Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2015 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Arabas

Protokolant: sekr. sąd. Barbara Jaszewska

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2015 roku w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) Funduszu (...) W.

przeciwko T. W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego T. W. na rzecz powoda (...) (...) Funduszu (...) w W. kwotę 645 zł (sześćset czterdzieści pięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od następujących kwot:

- od kwoty 300,93 zł dnia 6 marca 2012r. do dnia zapłaty;

- od kwoty 204,85 zł od dnia 3 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty;

- od kwoty 133,64 zł od dnia 5 maja 2012r. do dnia zapłaty;

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powoda (...) (...) Funduszu(...) W. na rzecz pozwanego T. W. kwotę 257,26 zł zł (dwieście pięćdziesiąt siedem złotych i dwadzieścia sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w pkt I w zakresie kwoty 645 zł (sześćset czterdzieści pięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 września 2015r. do dnia zapłaty.

Sygn. akt IC 3181/13

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 14 czerwca 2013r. powód (...) (...) Fundusz (...) z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego T. W. kwoty 2.265,89 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami sądowymi w kwocie 30 zł i kosztami zastępstwa procesowego w wysokości 600 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż domaga się wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, łączącej pozwanego z pierwotnym wierzycielem – (...) Sp. z o.o. – wraz z załącznikami, a także na podstawie dokumentu urzędowego - wyciągu z księgi rachunkowej powoda o numerze (...). Powód wskazał, że pozwany był związany z pierwotnym wierzycielem umową, na podstawie której miał uiścić na jego rzecz kwotę żądaną pozwem, czego nie uczynił. Powód nabył na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 24 października 2012r. wierzytelność przysługującą pierwotnemu wierzycielowi względem pozwanego, a wynikającą wprost z tytułu łączącej strony umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Na kwotę żądania składała się kwota 2.002,56 zł nieuiszczonego ekwiwalentu za dostarczone usługi telekomunikacyjne, kwota 90,02 zł tytułem odsetek ustawowych naliczanych przez pierwotnego wierzyciela za zwłokę od dnia następującego po dniu wymagalności należności wynikających z przedstawionych faktur do dnia 10 października 2012r. oraz kwota 173,31 zł stanowiąca skapitalizowane odsetki ustawowe, naliczane od należności głównej od dnia 11 października 2012r. do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu. Powód wezwał pozwanego do zapłaty żądanej pozwem kwoty, jednakże bezskutecznie.

Nakazem zapłaty z dnia 1 lipca 2013r. wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym (...) orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany w ustawowym terminie od powyższego nakazu wniósł sprzeciw, domagając się oddalenia powództwa w całości.

Na rozprawie w dniu 30 kwietnia 2015r. pozwany, reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o oddalenie powództwa ponad kwotę 636,90 zł wraz z odsetkami skapitalizowanymi od tej kwoty i wskazał, że strona powodowa nie wykazała, iż umowa łącząca pierwotnego wierzyciela z pozwanym została rozwiązana.

W piśmie procesowym z dnia 14 maja 2015r. pozwany uznał żądanie pozwu w części, tj. co do kwoty głównej żądania w wysokości 645 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wyrokowania do dnia zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w pozostałym zakresie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podał, że nie kwestionuje umowy o świadczenie usług, z której wynika dochodzone roszczenie, nie kwestionuje umowy przelewu wierzytelności zawartej przez powoda z pierwotnym wierzycielem, jak również powstania długu w kwocie 645 zł, wynikającego z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, który uznał jeszcze przed wniesieniem pozwu. Pozwany zakwestionował natomiast zasadność obciążenia go kwotą 1.366,55 zł wraz z liczonymi od tej kwoty skapitalizowanymi odsetkami wraz z odsetkami „właściwymi”, albowiem w jego ocenie powód nie wykazał, iż umowa zawarta przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem została rozwiązana. Ponadto pozwany zakwestionował zasadność domagania się odsetek naliczonych przez powoda w kwocie 173,31 zł, 90,02 zł, odsetek od tych kwot oraz odsetek od kwoty 2.002,56 zł. Skoro bowiem do uznania długu w części doszło przed wniesieniem powództwa, naliczone odsetki za opóźnienie nie stanowią należności, której winny jest pozwany. Powód nie dołożył bowiem należytej staranności, by uznany dług wyegzekwować.

