Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 28 maja 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku X Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant: Anna Chylińska

przy udziale Prokuratora Prokuratury (...) del. Do Prokuratury Krajowej w G.

po rozpoznaniu w dniach 5 kwietnia 2018 roku i 17 maja 2018 roku na rozprawie

sprawy G. C. , syna Z. i E., ur. (...) w G., PESEL (...)

oskarżonego o to, że :

w okresie od daty bliżej nieustalonej – nie wcześniej niż 10.09.2011r. do 18.10.2011r. w P., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z ustalona osobą i innymi nieustalonymi osobami, pomagał w ukryciu samochodu marki S. (...) o nr rej. (...), nr VIN (...), wartości 15000 zł uzyskanego z kradzieży w dniu 10.09.2011r. we W., w ten sposób, że przekazał pojazd ustalonej osobie, a następnie dokonywał jego demontażu, celem zbycia lub wykorzystania części samochodu, czym działał na szkodę (...) SA,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonego G. C. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, który kwalifikuje z art. 291 § 1 k.k. i skazując go za ten występek, na mocy art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w liczbie 500 (pięćset) stawek dziennych i wysokości 20 zł (dwadzieścia złotych) za jedną stawkę;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wonności w sprawie od dnia 24.01.2012r. godz. 7.20 do dnia 25.01.2012r. godz. 11.30, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny;

III.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2 i ust. 2, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, tj. wydatki w kwocie 2.806,70 zł (dwa tysiące osiemset sześć złotych 70/100) oraz obciąża go opłatą w kwocie 1.000 zł (jeden tysiąc złotych).

Sygn. akt X K 15/18

UZASADNIENIE

W oparciu o zgromadzony i ujawniony na rozprawie głównej materiał dowodowy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W godzinach nocnych w dniu 10 września 2011 roku we W. przy ul. (...) dokonano kradzieży z włamaniem pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) i nr VIN: (...) należącego do J. K., którym ten wraz z rodzina przejechał na wakacje nad morze. W skradzionym pojeździe znajdowały się nadto przedmioty prezentujące wartość około 1.500zł. Łączna wartość strat, jakie w wyniku tego zdarzenia poniósł J. K. wyniosła 16.500 zł.

Dowody: zeznania świadka J. K. k. 102-104; zeznania świadka R. K. k. 109-110; zeznania świadka A. K. (1) k. 113-114; zeznania świadka B. Z. k. 116-117; kopia dowodu rejestracyjnego k. 10-10v.

W dniu 22 września 2011 roku narzeczona G. L. K. nabyła pojazd marki S. (...) o nr rej. (...), rok produkcji 2003, koloru niebieskiego. W momencie zakupu samochód ten nie był sprawny z uwagi na uszkodzenia jego przedniej części, do jakich doszło na skutek mającego miejsce w dniu 24 maja 2011 roku wypadku. Chcąc dokonań niezbędnych napraw w samochodzie L. K., G. C. nabył od nieustalonej osoby pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) i nr VIN: (...), zamierzając wymontować z niego potrzebne części. W trakcie zakupu wskazany samochód był już unieruchomiony. Przed dokonaniem wskazanego zakupu G. C. w żaden sposób nie zweryfikował pochodzenia pojazdu, nadto nie zawarł umowy pisemnej ze zbywcą, nie otrzymał dokumentów związanych z pojazdem i uiścił za niego jedynie 2.000 zł tytułem ceny.

Dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. C. k. 162; częściowo wyjaśnienia A. K. (2) k. 73, 74, 75-80, 145-147, 171-174, 195-196, 448-449; umowa sprzedaży z dnia 22 września 2011 roku k. 219; protokół oględzin akt Ds. 129/11 oraz X K 848/11 k. 358-375.

Po dokonaniu zakupu pochodzącego z kradzieży na szkodę J. K. pojazdu, G. C. umówił się ze swoim sąsiadem – A. K. (2), że w ramach przysługi sąsiedzkiej, ten udostępni mu nieużywaną szklarnię, aby mógł tam przechować S. (...) o nr rej. (...) i nr VIN: (...) i przeprowadzić prace polegające na wymontowaniu z niej części.

