Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący Sędzia SR Andrzej Wojtaszko

Protokolant Katarzyna Chmiel

w obecności prokuratora Aleksandry Nafalskiej

po rozpoznaniu w dniach 12 kwietnia 2016 roku sprawy

W. B., urodzonego dnia (...) w S.,

syna E. i E. z domu G.

o wydanie wyroku łącznego, skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 25 czerwca 2010 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 281/10 za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k. k. popełnionych w okresie od 6 listopada 2009 r. do 12 listopada 2009 r., od 23 listopada 2009 r. do 24 listopada 2009 r., w dniu 23 listopada 2009 r., w dniu 5 grudnia 2009 r. na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 (trzech) lat tytułem próby; postanowieniem z dnia 16 lutego 2012 r. zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 20 sierpnia 2010 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 634/10 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. popełnione w dniu 19 lutego 2010 roku na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 (trzech) lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 40 (czterdziestu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda; postanowieniem z dnia 16 lutego 2012 r. zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary; postanowieniem z dnia 23 lutego 2016 roku dokonano kontrawencjonalizacji kary roku pozbawienia wolności na karę 30 dni aresztu;

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 16 maja 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 1685/10 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. popełnione w dniu 2 sierpnia 2010 roku na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 (trzech) lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda; postanowieniem z dnia 16 października 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 1 czerwca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 329/11 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 12 k. k. popełnione w okresie od 03/04 listopada 2010 roku do 17 listopada 2010 roku na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

5.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 6 czerwca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 476/11 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. popełnione w dniu 2/3 lutego 2011 roku na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

6.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 8 czerwca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 1679/10 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. popełnione w dniu 22 września 2010 roku na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda;

7.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 marca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 1268/10 za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k. k. popełnionych w dniach od 21 do 22 lipca 2010 roku, w dniu 23 sierpnia 2010 roku, w dniach od 5 do 6 września 2010 roku oraz w dniu 13 września 2010 roku na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 (czterech) lat tytułem próby; postanowieniem z dnia 16 października 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary;

8.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 12 lipca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 642/11 za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k. k. popełnionych w dniu 4 marca 2011 roku oraz w dniach od 22 marca do 23 marca 2011 roku na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

9.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 10 sierpnia 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 762/11 za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k. k. popełnionych w dniu z 20 na 21 grudnia 2009 roku, w okresie od 24 do 28 grudnia 2009 roku, w dniu z 30 na 31 grudnia 2009 roku na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 (trzech) lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda; postanowieniem z dnia 16 października 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary;

10.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 8 listopada 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 498/11 za przestępstwo z art. 158 § 1 k. k. popełnione w dniu 3 stycznia 2011 roku na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. popełnione w dniu 9 kwietnia 2010 roku na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 30 (trzydziestu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda; kary jednostkowe pozbawienia wolności połączono i orzeczono karę łączną 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

orzeka

I. przy zastosowaniu art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw na podstawie art. 91 § 2 k.k., art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k., art. 569 § 1 k.p.k.. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone w wyrokach: Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 25 czerwca 2010 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 281/10 oraz w punkcie II. sentencji wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 8 listopada 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 498/11 i jako karę łączną wymierza skazanemu W. B. karę roku i 2 (słownie: dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

II. przy zastosowaniu art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw na podstawie art. 91 § 2 k. k. na podstawie art. 85 k.k., art. 86§ 1 k.k., art. 569§1 k.p.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone w wyrokach: Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 1 czerwca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 329/11, Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 6 czerwca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 476/11, Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 8 czerwca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 1679/10, Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 12 lipca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 642/11 oraz w punkcie I. sentencji wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 8 listopada 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 498/11 i jako karę łączną wymierza skazanemu W. B. karę 2 (słownie: dwóch) lat pozbawienia wolności;

III. w pozostałym zakresie orzeczenia zawarte w wyrokach ulegających połączeniu podlegają odrębnemu wykonaniu;

IV. na podstawie art. 572 k.p.k. umarza postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego odnośnie wyroków wymienionych w punktach 2,3,7,9 wyroku wobec braku podstaw do objęcia wyrokiem łącznym;