Na rozprawie w dniu 8 września 2015r. pozwany podał, iż faktury z dnia 19 lutego 2012r., 19 marca 2012r. i 19 kwietnia 2012r. otrzymał przed terminami ich płatności. Nadto pozwany oświadczył, iż podtrzymuje oświadczenie o uznaniu żądania pozwu w zakresie kwoty 645 zł tytułem należności głównej oraz odsetek ustawowych należnych od kwoty 645 zł od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. W. w dniu 29 marca 2011r. zawarł z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

(okoliczność bezsporna)

Na podstawie umowy z dnia 29 marca 2011r. (...) Sp. z o.o. w W. świadczyła na rzecz T. W. usługi telekomunikacyjne w ramach pakietu taryfowego e-D.. Umowa została zawarta na okres 36 miesięcy, kwota abonamentu wynosiła 99 zł, ustalony miesięczny limit należności wynosił 148 zł, a równowartość ulgi przyznanej abonentowi w związku z zawarciem umowy i zakupem telefonu N. (...) wynosiła 2.204,31 zł.

Integralną częścią umowy był regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych z dnia 19 września 2005r.

Zgodnie z zapisem §20 ust. 1 ww. regulaminu, wypowiedzenie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności. Stosownie do §20 ust. 8 regulaminu w przypadku umowy na czas na czas określony, z której zawarciem wiązało się przyznanie abonentowi przez operatora ulgi, operator jest uprawniony żądać, z tytułu rozwiązania umowy przez abonenta lub przez operatora z przyczyn leżących po stronie abonenta przed upływem okresu, na który umowa została zawarta, zwrotu tej ulgi w wysokości wynikającej ze szczególnych warunków oferty, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

(dowód:

- umowa o świadczenie usług z 29.03.2011r. k. 37-37v

- regulamin k. 76-76v)

W dniu 19 lutego 2012r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła T. W. fakturę VAT o nr (...) na kwotę 300,93 zł, płatną do dnia 5 marca 2012r., obejmującą należność za usługi telekomunikacyjne w okresie rozliczeniowym od 19 stycznia 2012r. do 18 lutego 2012r..

(dowód:

- faktura z 19.02.2012r. k. 33)

W dniu 19 marca 2012r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła T. W. fakturę VAT o nr (...) na kwotę 204,85zł, płatną do dnia 2 kwietnia 2012r., obejmującą należność za usługi telekomunikacyjne w okresie rozliczeniowym od 19 lutego 2012r. do 18 marca 2012r.

(dowód:

- faktura z 19.03.2012r. k. 34)

W dniu 19 kwietnia 2012r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła T. W. fakturę VAT o nr (...) na kwotę 133,64 zł, płatną do dnia 4 maja 2012r., obejmującą należność za usługi telekomunikacyjne w okresie rozliczeniowym od 18 kwietnia 2012r. do 19 marca 2012r.

(dowód:

- faktura z 19.04.2012r. k. 35, 91, 92)

T. W. otrzymał faktury o numerach (...) przed terminami ich płatności. Pozwany nie zapłacił (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. należności wynikających z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 29 marca 2011r., stwierdzonych w fakturach o nr (...) w łącznej kwocie 645 zł.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 24 czerwca 2012r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła T. W. notę obciążeniową o nr (...) na kwotę 1.366,55 zł, płatną do dnia 15 lipca 2012r. obejmującą należności z tytułu niedotrzymania przez T. W. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

(dowód:

- nota obciążeniowa z 24.06.2012r. k. 36)

T. W. we wrześniu 2012r. w sprawie istniejącego zadłużenia w kwocie 645 zł rozmawiał z pracownikiem następcy prawnego (...) Sp. z o.o. w (...) Spółki Akcyjnej w W. - w salonie tego operatora przy ul. (...) w G.. W rozmowie T. W. zadeklarował chęć zapłaty kwoty istniejących zaległości w wysokości 645 zł do końca 2012r.

