecim wyroku. W tym miejscu wskazać należy, że chociaż decyzja w przedmiocie umorzenia jest zasadna mając na względzie powyższe rozważania, to Sąd omyłkowo w punkcie III wyroku podał błędne podstawy prawne umorzenia. Sąd winien bowiem powołać w punkcie przepisy art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 51 § 1 i 2 k.k.s., albowiem na podstawie tych przepisów oparł swoją decyzję.