V. na mocy art. 624 §1 k.p.k. zwalnia skazanego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) od opłaty;.

Sygn. akt II K 63/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Skazy W. B. wniósł o wydanie wyroku łącznego na jego korzyść. Wskazał w uzasadnieniu wniosku iż przypisanych przestępstw dopuścił się gdy był młody i nierozsądny, kierowany pobudkami finansowymi. Zawsze przyznawał się do winy. Po wyjeździe z Polski – ukrywał się przed odbyciem kary - przemyślał swe dotychczasowe życie, poznał dziewczynę, podał policji swój adres pobyt. Za granicą uczciwie pracował, prosił o zastosowanie pełnej absorbcji. .

dowód: wniosek skazanego – k.3-5

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. S. został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 25 czerwca 2010 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 281/10 za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k. k. popełnionych w okresie od 6 listopada 2009 r. do 12 listopada 2009 r., od 23 listopada 2009 r. do 24 listopada 2009 r., w dniu 23 listopada 2009 r., w dniu 5 grudnia 2009 r. na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 (trzech) lat tytułem próby; postanowieniem z dnia 16 lutego 2012 r. zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 20 sierpnia 2010 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 634/10 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. popełnione w dniu 19 lutego 2010 roku na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 (trzech) lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 40 (czterdziestu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda; postanowieniem z dnia 16 lutego 2012 r. zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary; postanowieniem z dnia 23 lutego 2016 roku dokonano kontrawencjonalizacji kary roku pozbawienia wolności na karę 30 dni aresztu;

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 16 maja 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 1685/10 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. popełnione w dniu 2 sierpnia 2010 roku na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 (trzech) lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda; postanowieniem z dnia 16 października 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 1 czerwca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 329/11 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 12 k. k. popełnione w okresie od 03/04 listopada 2010 roku do 17 listopada 2010 roku na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

5.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 6 czerwca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 476/11 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. popełnione w dniu 2/3 lutego 2011 roku na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

6.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 8 czerwca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 1679/10 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. popełnione w dniu 22 września 2010 roku na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda;

7.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 marca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 1268/10 za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k. k. popełnionych w dniach od 21 do 22 lipca 2010 roku, w dniu 23 sierpnia 2010 roku, w dniach od 5 do 6 września 2010 roku oraz w dniu 13 września 2010 roku na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 (czterech) lat tytułem próby; postanowieniem z dnia 16 października 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary;

8.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 12 lipca 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 642/11 za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k. k. popełnionych w dniu 4 marca 2011 roku oraz w dniach od 22 marca do 23 marca 2011 roku na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

9.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 10 sierpnia 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 762/11 za ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k. k. popełnionych w dniu z 20 na 21 grudnia 2009 roku, w okresie od 24 do 28 grudnia 2009 roku, w dniu z 30 na 31 grudnia 2009 roku na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 (trzech) lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda; postanowieniem z dnia 16 października 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary;

10.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 8 listopada 2011 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 498/11 za przestępstwo z art. 158 § 1 k. k. popełnione w dniu 3 stycznia 2011 roku na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. popełnione w dniu 9 kwietnia 2010 roku na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 30 (trzydziestu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda; kary jednostkowe pozbawienia wolności połączono i orzeczono karę łączną 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego k.195-197, odpisy wyroków k. 21-36, postanowienie w przedmiocie kontrawencjonalizacji k. 208-209 , ze sprawy II K 642/11 wyrok k. 95-96, postanowienie k. 111-113, II K 329/11 wyrok k. 120, II K 476/11 wyrok k. 54, II K 498/11 wyrok k. 41-42, II K 1679/10 wyrok k. 129, II K 1685/10 wyrok k. 71-72, IV Kop 23/13 wniosek k. 2-8, postanowienia k. 22-23, 29-30, 44, 54, 65-66, (...) 67-73, postanowienie k. 198, II K 772/11 wyrok k. 111-112, II K 1268/10 wyrok k. 114-115, 137-138.

Skazany jest 25 letnim kawalerem. Karę odbywa od 4 września 2014 roku, stosowano procedurę europejskiego nakazu aresztowania. Zachowanie skazanego w warunkach izolacji penitencjarnej jest określane jako zmienne, a prognoza penitencjarna pozytywna. Skazany jest dobrze przystosowany do warunków izolacji więziennej. Nie przejawiał zachowań agresywnych. Nie stosowano wobec niego środków przymusu bezpośredniego. W środowisku osadzonych funkcjonuje prawidłowo. Jest zdyscyplinowany i regulaminowy w kontaktach z przełożonymi. Trzykrotnie karany dyscyplinarnie. Dziesięć razy był nagradzany. Nie korzysta z przepustek. Jest zatrudniony nieodpłatnie. Z obowiązków pracowniczych wywiązuje się właściwie. Karę odbywa w systemie programowego oddziaływania. Nie deklaruje przynależności do nieformalnych struktur podkultury więziennej. Krytycznie wypowiada się do popełnionych przestępstw i dotychczasowego stylu życia. Uczestniczył w programie Trening zastępowania Agresji.