(dowód:

- zeznania pozwanego T. W. k. 83, 66-67)

W dniu 24 października 2012r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. jako cedent zawarła z (...) (...) Funduszem (...) z siedzibą w W. jako cesjonariuszem umowę przelewu wierzytelności, na mocy której cedent przelał na rzecz cesjonariusza wierzytelność wynikającą z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 29 marca 2011r. w stosunku do T. W. wraz z odsetkami.

(okoliczność bezsporna)

Pismem z dnia 2 listopada 2012r. (...) (...) Fundusz (...) w W. wezwał T. W. do zapłaty kwoty 2.108,28 zł w terminie do dnia 9 listopada 2012r.

(dowód:

- wezwanie do zapłaty k. 46)

Kwota 645 zł nie została zapłacona przez T. W. do końca roku 2012, gdyż już w listopadzie 2012r. otrzymał on zawiadomienie o nabyciu wierzytelności przez (...) (...) Fundusz (...) w W.. Wówczas T. W. udał się do salonu (...) SA przy ul. (...) w G. w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. W dniu 1 grudnia 2012r. T. W. wysłał do (...) (...) Funduszu (...) w W. pismo wyjaśniające, a następnie wiadomości przesłane za pośrednictwem poczty elektronicznej.

(dowód:

- zeznania pozwanego T. W. k. 83, 66-67

- korespondencja prowadzona między stronami drogą elektroniczną k. 123-124)

Sąd zważył, co następuje:

W zakresie, w jakim żądanie pozwu nie zostało przez pozwanego uznane, Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie zebranych i przeprowadzonych w sprawie dowodów, które poddano ocenie zgodnie z art. 233 § 1 kpc. Sąd dokonał oceny wiarygodności i mocy dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Dokonując powyższych ustaleń faktycznych Sąd oparł się na dowodach w postaci dokumentów prywatnych złożonych i załączonych do akt sprawy, którym dał wiarę wyłącznie co do tego, że osoba podpisana na dokumencie złożyła oświadczenie zawarte w jego treści (art. 245 kpc). Prawdziwość dokumentów, z których przeprowadzono dowód, nie nasuwała zastrzeżeń i nie była kwestionowana przez strony, dlatego też w ocenie Sądu należało uznać je za w pełni wiarygodne. Zgromadzone w sprawie dokumenty w postaci umowy o świadczenie usług z 29 marca 2011r., stanowiącego jej część regulaminu, faktur z 19 lutego 2012r., 19 marca 2012r. i 19 kwietnia 2012r., noty obciążeniowej z 24 czerwca 2012r., wezwania do zapłaty i wydruków korespondencji prowadzonej między stronami drogą elektroniczną stanowiły zatem podstawę ustaleń faktycznych w zakresie spornej części żądania, w szczególności pozwalając na wyjaśnienie podstawy, zasadności i wysokości roszczenia powoda.

Wymaga podkreślenia, że Sąd nie opierał się w toku postępowania dowodowego na wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, który na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 11 lipca 2011 r. (sygn. akt P 1/10, Dz. U. z 2011 r. nr 152 poz. 900) utracił moc dokumentu urzędowego. Sąd zważył, iż znaczenie powyższego dokumentu prywatnego dla rozstrzygnięcia sprawy nie było jednolite. O ile bowiem można było uznać wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego za pomocny do wyjaśnienia okoliczności zawarcia i treści umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych i przelewu, o tyle okazał się on zdecydowanie niewystarczający dla udowodnienia okoliczności, wokół której koncentrował się spór, czyli wysokości roszczenia w zakresie, w jakim nie zostało uznane.