W kolejnych dniach G. C. demontował pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) i nr VIN: (...). Na jego prośbę A. K. (2) zdemontował we wskazanym pojeździe zawieszenie z silnikiem, które to części zabrał G. C.. W dalszej kolejności doszło do pocięcia karoserii pojazdu, przy czym, w tym przypadku A. K. (2) pomógł G. C. zawożąc pozyskane w ten sposób części do warsztatu, gdzie naprawiany był samochód, na potrzeby naprawy którego G. C. kupił auto pochodzące z kradzieży. Z warsztatu A. K. (2) zabrał zaś uszkodzony silnik wraz ze skrzynią biegów, który zawiózł i złożył w szklarni, wraz z pozostałymi rzeczami sąsiada.

W tym czasie A. K. (2) wynajmował różnym osobom należące do siebie pomieszczenia gospodarcze celem przechowywania w nich pochodzących z kradzieży pojazdów.

W dniu 18 października 2011 roku w toku czynności prowadzonych celem ustalenia członków zorganizowanej grupy przestępczej zajmującej się kradzieżami pojazdów, śledczy dokonali przeszukania na terenie posesji A. K. (2), ujawniając tam m.in. części pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) i nr VIN: (...) pozostawione tam wcześniej przez G. C..

Dowody: częściowo zeznania A. K. (2) k. 73, 74, 75-80, 145-147, 171-174, 195-196, 448-449; częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. C. k. 162; częściowo wyjaśnienia T. K. k. 18-35; częściowo wyjaśnienia R. A. k. 178-180; protokół oględzin wraz z dokumentacja zdjęciową k. 39a-54; opinia kryminalistyczna nr (...) k. 258-290, 407-412; opinia z zakresu badań mechanoskopijnych k. 139-143.

Samochód marki S. (...) o nr rej. (...); rok produkcji 2003; koloru niebieskiego, należący do L. C., naprawiany był przez G. C. na przełomie września i października 2011 roku i faktycznie wyłącznie przez niego użytkowany, został następnie sprzedany w dniu 15 listopada 2015 roku J. i S. Z., za cenę 8.500 zł. Przeprowadzeniem rzeczonej transakcji zajmował się przy tym G. C.. Sprzedany samochód, po jego przerejestrowaniun otrzymał tablice rejestracyjne o wyróżniku (...).

Dowody: zeznania świadka J. Z. k. 377-378; umowa sprzedaży z dnia 15 listopada 2015 roku k. 299; dokumenty związane z rejestracją pojazdu k. 292-299; opinia kryminalistyczna nr (...) k. 258-290, 407-412.

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego G. C. oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i nie przyznaje się do popełniania zarzucanego mu czynu. Podał, że wprawdzie części znalezione u A. K. (2) należały do niego, jednak zostały w takim stanie zakupione przez oskarżonego na giełdzie w P., za – w jego ocenie – cenę adekwatną.

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień odstępując do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

Vide: w yjaśnienia oskarżonego G. C. k. 162.

G. C. ma wykształcenie zawodowe. Jest żonaty. Pracuje w charakterze brygadzisty osiągając z tego tytułu dochód w wysokości 3.000 zł miesięcznie. Stan jego zdrowia jest dobry. Nie był leczony psychiatrycznie, nieurologicznie, ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.

/dowody: dane o karalności k. 433;

dane osobopoznawcze k. 161/

Sąd zważył, co następuje:

Poddając szczegółowej analizie przeprowadzone i ujawnione w toku rozprawy głównej dowody, Sąd doszedł do przekonania, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w pełni uzasadnia przypisanie oskarżonemu G. C. sprawstwa zarzucanego mu czynu.

Do dokonania ustaleń w przedmiocie okoliczności, w jakich utracony został pojazd marki S. (...) o nr rej. (...) i nr VIN: (...), jak i w przedmiocie jego wartości przyczyniły się zeznania J. K., R. K., A. K. (1) i B. Z.. Jako niekwestionowane w toku niemniejszego postępowania nie budziły one wątpliwości, Sąd uznał je zatem za miarodajne dowody na przytoczone okoliczności.

Podobnie oceniono zeznania J. Z.. Wskazał on w jaki sposób wszedł w posiadanie pojazdu marki S. (...) koloru niebieskiego zarejestrowanego na L. K. (następnie C.), zaznaczając, że wszelkie szczegóły umowy sprzedaży były ustalane z mężem właścicielki – G. C.. Zeznania świadka przyczyniły się do odtworzenia dalszych losów pojazdu, który w dniu 22 września 2011 roku kupiła L. C. i w konsekwencji ustalenia, czy w istocie części pochodzące z samochodu skradzionego na szkodę J. K. posłużyły do naprawienia tego pojazdu.