Dowód: opinia o skazanym, informacja o pobytach i orzeczeniach k. 17-18v, 185-189v;

Sąd zważył, co następuje:

Wydając wyrok łączny Sąd miał na uwadze wskazania i zapatrywania prawne zawarte w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2016 roku w sprawie III KK 471/15 /vide k. 173-176/ zgodnie z którymi węzłem kary łącznej nie można było aktualnie objąć jednostkowych wyroków które nie były ujęte w europejskim nakazie aresztowania tj. w sprawach II K 1685/10, 1268/10 i 762/11 – co do których skazany po przekazaniu z L. do polski nie zrzekł się korzystania z zasady specjalności /art. 607e§1 k.p.k./. Nadto co do jednego z prawomocnych skazań doszło do kontrawencjonalizacji kary – dotyczyło to sprawy II K 634/10.

Zacząć wypada od wskazania, iż od dnia 1 lipca 2015r. ustawodawca gruntownie przebudował model orzekania w przedmiocie wyroku łącznego i kar łącznych, uchwalając również przepisy intertemporalne, które wskazują jakie przepisy stosować po danie 1 lipca 2015r – w związku z wejściem w życie w dniu 1 lipca 2015 roku przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych. Wskazać należy na poniższe przepisy tejże ustawy:

art. 19. 1. Przepisów rozdziału IX ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

2. Jeżeli prawomocnie orzeczona przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy kara łączna jest wyższa niż górna granica wymiaru kary łącznej określona w ustawie, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, wymierzoną karę łączną obniża się do górnej granicy wymiaru kary łącznej określonej w ustawie, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Ww. przepis art. 19 ust. 1 stanowi przepis szczególny wobec art. 4 k.k. i tak więc co do kar orzeczonych przed1 lipca 2015r. stosuje się przepisu „stare” tj. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015r. Ustalenia powyższego stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o całokształt opisanego powyżej materiału dowodowego, w szczególności w oparciu o dowody z dokumentów w postaci odpisów wyroków, danych o karalności, opinii jednostki penitencjarnej o skazanym, które zostały poddane wnikliwej analizie i którym Sąd dał wiarę, albowiem ich rzetelność i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła wątpliwości.

W zaistniałej sytuacji procesowej obrońca skazanego i prokurator złożyli wnioski jak w glosach stron /k.211/, notabene typowe dla tego typu spraw, bez wskazania, które z wyroków podlegają łączeniu, de lege ferenda zbędne wydaje się stawiennictwo ww. na rozprawie, wszak ich aktywność, co do zasady, rozpoczyna się dopiero z chwilą zapoznania się z pisemnym uzasadnieniem wyroku.

Zgodnie z treścią art. 569 § 1 k.p.k. przesłanki wydania wyroku łącznego są spełnione, jeżeli zachodzą warunki orzeczenia kary łącznej określone w treści art. 85 k.k. oraz gdy oskarżony został już prawomocnie skazany co najmniej dwoma prawomocnymi wyrokami. Karę łączną natomiast, w myśl art. 85 k.k., wymierza się w przypadku realnego zbiegu przestępstw, a mianowicie wówczas, gdy ten sam sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do którekolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa.

Sąd podzielając stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, której nadano moc zasady prawnej oraz we wskazanym wyroku kasacyjnym z dnia 13 stycznia 2016 roku , orzekł w pkt I wyroku o karze łącznej. Czyn opisany w punkcie II wyroku z pkt 10 części wstępnej wyroku łącznego został popełnione przed data wyroku opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku. K ara pozbawienia wolności opisana w pkt 2 części wstępnej wyroku została poddana kontrawencjonalizacji 23 lutego 2013 roku do kary 30 dni areszty jak za wykroczenie i tym samym wyrok jak i ta kara nie podlegają łączeniu węzłem kary łącznej. Zgodnie z treścią art. 569 § 1 k.p.k. przesłanki wydania wyroku łącznego są spełnione, jeżeli zachodzą warunki orzeczenia kary łącznej określone w treści art. 85 k.k. gdy oskarżony został już prawomocnie skazany co najmniej dwoma prawomocnymi wyrokami. Karę łączną natomiast, w myśl art. 85 k.k. czy 91§2 k.k., wymierza się w przypadku realnego zbiegu przestępstw, a mianowicie wówczas, gdy ten sam sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do którekolwiek z tych przestępstw lub przestępstwa należące do ciągu przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa.