Nadto ustalając stan faktyczny Sąd uwzględnił, iż pozwany złożył oświadczenie, iż nie kwestionuje faktu zawarcia i treści umowy przelewu wierzytelności zawartej przez powoda z pierwotnym wierzycielem, nie kwestionuje faktu zawarcia i treści umowy o świadczenie usług, z której wynika dochodzone roszczenie oraz wysokości wynikającego z niej i obciążającego powoda długu w kwocie 645 zł. Sąd zatem, stosownie do art. 229 kpc przyjął, iż fakty te zostały przez pozwanego przyznane w toku postępowania, co w świetle zgromadzonych w sprawie dokumentów nie budziło wątpliwości.

W zakresie objętym sporem Sąd oparł się na zeznaniach pozwanego T. W., którym w całości dał wiarę i uznał je za przekonujące, spójne i niebudzące wątpliwości z punktu widzenia wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego, zgromadzonych w sprawie dokumentów oraz oświadczeń stron. Zeznania pozwanego pozwoliły na ustalenie, iż T. W. kontaktował się z poprzednikiem prawnym powoda w sprawie istniejącego zadłużenia w kwocie 645 zł, które miał zamiar uregulować, a nadto, że powziął on wiadomość o przelewie wierzytelności na rzecz powoda i podjął starania w celu nawiązania z nim kontaktu. Zeznania pozwanego, potwierdzone przedstawionymi dokumentami prywatnymi stanowiły podstawę ustalenia stanu faktycznego.

W pierwszej kolejności Sąd miał na uwadze fakt, iż pozwany złożył w toku postępowania oświadczenie o uznaniu powództwa w części, tj. co do kwoty 645 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty. W ocenie Sądu uznanie powództwa przez pozwanego w tej części nie było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego, ani też nie zmierzało do obejścia prawa i pozostaje skuteczne w zakresie stosunków materialnoprawnych i procesowych, a nadto wiąże Sąd. Zgodnie bowiem z treścią art. 213 § 2 kpc Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Z uwagi zatem na złożenie oświadczenia o uznaniu powództwa w części, Sąd w zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 645 zł wraz z ustawowymi odsetkami w zakresie uznanym przez pozwanego.

W pozostałym zakresie Sąd uznał, iż roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie jedynie w części, tj. co do odsetek żądanych od kwoty 300,93 zł od dnia 6 marca 2012r. do dnia wydania wyroku, kwoty 204,85 zł od dnia 3 kwietnia 2012r. do dnia wydania wyroku oraz kwoty 133,64 zł od dnia 5 maja 2012r. do dnia wydania wyroku.

Powód dochodził swojego roszczenia na podstawie art. 509 kc. Treść przepisu art. 509 § 1 kc stanowi, iż wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Nadto zgodnie z art. 513 § 1 kc dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Z powyższych przepisów wynika, iż z chwilą dokonania cesji nabywca wierzytelności uzyskuje status wierzyciela w stosunku zobowiązaniowym, zaś dłużnik staje się zobowiązanym względem cesjonariusza (nabywcy wierzytelności). Z istoty umowy przelewu wynika, iż cesjonariusz nabywa w drodze przelewu tylko tyle praw, ile przysługiwało jego poprzednikowi, a także, iż sytuacja prawna dłużnika nie może ulec na skutek przelewu pogorszeniu w porównaniu z tą, jaka istniała przed przelewem.