Istotne znaczenie dla sprawy miały zeznania złożone przez A. K. (2) – sąsiada, który umożliwił oskarżonemu przechowywanie unieruchomionego pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) i nr VIN: (...) w swojej nieużywanej zgodnie z przeznaczeniem szklarni. Na wstępie podkreślenia wymaga jednak, iż w dużej mierze zeznania w/w dotyczyły innych kwestii aniżeli okoliczności popełniania przez oskarżonego zarzucanego mu czynu. Depozycje A. K. (2) nie mające znaczenia dla sprawy zostały przez Sąd pominięte bez ich uprzedniego przeanalizowania. Co zaś tyczy się wyjaśnień i zeznań A. K. (2) w części, w której wskazywał jak w jego szklarni znalazły się części pochodzącej z kradzieży S. (...) o nr rej. (...) i nr VIN: (...) – Sąd doszedł do przekonania, iż najbliższe prawdzie były depozycje złożone w dniu 31 stycznia 2012 roku. Wówczas to świadek wyjaśniając w charakterze podejrzanego we własnej sprawie opisał dokładnie, jak G. C. wszedł w posiadanie samochodu S. (...) koloru niebieskiego (zakupionego następnie przez jego narzeczoną), podając że pojazd ten pochodził z wypadku, w związku z czym wymagał licznych napraw. Jego twierdzenia w tym zakresie korespondowały zaś z materiałem pochodzącym z akt sprawy Ds. 129/11 Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim, jak i wskazaniami pkt. 1 umowy sprzedaży z dnia 22 września 2011 roku. Ponadto podał on wówczas, że wyraził zgodę na przechowanie przez oskarżonego, na terenie jego posesji, niesprawnego pojazdu marki S. (...) koloru srebrnego, a nawet pomagał w pozyskiwaniu części z niego i zawożeniu ich do warsztatu, gdzie naprawiono niebieska S. (...). Z jego twierdzeń w tym zakresie jednoznacznie wynikało, iż G. C. nie zakupił jedynie szczęści samochodowych, lecz niemalże cały pojazd, z którego musiał następnie potrzebne elementy wymontowywać lub wycinać. Wprawdzie zeznając na rozprawie A. K. (2) wycofał się z przytoczonych depozycji argumentując, że 31 stycznia 2012 roku przebywał w Areszcie Śledczym i tam podpisywał wszystko, co mu podłożono. Tłumaczenia te trudno jednak uznać za racjonalne. Świadek sugerował w nich bowiem, że wszystkie podane przez niego we wskazanym dniu szczegóły stanowiły wyłącznie wymysł przesłuchujących go osób. Sąd zauważył jednak, że nie były to informacje uniwersalne, które mogłaby powołać osoba faktycznie nie znająca okoliczności umieszczenia przez G. C., pochodzącego z kradzieży pojazdu w szklarni świadka. W konsekwencji Sąd nie dał wiary słowom A. K. (2) odnośnie spreparowania jego zeznań z dnia 31 stycznia 2012 roku uznając, że zostały podniesione wyłącznie z obawy przed powiązaniem go z przestępczym procederem oskarżonego.

Przechodząc do oceny wiarygodności wyjaśnień T. K. i R. A. Sąd zauważył, iż w/w zasadniczo nie mieli wiedzy na temat popełniania przez oskarżonego zarzucanego mu występku. W konsekwencji ich zeznania przyczyniały się do zrekonstruowania stanu faktycznego w sprawie wyłącznie w zakresie, w jakim podawali, że w inkryminowanym czasie A. K. (2) przechowywał pochodzące z przestępstw pojazdy. Twierdzenia obu w tym zakresie nie budziły przy tym zastrzeżeń Sądu, sam A. K. (2) przyznał bowiem powyższe w swoich depozycjach. Odnośnie pozostałych powoływanych przez T. K. i R. A. okoliczności, jako że miały one związku ze sprawą – Sad pominął je, nie poddając uprzedniej weryfikacji pod kątem ich prawdziwości.

L. C. zd. K. skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy składania zeznań.

Sąd nie znalazł też podstaw, aby podważyć wiarygodność opinii z zakresu badań mechanoskopijnych nr (...). Opinia ta nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości. Została ona sporządzona przez biegłego w zakresie jego specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia. Zaprezentowane zaś wnioski korespondują z całokształtem materiału dowodowego w zakresie, w jakim został on uznany za wiarygodny. Warto podkreślić, przy tym, iż choć wnioski opinii nie przesądzają o tym, czy przednia cześć pojazdu marki S. (...) nr rej. (...) koloru niebieskiego oraz silnik i skrzynia biegów pochodzą ze skradzionego, wskazanego zarzutem samochodu, biegły stwierdził jednak, że pierwotnie zamontowane one były w pojeździe o fabrycznie srebrnej metalicznej barwie powłoki lakieru. Powyższe w zestawieniu z uznanymi za wiarygodne depozycjami A. K. (2) pozwoliło przyjąć, że faktycznie niebieska S. (...) została naprawiona przy pomocy części pochodzących z samochodu J. K..