Sąd podzielając stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, której nadano moc zasady prawnej, orzekł w pkt I i II wyroku o karach łącznych. Czyn, który Sąd mógł brać obecnie pod uwagę z uwagi na kontrawencjonlizację jednego z wyroków oraz nie zrzeczenie się przez skazanego z zasady specjalności co do rzecz skazań, opisany w punkcie II wyroku opisanego w punkcie 10 części wstępnej wyroku został popełnione przed datą wyroku opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku. Tak więc „pierwszym” chronologicznie wyrokiem, który zapadł w stosunku do skazanego, będącym punktem wyjścia dla orzeczenia w pkt I niniejszego wyroku kary łącznej, jest wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 25 czerwca 2010 roku, sygn. akt II 281/10. Przestępstwa opisane w pkt 1 części wstępnej wyroku stanowią ciąg przestępstw i w konsekwencji karę łączną należało wymierzyć na mocy art. 91 § 2 k.k., który to odsyła do przepisów o karze łącznej. Z kolei podstawą orzeczenia o karze łącznej w pkt II niniejszego wyroku był wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 1 czerwca 2011 roku, sygn. akt II K 329/11, będący zarazem kolejnym wyrokiem „pierwszym”, oraz wyroki Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 6 czerwca 2011 roku, sygn. akt II K 476/11, z dnia 8 czerwca 2011 roku sygn. akt II K 1679/11, 12 lipca 2011 roku sygn. akt II K 642/11 oraz z pkt I wyroku z dnia 8 listopada 2011 roku sygn. akt IIK 498/11. Każde z przestępstw, za które orzeczono kary podlegające łączeniu, zostało popełnione przed dniem 1 czerwca września 2011 roku, tj. przed zapadnięciem kolejnego pierwszego wyroku. Przestępstwa opisane w pkt 8 części wstępnej wyroku stanowią ciąg przestępstw i w konsekwencji karę łączną należało wymierzyć na mocy art. 91 § 2 k.k., który to odsyła do przepisów o karze łącznej.

Należy wyjaśnić, że sam zwrot „zanim zapadł pierwszy wyrok” zawarty w dyspozycji art. 85 k.k., odnosi się do pierwszego chronologicznie, a nie pierwszego historycznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnych przestępstw. Bezspornym jest, że przestępstwa pozostające w zbiegu winny zostać popełnione przed wydaniem pierwszego wyroku. (...) nie może być wyrok wydany później, czyli chronologicznie jako drugi lub trzeci, w zależności od okoliczności konkretnej sprawy i układu procesowego. Ustawodawca odwołuje się bowiem do postawy sprawcy, wskazując, iż może skorzystać z instytucji kary łącznej, jeśli popełni dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadnie pierwszy nieprawomocny wyrok. Popełnienie kolejnych przestępstw już po wydaniu owego pierwszego wyroku skutkuje tym, że skazanie za te czyny nie będzie objęte karą łączną.

Watro wskazać, że stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 września 2000 r., III KKN 340/00 /orzeczenie mówiące o tzw. „śladzie poprzedniej kary łącznej” , w straciło na aktualności po wydaniu przez Sąd Najwyższy uchwały w składzie siedmiu sędziów w dniu 25 lutego 2005 r., I KZP 36/04, OSNKW 2005, z.2, poz. 13, czego wyrazem było choćby postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2012 r., III KK 52/12, Lex nr 1220872.

Karę łączną można wymierzyć w oparciu o systemy: kumulacji – polegający na prostym zsumowaniu kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa, absorpcji, gdzie kara najsurowsza pochłania pozostałe kary oraz kierując się zasadą mieszaną, zakładającą dwie górne i jedną dolną granicę kary łącznej, który to system został przyjęty między innymi przez obecnie obowiązującą ustawę karną.