W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy niewątpliwym było skuteczne nabycie przez powoda wierzytelności w stosunku do pozwanego T. W., poparte dokumentami oraz niekwestionowane i przyznane przez stronę pozwaną. Tym samym stwierdzić należało, że powodowi (...) (...) Funduszowi (...) z siedzibą w W. przysługiwała w sprawie legitymacja procesowa czynna do wystąpienia przeciwko T. W. z żądaniem zapłaty należności wynikających z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Pierwotnym stosunkiem prawnym, który stanowił podstawę zgłoszonego żądania, była umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Zgodnie z art. 750 kc do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się przepisy o zleceniu. Przepis art. 735 kc stanowi zaś, jeżeli z umowy ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie.

Świadczenie usług przez (...) Spółkę z o.o. w W. na rzecz pozwanego niewątpliwie odbywało się za wynagrodzeniem i tym samym usługodawca co do zasady może domagać się zapłaty wynagrodzenia od osoby, która z usług tych na podstawie zawartej umowy korzystała, tj. od pozwanego T. W.. W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego oraz wskutek oświadczeń stron Sąd ustalił, że (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. świadczyła na rzecz T. W. usługi telekomunikacyjne, za które nie otrzymała wynagrodzenia. Ponadto swojego długu T. W. nie uregulował ani wobec podmiotu, z którym umowę o świadczenie usług zawierał, ani wobec jego następcy prawnego. Pozwany w toku procesu nie kwestionował w żaden sposób żądanej przez powoda z tego tytułu kwoty 645 zł, uznając powództwo w tym zakresie, jednakże z uwagi na przelew wierzytelności wynikających z umowy podnosił brak możliwości uiszczenia tychże należności w terminie. Jednocześnie składając zeznania pozwany podał, że faktury z dnia 19 lutego 2012r., 19 marca 2012r. i 19 kwietnia 2012r. otrzymał przed terminami ich płatności. Tym samym Sąd uznał, iż pozwany w istocie należności te miał możliwość uiścić w terminie jeszcze na rzecz pierwotnego wierzyciela – (...) Sp. z o.o. w W. - czego dobrowolnie nie uczynił.

Stosownie do art. 481 § 1 kc, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W świetle powyższego przepisu uchybienie przez pozwanego terminom płatności określonym w fakturach o nr (...) stanowiło zatem w ocenie Sądu podstawę do zasądzenia odsetek ustawowych naliczanych od bezspornych kwot: 300,93 zł od dnia jej wymagalności, tj. 6 marca 2012r. do dnia wydania wyroku, 204,85 zł od dnia jej wymagalności, tj. 3 kwietnia 2012r. do dnia wydania wyroku oraz 133,64 zł od dnia jej wymagalności, tj. 5 maja 2012r. do dnia wydania wyroku.

Mając zatem na uwadze powyższe rozważania oraz fakt, iż pozwany uznał powództwo w części dotyczącej kwoty głównej 645 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty, Sąd w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 645 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 300,93 zł od dnia 6 marca 2012r. do dnia zapłaty, ustawowymi odsetkami od kwoty 204,85 zł od dnia 3 kwietnia 2012r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 133,64 zł od dnia 5 maja 2012r. do dnia zapłaty.

W pozostałym zakresie, tj. co do kwoty 1.366,55 zł żądanej wraz z ustawowymi odsetkami i wynikającej z noty obciążeniowej z dnia 24 czerwca 2012r. o nr (...) Sąd uznał powództwo za niezasadne.