W sposób tożsamy oceniono wskazania opinii z zakresu badań mechanoskopijnych nr (...). Również i na została uznana za pełną, jasną i niezawierającą wewnętrznych sprzeczności. Z tych względów, Sąd dokonał ustaleń w powyższym zakresie również na ich podstawie.

Sąd nie znalazł również podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów min. w postaci: danych o karalności, danych osobopoznawczych, protokołów znajdujących się w aktach sprawy, dokumentacji zdjęciowej, kopii umów i dowodów rejestracyjnych, jak i dokumentów rejestracyjnych pojazdy marki S. (...) koloru niebiskiego. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią zeznań świadka oraz co do zasady wyjaśnień oskarżonego, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

Mając na uwadze przeprowadzoną powyżej analizę materiału dowodowego Sąd uznał, że nie sposób dać wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Utrzymywał on w nich bowiem, że zakupił jedynie tylną część samochodu marki S. (...) koloru srebrnego, gdyż planował naprawić przy jej pomocy inne auto, rozbite właśnie z tyłu, którego finalnie jednak nie nabył. Sąd ustalił jednak ponad wszelką wątpliwość, że w tym samym okresie – 22 września 2012 roku narzeczona G. C. weszła w posiadanie pojazdu marki S. (...) koloru niebieskiego, uszkodzonego wskutek wypadku w przedniej części. Co więcej, zgodnie z niebudzącymi zastrzeżeń depozycjami A. K. (2), G. C. nie zakupił połowy (tylnej) pojazdu lecz cały i uczynił to właśnie aby naprawić wskazany samochód L. K. (aktualnie C.). Z powyższego wynika zatem, że okoliczność, iż w czasie przeszukania u A. K. (2) ujawniono jedynie tylny fragment karoserii wskazanego zarzutem pojazdu nie wynikał z fakty, iż tylko taką część zakupił oskarżony, lecz z tego, że inne zdołał wcześniej pozyskać i zamontować w aucie zarejestrowanym na swoją narzeczoną. Koncepcja ta jawi się przy tym jako zdecydowanie bardziej prawdopodobna aniżeli ta forsowana przez oskarżonego, w myśl której fakt odkrycia w dniu 18 października 2012 roku jedynie tylnej części pojazdu, w sytuacji gdy niedługo wcześniej przeprowadzana została naprawa przedniej części pojazdu jego partnerki, miało być zbiegiem okoliczności. Sąd przyjął zatem, że w rzeczywistości G. C. zakupił cały pochodzący z kradzieży pojazd, aby wykorzystać go właśnie do naprawienia S. O. K. (następnie C.). Wersja wydarzeń prezentowana przez oskarżonego została zetem uznana przez Sąd za przytoczoną wyłącznie w ramach przyjętej przez niego linii obrony. W konsekwencji przyjęcia tej konkluzji, za nieprawdziwe uznano też zapewnienia oskarżonego, iż okoliczności, w jakich zakupił samochód marki S. (...) o nr rej. (...) i nr VIN: (...) oraz cena, jaką za niego zapłacił, nie wzbudziły jego zastrzeżeń. Skoro bowiem, jak wykazano, oskarżony zakupił cały samochód, nie sposób uznać, że cena 2.000 zł była adekwatna. Co za tym idzie Sąd stwierdził za kompletnie niewiarygodne również zapewnienia oskarżonego, iż nie miał możliwości wywnioskowania na podstawie okoliczności, że przedmiotowy pojazd ten może pochodzić z przestępstwa.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwoliła na przypisanie oskarżonemu popełnienia występku z art. 291 § 1 k.k. W okolicznościach niniejszej sprawy ustalono bowiem, iż G. C. w okresie od daty bliżej nieustalonej – nie wcześniej niż 10.09.2011r. do 18.10.2011r. w P., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z ustalona osobą i innymi nieustalonymi osobami, pomagał w ukryciu samochodu marki S. (...) o nr rej. (...), nr VIN (...), wartości 15000 zł uzyskanego z kradzieży w dniu 10.09.2011r. we W., w ten sposób, że przekazał pojazd ustalonej osobie, a następnie dokonywał jego demontażu, celem zbycia lub wykorzystania części samochodu, czym działał na szkodę (...) SA.