Dyspozycja art. 86 k.k. zakreśla granice wymiaru kary łącznej. W przypadku łącznej kary pozbawienia wolności dolną granicę stanowi najwyższa z kar wymierzonych za poszczególne zbiegające się przestępstwa, natomiast górną – suma kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa, która nie może jednak przekroczyć 15 lat pozbawienia wolności (granica dla kary określonej w art. 32 pkt 3 k.k.). Kara łączna nie może przekroczyć sumy kar łącznych orzeczonych w wyrokach jednostkowych. Jeżeli jednak sprawca w warunkach określonych w art. 85 k.k. popełnia dwa lub więcej ciągów przestępstw określonych w art. 91 § 1 k.k. lub ciąg przestępstw oraz inne przestępstwo, sąd orzeka karę łączną, stosując odpowiednio przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego (art. 91 § 2 k.k.).

Kodeks karny, za wyjątkiem art. 88 k.k., nie określa jakichkolwiek reguł, którymi należy się kierować przy łączeniu kar za zbiegające się przestępstwa. Obowiązują zatem ogólne zasady wymiaru kary określone w art. 53 k.k. ze wskazaniami zawartymi w ogólnych regułach, które ukształtowało orzecznictwo sądowe. W szczególności należy wskazać na ugruntowane stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 25 października 1983 roku, sygn. akt IV KR 213/83, że wydając wyrok łączny sąd orzekający nie jest uprawniony do ponownego rozważenia tych samych okoliczności, które legły u podstaw wymiaru kary w poprzednio osądzonych sprawach, lecz powinien rozważyć przede wszystkim, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono te kary istnieje ścisły związek przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy, lub w ogóle go brak, a ponadto powinien rozważyć, czy okoliczności, które zaistniały już po wydaniu poprzednich wyroków, przemawiają za korzystnym lub niekorzystnym ukształtowaniem kary łącznej. Na wymiar kary łącznej nie ma już zatem wpływu stopień zawinienia oraz stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw. Decydujące znaczenie przy wymiarze kary ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej ( podobnie OSNKW 1984/5-6/65; wyrok SN z dnia 12 listopada 1973 roku IV KR 208/73; OSNKW 1974/5/88; wyrok SN z dnia 17 grudnia 1973 roku IKR 286/73 opublikowany w: „Kodeks karny z orzecznictwem” pod redakcją Krzysztofa Janczukowicza, Wydawnictwo Prawnicze „LEX” Gdańsk, str. 327, teza 1). Nadto instytucja kary łącznej nie jest i nie może być formą łagodzenia represji karnej w przypadku realnego zbiegu przestępstw, a opiera się na założeniu, że wydanie wyroku powinno być ostrzeżeniem dla sprawcy przed popełnieniem nowego przestępstwa. Stwierdzenie rzeczywistego zbiegu przestępstw nie zobowiązuje sądu do wymierzenia kary łącznej w niższej wysokości niż suma kar podlegających łączeniu, jeśli suma ta nie przekraczałaby granic z art. 86 § 1 k.k. Obowiązujące przepisy nie zawierają w końcu normy nakazującej traktować karę łączną jako instytucję mającą na celu łagodzenie prawnokarnych konsekwencji dla sprawcy kilku przestępstw, czy też uregulowanie traktowane jako swego rodzaju ustawowe złagodzenie kary.

Na wymiar kary łącznej w wyroku łącznym wpływ ma również zachowanie się skazanego w zakładzie karnym albo w środowisku, w którym znajduje się po prawomocnym skazaniu poszczególnymi wyrokami. Jednakże okoliczności tej nie można nadawać nadmiernego znaczenia, przeważającego słuszność kary wynikającą ze stopnia związku zbiegających się przestępstw, bo ma ono jedynie funkcję subsydiarną, to jest ma pomóc w określeniu celowości kary łącznej.

W niniejszej sprawie w ramach rozstrzygnięcia w pkt I wyroku Sąd mógł wymierzyć skazanemu karę łączną pozbawienia wolności od 8 miesięcy pozbawienia wolności do roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Z kolei w ramach rozstrzygnięcia zawartego w pkt II możliwe było wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności od roku pozbawienia wolności do 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Całkowitą absorpcję można zastosować tylko wtedy, gdy wszystkie czyny wskazują bliską więź przedmiotową i podmiotową albo orzeczone za niektóre z czynów kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną, co wobec wysokości orzeczonych względem skazanego W. B. kar za zbiegające się przestępstwa nie miało miejsca. Zastosowanie wobec skazanego metody pełnej absorpcji prowadziłoby niewątpliwie do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno, lecz więcej przestępstw. Z drugiej strony kumulacja prawomocnie orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności stanowiłaby dolegliwość, która przekroczyłaby potrzeby resocjalizacji. Zważywszy na powyższe okoliczności Sąd w pkt I wyroku wymierzył skazanemu karę łączną roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, zaś w pkt II wyroku karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, uznając iż takie kary, niższe niż wynikające ze zsumowania kar, spełnią zadania w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej.