Jak stanowi art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis art. 6 k.c. wyraża dwie ogólne reguły: pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Stosownie natomiast do treści art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Wskazana w art. 6 k.c. "ogólna zasada rozkładu ciężaru dowodu", jest regułą w znaczeniu materialnym wskazującą, kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, natomiast przepis art. 232 k.p.c. wskazuje, kto ponosi ciężar dowodu w znaczeniu formalnym "kto powinien przedstawiać dowody" (tak trafnie w orz. SN z dnia 17 lutego 2006 r., V CSK 129/05, Lex nr 200947). Przepis art. 6 k.c. wskazuje tylko podmiot zobowiązany do udowodnienia faktu, natomiast ocena, czy wywiązał się on w istocie z tego obowiązku nie należy już do materii objętej dyspozycją art. 6 k.c., a stanowi aspekt mieszczący się już w domenie przepisów procesowych (tak orz. SN z dnia 8 listopada 2005 r., I CK 178/05, Lex nr 220844). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 r. stwierdził, iż jeżeli strony nie wykażą, za pomocą środków dopuszczalnych według przepisów kodeksu postępowania cywilnego jako dowody lub środków z nimi zrównanych, że zachodzą określone okoliczności, powództwo nie będzie mogło zostać uwzględnione zgodnie z żądaniem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76). Powód zatem domagając się zasądzenia kwoty dochodzonej na podstawie ww. noty obciążeniowej, winien był udowodnić istnienie roszczenia nią objętego, jak i skuteczne jego nabycie. Nadto wskazać należy, że stosownie do treści przepisu art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, Sąd, mając na uwadze wynik całej sprawy, może fakty te uznać za przyznane. Jak podkreśla się w orzecznictwie, w świetle art. 230 k.p.c. Sąd może uznać za przyznane przez stronę niezaprzeczone twierdzenia strony drugiej w wypadku, gdy takie domniemane przyznanie uzasadnia wszechstronne rozważenie wszystkich okoliczności sprawy (por. wyrok SN z dnia 27 maja 1971 r., II CR 122/71, LEX nr 6935).

W ocenie Sądu powód nie wykazał przy pomocy dowodów istnienia roszczenia stwierdzonego notą obciążeniową z 24 czerwca 2012r. Przede wszystkim podkreślić należy, iż powód nie wykazał, że wypowiedzenie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych istotnie zostało dokonane zgodnie z postanowieniami łączącej pozwanego z (...) Sp. z o.o. w W. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, której częścią był regulamin z dnia 19 września 2005r. Wypowiedzenie takie, zgodnie z zapisami umowy, wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności (§20 ust. 1 regulaminu). Powód w niniejszej sprawie nie przedstawił dokumentu wypowiedzenia. Ponadto powód w żaden sposób nie wykazał, że stosownie do §20 ust. 8 regulaminu umowa na czas określony, którą pozwanemu przyznano ulgę, została rozwiązana przez pozwanego jako abonenta lub przez poprzednika prawnego powoda jako operatora z przyczyn leżących po stronie pozwanego przed upływem okresu, na który umowa została zawarta. Z uwagi na powyższe w ocenie Sądu powód nie mógł żądać zwrotu przyznanej ulgi w wysokości wynikającej z warunków oferty, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

Uwzględniając powyższe Sąd oddalił powództwo w części, o czym orzekł przy zastosowaniu art. 509 kc i art. 6 kc jak w punkcie II wyroku.

Orzekając w przedmiocie kosztów procesu Sąd oparł się na treści art. 100 kpc w zw. z art. 98 § 3 kpc i w zw. z art. 99 k.p.c. oraz art. 108 § 1 k.p.c. ustalając, że powód wygrał sprawę w 28,46 %, a przegrał w 71,54 %. Stosując zatem zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów Sąd w punkcie III wyroku zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 257,26 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Powodowi przysługiwała kwota 184,14 zł (28,46% z 617 zł = 175,60 zł oraz 28,46% z 30 zł stanowiącej opłatę od pozwu, tj. 8,54 zł, co łącznie stanowi kwotę 184,14 zł). Pozwanemu zaś należna była kwota 441,40 zł (71,54% z kwoty 617 zł). Różnica tych kwot to 184,14 zł, tj. kwota zasądzona na rzecz pozwanego w pkt III wyroku.

W punkcie IV wyroku Sąd, na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 kpc, nadał z urzędu wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie, w jakim zasądził roszczenie uznane przez pozwanego, tj. co do kwoty 645 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wydania wyroku (22 września 2015r.) do dnia zapłaty.

Na oryginale właściwy podpis

Za zgodność świadczy Sekretarz Sądowy