Stosownie do treści art. 291 § 1 k.k. przestępstwa tego dopuszcza się ten, kto rzecz (której wartość przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia, vide art. 122 § 1 k.w.) uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia. Paserstwo z art. 291 k.k. jest przy tym przestępstwem umyślnym, może być popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Zamiar sprawcy nakierowany jest na uzyskanie władztwa nad rzeczą, jej przyjęcie, pomoc do zbycia lub ukrycia. Konieczna jest tu zatem świadomość, że rzecz została uzyskana za pomocą czynu zabronionego.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należało stwierdzić, że G. C. nabywając pojazd marki S. (...) za kwotę 2.000 zł z całą pewnością wiedział w jakim przedziale cenowym można je nabyć i że cena jaką uiścił jest znacznie zaniżona. Niewątpliwe miał zatem świadomość, iż zakupując samochód za taką cenę, nie zawierając umowy pisemnej ze zbywcą, nie otrzymując żadnych dokumentów związanych z pojazdem, G. C. co najmniej przewidywał, że może pochodzić on z przestępstwa kradzieży i godząc się z tym dokonał jego zakupu. Tym samym nabywając przedmiotowy samochód, a następnie ukrywając go w szklarni należącej do A. K. (2), wyczerpał swoim zachowaniem wszystkie znamiona występku z art. 291 § 1 k.k. Nie ulega przy tym również wątpliwości, iż działał wspólnie z innymi osobami.

Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można winę w popełnieniu omawianego czynu. Jest on, ze względu na wiek, zdolny do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Miał dodatkowo obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, czego jednak nie uczynił i z tego tytułu zasadnie postawić można mu zarzut.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane mu przestępstwo, Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności, jakie nakazuje brać pod uwagę przepis art. 53 § 1 kk, zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58 § 1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych, zgodnie z którą sąd orzeka karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary, uwzględniając przy tym, że przestępstwo jakiego dopuścił się oskarżony jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat. W związku z powyższym Sąd wymierzył G. C. przy zastosowaniu art. 37a k.k. (który omyłkowo nie został wskazany w podstawie wymierzenia kary), na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. karę 500 stawek dziennych grzywny po 20 zł. W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. W tym względzie za okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego poczytano mu, iż przypisanego paserstwa dopuścił się w pełni umyślnie, czym okazał lekceważący stosunek wobec obowiązujących norm prawnych. Na niekorzyść oskarżonego przemawiał również fakt jego przemyślanego, zaplanowanego i konsekwentnie realizowanego sposobu działania. Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił uprzednią niekaralność oskarżonego oraz fakt, iż zasadniczo oskarżony aktualnie prowadzi ustabilizowany tryb życia, zatem kara pozbawienia wolności byłaby dla oskarżonego nadmiernie surowa. Za adekwatną można było uznać natomiast karę grzywny. W przekonaniu Sądu kara grzywny, jako realna, finansowa dolegliwość, winna stanowić dla oskarżonego bodziec do refleksji nad właściwym, zgodnym z prawem sposobem postępowania w przyszłości. Posiada ona w ocenie Sądu również doniosły walor w zakresie prewencji ogólnospołecznej, kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W punkcie II wyroku Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wonności w sprawie w postaci zatrzymania od dnia 24.01.2012r. godz. 7.20 do dnia 25.01.2012r. godz. 11.30, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się dwóm dziennym stawkom grzywny.

Sąd nie orzekał wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody nawet w części, albowiem zdaniem Sądu obowiązek ten obciąża sprawców kradzieży przedmiotowego pojazdu. Nadto szkoda została pokrzywdzonemu J. K. zrekompensowana przez ubezpieczyciela. Naprawienie szkody powinno zatem zostać rozliczone w postępowaniu cywilnym (z tytułu regresu) ewentualnie karnym dotyczącym sprawców kradzieży.

W pkt. III wyroku Sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 3 ust. 1, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.000 złotych tytułem opłaty i pozostałe koszty sądowe w kwocie 2806,70 zł. Sąd uznał bowiem, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku poniesienia tych kosztów. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. G. C. jest osobą młodą, zdolną do pracy zarobkowej i osiągającą stały miesięczny dochód, zatem w ocenie Sądu zobowiązanie go do poniesienia wskazanych kosztów nie będzie stanowiło dla niego zbytniego obciążenia.