W ocenie Sądu popełnienie przestępstw skierowanych przeciwko różnym dobrom prawnym – podlegających łączeniu jak w pkt II wyroku tj. przeciwko mieniu /skazania z art. 278§1 k.k./, zdrowiu i życiu/skazanie z art. 158§1 k.k. jest istotnym czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji – jak w pkt II wyroku łącznego, tym bardziej w odniesieniu do 10-cio krotnej karalności za przestępstwa umyślne skazanego. Zdaniem Sądu, dotychczasowy sposób życia skazanego i właśnie jego wielokrotna karalność za przestępstwa umyślne, głownie przeciwko mieniu, wskazuje na uporczywe lekceważenie porządku prawnego. Zachowanie skazanego pozostawało wówczas w rażącej sprzeczności z obowiązującymi normami społecznymi i prawnymi, choć skazany deklaruje krytyczną ocenę odnośnie przypisanych mu w poszczególnych wyrokach czynów, co znalazło odzwierciedlenie w wymiarze kar łącznych jak w pkt I i II wyroku łącznego. Lekceważenie obowiązujących norm prawnych nakazuje wnikliwe rozważenie rzeczywistego przebiegu resocjalizacji sprawcy. W ocenie Sądu skazany jest sprawcą niepoprawnym, którego jednak cechuje chęć poprawy swojego postępowania. Czyny, za które wymierzono kary podlegające łączeniu w wyroku łącznym popełnione zostały na przestrzeni blisko 5 miesięcy, z przerwą czteromiesięczną między 5 grudnia 2009 roku a 9 kwietnia 2010 roku /objęte karą łączną z pkt I wyroku/, która to czteromiesięczna przerwa stanowiła przeciwskazanie do orzeczenia kary łącznej zbliżonej do pełnej absorbcji i miały charakter powtarzający się oraz w ciągu 6 miesięcy (pkt II wyroku – od września 2010 roku do marca 2011 ), istnieje zatem w odniesieniu do nich bliska więź czasowa, czy też nieodległa, przypisane skazanemu w wyrokach jednostkowych z pkt 4,5,6,8 występki godzą w tożsame dobra prawne, a przy tym żadna z kar jednostkowych nie jest karą znikomą, jedynie czyn przypisany w pkt I wyroku opisanego w punkcie 10 godzi w odmienne dobro prawne – skazanie z art. 158§1 k.k. – co również było przeciwskazaniem do orzeczenia kary zbliżonej do pełnej absorbcji.

Na wymiar kary łącznej niewątpliwie miało każdorazowo wpływ zachowanie skazanego w warunkach izolacji zakładu karnego, jednakże okoliczność bezkonfliktowego funkcjonowania podczas osadzenia nie może w większym jeszcze stopniu oddziaływać na wysokość wymierzonej kary łącznej, wszak osoba skazana jest zobowiązana do przestrzegania norm prawnych regulujących odbywanie kary pozbawienia wolności w warunkach zakładu karnego.

Na zasadzie art. 576 § 1 k.p.k. w punkcie III wyroku łącznego Sąd orzekł o pozostawieniu do odrębnego wykonania pozostałych rozstrzygnięć zawartych w wyrokach objętych niniejszych wyrokiem łącznym.

Na chwilę wyrokowania nie orzeczono na podstawie art. 577 k.p.k. o zaliczeniu skazanemu okresów rzeczywistego pozbawienia wolności. Czynność ta zostanie dokonana na podstawie art. 420 kpk po przedstawieniu przez administrację Zakładu Karnego wespół z Sądem Penitencjarnym kolejności kar wprowadzonych do wykonania i wskazania okresów zaliczonych na poczet kar. .

W punkcie IV wyroku Sąd na podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego odnośnie do wyroku opisanego w punkcie 2,3,7,9 części wstępnej wyroku wobec braku, na chwilę obecna, podstaw do objęcia wyrokiem łącznym.

Sąd na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazanego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 Nr 49, poz. 223 ze zm.) od opłaty, mając na uwadze aktualną sytuację majątkową i dochodową skazanego, fakt osadzenia w zakładzie karnym i okoliczność, że nie posiada on majątku.